Hoi dames, wat ik hier mee wil , ik weet het niet maar wilde het graag van mij af tikken en ik hoop herkenning?? ik ben zwanger van mijn derde kindje en ik voel mij echt zo alleen. Mijn vriend negeert echt heel de zwangerschap en vraagt echt nergens naar, gaat niet mee naar controles of echo's. Hang nu al bijna 4 maanden smorgens boven de wc, en buiten dat heb ik ook 2 weken geleden een hersenschudding opgelopen, dus extra misselijk duizelig enz... en natuurlijk kan hij daarniks aandoen , maar hij vraagt nooit van,,, goh gaat het, kan ik iets voor je doen, echt helemaal niks. Daarnaast werkte ik 36 uur, doe het huishouden allen en zorg voor onze 2 andere kindjes die nog niet schoolgaand zijn. Nu ben ik door de hersenschudding 2 dagen geleden voor het eerst naar buiten gegaan om een boodschap te halen en ik word aangereden:x Gelukkig mankeren we niks en is het alleen maar blikschade, en tot overmaat van ramp vandaag ook te horen gekregen dat ik mn baan ben verloren. (Werk is op).. Ik zou zo graag steun krijgen en begrip van mn vriend maar het zit er gewoonniet in. (Zo is hij altijd wel geweest min of meer) maar nu ik zwanger ben en zoveel tegenslag heb gehad de laatste tijd doet het mij gewoon meer. ik weet niet of ik zo wel erder wil met hem, maar ja hij is natuurlijk wel de papa van mijn kids. En ik wil ook niet zomaar de makkelijkste weg kiezen (weggaan) maar dit gaat weer een moeilijke en eenzaame weg worden . En ik weet niet of ik dat voor een derde keer trek. sorry voor het lange verhaal.
Hoi meis, dat vervelend! Ook juist nu je zo kwetsbaar ben! Mijn man herkent het ook meestal niet. Dan zeg ik er iets van en zegt hij: "ja dat weet ik toch niet, dan moet je dat zeggen" Wat ik vraag doet hij, maar uit zichzelf zit het er idd ook niet in. Mannen zijn over het algemeen wat lomper dan vrouwen hè! Wat betreft bij hem weggaan of blijven, dat kan ik niet voor jou bedenken. dit is je man en je weet wat je aan hem hebt en wat niet. Benadruk zijn positieve kant, de kant waar je van houdt. Iedere man heeft gebreken, en bij hem weg gaan zul jij je waarschijnlijk op dit moment nog eenzamer voelen. Praat met hem, bespreek je gevoel. Ga desnoods samen nog even een weekendje weg (voor het geld hoef je dat niet te laten, scheiden kost nog veel en veel meer) Investeer in samen. Stort ook je hart uit bij vriendinnen. Vraag ook hulp aan anderen, je verdient dat, maar je moet ook voor jezelf die aandacht opeisen als je het niet uit zichzelf krijgt. Sommigen zijn te druk met hun eigen leven dat het geen onwil is, maar dat ze er simpelweg niet bij stil staan. Ik hoop dat je de liefde kan vragen en verzamelen om je door deze moeilijke periode heen te helpen Xx
Ik herken bepaalde dingen wel! Gemis aan empathie en dergelijke ... Je zegt dat hij altijd wel zo is geweest, is het mogelijk dat hij Asperger heeft? Bij mijn partner is dat namelijk twee jaar geleden min of meer vastgesteld en dat heeft heel veel helderheid en begrip van beide kanten opgeleverd. Wat niet wil zeggen dat nu alles heel makkelijk gaat, het weten laat de Asperger niet verdwijnen natuurlijk maar wat wij hierdoor samen hebben meegemaakt heeft onze relatie uiteindelijk wel veel sterker gemaakt. Maar je moet het wel bespreekbaar maken. Dat heb ik ook echt moeten doen want bepaalde dingen zien/voelen ze echt anders. Maargoed ik weet het ook niet hoor ... Ik herken alleen bepaalde dingen in je verhaal dus dacht ik doe mijn verhaal ook even in een notendop. Misschien heb je er wat aan! Ik heb destijds (ik was bij een psycholoog omdat ik dacht dat het allemaal aan mij lag) informatie opgezocht over kenmerken van Asperger omdat mijn psycholoog zei: 'wat jij mij nu allemaal verteld doet mij denken aan Asperger'. Op zijn advies heb ik dit ook bespreekbaar gemaakt. Heb mijn vriend een website laten zien die het Asperger zijn beschreef en hij gaf eigenlijk zelf meteen aan zichzelf daar wel erg in te herkennen. Toen is het balletje gaan rollen zeg maar ...
Wat een hork! Sorry dat ik het zeg.. Maar ik zou wel met m gaan praten! Of heb je dat al gedaan? En ook je gevoelens van dat je anders niet meer verder met m wil...
Hier ook precies het zelfde.. vriend dag en vaak ook nacht weg. ik heb vorige week gezegd dat hij mee moet gaan helpen, dat ik wil sat het wij word en niet eerst hij dan ik. En dat ik anders net zo goed alleen verder kan gaan. hij is nu elke avond bijna thuis en als hij weg gaat overlegt hij eerst. Ook heeft hij een paar taken over genomen zonder het 10 keer te vragen. Heek vervelend maar bij mij pakte het goed uit om even hard te zijn. goed voor jezelf opkomen en je grenzen aangeven! me moeder zegt altijd, elk stukje wat jij niet van je eigen plek in neemt, neemt iemand anders in. Hoe meer je niet je eigen plek in neemt hoe meer iemand anders jou deel op eigent, ook al gaat dst misschien onbewust. Sterkte!
Wat ontzettend vervelend! Ik begrijp dat hij dus altijd zo is geweest en je dus de opvoeding van je 2 kinderen vrijwel geheel alleen gedaan hebt? Je bent bang dat het nog zwaarder gaat worden met een 3de kindje wat ik geheel begrijp. Keuze's voor jou maken kan niemand, dat moet je geheel zelf doen, je zal hier verschillende reacties op gaan krijgen want de meesten denken er toch heel verschillend over. Persoonlijk vraag ik me af of het zin heeft om bij hem te blijven als je toch alles alleen moet doen en hij totaal geen rekening met jou en je gevoelens houdt? Ik wens je heel erg veel sterkte!!
Ik heb geprobeerd om met hem te praten maar dan voelt hij zich meteen aangevallen en zegt hij..heb je last van je hormonen en ik doe genoeg ik ben vandaag nog met de Kids naar de speeltuin geweest of ik heb ze in bad gedaan. Hij zegt als je het zo slecht hebt dan moet je gaan. Al meerdere malen gezegd dat ik hem een goede vader vind maar dat ik het gevoel heb dat ik overal alleen voor sta... Is jouw probleem zegt hij dan. Ik werk fulltime dusver heb geen zin om daarnaast nog het huishouden te doen of om de kattenbak schoon te maken.
Ik vind dat vreselijk egoïstisch van je vriend! Jij werkte ook fulltime, deed het huishouden en verzorgde de kinderen maar dat telt zeker niet mee omdat je de vrouw van het gezin bent? Misschien kort door de bocht maar als hij zou zeggen dat je dan maar moest gaan, dan moet je dan ook eens doen! Pak je kinderen op en ga naar je ouders of zo, eens kijken wat hij doet. Merk je dat hij totaal geen moeite voor jullie relatie en de kinderen doet dan ging ik gewoon niet meer terug!
Ik doe het meeste inderdaad alleen, als ik maar vraag of hij iets wil doen bijvoorbeeld de kattenbak dan wordt hij sagerijnig.. Dus dan doe ik het maar weer zelf. Heb er over nagedacht om dan een paar dagen weg te gaan maar kan nergens naartoe.. Heb geen ouders of verdere familie. Ik heb nog een zus waar ik goed contact mee heb maar die is net geopereerd en heeft genoeg aan zichzelf. Vriendinnen werken ook allemaal en hebben kinderen, sta wel al vijf jaar ingeschreven bij mijn oude gemeente. Vind het echt zo moeilijk.. Wat doe ik.Mn kindjes aan als ik weg zou gaan? Wil zo graag een keer een luisterend oor of wat interesse of aandacht. En natuurlijk ik ben zwanger niet ziek dus ik doe zoveel ik kan. Maar een beetje hulp een keer op zn tijd zou wel fijn zijn.
wat vervelend zeg.. als je nou vlakbij me woonde.... Misschien kun je een keer een weekend een hotel doen? Even helemaal ergens anders en even na kunnen denken en tijd met jezelf en de kinderen door brengen in een andere situatie? ik snap dat het niet de goedkoopste en handigste oplossing is maar ik neem aan dat je je er zo ook niet echt gelukkiger van word.
Zo dan, wat een botte boer is hij zeg! Totaal geen begrip van zijn kant als ik het zo lees. Hoe heb je hem erover aangesproken, wel op een normale manier? Want als je gewoon een normaal gesprek erover bent gestart met hem dan vind ik het echt heel egoïstisch van hem om zo te reageren. Val je hem gelijk aan dan snap ik dat hij ook in de aanval gaat, ookal heb jij natuurlijk wel gelijk met dat ie kan helpen. Mijn vriend werkt ook fulltime, deze week zelfs 6 dagen (hij is kok dus werkt van 's ochtends tot 's avonds en soms tot laat), maar hij doet wel het huishouden als hij vrij is of voor hij 's ochtends naar zijn werk gaat. Nou gebeurd het huishouden nog te weinig, maar zelf red ik het met deze warmte niet om te stofzuigen en dus zal ik echt blij moeten zijn als hij het kan doen ookal is dat misschien 1 of 2x in de week soms. Dan wordt er helaas maar wat minder gezogen en gedweild. De rest kan ik zelf wel. Hiermee bedoel ik dus dat het een slap excuus is dat hij fulltime werkt, jij als moeder werkt ook fulltime alleen zien mannen dat helaas niet. Zou bijna zeggen van ga alleen een weekend weg met een vriendin en laat hem axhter met de kids, dan ziet hij hoe het leven van een moeder is en dan ben je ook nog eens zwanger! Veel sterkte ermee en ik hoop dat jullie er samen uit zullen komen! En anders krijg ik het idee dat jij nog meer rust krijgt als je alleen met je kids verder gaat. Je doet het nu in principe ook allemaal al alleen, alleen heb je er nu nog de stress van je man bij.