Ik wil leven voor alle dingen en mensen die ik nog wil, kan en mag meemaken. Mijn leven is ondanks hele nare dingen te leuk om mee te maken. Ik denk dat je leeft voor jezelf en niet voor iemand.
Maar dat is het mooie: er hoeft ook geen antwoord te zijn, en misschien is dat antwoord juist wel iets om naar te zoeken. En al denk je het antwoord te hebben en verander je vervolgens tien keer van gedachten - ieder antwoord dat voor jou op dat moment afdoende is, is goed genoeg.
Ik leef voor vandaag omdat niemand mij morgen heeft beloofd, ik leef er voor om vandaag mijn dochter te laten voelen hoe lief ik haar heb en mijn zoon te laten lachen. Om mijn man zich trots te laten voelen en om vrienden/familie zich blij.ik leef er voor om even tijd voor mijzelf te hebben om die tijd vervolgens weer op te geven om het gezellig te maken met anderen. (En ik leef er voor om met geld te smijten)
M'n dochtertje natuurlijk! Maar die geluksmomenten, dat is echt het leven waard. Bijvoorbeeld: * Die felle warme zon op je huid op vakantie. * De momenten als m'n dochtertje weer iets nieuws heeft geleerd * Een ijsje na een warme en drukke dag *Op een koude winterdag lekker met een mok chocomelk op de bank liggen
Mijn geloof! Mijn lieve man en dochter Mijn zus , ouders. En natuurlijk om te genieten, juist van de kleine dingen.. iets goeds voor iemand anders doen, iemand helpen.
Leuk om te lezen dat ik niet de enige ben die hierover nadenkt. Ik kan me dat, zeker als ik de nieuwsberichten van de afgelopen lees, echt afvragen. Ik zou, heel cliché, kunnen antwoorden dat mijn man en kind de reden zijn dat ik elke dag opsta. Maar die heb ik niet altijd gehad en toen kwam ik ook m'n bed uit Ik heb enorm veel meegemaakt en had eigenlijk al dood moeten zijn (2x), maar ben er gelukkig nog. Dat alleen al is een reden om maximaal te genieten. Ik doe geen hele grootse dingen ofzo, maar vind dat ik een heel mooi leven heb ondanks alles. Mijn werk ik heel belangrijk voor me. En de mensen om me heen. Maar ook onbekenden, ik neem graag lifters mee en drink zo af en toe eens koffie met iemand die dakloos is. Leid tot leuke momenten. Ik hou van het leven. Al word ik wel heel verdrietig van alles wat er nu gaande is. Het journaal levert gegarandeerd tranen in mijn ogen op. Wat zijn mensen onbeschrijflijk wreed..... Dan vraag ik me af waarom we hier ook alweer zijn. We roeien onszelf nog eens uit. En waarom?
Mijn kinderwens! Ben chronisch ziek maar ik wil niet opgeven! Hoop echt nog ooit me kindje in de armen te kunnen krijgen.
Ik leef voor God, mezelf, mijn dochter en man en eigenlijk voor iedereen . Ik ben gelovig en geloof dus dat ik hier ben met een reden, en niet zomaar toevallig. Ik probeer altijd voor iedereen klaar te staan, al is het maar met een bemoedigend woord. Dit klinkt misschien wat zweverig, maar zo probeer ik wel te leven. Best lastig in deze maatschappij, waarbij veel mensen alleen op zichzelf of eigen gezin gericht zijn. Daardoor krijg je soms echt een deksel op je neus. Gelukkig heb ik veel steun aan mijn geloof en aan mensen die er hetzelfde over denken en ervoor zorgen dat ik niet verhard.
Ik ben ook op zoek naar een goed antwoord. Man en kind zijn van wereldbelang, maar zijn uiteraard niet de enige reden dat ik besta. Ik ben naast moeder en vrouw ook nog mijn eigen persoon. Maar wat ik precies voor mezelf doe, of voor mijn gezin, of voor mijn familie, of omdat ik het gevoel heb dat de maatschappij mij dat oplegt... Ik weet het niet meer. Maar ik verkeer dan ook in een existentialistische crisis.
Voor mijn man en kind(jes), voor mijn zussen. En voor alle mooie dingen die ik mee mag maken in mijn fijne leven!
Sjonge, wat tof dat jullie hierop reageren! Ik besef me dat de vraag misschien een beetje 'zwaar' is, maar het verbaast me ook dat veel van jullie toch meteen een antwoord hebben! Ik ben heel dankbaar voor mijn (groeiend) gezinnetje, maar er is iets in mij wat nog niet écht door 't leven wordt geraakt.. Een doel, een missie, een soort van levenslust wat ik wel bij anderen lijk te proeven (hier ook).. Veel van ons zijn gezegend met een wat meer nuchter/genietend?/levenslustig? karakter , maar er is ook een hele groep die het niet zomaar 'heeft' (hoe zeg je dat?). Ik keek laatst de uitzending over Antonie Kamerling. Isa Hoes schetste dat verschil heel helder. Er is een groep die Antonie's moeizaamheid in/met het leven kon begrijpen. Mensen die niet zozeer er zelf ook een einde aan willen maken, maar wel kunnen indenken/invoelen dat iemand zo diep/hopeloos kan zinken. Er is ook een groep die dat totaal niet begrijpt, die als het ware bruist van levenslust. Daar schaarde Isa zichzelf ook onder. Ik vond dat verhelderend: bij welke groep je ook hoort, het is oké. Maar, wat doe je ermee, hè? Ik adem, dus ik leef. Maar ik maak er ook zo vaak een potje van en het gaat niet hoe ik het dan eigenlijk het liefste zou zien (bijvoorbeeld m'n ongeduld, ergens geen zin in hebben, terwijl het de ander goed zou doen, enz.). Het leven is een gave, maar ik vind het vooral een opgave. Hoe geef ik het vorm zoals ik écht wil? Al die vragen, ik kan ze gewoon niet negeren. Gelukkig heb ik nuchtere mensen om me heen die me soms heel erg verrassen met hun simpele kijk (met respect bedoel ik 'simpel': het is zoals het is, go for it!)..
Hi Jon, Ik begrijp Antonie helaas ook zo goed. Ik zou zelf nooit een einde aan mijn leven willen maken maar de uitzichtloosheid van zijn leven kan ik me goed voorstellen. En dan word er gezegd dat mensen die zelfmoord plegen alleen aan zichzelf denken.zo stom vind ik dat. Alsof Antonie niet ontzettend veel verdriet heeft gehad door dese keuze te moeten maken..ik gun niemand die akeligeziekte die hij had.
Voor mijn kindjes, want om heel eerlijk te zijn heb ik mij de afgelopen periode wel eens zo naar gevoeld dat ik er misschien niet meer was geweest als zij er niet waren. Natuurlijk houd ik ook heel veel van mijn man hoor, daar niet van. Deze vraag raakt mij wel omdat ik mijzelf die vraag heel vaak heb gesteld de afgelopen 2 jaar. Nu begin ik langzamerhand wat meer lichtpuntjes te zien en dat is zo fijn! Maar ik sta dus aan de kant van de mensen die wel begrijpen dat het leven soms te zwaar is voor mensen. Verder ben ik heel nuchter, het is zoals het is. Ik wil ook niet "het maximale " uit het leven proberen te halen, want op je weg daarnaar toe zou je maar zo de echt belangrijke momenten kunnen missen.