Als ik mijn vriend vraag om te helpen, doet hij dat meteen, geen enkel probleem. Nu heb ik zomervakantie (en meteen aansluitend verlof, superrelaxed!), en helpt hij me minder: ik kan immers alles op mijn gemakje doen, heb toch hele dagen vrij! Als ik ergens hulp bij nodig heb, en ik vraag het, doet hij het alsnog (gaat dan met name over dingen die heel hoog of heel laag staan, of dingen die getild moeten worden ).
Hij doet eigenlijk heel veel ook al voor de zwangerschap.hij is de man van de boodschappen en doet heel vaak de was, helpt nu ook meer met dingen tillen en andere huishoudelijke taken. Hoef het nooit te vragen gebeurt vanzelf.
Als ik niet zwanger ben ben ik ook niet bang dat ik val, anders zou ik het niet doen. Dus waarom wel ineens bang als je wel zwanger bent? Zwanger-zijn is geen ziekte. Heb eigenlijk altijd alles tot het laatst gedaan (omdat het kon. Snap dat dat niet bij iedereen zo is). Klussen (verbouwing in huis), kippenhokken schoonmaken etc etc. Moet er niet aan denken opeens op de bank te moeten gaan zitten!
Hangt voornamelijk heel veel van je zwangerschap af. Ik doe nog eigenlijk alles zelf. Ben dan ook ft thuis met zoon lief en man werkt 40+ uren en is daarnaast nog aan het klussen in huis. Als ik hem wat vraag te doen, doet hij dat met alle liefde hoor, maar ik kan gewoon nog erg veel zelf zonder problemen. Waar het zo uitkomt vraag ik hem wel vaker om zoon te tillen (in bed/ trap op etc) want dit wordt wel wat zwaarder met een buik . Daarnaast wordt ik ook wel eens wat makkelijker met huishoudelijke klusjes, ik hoef niet elke dag stof te zuigen etc.
Dat snap ik, maar als je valt heeft het misschien wel meer consequenties dan als je niet zwanger zou zijn.v
Stofzuigen en vuilnis doet manlief sowieso al. Ook dingen zoals oven reinigen of badkamer met van dat chemische spul schoonmaken laat ik hem nu doen. En sinds ongeveer 4 weken doen we de boodschappen samen (voor een week dan) omdat ik die tassen niet meer in de auto of naar boven in ons appartement krijg. Maar verder doe ik alles nog wel zoals koken, strijken, wc schoonmaken, keukenkastjes, ramen zemen (ik heb nesteldrang alleen met wat meer pauzes en vaak zittend.
Mijn man helpt eigenlijk altijd al in de huishouding, de dagen dat hij werkt doe ik het huishouden en de dagen dat hij vrij heeft doet hij meehelpen. Boodschappen doen we altijd samen, ramen wassen doet hij sowieso altijd. Ik ben natuurlijk rugpatiënte en kan sowieso niet zwaar tillen en door de fibromyalgie heb ik heel erg snel ontstekingen in mijn gewrichten en kan ik niet goed ramen wassen (boven mijn lichaam werken), dat was al allemaal zo toen ik mijn man leerde kennen dus hij wist waar hij aan begon toen we een relatie kregen
We doen het huishouden altijd al samen. Ik werk 4 dagen, mijn man 5. Als ik ergens te moe voor ben, ik er last van krijg (tillen, stofzuigen) dan doet hij het. Hij is nu eenmaal fitter dan ik. Ik hoef dat niet uit te spellen, dat doet hij gewoon. Maarrrr: ml kan niet in mijn hoofd kijken en aan de buitenkant ziet hij niet dat ik ergens last van heb. Dus vooral vertellen hoe je je voelt en aangeven dat je niet alles meer kan.
Bij de eerste was mijn man ook heel actief. Ik moest het wel vragen maar het gebeurde meteen. Hij was toen ook heel zorgzaam. Bij de tweede was het wel anders. Ik moest bijna smeken of hij iets wilde doen, terwijl het einde van mijn zwangerschap echt geen pretje was. Had ontzettend veel last van harde buiken, en met 31 weken al weeënactiviteiten, veel last van bandenpijn en mijn bekken.... Ik sliep amper nog van de pijn. Maar als ik iets vroeg aan hem om te doen, was het eerst een hele diepe zucht en dan moest ik het nog 100 keer vragen. Ik heb me de laatste maanden dus vooral aan hem geirriteerd ipv van mijn zwangerschap genoten Ik had zijn hulp dus de tweede keer veel harder nodig, dan bij de eerste, want ik had nu natuurlijk ook nog eens een peuter rondlopen in huis. Op dat moment zelf had ik geen zin meer om constant die discussie aan te gaan, maar een tijdje na de zwangerschap heeft ie het wel geweten en toen baalde hij er ook wel van dat ie het zo heeft gedaan.
hij helpt vooral veel met het verzorgen en spelen van/met Fem. ik kan moeilijk op de grond zitten, en spelen aan tafel vind ze niet leuk. verder tilt hij de gevouwen was naar beneden en alle vuile was omhoog. koken deed hij eigenlijk altijd al, en hij zeemt de ramen. als ik iets niet kan omdat mn geduld op is doet hij het vaak ook even voor me
Nou wij waren voor die zwangerschap een kindje verloren na 23 weken zwangerschap... Hij gaf aan dat ie niet lekker in zn vel zat, te vroeg was begonnen met fulltime werken etc en gewoon de hele tijd moe was. Hij deed toen ook eigenlijk altijd vooral zijn eigen ding. De eerste tijd van de zwangerschap heb ik daar nog begrip voor op kunnen brengen, maar op het einde niet meer eigenlijk. Ging me ook steeds meer afvragen of het een 'excuus' was of dat het echt zo was. Als ik dan aangaf dat ie anders hulp moest zoeken dan wilde hij dat namelijk ook allemaal niet. En ja, ik weet wel dat ie het bijv op zn werk sowieso niet meer naar zn zin heeft, misschien was het een combi van alles maar toch. Ik voelde me in ieder geval echt in de steek gelaten.
Hier moet ik er echt om vragen en dan vind ie vaak nog dat ik zeur en me aanstel. Meeste moeite heb ik met me zoontje tillen en dit moet toch als ie smiddags naar bed moet of als we met de auto weggaan. Me dochter daarin tegen helpt me graag. Even iets weggooien of pakken. Dus dat scheeld ook een hoop. Vind heel jammer dat me man zich niet in me kan inleven. Smiddags ga ik altijd even plat op de bank helemaal als ik smorgens druk ben geweest en dat vond ie vandaag maar raar we hadden in zijn ogen bijna niks gedaan ( kinderen uit bed ontbijten. Na vrienden in en uit de auto. Daar nog af en toe achter de jongste aan. Gelijk door boodschappen halen en weer broodjes smeren ect.) daarna is mijn lichaam weer even op. Maar hij wou samen de kast uitmesten nou dat trok mijn lichaam echt niet. Dus ging ie het mokkend alleen doen. En net ook weer bed opmaken dan moet ik het echt vragen wil je me even helpen. Alles gaat met een zucht en een kreun erg jammer
Mijn vriend wilt van alles doen maar ik ben te eigenwijs om het uit handen te geven Hij werkt fulltime, zwaar werk en ik ben thuis. Ik doe dus alles en verdeel het. Bij boodschappen app ik hem en dan komt hij naar de auto om het naar binnen te tillen.
Wat een begripvolle mannen hebben jullie allemaal... Hier eigenlijk niks van dat. Toen ik in het begin van de zwangerschap echt ziek was kreeg ik amper steun of oprechte interesse. Enkel irritatie omdat ik er zo slecht bij liep. Ondertussen 38 weken, en buiten af en toe "dat hoef je toch niet meer te doen" krijg ik niks hulp of de vraag of hij eens moet overnemen. Want ja, hij heeft het zo zwaar op zijn werk. Strijken, wasmanden, stofzuigen en naar elk verdiep meesleuren, bedjevoor baby ineensteken, doopsuiker kiezen en maken, doe het allemaal zelf. En ik werk nog steeds 4 dagen in de week. Maar dat is maar een bureaujob, dus niks vermoeiends aan volgens hem. Komt bij dat onze zoon sinds deze week immens slecht slaapt, ik ben helemaal op Hoor ik mijn vriend tegen zijn ma zeggen dat hij hoopt dat zoontje snel weer normaal slaapt, omdat het anders heel zwaar gaat worden voor hem als hij weer moet gaan werken na de geboorte. Bij de eerste 5 maand borstvoeding gegeven en amper op hem gerekend 's nachts.. Komt nu allemaal vrij negatief over. Hij is echt een super papa, maar naar mij toe stelt hij me soms echt teleur ;(
En als ik 6 flessen drinken in de hal zet na de boodschappen blijft dat gewoon staan. Eens zelf even naar binnen dragen en wegbergen komt bij hem écht niet op. Ik mag er eigenlijk niet teveel bij stil staan.. Dus aan de dames met de behulpzame mannen, prijs je maar gelukkig
Vriend doet altijd al meehelpen. Nu ietsje weer (29+3). We deden altijd al de boodschappen samen, nu tilt hij de tassen uit kar en in bakfiets. Hij tilt schone was naar boven zodat ik het kan ophangen. Ik doe nog 1 x per week stoffen, stofzuiger dweilen, bedden verschonen etc. Koken deden we al samen. En sanitair deed hij al. Heb liever niet dat hij me behandeld als iemand die ziek/zwak/gehandicapt is. Doe liever zo veel mogelijk als normaal. Kan hij beter iets meer doen als baby er is en ik onverhoopt in de kreukels lig....
Ik ben op het moment extreem moe. Maar uit zichzelf helpt ml nou niet echt bepaald in huis. Hij doet het wel, maar ondertussen zijn we ook nog met een grote verbouwinh bezig die ml op het moment echt alleen moet doen. Ik werk 38 uur, ik kook en doe de boodschappen. Dat is wat op het moment redelijk "gaat" Het huishouden doe ik wel maar echt een beetje voor het oog. Meer lukt me momenteel niet. Zit wel een beetje jn tweestrijd, want het is niet dat ml niks doet in huis. Alleen het is niet het huishouden, de boodschappen of het zorgen voor mij