Hier Billy, hallo allemaal. Vrouw, 39, beginnende relatie, geen kinderen. Wel een kinderwens, maar een partner zonder kinderwens. Ik weet niet waar ik terecht kan, maar ik doe hier een poging, omdat ik wel vaker op dit forum lees als gevolg van het zoeken naar bepaalde zoektermen op internet. Als jullie weten bij welk topic ik moet zijn, dan hoor ik het graag. Het gaat om het volgende: ik zou niet zwanger kunnen zijn, gezien de sterilisatie van mijn vriend. Toch heb ik allerlei symptomen. Testen zijn negatief. Vandaag naar huisarts geweest, maar zij opperde het niet eens! Nu voel ik me daar heel rot onder. Als je zaken noemt als: misselijk na eten, opgeblazen buik, een week lang bruin bloedverlies, vaker migraine en nog wat dingen, dan is een reactie als 'dat hoort bij je leeftijd' toch wel vreemd. Ze leek nogal vooringenomen met haar mening, aangezien ze bij slechts het noemen van twee van die symptomen het al ging wijten aan mijn leeftijd. Ik voel me niet gehoord en weet nu feitelijk nog niets. Ik heb gevraagd om een bloedtest, omdat zelfs mét sterilisatie mannen vruchtbaar kunnen zijn. En dat er genoeg vrouwen zijn (dat heb ik dan weer hier op jullie forum gelezen) die negatief testen, maar toch zwanger blijken te zijn. Nu heb ik een bloedafnameformulier gekregen, ook nog voor andere zaken. Maar de bloedtest voor zwangerschap staat niet aangevinkt. Ik twijfel of ik het zelf toch nog aanstreep. Dank voor het lezen en (hopelijk) begrip. Alleen al het delen voelt een beetje als een opluchting. Groet, Billy
Hoi Billy, Ik denk ook dat je vraag ergens anders hoort maar geen idee waar. Verder wat vervelend dat de huisarts niet naar je luistert. Ik zou het gewoon zelf aanvinken. Niemand heeft daar last van toch? En jij bent dan gerustgesteld. Ik hoop voor je dat je de antwoorden krijgt die je zoekt
Ik weet niet of het mag dat zelf aanvinken, maar zou met de huisarts over hebben dat je daar graag op geprikt wilt worden. Kan je met je man niet afspreken om bijv te latten en dar jij via een donor zwanger kan worden? Dat t kind alleen van jou is? Lijkt me vreselijk namelijk
Dank je voor het lezen allemaal. En voor het verplaatsen! Ik heb aan de huisarts een paar keer gevraagd en er ook op aangedrongen, dat ik toch wel graag een bloedtest wilde. Maar ze vond het echt niet nodig en zei: 'Als je de volgende maand niet ongesteld wordt, kun je zelf even een testje doen.' Maar ik had al tegen haar gezegd dat ik weet dat een test niet altijd betrouwbaar lijkt en het bloeden ook een nep-menstruatie kon zijn (dat heb ik hier allemaal gelezen op het forum). En gezien mijn klachten allemaal... Maar ze vond het niet nodig en verwees dus toch naar een thuistest. Ik ben vanmorgen wezen prikken en heb inderdaad zelf het hokje aangevinkt. Ik heb anders toch geen rust. En dat is ook niet goed voor mijn gezondheid in het algemeen. Er over praten met mijn vriend over donorschap: ik ben zelf nog niet zover dat ik dat aankan. Ook is onze relatie te pril om het daarover te hebben en verloopt e.e.a sowieso al niet vlekkeloos. Maar het is wel iets wat ik in de (nabije) toekomst wil opperen. Hij redeneert nu zo: 'Ik wil geen kind en alles bij het oude laten, jíj wil verandering. Dus de keuze ligt aan jou of je daarvoor kiest en bij mij blijft.' Maar mijn redenering is (uiteraard) precies andersom: 'Ik wil een kind, ik wil iets toevoegen aan mijn leven, een verlangen vervullen. Jij wil mij gelukkig zien. Ik word gelukkig van een kind. Dus het is juist aan jóu om te kiezen of je dan bij mij blijft.' Maar ja, zo kan hij het dus onmogelijk zien en hoe meer ik dat zeg, hoe meer vastgebeten hij raakt in zijn mening. En toch... ik heb al wel 'stapjes' gemaakt in andere mogelijkheden. Die had ik vorig jaar allemaal onderzocht en één voor één weggestreept (donor, adoptie, pleegkind, co-ouderschap met homostel). Maar nu heb ik toch alvast een nieuw mailadres aangemaakt v.w.b. die laatste optie. En heb ik op de site meerdangewent.nl een aantal profiel gezien die ik bij dat mailadres opgeslagen heb. Meer kán ik nu nog niet... Ik zou nog graag een keer extra delen wat ik van de reactie van mijn huisarts denk, want het zit me zo hoog en kan het nergens kwijt. Hoe is het mogelijk dat een huisarts bij het noemen van dergelijke klachten niet als eerste zegt: 'Je zou best eens zwanger kunnen zijn'?? Ik denk dat als ik tegen mijn moeder zou zeggen dat ik zo misselijk ben na het eten en dat mijn buik zo bol staat, ze als eerste reactie zegt: 'Ben je niet zwanger!' Dank jullie voor het luisteren weer. Ik loop met mijn ziel onder mijn arm, omdat ik het met niemand kan delen. Vriendinnen begrijpen me niet, wuiven het weg. Mijn vriend staat er helemaal niet voor open. Die zegt alleen maar: 'Stop maar met denken over die kans op een zwangerschap, want dat is met mijn sterilisatie echt niet mogelijk.' En het zál ook allemaal wel niet... denk ik, toch? Ik weet het gewoon niet. Want er is altijd een kans. En aangezien ik een medisch verleden heb met alléén maar uitzonderingen, zou het ook in dit geval een uitzondering kunnen zijn. Of hou ik me vast aan een sprankje hoop, beeld ik het me in?
Ik ben bang dat je zo graag een kind wilt, dat jouw lijf daardoor al die diverse 'klachten' gaat geven. Het is wonderbaarlijk hoeveel invloed gemoedstoestanden kunnen hebben op de werking van het lichaam. Het klinkt wel alsof het belangrijk is dat je gaat nadenken over wat je graag wilt met het leven. Met een nog zeer prille relatie, die absoluut geen kinderen wil en zelfs gesteriliseerd is.. Denk je dat de relatie in de toekomst blijft werken en wordt jij gelukkig zonder kinderen? Of wil je toch nog graag proberen of het lukt kinderen te krijgen en is het eventueel meer waard dan een prille (en blijkbaar niet al te vlekkeloze relatie) aan te houden? Wanneer je alleen bent kan je vanuit een stabiele situatie wel overwegen om met een donor alsnog aan kinderen te kunnen beginnen. Of zou je graag perse dit samen met een partner willen meemaken? Veel moeilijke overwegingen, maar als je zo graag kinderen wilt.. dan is het belangrijk alles op tafel te leggen en de voors -en tegens af te gaan wegen.
Als ik eerlijk mag zijn, denk ik ook dat je té graag wilt. Je bent er zo ontzettend mee bezig dat het goed mogelijk is dat je lichaam daar op reageert. Ik gun je je wens van harte hoor, begrijp me niet verkeerd, maar zou het ook ontzettend zuur voor je vriend vinden als je zwanger van hem zou blijken te zijn. Hij is mijns inziens heel duidelijk hierover en heeft zich, neem ik aan, niet voor niets laten steriliseren. Wens je heel veel succes.
Kan me voorstellen dat je in een moeilijke situatie zit qua verschillende wensen. Maar persoonlijk denk ik ook dat de kans dat je zwanger bent wel vrij klein is. Als je objectief gaat kijken dan is de kans dat je op 39-jarige leeftijd zwanger raakt van iemand die gesteriliseerd is natuurlijk niet zo heel groot.... Dat zal wrs. ook de beweegredenen van de huisarts zijn om daar verder niet op te testen. Maar goed, dat kan ze natuurlijk ook op een aardige manier uitleggen vind ik. En als jij dan graag toch op HCG wilt testen zou ik dat als huisarts ook gewoon gedaan hebben. Succes meid, ik hoop dat je snel duidelijkheid hebt!
je bent niet zwanger. sterilisatie is niet 100%, zwangerschapstesten idd ook niet, maar de kans is afzonderlijk al miniem, laat staan die twee gecombineerd. je kunt je idd behoorlijk zwanger voelen zonder dat je het bent, dat heb je hier vast ook al gelezen. Ik voelde me ook altijd zwanger, tot en met overgeven aan toe, tót ik echt zwanger was: nergens last van! jouw vriend gaat jou geen kinderen geven en je klok tikt behoorlijk. als je zeker bent van jouw kinderwens moet je een andere manier vinden om dat in te vullen. bijvoorbeeld alleenstaande moeder worden. maar wees realistisch, je bent nu NIET zwanger.
Ik ben het met mijn voorgangers eens. Ik denk dat je kans dat je nu zwanger bent minimaal is. Maar dat je wel goed moet afwegen of je gelukkig gaat worden in deze relatie. Ik zou persoonlijk meer richting donor gaan denken. Maar daar moet je wel achter staan. Ik zou eens even goed tijd voor jezelf nemen en alles op een rijtje zetten voor jou en "jullie" als stel even afzijdig houden in deze afweging. Kijken wat jij nou echt wilt en waar jij gelukkig van wordt.
bij mijn zijn de testen negatief dat wil zeggen niet zwanger bij mij en ze teken alleen als ik zwanger ben. mijn vriend wil voor moment nog geen kinderen dus zal ie nie in mij komen. dus ik denk niet zwanger als het niet tekent de testen
@Jessy. Quote: "maar zou het ook ontzettend zuur voor je vriend vinden als je zwanger van hem zou blijken te zijn. Hij is mijns inziens heel duidelijk hierover en heeft zich, neem ik aan, niet voor niets laten steriliseren." Hier zit hem het wrange: als ik plotseling zwanger zou raken, dan zou hij er gelukkig mee zijn. Zijn probleem zit hem o.a. in het bewust er voor kiezen. Kinderen van een partner vind hij ook geen probleem. Adoptiekinderen ook niet, maar dat is weer een ander verhaal. Maar als het dus per ongeluk zou gebeuren, dan is hij er blij mee. Dat doet ergens best pijn... Ik heb het rationeel al allemaal overwogen. Als ik single blijf, dan komen er ook geen kinderen. In mijn eentje kinderen krijgen is om diverse redenen geen optie; ik geloof dat ik het aan het begin ergens al genoemd had. Ik weet alle voors en tegens, leg voortdurend alles naast elkaar. Maar... met ratio krijg ik mijn gevoel niet weg. En dat wil ik nu vooral een plek geven. Eerst daar aandacht aan schenken, op mijn manier dus zonder dat ik dat met hem deel. Dit is een stukje voor mezelf, vandaar ook dat ik het zo fijn vind om het hier te delen. Het blijft daardoor van mezelf, maar kan het toch kwijt. @Kitty. Quote: "Als je objectief gaat kijken dan is de kans dat je op 39-jarige leeftijd zwanger raakt van iemand die gesteriliseerd is natuurlijk niet zo heel groot... Dat zal wrs. ook de beweegredenen van de huisarts zijn om daar verder niet op te testen. Maar goed, dat kan ze natuurlijk ook op een aardige manier uitleggen vind ik." En nu het bizarre aan de reactie van die huisarts: ze gaf mij al een antwoord vóórdat ik had gezegd dat hij gesteriliseerd was! Ze vroeg niet eens of ik überhaupt een partner had. Het was na slechts mijn melding van misselijk en bruin bloedverlies gedurende een week. Overigens heb ik vanmiddag een ongesteldheidgevoel gehad. Dat was er ineens. Ik moest voor de derde keer in korte tijd plassen, met niet overmatig drinken. Toen kreeg ik krampen en had ik wat gelig slijm. Inmiddels weer wat gesnuffeld hier op het forum en tot de conclusie (?) gekomen dat dit mijn eisprong was. Nooit zo gevoeld, het is dus echt een rommeltje. Maar dat het alleen maar op leeftijd geschoven wordt, alle dingen die ik voel (diarree, misselijk na eten, dikke buik, bruin bloedverlies, extra migraine, etc.) vind ik nog steeds kort door de bocht.
Om puur op je huisarts terug te komen: natuurlijk horen jouw klachten niet bij de leeftijd, dat is een vreemde uitspraak. Als ze daarmee indirect bedoelt te zeggen dat ze denkt dat je misschien in de overgang aan het raken bent (wat ook een optie zou kunnen zijn) dan is het nog beter te begrijpen, maar 'de leeftijd' op zich is natuurlijk kul. Jammer dat sommige huisartsen communicatief niet al te sterk zijn (zacht gezegd) en dingen wat al te snel lijken in te vullen. Sterkte met alles!
Ze zei wel dat het niet per se de overgang zou hoeven zijn, maar dat iedere vrouw vanaf haar 35ste wel klachten heeft. En dat dit de meest uiteenlopende klachten zijn die van langere duur zijn naarmate je nog ouder wordt. En ze had nog als tip, om die kwaaltjes te verminderen, om dan voor een paar maanden aan de pil te gaan. Zodat het lichaam even kon 'resetten'. Ze zei er ook achteraan 'en ik weet dat dit niet is wat je wil'. En dat klopt, want ik heb nooit graag medicatie voor wat dan ook geslikt, en al helemaal geen anticonceptie, omdat ik hier altijd andere klachten van kreeg.
Ik vind het niet echt duidelijke zwangerschapssymptomen ook. Hoe lang ben je nu overtijd? Zonder je bang te willen maken, zouden het geen pre menopauze symptomen kunnen zijn? Edit, sorry lees nu pas bovenstaande post.
Pre-menopauze, dat dacht de huisarts zelf niet. Ook ben ik zo'n twee jaar geleden om andere redenen getest op bloedwaardes en daar kwam uit dat ik nog heel vruchtbaar was. Op mijn vraag of dit zo was in verhouding tot mijn leeftijd of dat het an sich goede bloedwaardes waren, antwoordde de gynaecoloog destijds: "Al zou je nu 25 jaar zijn, dan zijn je waardes nog heel goed!" Dat gaf me toen hoop m.b.t. het aantal jaren dat ik nog vruchtbaar zou zijn. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe snel zoiets achteruit kan gaan...
Omdat het mijn eigen topic is en het gewoon kan, wil ik even kwijt dat ik me knap ellendig voel. Ruzie met vriend gehad vanavond. Ben naar huis gegaan en zit nu in mijn eentje verdrietig te zijn. Ik heb hem bij het weggaan gezegd dat hij wist waar ik woonde en dat hij dus langs kan komen om eens goed te praten. Maar ik heb hem niet meer gezien. Via Facebook heb ik hem nog wel welterusten gewenst, maar dat heeft hij niet meer geopend. Bah... en het was al zo'n ellendige dag door dat gedoe gisteren bij de huisarts. En vandaag bloed laten prikken op van alles, maar of daar iets uitkomt...
Ha Billy, Wat een vervelende situatie zeg. Toen ik je klachten las en de reacties van je dokter daarop, gingen er bij mij alarmbelletjes rinkelen. Mijn moeder is twee jaar geleden met dezelfde klachten naar de huisarts gegaan. En nu wil ik je niet bang maken, want het kan net zo goed een zwangerschap zijn, maar zij bleek eierstokkanker te hebben. Die klachten lijken op elkaar. En er is een variant van eierstokkanker die zich openbaart rond het veertigste levensjaar. Veel diarree, dan weer obstipatie, opgezette buik en erg misselijk. Ook had ze inderdaad regelmatig hoofdpijn en last van vloeiingen. Nu ben ik geen dokter en kan ik niet zeggen wat er met je aan de hand is, maar ik kan me voorstellen dat jouw dokter zulke zaken eerst uit wil sluiten. En dat je niet perse in slechte handen bent. Probeer erachter te komen wat het is, want wanneer eierstokkanker te laat wordt ontdekt......nou ja. Dat wens ik je niet toe.
Je bevind je duidelijk in een lastige situatie op dit moment, erg vervelend voor je. Echter zul je voor jezelf heel goed duidelijk moeten hebben wat je wilt. Je vriend is duidelijk, hij wil het niet en heeft zicht niet voor niets laten steriliseren en geeft het ook heel duidelijk aan blijkt uit jouw posts. Jij hebt heel duidelijk andere gevoelens en wil wel heel graag een kindje. Beide gaat dus niet samen in mijn beleving. Helaas heb ik het om mij heen ook gezien dat relaties hierop stuk lopen, de een wil het wel en de ander niet en dan blijft er toch "gepushed" worden. Je hebt elkaar hierin te respecteren en jij zult voor jezelf duidelijk moeten hebben wat je wilt, als je met je vriend verder wilt zul je je moeten aanpassen ben ik bang en dat is niet makkelijk, jouw lijf en hoofd zegt heel iets anders! Het is een lastige keuze maar je zult toch een keuze moeten maken, een leven met je vriend en zonder kinderen of apart van elkaar verder en wellicht iemand anders tegenkomen die jouw gevoelens deelt aangezien je aangeeft alleen een kindje te willen als er ook een partner is. Succes in ieder geval!