Ik heb niet alles gelezen, dus ik reageer alleen even op de openingspost. Ik snap jouw gevoel heel goed. Ik denk alleen niet dat je om die reden de bruiloft van je beste vriendin kunt afzeggen. Hier ook vaak situaties meegemaakt waarbij je je over dat gevoel moest zetten, puur omdat het niet anders kon. Als vrienden en familie kinderen hebben, kun je toch moeilijk alles en iedereen mijden, ook al wilde je dat wel eens. Schouders eronder, blik op oneindig en eenmaal thuis gekomen het op een potje janken zetten, omdat jij weer met lege handen naar huis gaat. Als er wel een mogelijkheid is om iets zo te regelen dat je er het minste last van hebt, dan moet je dat persoonlijk overleggen. Ga naar je vriendin toe en leg de situatie en je gevoel uit. Misschien kun je samen tot een oplossing komen. Dat kan echt niet door middel van een appje of smsje! Succes & sterkte!
Misschien zeg ik nu iets heel stoms, maar misschien is het juist wat makkelijker omdat het in een speeltuin is: de volwassenen op het terras en de kinderen vermaken zich wel in de speeltuin. Dus je zit niet de hele middag met een horde kinderen aan tafel. Daarnaast vind ik (en ik heb gemerkt dat ik zeker niet de enige ben) het erg prettig om eens over iets anders te kunnen praten dan kinderen + je kan een gesprek ook zelf een andere kant op.sturen als het over kinderen gaat. En natuurlijk mag je het lastig en vervelend vinden en het is ook helemaal niet raar als je daar een traantje om laat. Dat zal niemand je kwalijk nemen.
op een gegeven moment? Nog even een keer goed lezen de post lezen, dan kan je lezen dat het hier niet gaat om een gegeven moment maar dat het allemaal supervers is. zeker als je hierom niet op mijn bruiloft komt --> is niet waar het gaat om het speeltuin (je-weet-wel zo'n ding vol met kinderen) gedeelte. 's Avonds wil ze wel heen gaan. sms --> ja hier geef ik je gelijk in. Dat was niet handig. Dat had ze even in een echt gesprek moeten doen. asociaal --> vind ik weer wat overdreven, ze doet echt haar best om het goed uit te leggen. Overigens is de uitnodiging ook per sms gekomen, ook apart. datgene wat je wèl hebt --> datgene wat je wel hebt.... valt op veel dagen in het niet omdat je allerdiepste hartewens - het krijgen van een kindje, (wat voor je omgeving zo vaak zo normaal lijkt te zijn en makkelijk lijkt te gaan, is niet altijd zo, maar zo ervaar je het wel en zo voelt het dus) wel eens in duigen kan vallen. Iedereen om je heen krijgt kindjes... en het erge is dat dat verdriet van geen kindje kunnen krijgen, gaat nooit over. Dat weet ik gelukkig niet uit eigen ervaring want ik ben na een moeilijk traject nu (goddank) zwanger... maar ik zie vrouwen om me heen bij wie het niet lukt. Die gaan eraan kapot. En net wanneer ze er een beetje bovenop zijn... dan worden hun vriendinnen, zussen, buurvrouwen, collega's ... kortom.. al dat vrouwvolk ook nog eens oma... Dus nee, dat verdriet gaat nooit over. Zo zijn er meerdere soorten verdriet wat nooit echt overgaat... en als iemand zo'n verdriet heeft dan vind ik dat je die persoon de ruimte moet geven om daar mee om te kunnen gaan. En dat is duidelijk niet in een speeltuin..
Mee eens daarbij Is het pas over 2 maanden! Op deze manier ga je heel erg veel mensen kwijt raken. Want laten We eerlijk zijn. Hier zit niemand op te wachten voor je vriendin Is het belangrijk dat je er de hele dag bij bent. En dan zeg je eigenlijk gewoon af omdat je jezelf belangrijker vind als je vriendin. Wat wil je dan. Niet meer naar de supermarkt want ooo daar kan een zwangere lopen of nog erger een kind. Ja gaat je zelf op sluiten. En ja het Is kut. Je zal toch door moeten. Ik ging ook 2 dagen na mijn miskraam op Kraamvisite ja ik moest wel ik ga mij niet opsluiten om zulke dingen. Het Is heel erg dat je dit moet meemaken. Maar life goes on. Nogmaals het Is over 2 maanden dus 2 maanden na de miskraam.
Juist omdat het de dag van die vriendin is, is het juist wel een goed idee om niet naar die speeltuin te gaan. Het is een blije dag en als de TS weet dat ze dat niet trekt dan zou ik het een beter plan vinden om juist weg te blijven. Gun die vrouw haar leuke dag, zonder dat ze zich druk hoeft te maken over haar verdrietige vriendin.
En dus moet je maar op een plaat gaan wonen waar alleen maar kinderloos mensen wonen??? Het lijkt mij een van de ergste dingen die er zijn, ongewild kinderloos zijn, maar je kan je daardoor toch niet afsluiten van de rest van de wereld? Hoe moet het dan als vrienden wel kinderen krijgen? Ga je die negeren?? Verbreek je vriendschappen omdat stellen een kinderwens hebben of ga je alleen vriendschappen aan met mensen die geen kinderen willen of kunnen krijgen? Ik snap het verdriet, maar dat verdriet hoeft niet alles overheersend te zijn, en al helemaal niet bij het geluk van een ander!!!!
Fout, echte vriendinnen hebben hier begrip voor. Daarbij gaat het alleen om het speeltuingedeelte. Ik neem aan dat ts erbij is bij de ceremonie en 's avonds. En pas over 2 maanden?? Het verdriet van ts speelt al veel langer dan sinds de miskraam. Over 2 maanden is het verdriet niet minder.
+1 (al ben ik nooit in de mm gezeten, 1 miskraam gehad en de droom voor een derde op moeten geven). Schouders eronder en wees er voor je vriendin, het is ook haar moment en zij wil jou er graag bij.
Ben ik het niet mee eens. Vriendinnen zetten hun eigen verdriet aan de kant om een vriendin een mooie gelukkig dag te gunnen.
Ik zeg niet dat er moeten worden gewoond op een kinderloze plaat. Ik zeg ook niets over het afsluiten van de rest van de wereld. Ik zeg niks over negeren. Wat ik wel (probeer tenminste) zeg, is dat iemand de ruimte moet krijgen om met dat verdriet te dealen. De ene dag is dat erger dan de andere.... Het spijtige is dat dat verdriet op momenten wel alles overheersend is, en daar moet je mee leren omgaan, maar is de oplossing om tegen heug en meug en met de tranen achter je ogen aan een picknick tafel te gaan zitten terwijl het kleine grut lekker uit zijn dak gaat, lachend - gierend-brullend. Wat hier in mijn ogen wel meespeelt, is dat het zo vers is. Ze zit verdorie middenin het traject, met zo te lezen een redelijke kans op een vervelende afloop. En zoals ik later zeg in een andere post, juist ook omdat het hier om de dag van een ander gaat, is het misschien wel een goed idee om inderdaad alleen naar het avondgedeelte te gaan. Ze zegt toch niet dat ze helemaal niet gaat, dan is het wat anders. Ze zoekt een compromis zodat het voor iedereen werkbaar is. En daar heb ik respect voor. Maar ik heb ook in dat traject gezeten.. misschien is dat wel nodig om het echt te kunnen begrijpen. Ik lees hier ook vrouwen die ook in het traject hebben gezeten en wel zouden gaan... daar heb ik ongelofelijk veel respect voor want eerlijk gezegd, ik weet ook niet of ik het had kunnen doen. Voorbeeld uit mijn real life. Mijn vriendin was binnen no time zwanger. En ik gunde het haar zo. Was heel blij voor haar... Heb er ontzettend om gejankt maar wel blij voor haar. Alleen toen mij werd gevraagd om mee te werken met het organiseren van de babyshower, heb ik (met uitleg) bedankt voor de eer. Met de toezegging dat ik wel op de shower aanwezig zou zijn. Maar ik had niet de puf, energie om het te regelen.
Een babyshower snap ik, vind het al heel wat dat je toch gegaan bent! Maar we hebben het over een bruiloft, iets wat je maar 1x in je leven van plan bent te gaan doen. @Igglepiggle: Precies......tis maar net wat je laat overheersen...geluk of verdriet.
Hoi even iets anders..ik noem haar een hele goede vriendin maar eerlijk gezegd is de vriendschap wel minder. Er is mij gezegd dat ik beter geen kinderen zou kunnen krijgen omdat ik chronisch ziek ben. Dat word ook gezegd door hetzelfde groepje meiden over iemand die ms heeft. Eerlijk gezegd ben ik me een beetje van hun aan het terugtrekken. Heel erg na jaren vriendschap maar het is mij volkomen in het verkeerde keelgat geschoten dat er word gezegd dat mijn kinderwens en ziekte niet samen gaan. Ik heb een keer in een discussie gezegd dat het leven zonder kinderen weinig zin had. Oke,stomme opmerking en ik meende het niet maar er was net een icsi mislukt en er waren cryos niet goed ontdooit. Dus hele heftige tijd. Toch vind ik nog steeds niet dat vriendinnen zouden mogen bepalen hoe ik mijn kinderwens invul. Ik vind dat iets tussen mijn man en mij.
Wat moeilijk zeg... Ik kan niet zeggen wat je moet doen en of je wel moet gaan. Ik ben gezegend met 5 kinderen en wie ben ik dan om jou te gaan zeggen wat je moet doen? Ik kan misschien wel zeggen hoe het voelt om om deze reden, als vriendin, rekening te houden met je. Een vriendin van mij zit in een soortgelijke situatie als jij en ik heb het erg moeilijk gevonden om daar mee geconfronteerd te worden. Ik probeerde het elke keer goed te doen maar toch pakte het anders uit en had zij verdriet. Het doet je als vriendin dan pijn als het zo moet gaan terwijl je het beste met elkaar voor hebt. Misschien kan je dit mee laten wegen in je beslissing. Je vriendin zal ook verdriet hebben als jij niet komt.
Alleen de OP gelezen. Ik zou wel gaan. Ook ervaring met de mmm trouwens. Dit soort situaties ga je nog wel vaker tegenkomen. Je kan je er niet je hele leven voor blijven "verstoppen" hoe moeilijk deze situatie ook is. Je gaat misschien vragen krijgen van vreemden of jij al kinderen hebt, je krijgt uitnodigingen voor kraamvisites, babyshowers en voor kinderverjaardagen. Je ziet geboortebordjes in je straat. Als je je afzondert van alles wordt je misschien een keer niet meer uitgenodigd omdat mensen denken dat je het toch niet leuk zal vinden en dan voel je je pas rot. Nu kan je je vriendin er erg blij mee maken door te gaan. Je vriendin zal het heus begrijpen als jij je af en toe eventjes terugtrekt omdat alles te veel is. En als je daar een traantje laat krijg je heus een dikke knuffel. Je staat er niet alleen voor. Steun je vriendin bij moment, ze zal jou ook steunen als jij haar hard nodig hebt. Ik vind het trouwens heel erg voor je van je miskraam. Dikke knuffel!
dank je wel, moet er gewoon een potje van janken. ik vind zelf ook dat zo een dag leuk moet zijn voor genodigden en niet een trieste dag. Een vriendin van mij is toen ik trouwde ook niet op mijn vrijgezellefeestje gekomen omdat ze dat niet durfde met paniekstoornis. Ik begrijp haar volkomen! Het moet leuk zijn en geen moetje
Ik heb nog even je openingspost gelezen maar wat is het voor dag? Een vrijgezellenfeest oid? Want de bruiloft is pas in september. Heb je trouwens al wat gehoord van je vriendin?