Ik werk in een gevangenis en ik mag niet te veel praten over wat er op dagelijkse basis allemaal gebeurt. Natuurlijk zou ik wel eens mijn hart kunnen luchten bij mijn man, maar dat doe ik liever niet. Hij kan de gebeurtenissen vaak niet in het juiste perspectief zetten waardoor hij zich alleen maar zorgen maakt als ik iets vertel. Door de jaren heen ben ik steeds minder gaan vertellen. Toch neem ik de dagelijkse gebeurtenissen wel mee naar huis. Het constrast tussen werk en privé is erg groot. Hier is de onderlinge verhouding tussen het personeel en de gedetineerden vrij hard. Ook tussen personeel onderling. Ik heb altijd het gevoel op mijn hoede te moeten zijn. En thuis zit er dan een hele lieve man en een lief, onschuldig klein jongetje op me te wachten. Een enorm verschil. Wie van jullie zit ook in een dergelijke situatie? Dat je een geheimhoudingsplicht hebt en/of dat je het thuisfront liever niet ongerust maakt door het veel over je dagbesteding/werk te hebben? Hoe ga je daar mee om? Heb je er last van of valt het mee?
Ik heb precies hetzelfde... Vertellen over mijn dag doe ik nooit man ziet het niet zoals het is en sommige dingen waar ik enorm moe van ben en prikkelbaar snapt hij niet en wordt dus alleen maar een felle discussie. Ml heeft situaties die ik op mijn werk mee maak nog nooit mee gemaakt en kan zich dus ook moeilijk inleven. Na een zware dienst kies ik er daarom voor als de.kinderen op bed liggen even een dik uur met de honden het bos in te duiken gewoon even wandelen en mijn hoofd leeg laten lopen.
Hmm hier veel gewerkt met vertrouwelijke informatie. Voordeel is dat je dan dus wel gewoon kunt vertellen wat je hebt gedaan... Als je de inhoud maar achterwege laat. Manlief heeft hetzelfde dus die snapt ook best dat ik sommige dingen "niet hoor".
Hier hetzelfde ook lastige werkomgeving die voor velen niet inzichtelijk of te begrijpen is. Hierdoor is het lastig om een duidelijk beeld te geven waarom/hoe bepaalde dingen gaan zoals ze gaan. Ik kan op zich mijn verhaal wel kwijt bij mijn man hoor, hij doet echt zijn best om het te begrijpen. Maar vaak heb ik er ook gewoon geen zin in...dan ga ik idd sporten om mijn hoofd leeg te maken (tot op heden werkt dat nog).
Pff lastig is dat he... Heb gewerkt in tbs-kliniek. Mensen vinden het reuze interessant als je dat zegt, maar hebben een beeld wat vaak niet klopt met de werkelijkheid en hebben een oordeel al klaar. Ik heb ooit gezegd dat ik productiewerk deed, gewoonweg omdat ik het er niet over wilde hebben. Ik kon uiteindelijk alleen met mijn collega's echt praten over alles wat daar binnen de muren gebeurden en dat was voor mij voldoende. Uiteindelijk ben ik er weg gegaan vanwege de gesloten structuur en negativiteit die er heerste. Ik nam overigens mijn werk niet mee naar huis en had ook geen kinderen toen ik er werkte, dus is denk ik anders dan als ik er nu zou werken.
Hier ook, we werken veel met grote bedrijven, wij weten dergelijke nieuwe huisstijlen, grote tv reclames, advertenties etc. voordat ze public worden. Ik word daar altijd heel enthousiast van en wil direct alles laten zien aan vriend maar dat mag dus niet haha.
He ik ook. IK werk in de psychiatrie ( gesloten afdeling, verslavingszorg en acute psychiatrie) Ik vind hrt ook moeilijk dat je soms niet over een bepaalde situatie kan praten omdat mensen zich er niet goed in kunnen inleven.. Al snel vinden ze de situatie te gevaarlijk of snappen ze de mensen niet waar ik mee werk. Wat ik ook frustrerend vind : mensen die heel negatief praten over de doelgroep waarmee ik werk. Ze vragen zich dan af wat er nou zo leuk aan is om " met die gekken te werken ?" Of " die verslaafde hebben dat toch aan zichzelf te danken ?!" .. Jammer
Het is niet helemaal zoals bij jou, TS. Ik kan me best voorstellen dat je sommige verhalen even "kwijt" moet. Maar ik heb een tijd gewerkt bij een dochterbedrijf van de grote geldfabriek. Ik werd voordat ik 1 stap binnen zette gescreend en toen ik er eenmaal werkte ook bij het naar huis gaan werden we gecontroleerd. Ik mocht aan anderen (buiten de werkomgeving) niet zeggen om wat voor producten het ging, dus ik kon op een verjaardag niet zeggen waar ik werkte. Het is wel eens voorgekomen dat iemand dat wel deed en de volgende dag werd het bedrijf overvallen.
Erg is dat he.. Ik werk ook bij de ggz en mensen denken soms zo grappig te zijn. Ik vind de psychiatrie ook echt een vergeten groep in alles. Kijk in de bezuinigingen in de zorg. Ouderen en gehandicapten komen in het nieuws, maar de psychiatrie daar wordt niet over gesproken, terwijl dat ook echt een hele grote groep is en wat ons ook allemaal kan overkomen... Ik heb 1 supercollega die ik regelmatig op de whatsapp spreek, gewoon om te sparren en om onze manier van aanpak te bespreken. Echt heel fijn, zeker omdat wij nu erg alleen werken.
hier ook, heftige incidenten krijgt ml altijd wel wat van mee. Echter hij zal het nooit helemaal kunnen begrijpen, doet totaal ander werk. Ik dacht altijd dat ik dit werk niet meer zou kunnen doen wanneer ik een kind zou hebben omdat ik of prive of in mn werk rust zou moeten ervaren. Niets is echter minder waar, en sinds zl er is, gaat het werken mij juist makkelijker af. Verder loop ik veel hard, niks is zo lekker om mijn frustraties en andere emoties eruit te rennen. Het komt best wel eens voor dat ik een paar kilometer huilend ren.
Ik zelf niet.. Maar mijn vriend werkt wel met vertrouwelijke informatie. Hij vertelt het mij wel, en vervolgens moet ik dan ontzettend mn best doen om mn mond tegenover iedereen te houden Tenminste, de leukere dingen dan..
Hier ook zo iemand. Het helpt mij wel dat ik een leuke groep collegas heb.. Een ontspannen open sfeer en dat ik nog contact heb met mn oud klasgenoten. Zij werken in dezelfde sector dus hebben met dezelfde dingen te maken. Fijn om zo nu en dan af te spreken en het over werkachtige dingen te hebben. Indd voor familie en vrienden heel lastig om voor te stellen wat voor werk je doet en wat dat met jou doet..
Ik heb vaak met geheimhoudingsplicht te maken, maar kan daar altijd goed mijn mond over houden. Scheelt dat het mijn man ook niet echt interesseert en hij er nooit naar vraagt. Als ik emotioneel of psychisch zou zitten met iets op het werk en het daar thuis niet over mocht hebben zou ik dat wel heel lastig vinden. Ik denk niet dat ik dat lang vol zou houden, ik ben iemand die het dan toch kwijt moet bij een ander. Ik vind dat van een andere orde dan het niet mogen vertellen over bedrijfsinformatie.
Hardlopen doe ik ook, heerlijk. Zeker in periodes dat dingen erg heftig worden ga ik vaker de deur uit om te lopen. Of om gewoon te wandelen met mijn zoon in de buggy. Gelukkig houdt hij het ook goed vol om anderhalf uur over het industrietterrein of door het bos te banjeren
Ik werkte in een gesloten jeugdintichting (soort jeugdgevangenis), maar ik had daar niet zo'n last van. Thuis vertelde ik wel wat er gebeurde, aan de buitenwereld mondjesmaat en anoniem. Ikben er weggegaan omdat ik op het laatst wekelijks onder de blauwe plekken zat van de vechtpartijen waar ik dan tussen kwam. En omdat ik een kleine thuis heb, maar ik wil wel weer terug eigenlijk. Het was in ieder geval geen saaie baan En als mensen met harde oordelen kwamen over de jongeren, dan gaf ik altijd wel een voorbeeld over de schrijnende achtergronden en dat niet zo snel moeten oordelen over iedereen. Maar ik begrijp zeker wel wat jullie bedoelen hoor!
Ik kan erover meepraten, zit ook met een geheimhoudingsplicht en zeer vertrouwelijke informatie. Ik mag zelfs niet zeggen wáár ik werk, best lastig dus. Maar goed, het went en ik kan het goed van mij afzetten zodra ik huiswaarts keer. Gelukkig ook veel leuke hobby's ter ontspanning.
Mijn man werkt gelukkig in dezelfde richting dus kunnen we elkaars verhalen goed begrijpen, luisteren maar ook kritisch naar elkaar zijn. Je kunt de ander ook weer op andere ideeën brengen bijvoorbeeld. Ik zou het lastig vinden als ik dat niet zou kunnen.
Yup hier... ik vertel wel eens wat maar dan zie je mijn omgeving al kijken... ik werk in de psychiatrie voor mensen met een beperking. Er gebeurd heel veel op de groep wat lang niet altijd even makkelijk is. Soms ben ik blij als de dag 'goed" is afgelopen en ik mijn 2 lieve meiden weer in mijn armen mag sluiten. En natuurlijk mijn vriend.. haha..
Zow dat is ook wat... Zelfs niet praten over waar je werkt is wel heavy... Ik neem aan dat je dierbaren en naasten het wel weten of ook niet?