Jeej!!!! Wat super meid! Nog 6 nachtjes slapen, ik ga nu alvast duimen dat dít hem dan eindelijk gaat worden!!
Hoe gaat het met jullie, dames? Is het wat uit te houden met deze warmte? Onze kleine uk had er vooral gisteren behoorlijk last van Vandaag waait er gelukkig een ietwat koel briesje, dat maakt het iets aangenamer.
Heej! Hoe gaat het met jou? Las elders op het forum dat je best wel zware tijden had gehad na de kz... Hoe gaat het nu? Hier alles goed, ik heb gelukkig niet zo heel veel last van de warmte, behalve zaterdag, toen werd het zelfs mij een beetje te heet. Onze kat heeft het nog het zwaarst, die kan er totaal niet tegen, arm beest. Verder alles zijn gangetje, ukje groeit lekker door, ik ben vrij druk maar denk er wel om dat ik me niet té druk maak. Heb iig nog geen last van harde buiken ofzo, behalve als ik te intensief gesport heb, dus dat staat nu wel wat op een lager pitje.
Heel veel succes vandaag Poppetje!!! Marliesje, och ja, die arme beestjes... Het is nu ietsje koeler, hopelijk kan hij nu wat beter zijn plekje vinden. En jij ook natuurlijk Wat dapper van je dat je nog zoveel sport. Wat doe je precies? Luister goed naar je lichaam, dat is het belangrijkste. Fijn dat alles goed gaat met de beeb! De bevalling was vrij heftig inderdaad... Onze man is met 38+2 wk in een stuit gaan liggen. Hier zijn we achter gekomen, omdat ik minder leven voelde en wist dat er iets aan de hand was. Toen door de vk naar het ziekenhuis gestuurd voor een ctg en een echo. Zo blijkt maar weer: Luister naar je gevoel, want je voelt heel goed of er iets aan de hand is! De volgende dag zijn we weer naar het zh gegaan voor een versie, maar hij was met geen mogelijkheid te draaien. We moesten beslissen: Een stuitbevalling of een geplande ks (mijn grootste angst... want ik heb een gruwelijke hekel aan naalden, operaties en noem maar op...). Het zh adviseerde een stuitbevalling, want de kleine zou in een onvolkomen stuit liggen. Mijn man en ik hebben er veel over gepraat, maar waren al snel tot een besluit gekomen: het zou een ks worden, want we wilden absoluut geen (of zo weinig mogelijk) risico voor de kleine. Ik zag het al helemaal voor me dat hij zuurstofgebrek zou hebben bij een stuitbevalling... Dat zou ik mezelf nooit vergeven, ook al was er die grote angst voor naalden en OK's! Vanaf het moment dat we dat besluit hadden genomen, ging het allemaal in een rap tempo. Echt tijd om alles te verwerken was er niet, want de ks werd gepland met 39+2 wk, precies een week nadat we het nieuws te horen hadden gekregen. Die week werden we echt geleefd... En toen het zover was, verliep alles ook nog eens niet zoals het zou moeten. Duidelijk aangegeven dat ik grote angst had, maar hier werd helaas niets mee gedaan. Geen begrip, geen rust, geen geruststelling, niks. Want, het moest immers toch gebeuren... Infuus moest een aantal keren opnieuw, ik raakte buiten bewustzijn. De ruggeprik moest opnieuw, want ik kreeg een naar gevoel in mijn been. Vervolgens lag ik letterlijk te schudden van angst op de operatietafel... Gelukkig was mijn man bij me en heeft me erdoorheen geloodst... Mijn held... Binnen een kwartier was daar onze grote liefde, wat was dat een bijzonder moment! Hij kwam met zijn voetje als eerste ter wereld, hoezo onvolkomen stuitligging... Het was hoe dan ook een ks geworden. Hij deed het fantastisch, huilde vrijwel direct, had een score van 9 na 1 minuut en na 5 minuten een 10! Even was ik alles vergeten Maar helaas is dat niet hetgene wat het meest is blijven hangen van mijn tijd op de OK. De ruggeprik was te vroeg uitgewerkt, waardoor ik ontzettend veel pijn heb gehad toen er na de geboorte van M. aan mijn buik werd gesjord en ik daarna werd gehecht. Ondanks dat men zeker drie keer iets in mijn infuus heeft bij moeten spuiten, is die pijn blijven hangen... Ik heb ontzettend veel morfine gehad, de eerste dag is als een waas voor mij. Alle eerste momentjes, ik weet ze niet meer Gelukkig ben ik bij aankomst op de kamer direct dingen gaan opschrijven, waardoor ik stukje bij beetje weer dingen kan herinneren. Ook het verblijf op de afdeling was verre van leuk. Er heerste totaal geen rust (een kleine greep uit het grote aanbod voorbeelden: verpleegkundigen die de voetbalwedstrijd van NL gingen kijken, inclusief juichen, midden in de nacht, op een kraamafdeling??????), de begeleiding bij borstvoeding was diep en diep triest en je moest héél goed opletten wat de verpleging met je kind deed. Zo wilden ze hem op een gegeven moment een fles geven, terwijl ik bv gaf! In de tweede nacht werd ik wakker, ons zoontje lag in de wieg naast mij maar stond toen plotseling bij het voeteneind. Ik schrok me dood, hoe kwam mijn kind nou daar??? Komt er op dat moment een zuster binnen die doodleuk zegt: 'Ja, ik denk, ik neem hem maar even mee, dan kunnen jullie even slapen.' WTF??? Bij de verzorging werd mijn man nog net niet letterlijk opzij geduwd: 'Laat mij maar even, want ik heb meer te doen.', werd er gezegd toen hij de eerste luiers wilde verschonen. Je werd geleefd. Wij waren gelukkig aardig assertief, anders weet ik niet hoe het allemaal gelopen zou zijn. Het enige pluspunt was dat mijn man de drie nachten bij mij op de kamer mocht slapen. Ik zou niet weten wat ik zonder hem had gemoeten, ik kon de kleine niet eens uit zijn wieg tillen om hem te troosten als hij huilde Na drie slapeloze dagen en nachten in het zh mochten we eindelijk naar huis. Wat een feest! Dacht ik. Maar toen begon de ellende pas goed. Ik kwam emotioneel in een vreselijke dip terecht, het was teveel allemaal. Ik had bloedarmoede door teveel bloedverlies, een schimmelinfectie, een blaasontsteking en fikse kloven op mijn tepels. Ik moest heel veel medicatie gebruiken en het voelde niet goed om ons kindje op dat moment borstvoeding te geven. Ik wilde niet dat hij al die troep in zijn lijfje zou krijgen. Toen ben ik gaan kolven, om de 3 uur. Maar deze tijd liep niet synchroom met zijn voedingen. Dus om de 1,5 uur moest ik een handeling doen: of kolven, of hem voeden. En daar had ik gewoonweg geen energie voor, ik zat er hélemaal doorheen. Even werd gevreesd voor een PND, maar dat werd gelukkig ontkracht door meerdere instanties! Er was gewoon teveel gebeurd in een korte tijd en dat moet ik verwerken en accepteren. En vooral ook het feit dat we na zolang wachten nu echt een kindje hebben, dat is iets waar ik me nog dagelijks over verwonder. Nog steeds heb ik wel eens het gevoel dat het niet ons kindje kan zijn. Want, een ander kreeg altijd kindjes, en wij niet... Maar nu gaat het iedere dag steeds een beetje beter, gelukkig! Ik kan nu echt zeggen dat ik in een opwaartse spiraal zit! Oef, het is wel een lang verhaal geworden zie ik... Maar man man man, wat voelde het fijn om het even van me af te schrijven... Sorry voor de lange brei, hopelijk kunnen jullie er wat wijs uit worden!
Poppetje, heb het ook al in ons andere forum gezet, maar voor het geval je hier komt kijken, heel veel succes!! Ik duim keihard voor een plakkert, hopelijk gaat alles vandaag goed!
Rijo, wat een heftig verhaal! Alleen al om erachter te komen dat de baby zich op het allerlaatste moment in stuit gedraaid heeft lijkt me super heftig. Een kz lijkt mij ook helemaal niet fijn, ik ben gelukkig niet bang voor naalden en ok's, maar de grote wond en het lange herstel spreken mij absoluut niet aan. Ik kan me dus voorstellen dat alleen dát nieuws al even schrikken is. En ik schrik er ook echt van hoe je bent behandeld in het ziekenhuis, en vooral ook ná de bevalling. Dat ze je kindje zomaar een fles willen geven terwijl jij bv geeft vind ik ronduit schandalig. Pfoe, hopelijk gaat het bij ons in het ziekenhuis er niet zo raar aan toe. Al met al kan ik me heel goed voorstellen dat je er echt even doorheen zat naderhand, slaapgebrek, pijn, verwerken van de het hele verhaal. Lijkt me niet makkelijk! Maar, gelukkig zit je nu in een opwaartse spiraal! En dat gevoel wat je hebt, die verwondering, dat jíj gewoon een kindje hebt nu, dat begrijp ik echt volledig! Fijn om je verhaal even zo compleet te lezen. Het geeft ook wel weer aan dat je nog zo hard je bevalling kan proberen te plannen, maar dat je het uiteindelijk toch niet zelf in de hand hebt. Voor mij wel een goed voorbeeld, want ik plan altijd alles tot in den treuren. Ik wandel, maar lange afstanden. Voor de zwangerschap ging ik vaak iets van 30 km, ongeveer 1x per week, maar dat gaat echt niet meer. Een week of 3 geleden 20 gelopen, voordat ik op vakantie ging ging dat nog ok, maar nu niet meer. Vanaf dat ik thuis kwam (om ongeveer 4 uur 's middags) tot de volgende ochtend aan één stuk door harde buiken gehad, zo erg dat ik 's avonds de vk heb gebeld. Die week daarop 15 km, ongeveer tot 2 uur na thuiskomst harde buiken. Dus nu nog maar minder... Moet me er maar bij neer leggen, maar gevoelsmatig is 15 km al zo'n klein stukje dat het haast de moeite niet is. Ik zag het juist zo mooi voor me, als ik tot de bevalling nog lekker 20 km kon lopen, had ik nog een uithoudingsvermogen van bijna 4 uur, dat leek me best handig bij een bevalling. Maar dat zit er dus niet in.
Rijo, ik zou een klacht indienen. Je veranderd er voor jezelf niets aan, maar hoop dat ze er van leren.. Cryo aan boord, Mia was aa nu een 4bc, minder van kwaliteit maar hoop een beter eindresultaat!!! Volgende week vrijdag de bloedtest.
Wat spannend, Poppetje!!! Wat duren die wachtweken toch altijd lang he... Heel veel succes met wachten en we duimen allemaal voor een positieve test! Marliesje, jij woont ook in Frl toch? Dit verhaal speelde zich af in het zh in de hoofdstad van Frl........ Hopelijk is dat niet het zh waar jullie naar toe gaan Ik ben ook van de planning, maar ik was me er wel terdege van bewust dat je een bevalling niet kúnt plannen. Dat het zou kunnen uitlopen een ks, daar heb ik ook altijd wel rekening mee gehouden. Maar als het dan zover is, is het toch wel heftig! We gaan zeker ons beklag doen, we hebben een dubbele afspraak staan bij de desbetreffende gynaecoloog. Wat knap dat je zoveel wandelt zeg! Ik liep ook iedere avond minstens een uur (en dan niet zover als jij haha), maar dat deed ik op een gegeven moment ook niet meer ivm harde buiken. Vond het wel jammer, want het was echt even zo'n fijn moment voor mezelf, lekker in de buitenlucht! Hopelijk is mijn conditie straks weer wat beter, zodat ik er samen met de kleine man op uit kan. Nu beperkt zich dat tot een kleine wandeling in het dorp, al gaan we wel iedere dag een stukje verder haha. Shaddixxx, ik las in een ander topic iets over bloedverlies. Hoe gaat het met je? Hebben jullie nog plannen voor het weekend?
Oh nee!!! (Marlies schrikt zich een hoedje nu) Gelukkig werkt mijn schoonzus op de ok, als ok-assistente, dus in geval van grote nood kan ik haar bellen en even een goed woordje voor me laten doen. Hoop ik. Hè, echt naar dat dat dus in 'mijn' zh is gebeurd!! Maar stel dat het bij mij om wat voor reden dan ook een geplande kz gaat worden, dan bel ik mijn schoonzus gelijk, want die kan regelen dat ze dan iig bij de kz aanwezig is. En ik moet mijn man goed instrueren dat zodra ons kleintje geboren is en ik er misschien niet bij kan blijven, dat hij haar niet uit het ook moet verliezen. Mijn ervaringen zijn juist tot zover altijd goed, mijn amandelen zijn er geknipt op mijn 18e, mijn galblaas verwijderd op mijn 26ste ofzo, en ook met de puncties en alles heb ik nooit wat te klagen gehad. Dus schrik nu wel even. En ik heb medische indicatie (medicijnen) dus moet sowieso in het zh bevallen. Dit zh was wel het laatste ziekenhuis waar ik dit soort verhalen van verwachtte. Maar goed, dan kan ik me er iig wat op voorbereiden. O, en voor alle zekerheid, zou je me de naam van die gyn even willen pmmen? Stel, stél dat die er toevallig bij mij ook bij is, kan ik me er ook op instellen. Hoop trouwens dat ik er 1 van de ferti-afd. krijg, heb ik ook aangegeven, want dat vind ik wel fijn. Die ken ik allemaal en vertrouw ik ook wel. Iedere avond een uurtje is ook fijn, maar dat komt er bij mij nooit van... Straks met je zoontje wandelen moet ook heerlijk zijn, als je weer zover bent, want kan me voorstellen dat die wond eerst wel echt goed herstelt moet zijn. Ben wel benieuwd waar jij woont nu? Als je het niet wilt vertellen, prima, maar pm het anders ook even
Dit zijn wij inderdaad ook zeker niet gewend van dit zh... Puncties e.d. hier ook altijd gedaan en we zijn altijd zeer goed behandeld! Vriendinnen die hier zijn bevallen herkenden onze ervaring (gelukkig!) ook niet. Wel wat het gebrek aan goede hulp rondom de borstvoeding betreft. Ik ben me af gaan vragen of het dan aan ons heeft gelegen? Maar goed, het verhaal zoals ik het heb geschreven, zo is het gegaan. Ik denk dat we gewoon dikke vette pech hebben gehad. Nu zijn wij niet bepaald voor het geluk geboren, dus dat zal ongetwijfeld haha. Ik zal je de naam van de gyn even sturen, maar een groot deel van de problematiek rondom de ks heeft bij de anesthesie gelegen. De namen van deze mensen weet ik niet meer. Fijn dat je schoonzus daar werkt en dat je zo eventueel wat sturing hebt. Dat zij bij de ks aanwezig kan zijn lijkt me wel een heel fijn idee! Ik heb eigenlijk geen last meer van de wond gelukkig, alleen als ik teveel doe, maar dat is logisch haha. We kunnen iedere dag een stukje verder wandelen, heeeeeerlijk!!!
Ik denk ook dat het gewoon echt pech geweest is, zie niet in hoe het aan jullie gelegen kan hebben. Zoals je het omschrijft klinkt het gewoon echt als geblunder van het ZH, en schijnbaar kan dat dus overal gebeuren, of je nu goede of slechte ervaringen met een ziekenhuis hebt van voor die tijd. Heerlijk dat je weer wat kunt wandelen, is wel lekker, er weer wat uit!
Volgende week nacontrole en een dubbel consult om alles te bespreken. Kunnen we ons verhaal kwijt! Ik hoop dat jij straks met een positief gevoel terug kunt kijken op je verblijf in het MCL, Marliesje! Zo erg als wij het hebben ervaren zal vast een unicum zijn Hoe gaat het met jullie, dames? Poppetje, hoe gaat het met jou, kom je de wachtweken wat door?