Zat even te denken hoe ik dit goed moest omschrijven. Zat terug te denken hoe de laatste paar dagen verliepen en baal van mijzelf. Reden is dat ik zeer humeurig was ( last van warmte . Kinderen vakantie en maken elke dag een klere Zooi . ernstig slaap gebrek. Baby wordt elke nacht keer of vijf wakker. En is om zes uur klokslag stralend present ) En dan voel ik mij zo.n draak kater pfff. Ik wil een leuke mama zijn. Een relaxte vooral ! Een waarvan de kinderen later zeggen dat het fijn opgroeien was. Ik wil weer zin hebben in een sociaal leven ipv elke dag vroeg naar bed. Ik wil zonder moeite slank zijn ( ben nu al 4 weken op dieet om weer zelfde gewicht te krijgen als voor mijn laatste baby ) met andere woorden, ik wil leuker zijn.Ik wil die tv mama zijn ! Tegelijkertijd besef ik dat dat heus allemaal niet kan. Dat ik een beetje lief moet kijken naar mijzelf. Dat leven geen tv reclame is. Maar toch. Als ik een toverstafje had... dan was ik die hippe georganiseerde grappige eeuwig geduldige mama. Nog meer vrouwen die zo kritisch over zich zelf zijn ?
Ja hoor hier ook... En eigenlijk heel simpel uit te leggen... Het is nooit goed genoeg en het kan altijd beter... Anderen doen het altijd beter
Wat jij schrijft is voor mij onwijs herkenbaar! Regelmatig denk ik eraan wat voor persoon en moeder ik wil zijn. Hoe ik zou willen dat mijn kinderen terug kijken op mij en hun jeugd. Waarschijnlijk omdat ik zelf een lastige jeugd heb gehad en ik vind dat mijn ouder (opgegroeid in 1 ouder gezin) het eigenlijk niet goed gedaan heeft. Ik wil het zo graag wel goed doen! Maar regelmatig baal ik dus ook van mezelf doordat ik "weinig" geduld heb na 10x waarschuwen/vragen enz kan ik geen 11de keer op een rustige manier nog een x vragen/waarschuwen bv.
Ik denk dat iedereen wel de perfecte mama wil zijn. Maar niemand is het. En toch vinden (de meeste althans) kinderen hun mama de allerliefste en leukste van de hele wereld. Ik zou wel wat zelfverzekerder willen zijn. Ik voel mij vaak net niet leuk genoeg in gezelschap. Ik kijk meer de kat uit de boom. Terwijl anderen ronduit kletsen, luister ik. Ik zou graag ook wat meer en vlotter babbelen. Qua ouderschap vind ik het best goed gaan eigenlijk. Ik vertrouw op mijn gevoel en dat heeft mij ver gebracht. Zou wel graag wat frisser willen zijn 's ochtends. Kleine heeft dan veel energie en mama zit naast zijn speelkleed nog een beetje te soezen. Het echte opvoeden is nog niet begonnen hier, dus kan daar nu nog weinig over zeggen. Ik weet wel dat ik nu al best streng ben, dat zal ik later dan ook zijn. Nee is nee.
Nou... Ik vind mezelf af en toe best streng... Maar ik werd vandaag door mijn dochter aangesproken nadat ik de jongste had proberen te corrigeren.... Mam...je moet strenger zijn hoor... Slik..dus ik ben eigenlijk helemaal niet zo streng. Dat zou ik dus eigenlijk willen zijn...de doortastende moeder die streng durft te zijn... daar hebben ze veel meer aan ( ik weet het maar ik vind het moeilijk)
Hier had ik het ook altijd moeilijk mee, maar ik heb geleerd dat je beter (in het begin) wat strenger kunt zijn, dan te vriendelijk beginnen.... Blijft altijd lastig hoor, die afweging!
Fijn dat jullie het herkennen ! Ik heb zelf niet een top band met mijn eigen moeder. Heb vaak mijzelf voorgenomen het zelf beter te doen. En ik maak ook fouten. Word niet snel boos maar als ik het ben is het vreselijk. En voel mij dan zo schuldig. Ik heb kinderen in alle leeftijds fasen zowat. Het is makkelijker het goed te doen als ze klein zijn. Ik denk vaak dat anderen zoveel beter iets doen. Zo stom. Ik ken moeders die slaapfeestjes geven waarbij de halve klas mag komen. Moeders die elk weekend op zaterdag en zondag uuuuuren op het hockey en voetbal veld staan. En dat nog echt leuk vinden ook.... moeders die wel heel gezellig kletsen op het schoolplein. Die weekendje s weg gaan met man of vriendinnen. Die rommel totaal kunnen handelen. Die geweldig koken. Ach ja. .
Ik zou het glas vaker halfvol dan halfleeg willen zien. Niet steeds zo veel beren op de weg zien en wat meer durven oftewel 'gewoon doen'. Ik ben mijn spontaniteit en lef een beetje kwijt geraakt de laatste jaren en daar baal ik best van.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik best tevreden ben over mezelf? Is dat arrogant?! Mijn gezondheid zou beter kunnen maar vind mijn persoonlijkheid wel fijn. Ik ben best een strenge maar consequente moeder (beweer ik niet zelf maar mijn vriendinnen), maar ik kan de kids ook weer doodknuffelen aan de andere kant. Ik ben heel recht door zee en kan sarcastisch zijn maar ook weer heel lief zijn voor mensen die het verdienen. Verder vind ik mezelf ook redelijk slim en ben ik niet de knapste ter wereld maar mag ik er toch prima zijn. Mijn haar is ideaal, mijn huis is goed te verzorgen... Ben op dit moment wel wat dikker als ik zou willen en dat is misschien het enige wat ik zou willen veranderen als het niet zo teringveel moeite zou kosten hahaha... Maargoed ik hou dan ook weer te veel van eten om op dieet te gaan, dus maar wat extra beweging maar dan gaat het niet zo snel. Dus dat is eigenlijk het enige wat ik wil veranderen?!
Ik zou ook graag een perfecte moeder willen zijn, maar helaas ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik het ook niet ben. Jammer . Ik herken het heel erg wat je beschrijft van het boos worden. Ik ben ook niet snel boos, maar als ik het ben, dan ben ik het ook goed. Achteraf voel ik me dan weer schuldig. Bij mij hangt het ook erg samen met vermoeidheid. Onze kinderen zijn ook slechte slapers en ik kan gewoon minder hebben als ik moe ben. Kan je man een keer de nachten en de ochtenden doen, zodat jij even bij kan tanken? Ik ben hard bezig om te accepteren dat ik niet perfect ben. Ik geloof eigenlijk ook niet dat perfecte moeders bestaan. De één heeft wat meer inzicht dan de ander . Ik heb het idee dat veel vrouwen erg hard hun best doen om aan de buitenwereld te laten merken dat ze alles controle hebben. Zodra ik mij kwetsbaar opstel en vertel dat ik sommige dingen moeilijk vindt, dan komen de verhalen plotseling.
Zoals ik ben. Klinkt misschien raar maar ik zou niks veranderen. Ben wel tevreden eigenlijk. En ik ben absoluut geen perfecte moeder en straal ook niet elke dag. Pfff moet er niet aan denken! Nee ik vind m'n stinkende best doen goed genoeg en van m'n fouten probeer ik maar te leren. En soms..? Soms ben ik gewoon niet leuk!
Qua moederschap zou ik niet zo veel willen veranderen, ben redelijk consequent en duidelijk en dat werkt hier over het algemeen gewoon het beste. Zou wel wat minder onzeker over mezelf willen zijn, het zit me steeds meer in de weg En zou ook wel wat meer sociale contacten willen hebben, maar ja nieuwe vrienden kloppen natuurlijk niet zomaar op de deur....
Sinds we aan het verbouwen zijn vind ik mezelf ook geen hele leuke moeder. Heb veel minder tijd voor mn dochter. Van de andere kant merk ik dat ze zich nu veel beter alleen kan vermaken dan daarvoor! Echt een enorm verschil, dus ook best positief En ik zou zekerder van mezelf willen zijn. Het vreemde is dat ik van andere mensen hoor dat ik juist heel zeker over kom Verder ben ik wel oké vind ik
Voor alle moeders die denken dat ze het beter zouden moeten doen: These Kids Finally Say What They Really Think About Mom. And Her Reaction? Priceless.
Ja hoor, herkenbaar. Ik vind mezelf best een goede moeder want ik zie dat mijn dochter blij en gelukkig opgroeit en dat de dingen die ik uitprobeer, soms wel werken Maar over mezelf ben ik verre van tevreden. Ik doe niets met de studie waar ik zo veel voor gedaan heb en voel mij soms 'intellectueel opgedroogd'. Alsof er niets meer in mijn hoofd zit behalve zorgen over boodschappen, schoonmaken en rommel in huis. Frustrerend.
Ik zou wel eens iets actiever met de kinderen willen zijn. Meer knutselen enzo. Punt is alleen dat vooral de oudste daar geen zin in heeft, die wil alleen 'bouwen', en daarom komt het er nooit van. Ik was zelf nogal een 'meisje-meisje', dus knutselen en spelen staat voor mij gelijk aan origami, oorbellen maken en barbies, en ja, dat is met twee jongens wel anders. Echt spelen met ze lukt me dus niet. Dat sluit ook aan bij mijn andere minpunten: ik kan me niet ergens toe zetten als ik er geen zin in heb, en ben snel verveeld en ergens op uitgekeken. En ik ben nogal perfectionistisch en star, wil het precies op mijn manier hebben. Dat is wel eens vermoeiend, want de kinderen moeten daarin mee, en vooral de oudste laat zich niet meer voegen (qua kleding, qua inrichting van zijn kamer, qua 'stylish verantwoord speelgoed'). Eigenlijk zou ik daar wel relaxter in willen zijn. Ik weet dat het onzin is wat ik denk en hoe ik denk, maar als ik in mijn hoofd heb hoe ik het wil, stap ik daar lastig van af. Maar verder ben ik wel een goede moeder denk ik. Ik knuffel de kinderen bijna dood, ik zeg elke dag hoe gek ik op ze ben, ik lees heel graag met ze, ik speel in op hun behoeftes (maakte bijvoorbeeld met de oudste een kalender voor de vakantie, omdat ik merkte dat hij helemaal in de war was van alle vrijheid: structuur kwijt!), en we hebben ook duidelijke regels. Ik heb erg moeten wennen aan het moederschap, maar heb ook geleerd hoe ik ze 'kan bespelen' zodat ik niet meer kwaad hoeft te worden. En het lukt me ook vaak te genieten van dingen die anderen vervelend vinden (ik vond de nachtvoedingen van de jongste een feest...).
Herkenbaar hoor! Maar meid, ik snap dat dieet-gedoe even niet. Het is nog maar een halfjaar geleden dat je bent bevallen en met al die gebroken nachten heb je gewoon je energie nodig. Zou nog even wachten hoor. Goed eten, dan is je humeur ook beter. Niet te streng zijn voor jezelf en zorg goed voor jezelf!
Ik zou meer willen durven. Meer risico willen nemen. Meer aan mezelf denken ook. Ik ben iemand (in het echte leven dan) die vrij gemakkelijk over zich heen laat lopen/walsen. Ik accepteer veel te vaak dat ik over het hoofd gezien wordt en niet niet word gehoord. Ik bewaak mijn grenzen niet goed genoeg. Dat zou ik graag willen veranderen maar het lukt me niet goed.