Ik kan het je echt aanraden om te overwegen. Wereld van verschil! Zal morgen meteen voor je nakijken. Mocht ik nog niet gereageerd hebben, PB je me dan met een herinnering?
Ik heb zelf ADD, mijn partner zal 't af en toe zwaar hebben. Daar kan ik noch hij iets aan doen. ... Mee leren leven dus.
Is dexamfitamine geen optie? WErkt ook langer en wordt na op gebruik eigen risico helemaal vergoed. Die gebruikt mijn man voor zijn adhd, werken ongeveer een uur of7. Hij gebruikt ze als hij gaat werken ed
Hebben jullie ook kinderen? Want ik vind het een groot verschil met of zonder. Er komt dan veel meer bij kijken rondom de zorg voor de kinderen. 2 volwassen personen redden zich wel ook al gaat het soms iets lastiger.
Mijn ervaring is ook, zodra er kinderen komen word het een stuk zwaarder! Vroeger als ik gewerkt had en ik kwam thuis dan werd er snel gekookt, gegeten en op geruimd en dan was je klaar. Maar nu is er een peuter die aandacht wil, gedoucht moet, naar bed moet, speelgoed dat aan de kant moet. Etc etc. Nu hebben wij inmiddels wel afspraken gemaakt. Maar tot iets meer dan een week geleden kwam alles, maar dan ook alles op mij neer!
Angel ik heb het even voor je nagekeken, ik zag dat de apotheek 60 euro afgeschreven had. Nu weet ik even niet voor hoelang dat is, per maand of per 3 maanden (wij krijgen altijd per 3 maanden omdat hij anders zonder komt te zitten, vergeet z'n nieuwe op te halen. Dus ik heb dat geautomatiseerd).
Aanvulling; ik meen dat hij laatst iets zei over ongeveer een euro per tablet. Dus dan zou die 60 euro voor 2 maanden zijn
Mijn man heeft adhd en ik herken veel van wat je schrijft. Ook hier gaan we Door een diep dal. Mijn man heeft nu Hulp gezocht en slikt dexamfitamine op dit moment. Wij hebben twee kleine kindjes maar ik heb het gevoel dat ik voor 3 zorg
Wij hebben maar een dochter, dit is een van de redenen waarom ze ook enigskind zal blijven. Maar heb zelf ook het gevoel dat ik er twee heb. Mijn man zorgt als ik werken ben (24 uur per week) voor onze dochter. Hij doet het wel goed, vergeet geen dingen of zo maar het valt hem wel zwaar. Zeker nu ze ouder word. Ze slaapt al een klein jaar eigenlijk niet meer 's middags en zeker later op de dag word ze moe en vervelend. Ik run naast mijn werk zo'n beetje het hele huishouden, hij doet wel kleine dingetjes en ik heb dan ook nog eens mijn hobby, namelijk het houden van 5 konijnen. Die hebben ook hun aandacht en zorg nodig. Gelukkig weet onze dochter niet beter en die helpt vaak met de verzorging en vind het leuk om met ze te knuffelen. Overigens zou ik ze echt niet willen missen en zal altijd 5-6 konijnen blijven houden. Ik merk doordat ik zelf overspannen ben nu, ik totaal geen fut heb om ook maar iets te doen. Ik zet me er wel toe om beneden wat op te ruimen en te poetsen (ben ook al niet de perfecte huisvrouw). Maar boven puilen de wasmanden uit met was die gevouwen moet. Daar zal ik me toch aan moeten gaan zetten. Volgende week is dochter jarig en normaal maak ik alle gebak zelf. Dat heeft mijn moeder me uit m'n hoofd gepraat. Mijn oma heeft een supergoede bakker en alleen van hem vind ik de vlaai echt lekker dus die brengt dat zaterdag bij mijn oma. De rest van de boodschappen ben ik al met en met in huis aan het halen. Nu maar hopen dat het bbq weer is, anders heb ik straks mijn vriezer vol met hamburgers en saté.
Ik voel me soms ook best eenzaam net als jij. Probeer het er wel eens met mijn moeder over te hebben maar die schijnt het niet te willen en te kunnen begrijpen.. Vrienden weten het verder niet. Ik,heb gewoon het gevoel alsof ik er alleen voor staat. Alles zelf doen.. Huishouden, kinderen, boodschappen, afspraken maken en onthouden. Als ik het vraag helpt hij gelukkig wel mee in het huishouden enzo..
Ik heb gelukkig heel veel mensen om me heen. Maar die komen natuurlijk niet mijn huishouden doen en ook het opvangen van dochter is lastig. Gelukkig hebben we buren die ik ALTIJD kan vragen. Ook al is het midden in de nacht en er is wat, mag ik ze wakker bellen en vangen ze haar op. Ik ben nu steeds meer mensen aan het vertellen wat er speelt. Ik merk tot nu toe alleen maar begrip. Probeer om je heen een groepje van mensen op te bouwen die je vertrouwt, of van hier. Zodat je iets hebt om op terug te vallen. Ik dacht het ook wel alleen te kunnen, maar dat gaat niet lang goed!
Niet mijn partner, maar mijn oudste dochter heeft het. Ik heb veel aan deze site gehad. ADD: Presentatie overwegend / restrictief onoplettend - Attention Deficit Disorder
Zo simpel is het niet, was het maar alleen mee leren leven. Wanneer er kinderen in het spel zijn loop je tegen heel veel dingen aan. Mijn partner kan er niks aan doen dat hij ADHD heeft. Maar de dingen waar ik tegenaan loop kan ik niet zomaar accepteren.
Dat zeg ik ook altijd...heb gewoon 3 kinderen. Vind hij zelf echt niet leuk! Wat doet dexamfitamine? Helpt het?
Heel herkenbaar idd. Het kost gewoon vreselijk veel energie en doorzettingsvermogen om het vol te houden op deze manier.
Ik ben zelf degene met hoogstwaarschijnlijk ADD. Ik heb geen officiele diagnose, wil ik ook niet, maar ik herken 9 van de 10 symptomen. Het vergeetachtige heb ik dan juist helemaal niet. ik weet juist heel veel dingen nog te herinneren, zelfs dingen van de kleuterschool. De dingen waar ik wel tegenaan loop zijn de verleidingen om ergens verslaafd aan te raken. (dan bedoel ik geen drugs of alcohol maar de wat gezondere verslavingen zoals bijv internetten of mijn favouriete artiest waar ik helemaal bij weg kan dromen), de luiheid en het gemakzucht om alles maar uit te stellen tot het laatste moment wat dan heel veel stress geeft omdat ik te weinig tijd heb. (bijvoorbeeld we hebben afgesproken om naar familiebezoek te gaan rond een bepaalde tijd en blijf net zo lang zitten tot ik nog 10 minuten over heb om mezelf helemaal startklaar te maken om weg te gaan) ook heel vaak gebeurt het dat uitstel gewoon afstel wordt. Ook het half afmaken is zo herkenbaar. Dan heb ik een hele berg wasgoed die weggevouwen moet worden. Ik begin heel enthousiast, maar als ik op de helft ben dan stop ik even om te pauzeren en dan blijft de rest liggen. Wat betreft de jongens ben ik echt een controle freak. Ik weet precies hoe ik het hebben wil en kan heel goed delegeren naar manlief toe. Ik ben me bewust van mijn valkuilen en ik wil er ook echt aan werken want ik weet dat het anders moet én kan. Of manlief er mee zit weet ik niet, ik hoor hem er nooit over (klagen) Ergens in mijn achterhoofd denk ik dat hij ook best wel eens baalt als ik weer eens "zo'n dag" heb.
Zouden mannen hier niet anders mee om gaan als vrouwen. Volgens mij zien die bepaalde prioriteiten helemaal niet zo!
Mijn man heeft waarschijnlijk ook ADD. Onze dochter heeft een hechtingsstoornis en tekenen van beginnende borderline. We krijgen hiervoor gezinstherapie thuis en dochter krijgt ook aparte therapie. De therapeute van ons zei na een aantal gesprekken al dat ze het vermoeden heeft dat mijn man ADD heeft. Hij vind het zelf helaas onzin en wil er niets mee doen... We hebben nu ruim 13 jaar een relatie. In het begin vond ik een aantal dingen wel "vreemd" maar niet zo erg dat het me stoorde. Als we bijvoorbeeld visite krijgen of mijn ouders komen langs, dan zit hij vaak voor de computer. Hij gaat dan helemaal op in z'n eigen wereld dat hij bijv niet eens hallo zegt of anderszins reageert. Hij is geen prater. Nooit geweest ook. Ik dacht vaak dat het kwam omdat zijn ouders allebei al vroeg overleden zijn en hij het niet gemakkelijk heeft gehad. Dat hij het gewoon moeilijk vond om er over te praten. Maar nu vind hij praten ook lastig. Is altijd bang voor ruzie. Ik kan dus nooit eens een flinke discussie met hem hebben, want hij is bang voor afwijzing. Dit is dus ook een struikelblok in onze opvoeding van de kinderen. Hij wil zo graag lief en aardig gevonden worden, dat hij dus heel veel door de vingers ziet. En ik dus vaak de boeman ben bij de kinderen. Hij kan vaak door ondoordachte opmerkingen juist olie op het vuur gooien ipv het beter maken. Mijn vader is ernstig ziek. Toen we dat bericht net kregen en ik dus overmand was door verdriet, reageerde hij met "nou er gaan wel meer mensen dood". Ik weet dat hij het niet zo bedoeld, maar ik was er kapot van door zo'n opmerking. Hij begint vaak aan dingen en maakt niets af. Twee jaar geleden veel afgevallen met shakejes en repen (50 kg) maar nu al weer 30 kilo aangekomen omdat hij gewoon geen doorzettingsvermogen heeft om vol te houden. Ondertussen wel bijna 1500 euro lichter... Hij is nu met een opleiding bezig (HBO) van z'n werkgever, maar zoekt allerlei excuses om er mee te kunnen stoppen. Ik moet hem continue motiveren om door te gaan. Het levert over twee jaar toch een loonsverhoging op. Iets dat we goed kunnen gebruiken. In het verleden (toen hij nog "thuis" woonde) had hij veel schulden. Deze hebben we samen opgelost in het begin van onze relatie. Je zou denken dat hij daarvan geleerd heeft, maar helaas niet. Hij kan erg egoïstisch zijn in het geld uitgeven. Z'n kledingkast hangt goed vol, maar regelmatig dat we ergens zijn en hij wat nieuws zoekt en koopt. Terwijl ik (door financiele krapte) al bijna 5 jaar niets nieuws heb gekocht. Ik weet dat ik dan moet zeggen dat het niet kan, maar je zou toch verwachten dat hij dat zelf ook snapt. Voel me af en toe net zijn moeder... Onze relatie staat flink onder spanning door alles van de laatste tijd (veel problemen met dochter, financiele problemen, ziekte vader). Gisteren heb ik nog tegen hem gezegd dat ik een toekomst voor ons samen steeds donkerder inzie. Hij snapt mij totaal niet en ziet dit echt niet aankomen. Hij zegt dan gelijk "ik ben ook een waardeloze man en vader. Jullie verdienen mij niet". "Misschien moet ik er maar uitstappen, dan hebben jullie rust...". Ik voel me dan zo in de steek gelaten. Vooral ook omdat hij geen hulp of medicijnen wil. Ik ben zoals ik ben zegt hij dan. Lekker makkelijk...
Het in zijn eigen wereld leven herken ik wel, ook het niet afmaken van dingen en het egoïstisch zijn met geld is wel herkenbaar. Deze problemen hebben wij ook gehad en daarom ben ik verantwoordelijk voor de financiën. Hij heeft zelfs een tijdje geen pinpas op zak gehad en kreeg hij gewoon zakgeld. Misschien kinderachtig maar het was t enige dat hielp. Tegenwoordig heeft hij wel geleerd dat als ik zeg dat t niet kan het ook echt niet kan. Wel heeft hij nog steeds heel veel wensen, die vaak veel kosten en als ik het niet gewoon koop wordt ik ook overgeslagen. Inlevingsvermogen ontbreekt het ook nog wel eens aan en vooral het doen en dan pas denken. Zoals die opmerking van jouw man, hij doet het misschien niet helemaal bewust en wil je vast geen pijn doen, maar hij doet het wel. Als je hem zegt dat je jullie toekomst donker in ziet hoe reageert hij dan? Heeft hij dan geen spijt?