Ja. En ook niet een klein beetje. Heb geschreeuwd, gegild, gehuild. Met de deken tussen mn tanden door t bed gekropen. Ze zullen mij overal gehoord hebben. Maar man oh man wat was t heftig.alleen bij de jongste. Bij de oudste 2 wel even auw auw bij t hoofdje. En vaak gezegd dat ik niet meer kon. Maar bij de jongste waren echt alle remmen los.
Uh nee! Was in mezelf gekeerd, schreeuwen is alleen maar extra energie verbruiken.. Heerlijk zo, in jezelf zijn en even alles om je heen vergeten.
Ik heb alleen iets voor t persen geschreeuwd dat ik moest poepen bij de tweede (A) Mja toen bleek ik dus persdrang te hebben haha!
Nee, helemaal niks. Weeenstorm weggepuft en gehijgd, tijdens het persen gewoon helemaal in mezelf. Ik voelde niets van het staan van het hoofdje ofzo. Toen ze eenmaal geboren was liet ik me pas een beetje gaan.
Nee, ik heb bij beide geen kik gegeven. Was ook niet in mezelf gekeerd ofzo. Ik was helemaal bij, maar toch stil!
Nou het is moeilijk uit te leggen. Maar ik kom altijd op een punt dat ik denk: meer pijn kan ik niet meer aan. De enige uitweg is het dan uitschreeuwen, omdat ik anders gek wordt. Misschien doet het bij de een meer pijn dan bij de ander....
bij de eerste weet ik het niet meer. ik heb wel auw ,auw geroepen en dat ze haar eruit moesten trekken toen ze dr haardjes zagen bij de tweede heb ik echt geen kik gegeven. niet tijdens de weeen en niet tijdens de bevalling zelf. we waren er allemaal zeer verbaast over, incl de vlos. ik maakte me er wel een beetje druk om omdat ik in een vrij gehorig appartement woon en ik in de woonkamer moest bevallen ivm de trappen. bijna boven de slaapkamer van de onderbuurman.... en ook nog eens snachts. ik heb een geboorte-tens gebruikt en ik ben er van overtuigd dat dit eraan mee geholpen heeft dat ik weinig pijn voelde en zo rustig was. dat ding zorgt ervoor dat je lichaam nog meer endorfines aanmaakt. van endorfines word je rustig en relaxted en het werkt pijnstillend. want echt, ben bij de eerste totaal uitgescheurd en alles was zeer traumatisch. ik was als de dood. nu weer bijna totaal uitgescheurd maar alleen even keihard auw geroepen toen ze de verdovingsspuit in mn gat stak om te kunnen hechten dat was voor mij, serieus, het enigste wat echt pijn heeft gedaan.
Zelfs bij het hechten heb ik niks gezegd/geroepen. Ik was de gyn gewoon zo dankbaar want ik voelde nagenoeg niks Heb alleen gelukzalig uitgeroepen, toen hij binnenkwam: "Ah, daar bent u!" Ik was volledig ontsloten en mocht gaan persen, en omdat ik op zondag beviel zou hij er eigenlijk niet bij zijn. Toen bleek dat hij het net die uren even overnam van de collega die dienst had, was ik zoo blij. Hij reageerde ook heel droog: "Goh, dat is de eerste keer dat ik dit hoor op dit moment."
De arts-assistent die mijn bevalling deed zei dat hij nog nooit iemand had meegemaakt die zo stil was tijdens de bevalling, alleen 1 schreeuw toen ze eruit kwam.
Ik had op een gegeven moment een paniekaanval, omdat ik persweeën moest wegzuchten en toen riep ik de hele tijd "ik kan het niet ik kan het niet ik kan het niet". Verder had ik tijdens het persen ook flink moeite om oerkreten te onderdrukken.
Bij mn eerste bevalling tijdens een perswee een paniekkreet binnen 3 sec stond de gynecoloog weer naast me(was weggeroepen en had mn man en mij alleen gelaten)vorig jaar 2 e bevalling een druk bellende gynecoloog van mn bed gestuurd kon geen enkele beweging hendelen of ik kreeg een wee en mw zat druk gebarend te bellen tussen mn benen dat heb ik wel ff laten weten en aan t einde dat ik k niet meer kon en wilde en dat ze maar een ok in orde moesten maken haha
Ik heb alleen toen het hoofdje stond GVD gezegd en daarna heel snel mijn excuus!! Haha De gyn zei dit is nog niks, ik hoor jou amper, krijg af en toe hele tirades over me heen! Ik kan af en toe best vloeken dus had m'n vriend al gezegd zeg dan potjandorie of potverdikkie ofzo... Proest!
Op zich ben ik vrij stil geweest tijdens de bevalling. Alleen ik kreeg op een gegeven moment een zuurstof maskertje voor, en door dat ding leek het net of ik juist helemaal niet meer kon ademen. Dus trok ik dat ding heel leuk weer van mijn gezicht af. Mijn man zei op dat moment : zuchten, zuchten, zuchten. Toen werd ik even boos en heb geroepen : Hou GVD je bek, ik weet wel wat ik moet doen !!!!! Dat is eigenlijk de enigste kreet wat ik heb gelaten, maar die kwam ook wel aan haha.
Euhm ja ik wel. Ik was vrij stil tot de verloskundige even vluchtig naar de klaarhangende schaar keek. Blijkbaar riep ik toen iets in de trant van 'Als je het ook maar flikt om dat ding aan te raken dan steek in hem in je nek!!' Oeps verder niet.