Ik dacht er ook zo over.... Nu denk ik... waarom ben ik gaan trouwen... heeft een klap geld gekost... Ja ik heb in een prachtige jurk gestaan... Maar meerwaarde geeft het niet... relatie zit in een enorme dip... wil ik van hem af kost het me nog eens een klap geld... Nee voor mij hoeft het niet meer Misschien denk ik er over een paar maanden weer anders over... Als we uit de dip komen...
Wij zijn gratis geregistreerd partners geworden. Dat was voor ons wel een soort "moetje" maar daarom geen ja woord gegeven. We wile zeker niet gratis trouwen! (al komt dit aardig in de buurt maar bij trouwen MOET je je ja woord geven en dat wilde we op een speciale dag) Trouwen, dat wil ik ook super graag! Een mooie ring om mijn vingen, een mooie jurk, man van mijn dromen...blablabla. Maar helaas kost dat ook allemaal geld. (behalve de man van mijn dromen dan, die heb ik al) Wel draag ik al zijn achternaam, dat was al een keuze die we moesten maken na het registreren. Ik vind het wel een beetje jammer dat als we echt gaan trouwen het een soort toneelstukje word om het zo te noemen. In principe hoeven we namelijk alleen maar ons geregistreerd partnerschap te laten omzetten in een huwelijk. Gewoon een kleine administratieve omzetting. Daar denk ik gewoon niet te veel over na want maken er gewoon een echt huwelijk van met een mooie witte jurk. Vooral die jurk... Wil zo graag zo'n mooie witte jurk dragen Ik wacht ook tot mijn vriend mij gaat vragen en dat gaat hij ook ooit. Op het moment zouden we het geld er niet voor hebben, en ook niet de komende 2 jaar. Dus ik verwacht nog geen aanzoek, want om nou 4 jaar verloofd te zijn.... We zijn nu zwanger van ons laatste kindje, dus het is ook leuk als alle kinderen (3 dan totaal) in ieder geval kunnen lopen en we dus ook de jongste er echt in kunnen betrekken.
Ik wilde ook trouwen. Mijn man niet. (Gescheiden ouders zorgt vaal voor een terug houdende houding) Wij hebben hier Veel over gesproken. (Al voor wij kinderen hadden) Ik heb gezegd dat ik voor ik een kind krijg getrouwd wil zijn. Zo niet dan krijgen de kinderen mijn achternaam, want ik wil niet als enige een andere achternaam. Ik wil dezelfde achternaam als mijn kinderen. Daarnaast wil ik niet slechts zijn vriendin zijn. Alles moet goed geregeld zijn bij het kopen van een huis, het krijgen van een kind alles. Goed met elkaar praten is de sleutel. Ik vind van de drie verbintenissen die we hebben (kinderen, koophuis en huwelijk) het huwelijk het minst verbindend. Zie je huis nog maar te verkopen en Door je kinderen ben je altijd aan elkaar verbonden
Waarom praat je er niet gewoon over? Ik heb in het begin van mijn relatie wel met mijn gesproken over trouwen en kinderen en hoe we daar tegenover stonden. Vervolgens kwam het nog wel eens ter sprake tijdens bruiloften et voila in 2012 werd ik ten huwelijk gevraagd, september 2013 getrouwd en nu september 2014 de eerste op komst Ik vind dat je in een relatie best kunt bespreken wat je toekomst dromen zijn. Ik heb gewoon altijd aangegeven dat ik graag zou willen trouwen voordat er kinderen kwamen. Gewoon omdat ik het leuk vind om dezelfde achternaam te hebben en omdat ik uiteraard graag zo'n mooie dag in jurk wilde hebben (en joh wat was het het waard het was echt zooooo tof Mannen snappen hints niet. Gewoon ter sprake brengen!
Mijn man vond het aanzoek zelf ook spannend, heeft uiteindelijk 5 jaar geduurd voordat hij mij vroeg(maar ik was dan ook pas 17 en hij 21 toen we een relatie kregen). Ik heb 'wel eens' gehint haha. Op een gegeven moment werd het een spelletje van manlief (hij is een enorme pestkop ). Elke keer als ik over trouwen begon (al was het maar zijdelings, maar hij begreep die hints ook priiiima haha) dan zei hij dat hij het aanzoek uit stelde met x maanden. Nou, dat hielp goed, ik hield mn mond wel Zo hebben we 1,5 jaar een spelletje gespeeld, wat eigenlijk best leuk was. Na 5 jaar vroeg hij mij ten huwelijk (wat helemaal uit eigen wil was met alle toeters en bellen, en met 6 jaar samen zijn we getrouwd. En ik vind het echt de allermooiste dag uit mijn leven en kijk er met een heerlijk gevoel op terug! Alles ging inderdaad om ons, en iedereen was happy voor ons, en het was mooi, en mooi weer en mooie locatie en lekker eten en fijne mensen en en en en...je snapt mn punt Dus, ja ik snap dat je wilt trouwen
Ik weet ook wel dat ik het eigenlijk gewoon ter sprake moet brengen.... Maar ik heb zo'n romantisch plaatje in mijn hoofd van een prachtig aanzoek (al weet ik natuurlijk zelf ook wel dat hij daar het type helemaal niet voor is )
Maar hij kan vervolgens nog steeds een heel romantisch aanzoek doen hoor. Tenminste dat deed de mijne wel (en ook nog onverwachts!)
Bij ons duurde het bijna 10 jaar... er is nog hoop Het is wel vaker ten sprake gekomen bij ons, vooral toen ik zwanger was van de eerste. Het geld was er toen niet, en het gratis trouwen zagen we allebei niet zitten. Dus uitgesteld. Uiteindelijk ging hij vlak voor de eerste verjaardag van onze oudste op zijn knietjes, en zijn we getrouwd toen ik 20 weken zwanger was van nummer twee. En een romantisch aanzoek? uh.. nee niet bepaald Maar hey, hij zat op zijn knieën en ik kreeg een pracht van een ring. Daar gaat het om toch?
Ik zou het subtiele weglaten en gewoon zeggen hoe je er over denkt. Je hebt geen uberromantisch aanzoek nodig om te trouwen
Na 9,5jr samenzijn heb ik manlief gevraagd wat we doen op de dag dat we 10jr samen zijn. Hij ging daarna wel uit zichzelf op zijn knieen. Hahaha niet de meest romantische aanzoek.. Maar ach.. We zijn op de dag dat we 10jaar samen waren natuurlijk ook getrouwd
Ik kende het gevoel. Die van mij heeft altijd gezegd ik ga niet trouwen heeft voor mij geen meerwaarde. Hou zo ook wel van je. Tot dit jaar. We waren op vakantie en heb 2 ringen gekocht. Bij de ringen heb ik een gedicht gedaan en daar stond in, snel samen gevat, dat ik ophield met zeuren over trouwen als hij de ringen accepteerde. Dat hij dit niet moest zien als een aanzoek maar meer dat de ring symbool staat voor onze liefde. Hij was helemaal emotioneel ervan. En heeft me na 2 weken dat we thuis waren toch gevraagd. Dus het heeft geholpen
Wij hadden er over gesproken en hadden eigenlijk al een datum en al een toen ineens ging hij nog op zijn knie (en heeft hij zelfs mijn vader nog gevraagd om mijn hand, hoe bedoel je officieel) En ja wil je een huwelijk of een aanzoek? Tuurlijk het liefst beide
Ik denk dat je lang kunt wachten, zolang hij je niet ten huwelijk vraagt. Ik zou je wensen uitspreken tegen hem.
Heb je de tekst wel eens goed bekeken? It's a beautiful night we're looking for something dumb to do, hey baby, I think I wanna marry you Ik weet het niet hoor
Hier na 8 jaar en 8 maanden samen getrouwd. Ik heb altijd gezegd "trouwen hoeft voor mij niet persé, maar als hij het mij ooit vraagt ... zeg ik wel ja". In mijn achterhoofd had ik wel dat ik na 10 jaar samen wel serieus zou gaan hinten naar wettelijk samenwonen en hem desnoods gewoon mee zou slepen naar 't stadhuis daarvoor . Maar kijk, na iets meer dan 7 jaar vroeg hij mij ten huwelijk . Hij vond de stap om 't zelf te vragen overigens ook énorm groot en moeilijk. Plus dat hij het juiste moment zocht. Als jij echt wil trouwen ... het hem dus misschien toch zelf vragen? Een vriendin wist overigens dat haar man het nooit zelf zou vragen. Hij vond samenwonen echt genoeg en had echt geen nood aan dat "papiertje". Maar zij wou persé trouwen, dus uiteindelijk heeft zij hem gevraagd op reis. Niemand uit de vriendenkring had ooit geloofd dat hij daarop "ja" zou zeggen, maar uiteindelijk ... toch wel . Intussen zijn ze 5 jaar getrouwd.
Is dit echt serieus? Ik geloof dat ik als ik jou partner was keihard weg zou rennen. Je komt over als een kenau Trouwen doe je uit liefde niet alleen voor jezelf..