Lijkt me wel dat je zo best wel een rotleven hebt als ik het zo lees, sorry. Je man mag maar alles doen en jij mag thuis blijven met de kinderen. Heeft je man lekker geregeld.... Krijg een beetje het idee dat je relatie niet echt 50/50 is, alsof hij om je man draait. En jij mag geen geld uitgeven omdat hij elke maand iets wil doen? Ik ben ook een tbm maar ehm no way dat mijn man mij dingen gaat ontzeggen als hij zelf wel lekker de hort op gaat. Dacht t niet vriend.... Ja hij brengt het geld binnen, maar ik zorg voor de kinderen dus ja niet zeuren .
oo nee hij ontzegt mij niks hoor hij vind ook dat ik eens de deur uit moet. maar t komt er soort van toevallig steeds niet van omdat hij altijd wel wat heeft. nee leven draait zeker niet alleen om hem kwa vrijheid misschien idd wel maar dat ligt aan meerdere dingen. hij heeft werk en doet daar dingen mee, ik heb dat niet. hij heeft familie die wat willen doen en zo nu en dan een mannen dag/weekend hebben. tja dat heb ik gewoon niet met mijn familie. t boeid mijn familie totaal niks
Sneu voor je om te lezen! Maar toch vind ik dat je misschien eens wat meer moet opkomen voor leuke dingen met of vriendinnen of gezin! Die etentjes van het werk hoeft hij bijv toch niet elke keer bij te zijn?
ja dat is ook wel weer zo. ik heb flinke ballen en heb altijd mn bekkie klaar. maar ik wil mijn man ook die vrije tijd gunnen. helaas gaat dat dus alleen ten koste van mijzelf. en daarin moet ik idd meer voor mijzelf opkomen wat mij niet lukt. maar nu heb ik geplanned dat we woensdag naar dierentuin gaan. nu alleen kijken kwa openbaarvervoer wat mogelijk is. denk dat t Apenheul gaat worden.
Sorry, waarschijnlijk krijg ik mensen over me heen nu... Maar wat ik hierboven ook al ergens las; als ze je écht zo leuk en aardig vinden waarom gaan je zwager en schoonzus dan alleen met je man wat doen? Dan zit zij er toch ook voor spek en bonen bij? Plus, sorry, ik vind echt dat je onwijs zeurt en maar door blijft gaan... Op elk antwoord heb je wel een weerwoord over waarom t niet kan, waarom je zielig alleen thuis zit en dat je man weg is... Sorry meid maar geef jezelf ff een schop onder je h*l !
ik dacht het jij zegt het. Als ik zo je posts lees vind ik meer dat je zeurt en even je dag niet hebt, dan niemand die echt advies wilt. Ik heb dan ook je beginpost verkeerd gelezen en met mij tientallen anderen waardoor we jou onnodig advies hebben gegeven. Excuses daarvoor. Je wilt natuurlijk geen adviezen lezen, maar gewoon even klagen.
ja zo mag je er zeker over denken. en dat ik geen adviezen wil, tja. kijk ik kan weinig veranderen aan het feit dat ik een bagger familie heb en mijn man niet. of dat ik gewoon geen vrienden heb. of dat ik niet kan werken vanwege mijn rug. al die dingen bij elkaar maakt het gewoon moeilijker om wat te gaan doen voor mijzelf. en om nou in mn eentje in de bios te gaan zitten lijkt mij geen leuk avondje. echt advies zoeken doe ik idd niet. het is gewoon de situatie waar ik in zit dat mij niet bevalt wat betreft sociale contacten, ik ben ook een persoon die liever t gezin veel geeft en zelf helemaal weg cijfert. tja thats me en kan ik dat veranderen? ja vast wel, maar ook dat is niet simpel. schop onder mn hol, ja hoor kom maar op. die heb ik ook nodig
Ok, ik begrijp dat je eens het huis uit wilt. Dat kan perfect, als je man op de kinderen let. Dat mag hij ook wel eens doen. Maar het mag geen geld kosten, en je vriendin heeft ook kinderen. Nou, dan ga je toch gewoon een avondje bij haar rondhangen. Pizza bestellen of samen spaghetti koken, gezellig een film zien of een gezelschapsspel spelen, en een fles wijn uitdrinken als haar kinderen in bed liggen? Kost geen geld, iedereen heeft opvang, en jij hebt je avondje uit. Soms moet je gewoon wat creatief naar oplossingen zoeken.
O ik snap het wel hoor. Mijn man gaat dan niet zo vaak weg maar ik ben wel jaloers op een goede vriend als ik hoor dat hij nu bedenkt naar de bioscoop te willen, en er over een half uur al is. Die kan gaan sporten wanneer hij wil, thuiskomen wanneer hij wil. Elke week lekker even naar de kroeg gaat met vrienden etc. Tja...vrijgezel en kinderloos. Soms ben ik inderdaad ook jaloers daarop! Kan er verder eigenlijk weinig aan toevoegen, heb geen tips ofzo maar wilde je laten weten dat ik het gevoel herken.
Ik herken je gevoel wel hoor. Het is heerlijk om moeder te zijn en ik heb twee schatten van jongens. Maar soms ben ik het "zorgen" wel zat. Ik ben nu vrij lang met verlof en op zich was het heerlijk om veel tijd met de jongens te kunnen doorbrengen. Maar ik ben ook blij dat ik over een paar weken weer kan gaan werken. Ik vermoedde het al, maar het is nu echt bevestigd: ik ben niet van het juiste materiaal gemaakt om thuisblijfmoeder te zijn. Ik ben ook echt blij dat mijn man nu vrij is en ik dus ook de vrijheid heb om regelmatig even weg te gaan. Even niet die constante roep om aandacht. Even met wat anders bezig zijn dan duplo, prentenboekjes, fruithapjes en luiers. Overigens snap ik niet zo goed ts dat je per se oppas nodig hebt. Ik ga er nu niet heel erg vaak op uit, maar in ieder geval 1x per week ga ik sporten. Mijn man houdt die avond gewoon vrij om thuis te zijn zodat ik weg kan. Een heel enkele keer zit hij met een verplichting van zijn werk, maar dat is het dan ook wel. Als sporten niet haalbaar is, kun je misschien wel met een vriendin afspreken om om de beurt bij elkaar af te spreken ofzo. Of (ik weet niet hoe slecht je rug is) om na het avondeten even lekker te gaan wandelen ofzo. In het weekend is het bij ons ook lastiger om tijd te vinden om er echt even tussenuit te gaan zonder kinderen, Man heeft dan vaak toch nog wel wat voor zijn werk en we doen dingen samen met de kids (familiebezoek ofzo). Maar ik heb in ieder geval die ene avond in de week en een enkele keer een dagje in het weekend. Ik heb dat gewoon nodig en gelukkig begrijpt mijn man dat ook.
Oh, en wat betreft de financiële situatie: ik vind dat jullie het geld dat jullie over houden erg oneerlijk verdelen. Bij ons is het zo dat onze beide salarissen op 1 rekening worden gestort. Daar betalen we alle vaste lasten van en ook andere (incidentele) uitgaven die voor ons samen zijn, dus voor het gezin. Aan het einde van de maand kijken we wat over is en dat verdelen we gewoon eerlijk. Zo hebben we ieder ons geld dat we vrij kunnen uitgeven. Ik weet dat sommige mensen dat raar vinden (want getrouwd op gemeenschap van goederen) maar dit is bij ons zo gegroeid en voor ons werkt het. Ik vind het in ieder heval een stuk eerlijker dan een systeem waarbij de één blijkbaar wel geld kan uitgeven aan 'uitstapjes voor zichzelf' en de ander niet.
Ik heb voor 11 p.mnd een pathe kaart. Kan ik onbeperkt mee naar de bios. Ik heb dan wel (nog) geen kinderen, maar ik ben wel de enige in mijn vrienden groepje die onregelmatig werkt. Net als vriendlief en net als mijn moeder. Met een beetje pech, leven vriendlief en ik 2 weken langs elkaar heen. Hij vrij als ik moet werken en v.v. of ik late dienst en hij vroege. Mijn vrienden met een 9 tot 5 baan hebben echt geen tijd om op bv dinsdag ochtend naar de bios te gaan. Hun gaan stappen op vrijdag en zaterdag. Ik ben dan aan het werk. Ik vermaak me prima in m'n eentje in de bios. Je kan toch geen hele gesprekken voeren met elkaar tijdens de film, zonder andere mensen te storen of de halve film te missen.
Ik denk dat je je daar erg in vergist. Als er nu per maand ruimte is voor 1 uitje (of ts of partner) ziet het er niet naar uit dat er nog enig financiële ruimte zit ergens. Jonge kinderen zijn nog niet zo duur, oudere kinderen kosten nu eenmaal geld, heel veel geld en dan heb ik het alleen maar over de noodzakelijke dingen niet eens de extra's.
Stap uit de slachtofferrol. Je man is iedere avond om half zeven thuis dus in principe kun je iedere avond en ieder weekend de deur uit. Maar...volgens mij wil je dat helemaal niet want je komt met tig excuses waarom je niet weg kunt. Het is prachtig weer momenteel, lang licht...ga gewoon de deur uit 's avonds. Ga wandelen, zwemmen, naar een bibliotheek, boodschapjes doen, bank hangen bij een vriendin, kopje koffie op een terras. In je eentje naar de bioscoop is niks mis mee. Ik heb het jaren met veel plezier gedaan. Hou op met zielig zijn en onderneem actie!
Jezelf wegcijferen, tot hij op 1 van die uitstapjes een ander tegenkomt en dan heb je daar lijden en last mee, maar hey jij hebt jezelf weggecijferd voor je gezin, was het niet zo: eerst zorgen dat je zelf goed in je vel zit, voor je goed voor je gezin kan zorgen, want wat hebben je kids en je vent eraan als je zelf in ene keer instort omdat je jezelf steeds hebt weggecijferd? Zorg dat je zelf ook plezier er weer in hebt en ga leuke dingen doen, start met een hobby met meerdere mensen, leer je ook anderen mee kennen, en nee die hoeven niet altijd veel geld te kosten, hij kan vast wel oppassen als jij bijvoorbeeld een keer bent schaken/haken/leesclub of weet ik veel wat. En wat heeft slechte familie relaties, weinig vrienden, leuke dingen doen trouwens met gelukkig zijn te maken? Gaat het er niet om dat kleine dingen ook gelukkig kunnen maken?! En waarom zou jij de oppas moeten regelen met openbaar vervoer, mankeert hij wat aan zijn handen/auto of weet ik veel als het om jou gaat? dan zou ik toch even nadenken hoe of wat, hij kan de kleintjes ook wel naar familie/vrienden weet ik veel brengen als jij eens op stap gaat. Zeker als hij weet dat het zo'n gedoe is en hij zo;n goed vent is, of je schoonfamilie kan ook aanbieden om op te passen of ze op te halen als jij ergens heen wilt. En je rot voelen als je toch mee gaat en blijft slapen bij je schoonpa is ook een goede, hun kunnen toch naar de Kuip terwijl de andere helft ergens anders naar toe kan, als ze op 1 kunnen passen kunnen ze er ook wel op klein meisje passen terwijl jij met je vent mee bent. Man is het bij jullie gescheiden allemaal of zo? (verjaardag mannen bij de mannen vrouwen bij de vrouwen en niet met elkaar bemoeien ) Je moet niet in problemen denken MAAR in oplossingen. EN als je goed contact hebt, laat je schoonfamilie met je meedenken, voor alles is een oplossing als je maar hulp vraagt en hard knokt er voor, want Rome is ook niet in 1 dag gebouwd SUcces
Lijkt mij ook heel zorgelijk inderdaad. Ik heb met je te doen TS, als ik zo'n leven zou leiden zou ik gillend gek worden. Ben je misschien ook depressief? Want wat de andere meiden al zeggen, ik krijg niet de indruk dat je iemand bent die initiatieven neemt of in oplossingen denkt. Om te beginnen je rug, ben je afgekeurd? Of als je rugklachten je zo ontzettend beperken kan je je dan niet laten afkeuren zodat je aanspraak kan maken op een uitkering? Anders zou ik toch echt proberen om iets van werk te gaan zoeken al is het maar een paar dagen per week. Het zou voor jou de broodnodige sociale contacten opleveren, wat extra financiële ruimte, zelfstandigheid en ongetwijfeld ook weer wat eigenwaarde. Het lijkt mij dat je gewoon slecht in je vel zit en dat je jaloers bent op je man die wèl werkt en contact heeft met collega's en zijn familie lijkt mij dan inderdaad een logisch gevolg. Maar toch, probeer iets van actie te nemen want je wilt toch niet nóg 15-20 jaar zo leven totdat de kinderen de deur uit zijn? Je bent weliswaar moeder maar je hebt ook recht op geluk en een leuk leven. Praat eventueel met je huisarts of maaatschappelijk werk. Kijk of je met je rug passend werk kan vinden of anders afgekeurd kan worden. Zoek via een netwerk een oppas in de buurt, of spreek iets met buren of andere moeders van school af dat jullie om de beurt oppassen. En laat je man 2x per week bij de kinderen blijven 's avonds zodat je iets voor jezelf kan gaan doen. Ga wandelen, sporten, winkelen op koopavond, zoek een leuke hobby. Dit alles zal echter niet komen aanwaaien, je zult er wel iets voor moeten doen en even moeten doorbikkelen. Heel veel sterkte, kracht en wijsheid gewenst.
nee niet afgekeurd omdat ze mij te jong vinden. ze beweren dat ik met dit gewoon kan werken en dat kan ik dus absoluut niet. ben al blij als ik heelhuids de dag door kom. maargoed dat heb ik naast mij neergelegd. dat bracht onwijs veel stress mee en werd daar dood ongelukkig van. sporten kan en mag ik dus niet. heb oefeningen die ik kan doen voor mijn rug(spieren) en dat is eigenlijk t enige dat ik kan doen. hoop in de toekomst dat ik wel meer kan maar zoals t er nu naar uit ziet niet. depri? ehm niet dat ik weet? ik geniet onwijs van mijn gezinnetje, enige minpunt is dus het sociale contact met anderen. heel langzaam veranderd dat wel maar ben te vaak teleurgesteld en heb daardoor denk ik een soort van veilige muur om mij heen gebouwd. heb dus ook niet echt vrienden en zou gewoon graag wat met hubby gewoon samen willen doen. zonder oppas is dat dus niet mogelijk tenzij de kids mee gaan. heel lullig van mijn vaders kant, die wilt niet op 2 kids tegelijk passen, al is het maar voor 3uurtjes ofzo. kan t hem ene kan ook niet aan doen, hij is een long-hart patient. maargoed hij zou in mijn ogen best keer kunnen oppassen. tis niet dat ik het elke week vraag. hij heeft ook nog een vrouw die dingen kan doen. maar dat willen ze dus niet. te druk vinden ze. rest van de familie woont mijlen ver hier vandaan
En tóch is het ook een kwestie van prioriteiten stellen en communiceren met je man wat deze prioriteiten zijn. Wij hebben het momenteel ook niet breed (ga na de zomervakantie weer werken, dan wordt alles makkelijker, ik snap je dus goed hoor). Maar we zorgen er wel voor dat we allebei tijd voor onszelf hebben en tijd samen. Ook wij hebben moeite met oppas krijgen maar we sparen wel om af en toe een keer samen uit eten te gaan en een oppasmeisje te vragen bij ons thuis. No way dat mijn man bedenkt om regelmatig zonder mij geld uit te geven en uitjes te plannen nu we het zo krap hebben. Ik merk dat je heel erg bezig bent met de dingen die niet kunnen. Financieel, fysiek, netwerk etc. Misschien gaan kijken naar wat er wel mogelijk is. Dat lijkt onmogelijk, maar dat is het niet
Je oudste gaat naar school toch? Gaat je jongste binnenkort naar een psz? Ik zou echt het heft in eigen hand nemen, heb je niet wat contacten via school? Mijn oudste zit op school, de jongens zaten allebei op de psz en ging weleens even lunchen met mijn man oid (ook al duurt de psz maar 2,5 uur). Heb namelijk ook geen oppas.