Ik hoop ook dat ik niet ongi word haha maar ben er bang voor. Achja nog genoeg andere kansen eventueel. Ga je geen ovulatietesten gebruiken deze maand? Of andere maanden haha, want ik dacht dus dat mijn ei op dag 14 zoals iedereen kwam maar bij mij springt ie pas tussen dag 18-20 dus ik heb een late eisprong met korte lf, maar zonder ovu test wist ik dat niet. Nja je moet eerst nog ontpillen ik ook nog steeds hoor. Hoop voor je dt je net zo snel als sax en eefje bent! zou fijn zijn toch Om je persoonlijke vraag te beantwoorden: Ik was 19, zat op school, woonde op kamers en mijn vriend 45 verderop bij zijn ouders -ook op school- toen ik onverwachts zwanger raakte. We waren toen 1,5 jaar samen. Eerste tijd dat we samen waren was ik niet aan de pil (wist hij) later wel aan gegaan maar door alle hectiek van reizen naar hem school werk etc. Nam ik hem eigenlijk nooit. Ik was meer niet dan wel aan de pil. nja toen werd ik dus zwanger. School gauw afgemaakt, hij ook, ik had al werk met vast contract hij heeft toen werk gezocht. Maar een huis hadden we niet.. Een maand voor mijn bevalling kregen we eindelijk! Onze huidige flat toegewezen onder tijdelijke verhuur. Ik ben toen verhuisd naar zijn woonplaats en zie mijn vriendinnen nauwelijks/nooit meer. Werk nog steeds bij mijn werkgever van toen en zit 3/4 dagen per week al om 05.30 in de auto haha. Hoewel onze relatie toen heel slecht ging, denk ik dat ik gewoon zwanger moest zijn want sinds dien (na 20wk zwanger, hij was nog aan t verwerken haha) gaat het weer super tussen ons. onze dochter heeft ons dichter bij elkaar gebracht en ik denk dat zonder haar wij al uit elkaar waren geweest. Wij hadden niks voor elkaar maar zijn er wel gekomen en dar ben ik wel trots op.
Nee ik wil de eerste paar maanden gewoon kijken hoe het gaat als het lukt en pas na een half jaar evt gaan temperaturen en ovulatietesten gebruiken. We vinden het allebei toch erg spannend om er nu echt voor te gaan en zo kunnen we ook vast aan het idee wennen haha. Maar als het gelijk de eerste keer raak is ben ik uiteraard erg happy... Jeetje dat is een heftig verhaal, dat moet echt een moeilijke periode geweest zijn. Maar wat ontzettend knap dat jullie er samen en zo goed uitgekomen zijn, dat hoor je niet vaak. Daar kun je terecht trots op zijn want je hebt nu dus toch alles goed voor elkaar. Wel jammer dat je je vriendinnen niet veel meer ziet. Maar soms komt dat contact nog terug, had ik ook met een vriendin. Ze woonde ver weg en toen we beide geen rijbewijs hadden zagen en spraken we elkaar niet meer, maar sinds een jaartje of 2 weer wel, heel gezellig.
Jaa dat ontpillen heb ik nooit meegemaakt eigenlijk. Hopelijk voor jou duurt het biet lang meer voor jullie! Je lichaam kan je goed voor de gek houden door t ontpillen lees ik vaak .. Lijkt me zo frustrerend .. Ook even over jou persoonlijke vraag hihi. Ik was 20 toen ik zwanger raakte (twee maanden later 21) en was 22 toen im beviel. Bij ons was het ook niet geplant. We woonde sinds een paar maanden dan wel samen, hij had een fulltime baan en ik zat in m'n eerste schooljaar. Kamers genoeg dus daar zou t niet aan liggen. Ik heb ook altijd gezegd dat ik jong moeder wilde worden. Ik heb altijd probleem gehad met de familie van m'n ex ( tot bedrijven aan toe) dus toen ik me ziek voelde en niet ongesteld werd wist ik het eigenlijk al zeker, ik ben zwanger. Ex wou het niet en zei dat ik t maar weg moest laten halen. Na veel praten draaide hij bij. Ik heb altijd gezegd ik voed het met of zonder jou op. Aan jou de keus. Ik was aan de pil en dus niet gedacht zwanger te raken. Zijn familie dacht daarom dus ook dat ik de pil weggooide en zo expres zwanger ben geraakt, lekker laten denken ik weet hoe het zit. Tijdens m'n zwangerschap veel gedoe geweest en heb dus noet m'n opleiding af kunnen maken. Ik ben toen Dylano net 1 jaar was bij m weggegaan. Het was gewoon niet veilig!! BESTE KEUZE UIT M. LEVEN OOIT 😁😁 Heb eigenlijk vanaf geboorte alleen voor dylano gezorgd hij was er nooit en als ie er was was ie er niet als je snapt wat ik bedoel. Uiteindelijk ben ik bij m'n vader uitgekomen en heb ik 1,5 jaar bij hem ingewoond totdat ik m'n huidige vriend ontmoette waar we nu bij inwonen Ik heb uiteindelijk werk gevonden en vriendlief werkt ook fulltime. Vele zullen me voor gek verklaren of hun negatieve oordeel klaar hebben maar ik ben hier sterker door geworden en weet als geen ander hoe het is om er alleen coor de staan! En ik ben er ook achter gekomen, dat een baby'tje de eerste tijd alleen maar liefde en geborgenheid nodig heeft. Ik dacht altijd ik heb m niets te bieden, maar daar is niks van waar. Sorry voor m'n lange verhaal haha hoop dat t wat duidelijk is haha
Alles gelezen hoor!! Spannend alle naderende NOD's.. Dan mijn verhaal hihi: Ik was 17 toen ik een relatie kreeg met mijn vriend, kende hem toen al wel 1.5 jaar, hij was 22 jaar en had al een vaste baan en een huurhuis. Toen wij net een half jaar met elkaar hadden heeft hij een huis gekocht en ik studeerde nog, als ik bij m was betaalde ik de boodschappen enzo. Op mijn 18.5 ben ik bij hem ingetrokken en zijn we gaan samen wonen. Ik was 19 toen ik 4 dagen in de week ging werken en had mijn studie afgerond, naast mijn werk deed ik nog een HBO studie. In september 2009 hebben we de pil bewust laten staan omdat we graag een kindje wilden, we waren toen 4 jaar bij elkaar, hadden een koophuis, beide een vast contract en financieel goed voor elkaar. Toen was het in 1x raak en ik ben op mijn 21e bevallen en een maand later werd ik 22. Dus ja bij mij geen spannende verhalen, ik had gewoon vroeg een relatie en snel een vaste baan en studie afgerond en alles snel voor elkaar. Dus ja dan ben je ook wat eerder met kindjes krijgen. En we vinden het beide ook heerlijk om jong ouders te zijn. Carriere maken en reizen willen we doen als de kids groter zijn en inmiddels zijn we dus ookal een tijdje toe aan een nieuwe woning om weer in door te groeien. Hier aan het werk vandaag, maar tis hier ook waaaarmmm..blegh
Ik was 21 en ML 22 geloof ik toen wij gingen samen wonen. Waren toen 5 jaar samen en ik zat in de laatste fase van mn opleiding en ML was druk op zoek naar werk. Het was echt een ini mini 1 kamer woningkje. Waarom we niet nog even gewacht hadden was omdat ML sinds 2 maanden bij mij en mn ouders inwoonde ivm problematische familie. Toen we een half jaar daar woonden kregen we beiden een vaste baan en hebben we even geleefd als god in frankrijk zeg ik altijd. Beide voor het eerst een fulltime loon. Na een jaar zijn we weer even bij mijn ouders ingetrokken omdat we ons paleisje gekocht hadden. Die hebben we met zn 2en volledig verbouwt, zijn 10 mnden bezig geweest. ML raakte ondertussen zijn baan kwijt en is pas sinds kort weer aan het werk! Hoe hij zn best ook deed hij kwam niet aan de bak. ML wilde al heel vroeg kinderen, ik ook maar was daar meer kritisch in wat jij ook zegt. Eerst spaarpotje, enige zekerheid met zijn werk etc. Ik was nog wat huiverig maar van de 1 op de andere dag was dat over en zijn we ervoor gegaan. Als ik rond kijk ik mijn vriendengroep zijn we 1 vd weinigen die het eigenlijk al zo 'goed' voor elkaar hebben. De meesten wonen nog thuis of beginnen net met samenwonen. Wij zijn inmiddels bijna 10 jr samen.
Hoi dames, wat een spannende verhalen ik heb alles gelezen. Ik was 18 toen ik mijn man ontmoette toen ik op vakantie was in Ghana (vader/moederland alleen ben ik zelf wel hier geboren en getogen) het was in beide onze ogen gewoon een vakantie liefde en dachten er niets van uiteindelijk kwam hij eind 2010 naar nederland om te zien hoe wij hier wonen ( hijzelf komt uit een rijke familie dus had het prima daar). Uiteindelijk werd onze relatie steeds serieuzer en besloten wij vorig zomer op 27juli te gaan trouwen vanaf september 2013 ben ik via een advocaat de procedure om hem hier heen te halen gestart en uiteindelijk is het gelukt en kwam hij februari dit jaar hier bij mij thuis wonen(we wonen nog thuis) ik ben in 2012 na mijn diplomering gaan werken bij mijn oude stage plek met een onbepaalde tijdscontract alleen werkte hij niet. We zijn momenteel bezig om een goede baan voor hem te vinden , momenteel werkt hij in de schoonmaak. Uiteindelijk willen we gaan emmigreren naar Ghana vandaar dat we nog thuis wonen. Ik heb nog veel twijfels en we hebben nog niet alles voor elkaar maar ik heb gezien hoe mijn zus nu alleenstaande moeder met 3 kids het alleen heeft moeten doen wat mij ook geinspireerd heeft. Er zijn vele mensen die bijna niets hebben en het toch overleven met kinderen dus waarom zouden wij dat niet kunnen.Ik krijg veel hulp van mijn moeder en nu we dus aankomende zondag een jaar getrouwd zijn , zijn we er ook echt gewoon klaar voor ik 22 en hij 27. Helaas gaat het niet al te gemakkelijk bij mij omdat de gynaecoloog ervan uitging dat ik geen eisprong krijg. Vandaar dat ik aan de clomid zit en er best veel nog onduidelijk is maar ik weet dat het uiteindelijk wel goed komt . Sorry voor mijn Lange onoverzichtelijke verhaal
Zo dames wat een verhalen! Mommym, mijn lichaam hield me al voor de gek met de borstvinnen en rugpijn voor ik aan het ontpillen was... Mommym ook een heftig verhaal. Veel respect voor de keuze die je aan je ex gaf, ik voed sowieso het kind op kan met of zonder jou. Is toch niet makkelijk, erg knap. Je kan iig zeggen dat je alles geprobeerd hebt toch! Is hij nu nog wel in beeld voor dylano? Mooi om te lezen dat je het nu toch weer goed hebt! Ik hoor vaak dat een baby alleen liefde en geborgenheid nodig heeft en ben het daar mee eens. Maar zelf kan ik dan veel te ver in de toekomst denken zoals wat als ik het volgend jaar beneden verbouw, dan is het naar mijn zin, maar boven over een paar jaar ontgroeid ben omdat we maar drie slaapkamers heen (met verbouwen zijn er meer maar dan kleine kamertjes mogelijk) terwijl kijk gewoon hoe het loopt, of het lukt, hoeveel je er wil en of dat lukt etc... Lizz88 wat mooi dat je al zo jong samen was! En als het goed zit zit het goed hè Bpu lastig hè als je vriend opeens zijn baan verliest, ik ken het. Gelukkig heeft hij weer werk. Wat mooi dat je er opeens aan toe was, ik was er altijd al aan toe maar krabbel een beetje terug nu het echt zo ver is haha. Nani1 wat romantisch een relatie uit een vakantieliefde. Wow emigreren naar Ghana, dat is nogal wat. Wat knap dat je gewoon toch deze stap durft te nemen! Ach eigenlijk weet je toch nooit hoe het leven loopt..
En mijn verhaal dan ook even, wel zo leuk. Ik was 21,5 toen ik mijn vriend ontmoette, 22,5 toen we een huis kochten en mijn 23e verjaardag vierde we in ons nieuwe huis, toen liet mijn gezondheid me even in de steek en hadden we een zwaar jaar, waar we wankel uitkwamen. Ik was weer beter en beide gingen nadenken over wat we wilden en we kozen toch duidelijk voor elkaar. Toen langzaam ons oude huisje op gaan knappen. Vriendlief verloor zijn baan maar vond gelukkig redelijk snel een nieuwe baan. Dan ieder half jaar wachten of hij mocht blijven en gelukkig nu een vaste baan. Dit jaar samen een verre reis gemaakt en nu besloten er voor te gaan. Maar al zijn vrienden hebben nogal flink poen en eerst jaren en jaren gespaard en reusachtige huizen waardoor ik ons prachtig paleisje niet genoeg waardeer. Het is niet groot maar mooi en leuk en prima huisje alleen steeds de vraag wat stop je erin. Ik moet leren minder in de toekomst te leven van wat als en meer te genieten want ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als de afgelopen paar jaar. Prachtig huis goede relatie leuke baan leuke vrienden leuk leven. Al jaren dat ik wakker word en een bedankje naar boven stuur voor mijn goede leven.. Maar nu we aan kinderen beginnen is het huis te klein hebben we te weinig geld etc.. Eigenlijk denk ik dat ik wel tevreden ben maar gewoon een beetje bang, het is een spannend moment en mijn vriend gaat er vol voor maar zou het ook prima vinden nog een of twee jaar te wachten. Dus ik ben gewoon wat zenuwachtig haha. Ook omdat je met niemand echt kan praten hierover, je wil toch niet verklappen dat je gaat beginnen, maar je er zelf wel angsten bij hebt... Hè dit schrijven lucht al op. Verstuur ik het nog.. Klinkt misschien wat kleinzielig of jaloers... Ja toch wel want dit is mijn verhaal en ben echt wel heel blij met wat ik heb.. Alleen beetje zenuwachtig voor deze stap haha. Omdat het eindelijk naar jaren en jaren wachten zover is en het dan toch even eng is...
Overigens zijn mijn vriendinnen vrijgezel of net een relatie en zijn vrienden zijn vorig jaar of dit jaar gaan samenwonen of wonen nog thuis... Daardoor zit je toch in andere fases.. Maakt het ook anders praten..
Ik begrijp je hoor, die gedachten heb ik ook allemaal gehad! Wil niet zeggen dat ze volledig weg zijn, ook ik vind het nog steeds erg spannend! Die gedachten komen denk ik voort uit mn perfectionisme, mn man zorgt dat ik nu ergens in het midden daarmee uit kom. Hij is er al heel lang klaar voor en ziet noooit ergens beren op de weg.
Vlinderbaby het lijkt me geweldig om daar te gaan wonen 😁ik zie tegen die tijd wel hoe alles loopt eerst maar is kinderen krijgen. Jij hebt ook een bijzonder verhaal en ik snap dat je het spannend en eng vind , omdat het toch een nieuw hoofdstuk is in het leven en ik heb dat ook het is allemaal erg nieuw als je er echt mee wilt beginnen. Uit mijn vriendengroep ( wat er van over is hahah) zijn wij de enigste die getrouwd zijn en een kinderwens hebben dus ik heb ook niet echt iemand om erover te praten vandaar dat ik hier on het forum zit zodat je toch iemand hebt om erover te praten En uit zijn vriendengroep is hij ook de enigste die getrouwd is dus same story haha
Wat ontzettend fijn om te lezen dat jij die gedachten ook gehad hebt! Normaal is mijn vriend ook zo, maar deze stap vind hij nog enger dan ik haha. Bij mij komt het doordat ik eigenlijk zekerheid wil dat we het financieel redden, kinderen genoeg kunnen bieden, niet alleen maar hoeven te werken etc. maar die zekerheid is er nooit. En eigenlijk hebben we het best goed voor elkaar en nu weet ik dat er meer zijn met zulke gedachten, heel fijn
Dankjewel vlinderbaby. Ik krijg dat veel te horen. Dat het een sterke keuze was en dat ze het knap vinden. Ik heb dat zelf niet zo ervaren(klinkt misschien heel raar) Ik heb een heel verleden met m'n ex. Heb hem ook leren kennen als vakantie liefde, ben na een paar maanden naar den helder verhuist om bij hem en z'n moeder en broer in te gaan wonen. Dit heb ik een jaar vol gehouden. Ik trok het biet meer dus had tegen hen gezegd dat ik terug ging naar m'n ouderlijk huis of dat we samen iets moesten gaan zoeken. Uiteindelijk heeft hij een huis gekocht en zijn we samen gaan wonen. Toen begonnen nog meer problemen. Vooral met z'n familie. Roddels dat ik me kind had weg laten halen gingen door de hele familie om over andere dingen nog maar te zwijgen. Nadat ik dylano had en dus ook voor hem moest zorgen was er een druppel die de emmer deed overlopen!! Ik werd bedreigt door z'n broer (grootste crimineel daar) m'n ex nam me niet serieus en vond maar dat ik me aanstelde. Op een gegeven moment stond hij voor me deur ik was alleen thuis en was doodsbang. Hem gebelt of hij aub thuis wou komen. Hij wou niet komen. Ik m'n zus gebeld en die zei je belt nog een keer naar m en als hij niet komt kom ik er neem ik he mee en ga je niet meer terug. Hem weer gebelt hij kwam. Heb hem toen gezegd dat ik er klaar mee was. T feit dat hij niet kwam en ik met een kind hier heel alleen bang zit te zijn voor zijn broer nee bedankt. Heb de volgende dag m'n spullen gepakt en ben weggegaan. Drie weken later is m'n ex getrouwd en is gaan samen wonen! Hij is nu alleen nog onder begeleiding bij dylano. Hij is niet te vertrouwen nog. Als hij mij kan laten zien dat hij z'n afspraken nakomt en er is voor dylano heeft hij pas recht (hij heeft hem niet erkent ik wou dat niet) vorige week is hij 3uurtjes alleen met hem weggeweest met z'n vriendin vrouw? Dit ging Goes en heeft dylano erg veel goed gedaan. Met kleine stapjes komen we er wel. Maar voor dylano doe ik alles!! Ik snap jou verhaal ook helemaal vlinderbaby Ik snap dat je zover denkt, van wat s wat als. Zo heb ik ook dagen wakker gelegen met het idee shitt dit kan helemaal niet! Terwijl het juist wel kan. Misschien ben ik wat nuchterder daarin. Ik kom uit een gezin met 8 broers en zussen. M'n vader heeft altijd gewerkt en we hebben t altijd gered. Dan denk ik hmmm waarom zouden wij dat niet kunnen nu met twee kindjes straks. Alles vind z'n weg wel denk ik dan. Ben nu ook nog bang hoor, is heel menselijk. Zout t vreemd vinden als iemand niet even heeft van shitt we gaan er nu toch echt voor haha .. Hopelijk kan je man je ook hierin geruststellen?? En die vriendinnen kring heb ik ook. Er is een vriendinnetje (ook hier van t forum) die ook kindjes heeft en wie ik regelmatig zie en afspreek. Met haar overleg ik echt alles, en dan scheelt indd wel een hoop! Je mag hier altijd je hart luchten hoor vlinderbaby we zullen altijd een luisterd ooor en oog haha bieden Of als je even wilt appen met mij of een van ons? Ik stuur m'n nummer zo in privé bericht geen probleem!
Helemaal met mommym eens! Alles kan gezegd worden lijkt me, volgens mij is iedereen hier ook wel zo dat we elkaar meningen accepteren. Ook respect voor jou mommym, wat een verhaal.. Zo heeft ieder wel wat.. Mooie verhalen meiden!
Leuk om te lezen dat jullie al zo lang bij elkaar zijn en dat jullie het zo goed voor elkaar hebben dan zou ik inde ook niet twijfelen Super leuk em. fijn gevoel lijkt me
Vervelend te lezen dat je man zo'n slechte band heeft/had metbzijn familie, en wat fijn dat hij bij jullie terecht kon Niet iedere ouder zou daar voor open staan!! Respect. 10 maanden samen klussen en aan jullie paleisje werken heel mooi samen er iets moois en van jullie eigen van maken. Klinkt heel leuk. Of heb je het. Ier zo ervaren? Ik kan namelijk helemaal miet tegen troep hahaha 10 jaar samen jeehtjee echt fijn om alles met iemand al zolang te delen
Indd BPU iedereen respecteert elkaar hier en alles mag en kan gezegd worden! Zo volwassen zijn we allemaal wel toch Helemaal Eems, prachtige verhalen !!
Wat een mooi verhaal nani Vakantie liefde ik ken het, helaas niet met goeie afloop Maar jou verhaal klinkt heel mooi!! Knap dat je zou kunnen emigreren samen met je man!! Daar een toekomst opbouwen. Spannend hoor. Wil je pas als je zwanger bent daarheen of na de bevalling al?
Jaa ik heb het als mooi ervaren, het was wel pittig natuurlijk om dag in dag uit bezig te zijn. Gelukkig zaten we in het beste 5 sterrenhotel ala mama&papa haha. Mn vriend zijn gehele fam is uit beeld, klinkt heftig maar het is de beste keuze geweest tot nu toe. Als je het hele verhaal zou kennen (die veeeel en veeeel te lang is om uit te leggen) geef je ons ckr weten gelijk. Soms als ik naar mn ouders kijk kan ik me absoluut niet voor stellen dat ik met hen geen contact zou hebben, mn vriend heeft er echter geen moeite mee en zegt dat mijn ouders meer voor hem betekenen dan zijn gehele fam in 27 jr bij elkaar.
Dank je , een toekomst wat nog wel een tijdje kan duren hoor , we willen als het ons gegunt word 3 kinderen dus als het aan mij ligt dan wil ik al mijn kinderen heb en voordat we gaan , we moeten nog flink sparen maat mochten we eerder de kans krijgen om te gaan dan zou ik gewoon hierheen vliegen om te bevallen . Jullie hebben allemaal mooie verhalen , sterke vrouwen in 1 groep