Precies! Dat vraag ik mij dan ook af. Wellicht is mijn beeld gekleurd omdat ik verschillende vrouwen in mijn omgeving heb die ook met een West-afrikaan samen zijn. Die meiden hebben zich allemaal volledig aangepast aan de man. Zich in zijn cultuur verdiept , zijn tradities overgenomen, etc. Terwijl omgekeerd de mannen in kwestie zich nauwelijks in onze tradities verdiepen. Dat was ook èèn van de knelpunten in ons huwelijk. Had op een gegeven moment het gevoel dat ik niet meer mezelf mocht zijn en uiteindelijk breekt dat je op.
Nogmaals,mijn vriendin moets helemaal niks hoor...ze had de vrije keuze hierin. Ze had zelf veel interesse in zijn cultuur en geloof en voelde zich hier goed bij.
Maar daar zijn ze toch zelf bij neem ik aan? Is dat pure blindheid uit liefde? Ik ga geen dingen doen waar ik totaal niet achter sta.
Maar waar het nu om gaat,Chiggy ik hoop dat ze jou snel gaat accepteren en jullie samen een mooie toekomst kunnen opbouwen... Veel geluk samen,en vooral veel liefde.
Mijn man is dan niet Turks maar wel van een andere afkomst en dus een heel andere cultuur. Zijn moeder accepteerde me direct. Persoonlijk vind ik het bekrompen dat de moeder.van jouw vriend zo reageert. Ik zal je dit dan ook niet persoonlijk aantrekken. Ik ben wel benieuwd in hoeverre je vriend de reactie van zijn moeder gaat aantrekken. Helemaal als ze boos blijft. Qua aanpassen, je beslist zelf hoe ver je daarin gaat. Ik vind de cultuur van mijn man geweldig dus we doen daar veel mee, maar ik ga echt niets doen wat mij niet aanstaan. Mijn mening is dan ook dat vrouwen hier zelf voor kiezen.
En al zou je om de dag een andere man hebben, me dunkt dat je oud en wijs genoeg bent om je eigen levensstijl te bepalen en hebben hardlopertje of wie dan ook daar geen zeggenschap in. Ik zou me dan ook echt niet meer verantwoorden als ik jou was en daar lekker overheen lezen Hopelijk draait zijn moeder bij, succes!
Ik ben het met Linda eens, krijg echt de kriebels van mannen die verwachten dat je je aanpast! Maar voor mij zit dat niet perse vast op cultuur of andere afkomst, ben nu 7 jaar samen met een NL man die Nederlands hervormd is qua geloof. Ik ben Atheist. Zijn geloof begint de laatste maanden voor hem een grotere rol te spelen en hij wil er graag meer mee bezig zijn. Prima, maar ik ga daar niet in mee. Laatst zij hij me dat hij het niet fijn vind als ik metal luister of uberhaupt hardere muziek en horror films kijk, daar hebben we toen wel echt even een pittige discussie over gehad. Hij moet nu niet aankomen met die dingen waarvan hij vanaf dag 1 weet dat ik het leuk vind. Ik ben er ook nog. Daarbij vind ik wel dat hij zich niet hoeft aan te passen voor mij, als hij met die dingen bezig wel zijn, oke. Maar hij moet zich wel realiseren dat als hij er verder en verder in gaat, wij uit elkaar gaan groeien. Ik zou ook niet willen dat mn dochter met een man of vrouw uit andere cultuur thuis komt, omdat ik bang ben dat zij zich dan aan zal moeten passen. Maar dat is gewoon mijn moedergevoel. Daar zal ik ook in bijdraaien als ik de man of vrouw beter leer kennen en het blijkt dat deze persoon een gelijkwaardige relatie met mijn dochter aan wil gaan en haar respecteerd en in haar waarde laat.
Mijn verloofde komt ook uit een andere cultuur. Zijn moeder was aan het begin ook niet heel blij met me. Nu (4 jaar later) accepteren ze me zeker, maar het liefst had ze toch een Vietnamese voor hem gehad. Ik heb bepaalde gebruiken geleerd, maar blijf een Europese. Hij heeft ook bepaalde gebruiken van mij geleerd, maar blijft een Aziaat. Ik geloof dat als je jezelf bijna 100% moet aanpassen, dit niet goed is. - In elke relatie moet je geven en nemen, maar ergens houdt het op. Verder is iemand niet accepteren op grond van cultuur, geloof, afkomst of ras; discriminatie. Punt.
Of je je aanpast of niet, dat is nog altijd aan jezelf. Ik vind het niet meer dan normaal en ook leuk en interessant. Over geloof hebben we nooit discussies gehad, want we volgen beiden geen bepaalde religie, en over culturele dingen kunnen we heel lang praten en discussieren. En je kan ook met iemand van eenzelfde cultuur dat soort problemen hebben. Onder Nederlanders zitten ook genoeg haantjes of dominante kereltjes die vinden dat alles moet zoals zij het willen. Hoe ga je daar zelf mee om, is dan de vraag. Dat iets of iemand 'anders' is impliceert niet direct dat je je daar meteen naar moet richten.
Ja dan zou ik het ook vertikken hoor... als ze er zo op aandringen en zelf geen enkele moeite doen. Spreken jullie kinderen wel Turks? Ik vraag dit omdat onze dochter ook haar tweede taal zal leren, en die taal spreek ik dan weer zelf niet (wil t wel graag leren). Is dat niet lastig met dagelijkse communicatie?
Dat had ik begrepen ja, maar ik ben niet bekend met hun doen en laten vandaar dat ik het alleen over het turks zijn heb. Persoonlijk zou ik het niet wenselijk vinden als mijn man even op bezoek gaat bij een vriendin als hij die zou hebben. En dan kan het me echt niet schelen of dat nou ver voor mij is ontstaan of niet. Iemand dwingen tot een religie is sowieso voor mij een no go, en dat werkt sowieso toch niet denk ik. En wat voor de een extreem is, is het voor de ander niet dus daar kan het inderdaad botsen in een huwelijk/relatie, en dat is voor niemand leuk.
Ze spreken het een heel klein beetje, verstaan idem.. maar vrij weinig. Komt ook gewoon omdat mijn man heel veel van huis is en daar te weinig tijd in steekt. Het liefste zagen ze dus dat ik Turks zou leren en thuis volledig Turks met ze zou spreken wat voor mij (natuurlijk wil ik haast zeggen) uitgesloten is. Er zijn in mn omgeving ook best wat Turken die vinden dat ik dat zou moeten doen maar leg ze dan uit dat dat natuurlijk onzin is.. om als Nederlandse in Nederland met moeite Turks te moeten gaan praten tegen mijn kinderen. Dat is hetzelfde als een Nederlandse man die in Turkije met een Turkse trouwt en die vrouw dan opleggen om hele dagen Nederlands met die kinderen te spreken.
Inderdaad... en het zal hun taalniveau ook niet echt goed doen, er wordt altijd gezegd dat je je moedertaal moet spreken tegen je kinderen. Krijg zo de indruk dat je schoonfamilie heel wat verwacht/eisen heeft, maar niet echt redelijk is en er zelf ook niet veel tijd en moeite voor wil doen. Mijn man zou er in principe wel tijd in kunnen steken, maar hij heeft bezwaar omdat ik zijn moedertaal niet spreek en dan denkt dat ik buitengesloten wordt. Terwijl wij onderling eigenlijk alleen Nederlands praten en die taal ook dominant is, dus zo'n vaart zou het niet lopen, en misschien leer ik dan juist sneller. Het is ook voor mijn dochter het belangrijkst, vind ik.
Hier is dat ook zo! Gek word ik ervan. Zo os me zelfs aangeboden om een cursu te volgen op school. Nou echt niet dat ik dat doe, vind het duur en buiten dat kunnen ze allemaal nederlands (degenen die hier zijn geboren)maar vertikken het gewoon om te spreken. Ik heb een turkse man die mij prima wat turks zou kunnen leren maar daar gewoon geen moeite voor doet dus ik doe dat ook niet. En als ik zeg dat degenen die geen nederlands spreken maar hier wel al 30+ jaar woont dan maar op nederlandse cursus moeten is dan anders. Want ze hebben hard moeten werken (de meeste vrouwen werken niet eens), alsof nederlanders allemaal stilzitten.
Haha exact.. ja de tijden waren anders is het dan.. ja maar in 35 jaar tijd is er toch wel even tijd geweest om een begin te maken? Ik ken mijn man nu 10 jaar, het is dus heel lang onzeker geweest of ik uberhaupt wel contact zou hebben met zijn familie dus trok het leren van de taal sowieso niet zo aangezien mijn man hier gewoon geboren is. Eigenlijk pas sins 2 jaar heb ik contact met ze en dan blijven ze hierop hameren. En heel eerlijk, ik heb er nu de tijd, energie en inzet niet voor dus ik zie het wel. Tijdje terug kreeg ik een woordenboek in mn handen gedrukt en dan 2 weken later de vraag of ik al wat geleerd had.. ja want daar ga je natuurlijk lekker uit leren, uit een woordenboek :s.
Ja mijn dochter vind het nu ook echt interessant en spoor mijn man ook aan meer Turks met haar te spreken, maar meer kan ik niet doen.
Mijn man en ik zijn beiden turks. Ik ben in NL geboren en mijn man komt uit Istanbul. (Mijn man is nu 3 jaar hier en kan al redelijk goed Nederlands). Ondanks dat hij ook turks is is hij heel anders opgevoed. Wij hebben zelfs best veel verschillende gedachtes en meningen. Ik praat Nederlands tegen mijn zoontje en mijn man turks. Mijn zoontje van 1,5 begrijpt en Nederlands en Turks. Natuurlijk nog nie alles maar voor zover hij het kan. Is nog een ukkie 😍
Lief dat je het vraagt. We hebben er niet meer over gesproken, hij heeft alleen gezegd dat hij/het ff tijd nodig heeft. Ik laat hem maar ff vandaag... spreek hem vast dit weekend wel weer.