Zijn er hier misschien meiden die ook te maken hebben met heftige angstklachten en eventueel een depressie tijdens de zwangerschap? Met alle begrip; ik bedoel dan niet de vrouwen die de eerste 12 weken spannend vinden, of die bang zijn om een keer iets verkeerds te eten, maar naar vrouwen bij wie de angst echt overheersend is of kan zijn. Of er nu een reden achter zit of niet, dat maakt niet uit, als die angst er zo heftig is, is dat vreselijk. Ik merk vaak dat er hier snel geroepen wordt 'dat het allemaal wel goedkomt' en dat er vaak niet veel begrip is voor deze situaties, dus misschien zijn er een aantal zwangeren die het ook fijn vinden om in een besloten clubje mee te schrijven over dit onderwerp?
Helaas herkenbaar. In mijn eerste zwangerschap kreeg ik al angstklachten, werd steeds erger en helaas na de bevalling dusdanig dat ik uiteindelijk AD moest gaan slikken. Hierna is het langzaamaan beter gegaan. AD afgebouwd en Sat ging goed. Tot ik weer zwanger werd... Pfff ik en hormonen gaan blijkbaar niet erg samen. Maar ik wil.koste wat het kost niet zwanger aan de antidepressiva. Is dit jullie eerste kindje?
Bij de eerste zwangerschap vooral. Eigenlijk was ik vooral bezig met wanneer het hartje zou kloppen. En met de begrafenis in mn hoofd te regelen. laatste weken zwangerschap kreeg ik hulp van psych. Waar ik niet zo veel aan had. na de geboorte ging het mis. Hormonen/slaaptekort en ineens een gezond kindje wat wel heel veel huilde. Maar bij deze zwangerschap hoop ik zekerder de zijn waardoor ik me meer kan voorbereiden om ons tweede wonder. Dus nu gelukkig niet veel geks (nog) al ben ik gevoelig voor angst klachten en hormoooooooooooonen aargh. maar bij deze dus mijn ervaring. Geniet van de zwangerschap op jullie manier. Al zijn het maar korte en weinig momentjes. Niet iedereen kan op een roze wolk zitten. Hoe vaak mensen ook zeggen dat je MOET genieten.
Ik heb wel (al sinds mijn eerste zwangerschap) last van angstklachten, maar niet zozeer tov het kindje in mijn buik. Wel extreem bang in het donker en alleen thuis... Mijn hoofd slaat dan echt op hol wat betreft inbrekers, maar vooral ontvoerders.. In mijn hoofd komen de meest erge scenarios naar boven hoe ze mijn dochtertje ontvoeren... Gaat nergens over maar op zulke momenten lijkt het heel echt te kunnen gebeuren en ik zit dus ook echt niet lekker 's avonds alleen. Ook bang voor auto ongelukken, vooral op 80 wegen bang voor tegemoetkomende vrachtwagens, bang dat mij iets overkomt waardoor mijn dochtertje geen mama meer heeft of dat mijn vriend en dochtertje iets overkomen in het verkeer... Ik weet niet of het forum ook voor dat sport angsten bedoeld is?
Dit lijkt echt op een gegeneraliseerde angststoornis...zoek maar op... Ik heb het ook in mindere mate...ik heb al jaren een angststoornis...maar weet er nu veel beter mee om te gaan...en gek genoeg wanneer ik zwanger ben...zwakt bij mij juist de angsten af!
Heftig. En wat naar dat jullie je zo voelen. Ik heb bij mijn eerste ptss ontwikkeld en een pnd gekregen. Maar was nog niet hersteld toen ik onverwacht weer zwanger was. De eerste weken waren heftig, compleet met paniekaanvallenn en niet blij zijn met de baby, maar gelukkig heb ik op de een of andere manier een knop om weten te zetten. Ik hoop dat dit jullie ook lukt. Eventueel met hulp van anderen! In elk geval een dikke knuffel.
Ik herken er wel dingen in, maar ik heb geen last van de lichamelijke verschijnselen die genoemd worden (zweten, flauwvallen, hartkloppingen etc), alleen mijn hersenen draaien door. Ook heb ik overdag geen last van angst dat mijn dochter ontvoerd wordt of iets ergs overkomt, het lijkt wel of mijn brein anders gaat werken zodra het donker wordt. Ik kan mijn 'gedrag' overdag ook echt belchelijk vinden en mezelf voornemen mezelf nou 's avonds eens niet zo'aan te stellen'. Toch helpt dat niet.. Het autorijden is een ander probleem, toch is dat ook erger in het donker en vooral wanneer ik niet zelf achter het stuur zit (iets met controle denk ik) het is de ene periode erger dan de andere. Op een gegeven moment was het vrij erg toen heb ik mezelf ook voorgenomen om, wanneer het nog erger zou worden, er hulp voor te zoeken, maar gelukkig is het daarna weer afgenomen en kan ik mezelf redelijk sturen door nuchter na te denken. Maar savonds alleen thuis blijft niet mijn hobby.
Ik zie nu pas je topic. Maar ja, ik ook. Ik heb net een nieuw topic geopend omdat ik het echt niet meer weet. Ik heb het diep duister dal genoemd. Omdat ik het echt zo ervaar. Zwangerschap zou een tijd van genieten moeten zijn maar ik vind het moeilijk.
Precies dit, inderdaad.. Meld je anders ook aan bij het clubje, we zijn met niet heel veel meiden, dus het is overzichtelijk (misschien een beetje te, we kunnen nog wel wat actieve meeschrijvers gebruiken ) en ik vind de herkenbaarheid erg fijn.. ChibiRobon, wat fijn dat je weer zwanger bent, maar ik kan me de angst heel goed voorstellen, ook dat dat er heel veel druk op legt en dat de blijdschap er sterk door vermindert.. Ik heb je net geaccepteerd!
Ik heb gelukkig geen angststoornis. Geloof me heb genoeg redenen om er 1 te hebben. Maar gelukkig blijft het me tot nu toe bespaard. Wil jullie allemaal veel sterkte wensen. Keep your head up! Luister goed naar jezelf en zoek op tijd hulp. En ik wil jullie een zin meegeven die ik in mijn hoofd heel vaak herhaal en me erg helpt. Je lijdt het meest aan het geen wat je vreest maar wat misschien wel nooit komt opdagen.. Wees lief voor jullie zelf! X
Ah, nee toch.. Wat ongelooflijk kut (en nog een heleboel andere woorden die door ZP gecensureerd worden).. Sterkte!
Ik wilde ook graag lid worden. Heb na mijn tweede kindje een angststoornis ontwikkeld en ben er toen uitgekomen via medicatie en therapie. Nu tijdens de derde zwangerschap merk ik dat het verergerd wordt door de hormonen... Vreselijk...
Het was gelukkig een vals positieve test. Met kruidvat getest nog en toen kwam ik erachter. Is nog kut maar wel beter dit dan een vmk Xx K.
lief van je maar zie vorig berichtje,ik heb gelukkig!!! Geen miskraam gehad was niet zwanger al dacht ik van wel :x