Ik weet niet goed of ik het hier moet plaatsen maar weet anders niet waar. Ik heb een lieve man, een lieve schoonmoeder en geweldige schoonzus- en broer. De rest van zijn familie daar hebben we ook echt een goede band mee. Heb met mijn ooms, tantes, nichten en neven ook een erg goede band. Mijn ouders, broer en schoonzus hebben verleden jaar met Moederdag het contact met mij verbroken omdat ik niet aan hun levensstijl voldeed. Kort beschreven, ik ben zorgzaam, denk altijd aan anderen en dan eens aan mezelf, doe allerlei vrijwilligerswerk en probeer iedereen tevreden te stellen. Mijn ouders, broer en schoonzus, zijn harteloos, denken alleen maar aan zichzelf, kleineren iedereen die anders dan hun is enz. Er is de laatste jaren erg veel voorgevallen waar ik echt stuk aan ben gegaan, heb ervoor bij een psychiater gelopen die toen zelfs adviseerde om het contact te verbreken maar heb dat zelf nooit gedaan. Op zich is het goed dat het contact voorbij is maar tja, nu ben ik zwanger en is alles anders! Heb natuurlijk vroeger altijd het beeld gehad dat als ik eens zwanger zou zijn, ik vooral mijn moeder bij me zou hebben en het samen met haar zou kunnen doen, alles te kunnen bespreken en alles te kunnen delen. Zo sterk als dat ik in mijn schoenen sta, hoe lastig ik het hier nu met heb. Zoals gezegd heb ik lieve mensen om me heen maar diegene die ik nu graag om me heen zou willen hebben die zijn er niet meer voor me. Zijn er meer vrouwen die het zonder haar ouders moet doen en dat ook zo lastig vindt?
Nee niet hetzelfde. Relatie met mijn moeder is niet altijd fijn maar ik merk wel nu ik zwanger ben het contact met mijn moeder verbeterd.
Fijn dat jullie contact beter is geworden, het contact tussen mij en mijn ouders zal nooit meer goed komen en helaas ligt dat niet aan mij.
Dat er geen contact meer is, daar ben ik op zich wel al aan gewend, alleen nu ik zwanger ben doet het me gewoon pijn.
Ja dat het pijn doet dat is bij mij een beetje "gewend" bedoelde ik. Hopelijk gaat het snel beter! En het is logisch dat je je zwangerschap met je moeder wilt delen, dat had ik ook, vooral aan het begin. Maar mijn moeder is 5 jaar geleden overleden dus ja, dat is anders, wist natuurlijk ook dat dat er echt niet in zat en er ook niet op hoefde te hopen. Maar je bent nog heel pril zwanger en lang geprobeerd zo te zien, dan wil je het natuurlijk ook heel erg delen. Dat had ik later in de zwangerschap iets minder maar mss is dat voor iedereen anders.
Oh dat is heel vervelend en anders inderdaad dat je moeder overleden is. Ja we hebben inderdaad een hele tijd geprobeerd en nu in ronde 15 is het eindelijk gelukt. Het is ook lastig om het niemand te vertellen maar op zich vind ik dat ook wel fijn totdat we na die 12 weken meer zekerheid hebben maar als mijn moeder nog in beeld was had ik het haar wel direct verteld. Ik denk inderdaad dat de pijn op een gegeven moment wel minder wordt maar dat duurt nog eventjes.
Zal zeker nog eventjes duren, en ik heb het verteld in de 8ste week al maar ik kwam er pas met 8 weken achter maar vond het zelf wel fijn dat het bekend was. Maar de 1 verteld het gelijk, de ander wacht tot 12 weken. Maar hopelijk voel je je snel beter en nog gefeliciteerd met je zwangerschap.
Hoi hoi ik begrijp je helaas mijn familie heeft me laten vallen alsof ik niet besta Dit is gebeurd in mijn zwangerschap ik snap het nog steeds niet dat een moeder geen contact opneemt met haar kind heb haar niks aangedaan maar heb dus ook een andere levensstijl en ga ruzies uit de weg en praat liever wanneer iedereen rustig is Merk dat het me veel doet
Ik herken je gevoel. Heb sinds maart 2012 geen contact meer met mijn ouders en broertjes. Vond het heel confronterend dat andere vrouwen hun zwangerschap konden delen met hun moeder en ik niet. Dikke knuffel!
Hier ook iemand die het zonder ouders 'moet' doen.. Contact heb ik 2 jaar geleden zelf verbroken. Heb een vader met (waarschijnlijk) een persoonlijkheidsstoornis. Maar dat is nooit gediagnosticeerd, want het ligt toch altijd aan een ander. In mijn familie is het alles of niet, zwart of wit.. er is nooit een middenweg. In mijn jeugd is het thuis ook vaak uit de hand gelopen, en aangezien mijn moeder mijn vader aanbid, veranderde de situatie nooit. 2 jaar geleden is het zo uit de hand gelopen dat mijn moeder het ook niet meer zag zitten en een zelfmoordpoging deed. Mijn vader belde mij om te zeggen dat ik maar naar mijn moeder moest gaan, omdat het niet goed met haar ging. Hoe ik haar toen heb aangetroffen gun ik mijn ergste vijand nog niet. Had alles voor haar geregeld dat ze weg kon en hulp zou krijgen. Maar ze lachte mij keihard uit, toen ze op de intensive care weer bij kennis was. Uiteindelijk is alle hulp afgewimpeld, en ik was volgens hun degene die hulp nodig had. Heb fantastische hulp gehad van mijn huisarts, die me heeft doorgestuurd naar een trauma psycholoog om mijn jeugd te verwerken. Hierdoor heb ik ook de stap 'durven' nemen om het contact te verbreken. En die stap doet altijd pijn: vaderdag, moederdag, verjaardagen, feestdagen en nu het hele proces rondom zwanger zijn. Ik kan het wel delen met mijn schoonouders, maar dat is heel anders. Ik mis ouders, heel erg zelfs.. maar niet mijn ouders. Neemt niet weg dat ik niet 'jaloers' ben op meiden die bijvoorbeeld lekker met hun moeder aan het babyshoppen zijn. Ik sta nog steeds voor 100% achter mijn keuze om geen contact meer te hebben, ik krijg er zoveel (rust) voor terug. Maar toch blijft het ontzettend moeilijk en pijnlijk. Vooral omdat mijn moeder naar de buitenwereld het zielige vogeltje uithangt. 'Ze hebben me allemaal in de steek gelaten, vind je dat niet erg?'. En dat soort uitspraken. En dat doet pijn
@fruubke ja dan zit je inderdaad wel in onderhand dezelfde situatie, wordt er niet gemakkelijker op en zeker niet nu ik zwanger ben! Ik zal ook nooit begrijpen hoe je je kind aan de kant kan zetten. @San1984 ik vind dat ook heel erg pijnlijk, had het zo graag gedeeld allemaal maar helaas. @Tralala89 jij hebt ook genoeg meegemaakt! Ik heb ook jaren bij een psychiater gelopen om mijn jeugd en alles erna proberen te verwerken maar echt verwerkt heb ik het nooit en zeker niet omdat ze niet snappen wat ze verkeerd doen en de schuld altijd bij mij neerleggen maar dat gevoel ken je wel!
Herken het wel... Heb nog wat contact met mn broer maar mn zusje en ouders zijn knettergek. Totaal ander slag volk ook, ik ben het burgertrutje van de familie. Sinds we in de mmm zitten bestaan we niet meer voor ze geloof ik. Er is heel veel aan de hand. Ook met hun. Maar om nou je dochter zo te verwaarlozen. Mn broer heeft hele erge dingen uitgevreten en daar hebben ze nog wel contact mee. Ik vind het eigenlijk wel rustig zo. Ik ga straks wel langs om onze zwangerschap te vertellen. Maar dat was het denk ik. Ik ga zelf totaal geen moeite meer doen. Ben er zwaar klaar mee. Eerljk gezegd mis ik ze niet. Mn vriendin vroeg me gister of ik het niet moeilijk had dat ik geen moeder figuur heb om het te delen. Eerlijk gezegd had ik er niet eens aan gedacht dat ik dat nu niet heb. Zo gek eigenlijk. Ja een moedervriendin zou leuk zijn. Maar dat ka ze nooit geweest en zal nu helemaal nooit meer zal worden. Gelukkig heb ik een supervent en lieve schoonfamilie en heel veel lieve medelevende vrienden! Ik heb ze niet nodig!
Ik heb ook bij een psych gelopen afgelopen jaar trouwens. Eigenlijk voor de mmm maar het ging voornamelijk over mn ouders. Ze stond versteld! Ik heb daar wel geleerd dat ik het best goed doe en goede keuzes maak! Ik ben de baas over mezelf en als ik er geen zin in heb (contact en zo) dan gebeurd het niet!
@Pippeke, ik snap wat je bedoelt, ik breng ze niet op de hoogte van onze zwangerschap want mijn man is bang dat ze dan weer meer contact willen en ik teveel stress ga krijgen tijdens mijn zwangerschap. Als ik bevallen ben dan stuur ik ze wel een foto van mij met de kleine en dat is het dan ook, heb toch het idee dat ik ze moet laten weten dat ze nog een kleinkind erbij hebben dan, hopelijk hebben ze het er erg moeilijk mee dat ze er nooit een band mee zullen krijgen door hun eigen schuld. Ben totaal niet wraakzuchtig normaal maar wat ze mij hebben aangedaan de laatste jaren? Dan krijg je dat vanzelf wel een beetje.
is ook moeilijk. al is de situatie wel wat anders. mijn moeder is in 2005 overleden en mijn vader is psychisch en sociaal een rampenplan en weet nog niet wat ik ermee doe. maar de vaderrol heeft ie niet en eigenlijk bijna niet gehad... vond het enorm moeilijk dat ik het niet met mijn moeder kon/kan delen.maar aan de andere kant, er zijn gelukkig zoveel lieve mensen die me wel respecteren en niet over mijn grenzen gaan en me oprecht steunen. dat maakt het wel weer goed. familie zit niet in de bloedbanden maar in het respect en houden van elkaar
Hoi, Normaal zit ik niet op dit deel van het forum maar toch bij dit topic beland. Ik heb zelf al 9 jaar geen contact meer met mijn ouders en broer (incl. vaderskant van de familie en groot gedeelte van moederskant). De precieze reden weet ik nog steeds niet maar mijn ouders hebben me op mijn 17de uit huis gezet. Daar stond ik dan, gelukkig kon ik bij mijn toenmalige schoonouders terecht. Met professionele hulp heb ik het een plekje weten te geven dat mijn ouders mij niet willen en kunnen accepteren. Het waarom zal altijd een groot vraagteken blijven, gelukkig heb ik in leren zien dat het niet aan mij ligt maar het probleem bij mijn ouders ligt. Er is toendertijd ook gezinstherapie voorgesteld door mijn psycholoog maar dat kon en kan ik niet. Voor mij zijn er enkele redenen naar voren gekomen tijdens de gesprekken met een psycholoog wat het zou kunnen zijn/verklaren en dat vind ik goed. Lange tijd heb ik gedacht dat ik een slecht mens was en dit verdiende blijkbaar, maar ik kan nu zeggen dat dit zeker niet het geval is! Nu ben ik inmiddels heel gelukkig met mijn vriend, dochter van 7 maanden en tweede op komst. Voor een aantal jaren dacht ik sterk in mijn schoenen te staan, ik had het een plekje gegeven, er was enigszins een verklaring en ik was niet meer onzeker. Toen ik zwanger was baalde ik weleens dat ik niet even mijn moeder kon bellen, iets kon vragen, samen babyshoppen, namen bedenken etc etc. Maar ik heb alles al jaren alleen gedaan, mezelf gered dus dat had ik niet nodig dacht ik toen. Nu onze dochter geboren is kan ik wel zeggen dat ik een stuk onzekerder ben, vastbesloten het beter en anders te doen dan mijn ouders en vaak denk terwijl ik mijn dochter knuffel: ik ga jou nooit aandoen wat mijn ouders bij mij deden. Er is weer wat boosheid, onzekerheid en angst teruggekomen. Boos dat ons meisje geen opa en oma heeft, boos dat ze me op straat gezet hebben en zelfs na enkele lijmpogingen van mijn kant nog steeds me laten vallen na even hoop te geven door aardig te doen, onzeker over de persoon die ik ben zowel als moeder als partner, onzeker of ik het wel goed doe en niet dezelfde fouten als mijn moeder maak, bang dat mijn meisje mij misschien later niet wil als mama en ik dus alsnog een slecht mens blijk te zijn en ga zo maar door. En tuurlijk weet ik ergens wel dat ik het goed doe, ons meisje is vrolijk, groeit goed en is enorm actief en leergierig maar toch heb ik deze gevoelens. Daardoor heb ik meer behoefte aan bevestiging van mijn partner. Het is met tijden moeilijk maar ik weet dat ik het ook red zonder hun. Zij hebben gekozen voor een leven zonder mij, ik ben gedwongen tot een leven zonder hun. Enkele keren heb ik een poging gedaan maar toen ik om babyfoto's vroeg kon ik zowat direct op komen halen, dat was toch ergens wel de druppel. Het werd alleen erger gemaakt door het feit dat ik ze meldde dat wij een kindje kregen en ze eerst heel geinteresseerd deden maar na een paar maanden zwangerschap nooit meer iets hebben laten horen. Ze hebben haar nog nooit gezien, vastgehouden of ook maar iets ondernomen om haar te mogen zien. Dat doet toch best zeer, dat ze er ook voor kiezen geen opa en oma te zijn. Maarja, het is niet anders en ik zal er vast mee leren leven. Dat is toen gelukt, en dat gaat nu ook goedkomen!