Nee, het lijkt niet alsof hij spijt heeft. Hij heeft ook geen idee wat hij verkeerd doet... Het is niet de eerste keer dat ik zeg dat ik het niet meer zie zitten tussen ons. Ik geef duidelijk de knelpunten aan, maar hij herkent er niks van. Gevoelens en emoties is ook een lastig iets. Hij doet best wel wat in en om het huis. Zo is hij nu in zijn vakantie de woning buitenom in de verf aan het zetten. Hij geeft mij dan het gevoel dat hij daar "liefde mee kan kopen". Als ik zeg dat ik het niet meer zie zitten dan zegt hij bijv. "ik doe zo veel voor je". Ja, maar daar gaat het niet alleen om... Gisteren bijv. gehoord dat mijn vader kanker heeft en niet meer geholpen kan worden (achteraf bleken ze een foutje gemaakt te hebben en kunnen ze hem nog wel helpen). Ik was/ben dus overspoeld met verdriet en emoties. Kinderen van de leg en vooral dochter nog dwarser en opstandiger dan normaal. Meneer zegt vanmiddag doodleuk dat hij vanavond met een kennis naar een voetbalwedstrijd gaat. Hij moet er even tussenuit. Hij heeft het zo druk gehad de laatste dagen... Dan voel ik me wel heel alleen en een beetje in de steek gelaten.
Ja dat kan ik me goed voorstellen. En als je dan zegt dat je liever hebt dat hij thuis blijft omdat je zijn steun nodig hebt gaat hij dan alsnog? Ik ken het wel hoor... hier is het ook meer geven dan nemen.Ik kan ook nooit mijn dingen echt kwijt bij hem, andersom wel. Het is best zwaar he?! En wat is juist om te doen.... Als je je ei kwijt wilt mag je altijd pb-en. Weet hoe dat soms al kan opluchten.
Weet je wat gewoon lastig is? Mijn ouders snappen het dus niet/ hebben er geen begrip voor. Ik ben dus eigenlijk onze hele relatie hem al aan het verontschuldigen voor zijn gedrag. Mijn moeder zegt dan wel eens tegen mij dat ze geen hoogte van hem krijgt of dat ze vind dat hij zo onredelijk kan uitvallen tegen de kinderen. Als mijn ouders op bezoek komen en ze zeggen hoi bij binnenkomst, dan zeg ik altijd maar "kijk * pap en mam zijn er". En dan zegt hij wel hoi. Maar eigenlijk moet ik iedere keer een stap vooruit denken en anticiperen. Ik heb momenteel al genoeg aan mezelf en de kinderen. Ik zeg ook wel eens, ik heb 3 kinderen
Mag ik vragen hoe oud jij bent en je kids? Ik mocht het van mijn man ook met niemand erover hebben...hij schaamt zich er zo voor. Dat hield ik natuurlijk niet vol, dus mijn vriendinnen weten het wel. Maar je merkt ook dat ze toch niet helemaal snappen waar ik het over heb. Zijn ouders weten zelfs niet eens dat hij ADD heeft. Dus veel begrip is er ook niet om ons heen, waardoor je je best alleen voelt staan. Ik zeg ook altijd dat ik 3 kinderen heb
Ik lees heel veel herkenbare dingen. Wij hebben beide ADD. Nu hebben we een paar hele zware jaren achter de rug, waardoor alles nog veel meer moeite kost en we heel erg botsen op momenten. De financiën is hij een ramp in, hij ontloopt elke confrontatie mogelijk en heeft de neiging om te liegen om maar ruzie te voorkomen. Hij is chaotisch, ik moet alles 100 keer herhalen en dan doet hij het vaak nog niet. Ik heb zelf ook add waardoor ik weet hoeveel moeite de simpelste dingen kosten, maar hij heeft een weekje of twee concerta geslikt en dan stopt hij weer komt niet opdagen bij afspraken waardoor hij geen herhaal recept meer krijgt en opnieuw naar de dokter moet of zich moet aanmelden bij psyq. Ik word er echt gillend gek van op het moment. Hij vind het ook erg moeilijk om naar zichzelf te kijken en praat alles maar goed of kaatst de bal terug als ik hem ergens op wijs. Nou heb ik zelf ook veel moeite met dingen en ben helaas ook een echte ADDer, maar ik heb veel zelfkennis gekregen de afgelopen jaren. En dat scheelt voor mij een hoop.
En dat hoeft ook niet, er zijn best dingen waar je samen aan kunt werken om het anders te doen. Niet alles misschien maar wel wat
Bibaboe: ook jouw verhaal is ontzettend herkenbaar! Hier had ik laatst ook een moeilijke dag, had knallende hoofdpijn van het huilen. Zegt ie doodleuk: ik ga ff naar die en die en laat dochter dus bij mij. Terwijl ik er hartstikke doorheen zat. De volgende dag 's avonds zelfde verhaal. Dochter lag net in bed. Hoort papa de auto starten en slapen was bekeken! Waar ik had gehoopt op een rustige avond, normaal als ze slaapt dan slaapt ze, ben ik weet ik niet hoe vaak naar boven kunnen lopen. Financiën herken ik ook. Hij heeft het al maanden over een xbox one. Die kunnen we ons gewoon niet permitteren vind ik. Het spaargeld is hier niet voor bedoeld vind ik. Hij zeurt dan dat ik ook dingen koop. De dingen die ik koop zijn bijv nieuwe schoenen voor dochter, zal toch moeten als de oude te klein zijn geworden. Laatst eens 3 jurkjes van de h&m voor 15. Dus ook geen groot bedrag en dan vooral de dagelijkse boodschappen. Dat ik echt kleding voor mezelf heb gekocht is inderdaad al erg lang geleden! Ik vind dat als hij een xbox one wil hij eerst maar zijn oude xbox, de home cinema set die toch niet aangesloten is, de versterker etc etc moet verkopen. Maar dat wil hij ook niet. Dingen afmaken is hij ook erg slecht in. We wonen in dit huis iets meer als een jaar. In de keuken moet nog een wazonkap opgehangen worden. Die staat boven, dus is een kwestie van materiaal zoeken en beginnen. Ik ben al bijna zover dat ik er iemand voor laat komen, maar die doet het in zijn ogen nooit goed genoeg. In de badkamer moet het elektra afgemaakt worden (zit nu geen stroom op, dus niet gevaarlijk), het plafond moet geschilderd. Het heeft maanden geduurd eer hij de kraan op de wastafel had gemonteerd. Op onze slaapkamer moet de kledingkast gemonteerd worden. Bij het afbreken is wat kapot gegaan (ik heb geen idee wat) en moet gelijmd. Ik heb boekenkasten ingericht als kledingkast wat echt niet werkt en heb bij kwantum van die kledingrekken gekocht die dus instorten als je er naar kijkt. Er moet dus een andere oplossing komen en die ga ik ook op korte termijn aankaarten. Lijmt hij het niet, dan lijm ik het! Zo zijn er wel meer dingen hier in huis.
Hier ook een man met ADHD en ik herken een heleboel. Wat betreft medicatie: mijn man heeft zowel ritalin, als concerta als dexamfetamine geprobeerd. Het wisselde of het werkte en dat wat werkte, gaf dan weer zoveel bijwerkingen en toch te weinig resultaat, dat wij besloten hebben dat medicatie hier geen oplossing was. Concerta werkte wel wat en gaf geen bijwerkingen, maar dan moesten we dat ofwel zelf gaan betalen, 50 euro in de maand, ofwel een andere zorgverzekeraar zoeken die het vergoed, (maar waarbij je dan extra premie betaalt, dus per saldo toch nog zelf betaalt). Dit boek is een goed boek als het gaat om samenleven met ADHD: bol.com | Adhd Relaties, Melissa Orlov | 9789079729463 | Boeken Ik heb het zelf nog niet gelezen, omdat ik daar door allerlei gezondheidsproblemen met onze jongste gewoon de energie nog niet voor gehad heb. Mijn man heeft het wel gelezen en ging wat meer snappen hoe het is voor mij als partner van. Ik ben dus benieuwd, maar dit boek krijgt erg goede reviews. Het boek "opgeruimd leven met ADHD" heb ik binnen de hulpverlening veel aangeraden aan ADHD-ers: er wordt een indeling gemaakt in welke problemen door de persoon zelf aangepakt kunnen worden, bij welke problemen ze hulp van de omgeving in kunnen (moeten) schakelen en voor welke problemen er professionele hulp nodig is. Heel helpend en inzichtgevend, omdat -herken ik bij mijn man- de ernst van de problemen vaak niet begrepen wordt. Heb hier ook vaak het gevoel een extra kind erbij te hebben. Hij heeft nog twee kinderen uit een eerder huwelijk, die we beiden van ADD verdenken, (moeder ziet de problemen niet, maar wij verdenken haar ook van ADD ). Dat is regelmatig dus nogal aanpakken en dus erg vermoeiend. Onze twee meiden waren allebei huilbaby en daar kon hij helemaal niets mee. Stond ik dus vrijwel alleen voor. Bij onze oudste werkte ik, en zorgde hij 1 dag alleen voor haar. Dat ging dus regelmatig vrij rampzalig en ik heb vaak van werk uit naar huis moeten rijden, dat eerste jaar. Bij de jongste zat/zit ik in de WW en dat is op dit gebied wel een geluk bij een ongeluk. Hij ervaart minder druk vanuit de jongste en de band met haar is dus ook beter. Wat hier werkt: lijstjes maken en herinneringen in telefoon, (niet de verwachting hebben dat hij buiten die lijstjes om nog om dingen denkt: hij kan dan zo'n lijstje aanhouden (en dat gaat al zeer regelmatig fout), maar hij kan dan echt niet inspringen op dingen die er tussendoor komen). zoveel mogelijk vaste routine. Alles wat onverwacht komt, daar kan hij eigenlijk niets mee. Dingen die tussendoor komen, zo ver mogelijk van te voren aankondigen en een aantal keren herhalen. Op de dag zelf ook weer herhalen, want anders vergeet hij het. Begrip vanuit de omgeving: wisselend. Hij is in gezelschap van anderen vaak redelijk voorbeeldig, kan dan ineens wel beter om dingen denken enz, (wat mij vaak het gevoel geeft dat hij best kan, maar het gewoon niet wil). Maar mensen die dus zijn ADHD niet in actie zien, snappen het niet en denken dat het gewoon een mannendingetje is, zoals zoveel mannen een hoop vergeten. Mijn schoonouders zijn pas recent getuige geweest van hoe hij uitvalt als hij de dingen niet bij elkaar krijgt, (we waren daar op visite en zaten in de tuin met vijver, waar jongste elke keer in wilde duiken om naar de vissen te kijken). Als ik het 'gezellig' wil houden, los ik dat dus de hele tijd op, maar dan ben ik alleen haar maar bij de vijver vandaan aan het houden. Dat wilde ik dus niet, dus ik deed ook een beroep op hem. En dan kan hij dus heel erg uitvallen, omdat hij dat dan niet bij elkaar gepast krijgt allemaal, en dat deed hij laatst dus voor het eerst waar mijn schoonouders bij waren. Die zichtbaar schrokken van hoe hij toen deed. Ik verwacht dus dat die nu wat meer begrip gaan hebben... Wat dat betreft lok ik het steeds vaker bewust even uit. Dat ik even niet de situatie steeds maar red en anderen dus even zien wat hij doet. Dat helpt dus wel voor begrip...
Ik ben 38 en de kinderen zijn 12 en 8 jaar. Ik merk de laatste dagen wel dat ik steeds meer op mijn strepen ga staan. Vooral het gebeuren met m'n vader heeft me wel even weer met de neus op de feiten gedrukt. Het leven kan zomaar in eens voorbij zijn. Zeggen dat je bepaalde dingen wilt doen als je beide met pensioen bent, dan kan het al te laat zijn. Mijn vader is 63 en had samen met mijn moeder nog zoveel wensen voor de toekomst. En die komt er misschien niet eens voor hun. Ik ben al sinds een jaar of 5 huisvrouw. Vooral de zorg voor onze oudste is, emotioneel gezien, erg zwaar. Door haar problematiek kan ze bijv. niet naar een BSO of voorschoolse opvang. Dus kon ik gewoon niet aan het werk. Mijn man had dat ook liever dat ik thuis bleef. Maar nu begint dat steeds meer te wringen. Ik ben 38 jaar. Als ik nog wat wil bereiken, dan moet ik wel nú beginnen. Hij is dus met een HBO opleiding bezig en vind dat ik nog maar even een jaartje moet wachten totdat hij klaar is. Maar, zo zei hij gisteren, het kan zomaar zijn dat hij daarna nog weer verder gaat leren en ik dus nog maar even moet wachten. Mijn tijd komt nog wel zegt ie dan... Ik weet nog niet hoe en wat ik precies wil, maar dat ik iets wil is wel duidelijk. Ik wil niet afhankelijk van hem zijn. Want dat is dus vaak wat er gezegd wordt als ik zeg dat iets financieel niet kan. " ik heb er recht op want ik werk er hard voor". Ik denk dat ik het thuis met de kids en hem zwaarder heb, dan hij met z'n kantoorbaan.