Ik zou het ook bij hem neerleggen. Dat als hij geen kinderen meer wil dat hij dan ook maar daarvoor moet zorgen dat het niet gebeurd. Aan de andere kant vind ik ook dat je er wel beide achter moet staan. Een leven met 2 kinderen is bijv veel drukker dan met 1 kind. Als het dan 'perongeluk' gebeurd dat je zwanger raakt en hij ervaart het later als stressvol met 2 kinderen dan kan hij dat ook jou gaan verwijten. Net zoals dat je hem later kan verwijten dat jouw kinderwens niet vervult is. Het is gewoon een heel moeilijk onderwerp. Mannen staan er vaak sowieso heel anders in dan vrouwen als het gaat om zwangerschap en kinderen. Wij zijn sneller bereid ons eigen leven op te offeren voor kinderen, als in vrijheid en op financieel gebied maar dat hebben de meeste mannen niet. Blijf erover praten en blijf aangeven hoe graag jij het wil en hoe leuk dat is voor je zoontje om een broertje of zusje te hebben. Niet alleen voor later om zorg te kunnen delen als jullie oud zijn maar ook gewoon voor nu, een speelkamaraatje. Thuis, op vakanties etc dan is hij niet meer 'alleen'. Ik hoop voor je dat jullie alsnog besluiten voor een tweede te gaan en dat je man er dan ook achter zal staan.
@LadyPower: Dat is precies idd waar ik ook bang voor ben, dat ik er niet gelukkiger van word om me erbij neer te leggen (als dat al lukt) @Junior1: De eerste situatie kan mij ook echt voorstellen, niet zozeer dat ik overspannen zou raken maar wel ongelukkig en naar een therapeut zou gaan. Wat je zegt over dat je niet begrijpt dat hij met zichzelf kan leven, als je je vrouw zo ziet lijden, klopt ook wel maar ik wil mijn man ook niet het gevoel geven dat ik hem dwing. Wat de 2e situatie betreft; ik kan mij niet voorstellen dat je het als vrouw toch doorzet (en hoe?!) om dan toch zwanger te raken, je hebt toch de man nodig...Ik weet echter wel zeker dat mijn ook echt wel dolgelukkig zou zijn mocht er toch ooit een kleintje bij komen, maar hij wil er gewoon graag heel bewust voor kiezen. Wat je zegt over moeten accepteren dat er geen kindje meer komt, dat dat gewoon een rouwproces is, klopt en ik wil er ook niet aan moet denken. @ @Marliesje83: wbt zijn niet al te nauwe gebruik van condooms, dat heb ik hem al meerdere malen verteld en dat dat idd voor mij klinkt alsof hij het misschien wel wil. Hij bagatelliseert graag het risico wat hij ermee neemt... @Marlijn82: Ik ben dus ook bang dat ik het hem ga verwijten, misschien nu nog niet maar uiteindelijk, dit heb ik ook met hem besproken, maar hij denkt dat hij er ongelukkig van wordt als we wel een 2e krijgen en dat hij mij dat dan wellicht gaat verwijten (patstelling dus) Wat je zegt over egoistisch van zijn kant, mwah, deels denk ik, maar andersom natuurlijk ook. Denk ik ook egoistisch. Alleen ik kan hem daarin niet dwingen, hij mij wel in onze relatie iig. Het gaat iig niet om je zin krijgen. Ik denk ook dat ik wel iemand ga zoeken extern om erover te praten, wellicht samen... @Moontje2008: Bedankt ook voor je reactie! @Kim31: Je hebt helemaal gelijk wbt de twijfel bij mijn man dat hij er ongelukkig van wordt, en dat hij eigenlijk wel zeker weet dat ik er ongelukkig van wordt. Ik durf alleen de meerwaarde dat hij zijn geliefde er heel gelukkig mee maakt en waarschijnlijk ook zijn zoon, nu niet te noemen. Ben erg bang dat hij uiteindeiljk wellicht overstag gaat, niet volledig zijn eigen keuze kan maken voor zijn gevoel en dat mij dus gaat verwijten. @NiHeJa: Mijn man wil liever ook niet dat ik weer aan de pil gaat, om dezelfde hormonale redenen. Dat zeker niet dus dat zit wel goed, alleen moet hij wel idd andere ac gebruiken...
@Springday: Ik heb het idd ook bij hem neergelegd, nogmaals... Maar wil ookniet dat ons sexleven erdoor beinvloed wordt. Ik vind het ook absoluut dat je er beide achter moet staan, ik ben ook bang dat ik hem nu enigszins gedwongen heb om dit te zeggen omdat ik de onduidelijkheid niet meer aankan en dus een punt heb gezet. Hij heeft daarop gereageerd met: Ja ik wil het idd niet... Ik wil mezelf daarin gewoon beschermen terwijl hij nog een maand geleden op vakantie aangaf er juist meer over wilde praten met me, om zich er nog meer een beeld te kunnen vormen (hij gaf aan dat hij als hij er met mij over sprak het wel meer wilde) maar nu gaf hij vorige week aan dat ik hem ook niet moet pushen en dat het niet zo snel gaat als ik denk. En toen heb ik hem dus afgelopen vrijdag, om mezelf te beschermen, een beetje voor het blok gezet...Eigen schuld ook denk ik... Dus aan de ene kant wil ik het nu even laten rusten, maar aan de andere kant weet ik niet of ik dat kan en moet ik misschien ook alvast stappen ondernemen om therapie voor mezelf of wellicht samen in te zetten. Hopelijk eerst nog eens om er een beter beeld over te krijgen, alleen of samen, en anders om stukje rouwen te doen. Pff lastig hoor... Vanmiddag vroeg hij wat er was, en toen gaf ik ook aan; Wat denk je?!?! Ik zit er nog mee en dat gaat ook nog wel even duren. Maar goed we waren met vrienden op het strand dus wilde ook niet uitgebreid gaan discussiëren/praten... Maar bedankt voor jullie reacties allemaal, ik heb er heel veel aan om het allemaal zo op papier te typen!
Ik heb helaas geen positief verhaal voor je. Zat vorig jaar in hetzelfde schuitje. Ik was niet aan een ac. Condoomgebruik was ook niet heel nauwkeurig. In januari bleek ik zwanger te zijn. Mijn vriend was hier echt niet blij mee en we hebben het zelfs over abortus gehad. Begin februari heb ik een miskraam gehad Die onduidelijk van vorig jaar laat nog steeds zijn sporen na en vind het verschrikkelijk dat ik onze dochter geen broertje of zusje mag geven. Dit is het korte verhaal. Je mag me pb-en voor het lange verhaal. Dikke knuffel en ik hoop op een positieve afloop bij jullie.
Mijn advies...Laat het even rusten. Na de tweede zei hij dat ie misschien wel een derde wilde dus ik was super happy... eigenlijk gewoon het idee dat het niet de laatste keer zou zijn. Tot op een dag hij zei dat hij het wel goed zo vond...ook tegen andere. Hebben toen veel gepraat en heb het laten rusten, 2 maanden geleden kwam ie er zelf mee! Hij wilt toch nog heel graag een derde! Mannen hebben denk ik meer tijd nodig en denk als je er op Door blijft gaan het juist niet werkt!
Gisterenavond uitgebreid en emotioneel gesprek gehad... Alles eruit gegooid, hij ook... Bij hem zit er ontzettende angst, angst om depressief te worden en zelfs zo'n diepe angst dat zo ver gaat dat hij bang is om opgenomen te moeten worden Hij geeft wel aan dat het zover ook heus niet zou komen maar dat is zijn angst. En die kan ik niet wegnemen. Dit heeft echter niet alleen maar met een eventuele 2e te maken maar meer met alles, alle verandering is moeilijk. Hij is vorig jaar overspannen geweest en ik denk persoonlijk dat hij dit nog niet heeft verwerkt en daardoor bang is dat dit hem bij een grote verandering in ons gezin weer gebeurd maar dan nog groter... Het was een heel emotioneel zwaar gesprek, ik heb hem ook alles gezegd, dat het voor mij een kinderwens is net als een 1e kindje en dat ik vind dat hij de ballen moet hebben om een keuze te maken. Het was een goed gesprek, we blijven natuurlijk in een patstelling en tegenover elkaar staan maar praten er over. Ik ga proberen het enigszins met rust te laten, maar toch ook alvast kijken of ik hiervoor in therapie kan... om uit te vinden wat dit betekent voor mij, voor onze relatie en hoe ik het een plekje kan geven mocht het echt niet gebeuren
Ik zou zeker niet weer aan de pil gaan en het op zijn beloop laten. Mannen vinden verandering eng. Mijn man vond alles ook spannend en had liever nog even willen wachten maar aan de andere kant wilde hij na zijn 40e geen vader meer worden en wilde wel graag nog een kindje. Uiteindelijk in overleg (er van uitgaande dat het maanden zou duren omdat ik jaren aan de pil was geweest en jaren niet ongesteld ben geworden door een eetstoornis) begonnen in februari. In mei een positieve test en nu ben ik (deels door de hormonen) degene die zich zorgen maakt en is mijn man als blad aan de boom omgedraaid zo blij. Gezien jullie gesprek zou ik het gewoon even met rust laten en jouw wens zeker niet in de ijskast zetten maar proberen eerst je man zich weer voor 100% te laten voelen. Op moment dat hij over zijn angst heen is ziet hij er misschien wel de meerwaarde van in Zeker omdat hij zegt er wel van te zullen houden als het er is. Sterkte de komende periode maar probeer er in eerste instantie te zijn voor je man, zijn angsten niet te negeren en samen met z'n drieën leuke dingen te ondernemen
Seepje bedankt ook voor je reactie! Het lastige met de angst van mijn man is dat dit over alles in het leven gaat en hij dit altijd wel heeft (ene keer meer dan de andere keer). Ons zoontje is ook met een keer condoom 'vergeten' gekomen...wilden toen in maart ervoor gaan maar in januari dacht hij dus dat het wel een keertje kon. Het is zijn manier om bepaalde stappen te zetten maar omdat het bij ons zoontje dus al zo is gegaan, wil hij het nu zoooo graag echt voor 100% bewust doen. Ik ben alleen dus bang dat dit bij hem niet gaat lukken, dat dat gewoon niet bij hem hoort. Ik negeer zijn angsten in ieder geval echt niet, maar weet soms niet wat ik ermee moet. Ik ben nml tegenover gestelde, ik ga mijn angsten liefst tegemoet...
Meid ik denk dat het voor hem ook goed is om te overwegen hiervoor in therapie te gaan. Hij moet toch goed kunnen beoordelen of zijn angsten gegrond zijn, waar ze vandaan komen of compleet irreëel zijn en dat lijkt hij niet goed te kunnen als ik het zo lees. Moeilijke situatie veel sterkte!
Was hij over de eerste wel enthousiast toen je zwanger wilde worden?.of heb jij n nare bevalling gehad of kraamtijd waardoor hij "bang" is voor een herhaling? Ik vind het best gek dat een man zegt geen behoefte te hebben aan een tweede kindje.. klinkt bijna alsof de eerste tegenvalt (qua drukte bedoel ik).. Ik zou iig juist nog on gesprek gaan dat het zo'n sterke drang is naar een kindje, dat kun je niet naast je neerleggen. Hij ziet de meerwaarde niet, maar jij wel. Telt alleen zijn mening dan. Zo'n kinderwens is iets instinctiefs of hoe je dat ook mag schrijven.. ben bang dat je eeuwig spijt krijgt. Waar er 1 eet kunnen er ook 2 eten vind ik.
@shart86: Ja ik zou ook graag willen dat hij daarvoor in therapie gaat... hij laat zich in veel dingen leiden door angst, en dat is een slechte raadgever! @Joky: Wbt ons eerste kindje is een hele schok geweest, maar vrij snel overheen en ontzettend blij... Hij is ook gewoon een heel fijne en goede vader voor hem. We hebben het er toen ook wel echt samen over gehad dat we in maart (aangezien we toen op wintersport gingen) ervoor zouden gaan. Maar 1x dus zonder condoom en is ons zoontje al in januari verwekt. De drukte en aanpassen is voor hem inderdaad in wisselende buien lastig. Al merk ik, en anderen, dat dus niet. Maar het zit in hem... Ik ben ook bang dat ik eeuwig spijt krijg als het definitief nooit meer gebeurd. Nou ben ik nog redelijk jong, 30, dus kan ik lichamelijk nog wel wat wachten. Maar ja, psychisch wordt het zo lastig denk ik...
Lastig! Weer even een tegengeluid, als het nou TS was die niet meer zwanger wilde worden, maar man heel graag wilde, had zij het dan voor hem over moeten hebben omdat ie anders mogelijk ongelukkig zou worden? Ik vind het altijd makkelijk om te zeggen dat de man niet zomaar mag beslissen of er nog wel of niet een komt, maar dan vind ik ook dat je het om moet kunnen draaien. Dan draai ik m nu weer even om: Nou ik ben graag baas in eigen buik, dus ik respecteer ook de maning van de man. En ik snap hem ook goed, hoe rot ik het ook voor jou vind TS. Heel veel sterkte en kracht gewenst en hopelijk komen jullie eruit.
@Eppo82: Absoluut mag hij ook bepalen of er wel of niet nog eentje bijkomt. Het is ook zijn leven. Maar ik ben juist ook heel erg van de situaties en rollen omdraaien. Al kan ik dat in deze situatie mij moeilijk voorstellen omdat ik gewoon graag wil. Maar voor alles is iets te zeggen. Als zijn gevoel van angst zo sterk is, dan moet het niet gebeuren maar aan de andere kant denk ik ook, hij wil mij ook gelukkig zien en waarschijnlijk gaat het gewoon goed als er nog een 2e zou komen... Maar ik kan en wil dat niet forceren!
Ik denk ook; laten rusten. Angst kan zoveel meer kapot maken en het is niet waard. Steun je man TS en wie weet waait het over en denkt hij over een tijdje anders over.
Nee precies, het was ook meer dat ik het topic vol verbazing las dat sommigen vinden dat je man het maar voor je over moet hebben om jou gelukkig te maken. Maar dit is nou net iets waar zijn leven ook van gaat veranderen. En niet voor een paar uurtjes. En dan ga ik er nog voor het gemak vanuit dat er een gezond! 2e kindje bijkomt. Maar dat het moeilijk is en soms verlammend erg, ja. Ik kan alleen maar zeggen, volg je hart. Wat is belangrijker, je relatie/gezin of de kinderwens? En daar hoef je nu geen antwoord op te hebben, maar dit zou ik als ik jou was wel uitzoeken. Het heeft mij, nu na 3 jaar rust gegeven. Ik heb gekozen voor mijn relatie, met de vader van mijn 2 kindjes. Het derde kindje is nog steeds heel gewenst en het doet zeer dat de kans dat deze komt 0,01% is, maar door de bewuste keuze voor mijn huidige gezin weet ik dat ik het een plekje kan geven. Omdat IK die keuze heb gemaakt. Veel sterkte en kracht, en zeg nooit nooit..
Hier was het juist andersom, partner wilde graag nog een en ik wilde niet. Zoontje is inmiddels 6 en toen hij 4 was ging ik overstag en begonnen mijn eierstokken te rammelen. Nu is de wens bij beide zeer groot voor een tweede. Ik wens je heel veel succes ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen
@Sterre01: Wat moeilijk moet het zijn dat het dan niet zo snel mag lukken nog. Hopelijk gaat het jullie binnenkort lukken! Hier hebben we afgelopen woensdag weer emotioneel gesprek gevoerd. Hij kijkt in alles heel zwart-wit, dus ook dat onze relatie dan nu voorbij is...ofzo?!? Heel vreemd, ik denk dan, daar ga je dan toch voor vechten, maar hij snapt bv ook dat ik mijn wens niet kan loslaten en dat gewoon wel wil...Pff, tja dat klopt. Ik heb hem in ieder geval voorgesteld dat ik met hem in relatietherapie wil gaan, puur om elkaar beter te begrijpen en 1 van de 2 een stapje richting de ander kan doen. Wie dat dan gaat zijn weet ik niet. Ik heb hem ook eerlijk gezegd dat ik de hoop toch nog niet opgeef, puur omdat ik dat nog niet wil en kan. Ben ook nog jong, en moet eerst het 'ideale beeld van leeftijdsverschil' loslaten. Het kan altijd nog. Hij gaf ook aan dat een goede vriend tegen hem had gezegd, misschien wil je over 1 of 2 jaar wel, dat hij zelf zei:Ja maar ze wil nu duidelijkheid. Heb mezelf dus in de vingers gesneden... Gelukkig is alles wel weer prima nu. Gisteren gebruikte hij weer netjes condoom alleen vandaag dus weer gevreeën met 'Voor het zingen de kerk uit'.... En dat zijn dus van die dingen die niet passen bij iemand die definitief niet wil...
ik denk dat hij de 'knoop' niet kan doorhakken.. hij wil het eigenlijk wel maar vindt dit moeilijk.. als ik jou was zou ik gewoon even een maandje niks hierover zeggen.. wie weet zegt ie volgende maand uit zichzelf wel dat hij t wil!
Ja Wonderbaby1 en dat is nou zoooo moeilijk Maar heb gisteren nog eens gevraagd of hij achter relatietherapie staat en dat is zo, dus daar ga ik sowieso aanmelden. Dat is sowieso goed voor een relatie, hoef je niet perse problemen te hebben...
Hierbij toch even een update... Vorige week een intake gehad bij een psycholoog en gelukkig is mijn man overstag om door te gaan. Er zit bij ons allebei individueel wel wat waar we aan kunnen werken, en die psycholoog werkt erg met gezin van herkomst en de belemmeringen die daaruit voort komen en die je dan in je relatie mee neemt en een patroon wordt. Hopelijk brengt het ons allebei wat en kunnen we in ieder geval gezamenlijk gelukkig(er) verder, of dat nou met zijn 3tje of ooit met zn 4tjes wordt. Bedankt allen voor jullie steun!