Oh ja, natuurlijk wel! Maar zeg dat dan rechtstreeks tegen mij. Dat het nu via die gemeenschappelijke vriendin is gegaan en TS na negen weken nog niet eens een sms-je of app-je heeft ontvangen, dát vind ik gewoon raar. En het 'opzij zetten van gevoelens' tja het klinkt allemaal zo theoretisch. Dat gaat bij ons onderling dus vanzelf. We kunnen heel goed binnen een uur janken om een miskraam van één van ons maar ook janken van vreugde om een nieuw wezentje dat in zijn/haar bedje ligt.
Zoals gezegd is mijn ervaring gelukkig anders. Natuurlijk is vreugde makkelijker, dat is altijd zo in het leven. Maar verdriet hoort er nu ook eenmaal bij. En soms treft het jou en soms treft het iemand om wie je geeft, even heel makkelijk gezegd. Ik ben blij dat ik beide kan delen met mijn man en vriendinnen.
Blijkbaar voor haar wel. Hoe lang mag je volgens jou dan rouwen om het verlies van een kind? Voor die vriendin gaat het om de miskraam. De geboorte van het kindje van haar vriendin blijft een pijnlijke confrontatie. Dat heb ik nergens gezegd. TS had al een bericht gestuurd om haar medeleven te uiten. Het berichtje van mij was bedoeld om ervoor te zorgen dat de vriendin weet, dat ze welkom blijft, zodat ze later, als het minder pijnlijk is, wél alsnog langs gaat.
Ik snap islah en nikki helemaal. Hier ben ik naar echos geweest, dokters afspraken, kraambezoek van familie en vrienden geweest. Nooit heb ik daar ook maar over hoeven nadenken. En dat terwijl ik soms letterlijk midden in een mkskraam zat en aan het leeglopen was. Vooral kraambezoek, ik was serieus de eerste die er was. En drpeg de telefoon bij me om het baby nieuws niet te missen.Ik vind het echt verbazingwekkkend om te lezen dat men vrvrienden gewoon ontwijkt om de baby de eerste maanden niet te zien. Ik wil degene niet aanvallen, maar echt, ik begrijp dat totaal niet. Hoe kan je iemand waar je van houdt niet willen zien. Ik was zo blij dat mijn geliefden wel dat geluk konden ervaren waar ik zo naar verlangde. En juist door hen voelde ik me zo gesteund in mijn eigen strijd voor een kindje, dat ik nu inmiddels heb gekregen.
Kun je een voorbeeld geven dan, dat het intense verdriet van de één gelijk viel met intense vreugde van de ander, en hoe jullie daar mee omgingen?
Daar ben ik het wel mee eens, ze had het wel even persoonlijk kunnen zeggen tegen TS of een kaartje kunnen sturen. Maar toch kan niet iedereen zo makkelijk zijn/haar gevoelens opzij zetten als de ander. Feit blijft ook dat we nu maar 1 kant van het verhaal horen en dus niet weten waarom de vriendin van TS dit zo doet.
Poe lastig hoor! Een vriendinnetje van mij is bevallen op het moment dat bij mij de pillen zijn werk ging doen. Ik ben wel op kraamvisite geweest en dat was hartstikke leuk Maar wat heb ik thuis erna zitten janken... Maar ja zij kan er niks aan doen dat ik een mk heb gehad.. En nog steeds ga ik er graag naar toe Dus aan de ene kant snap ik haar maar aan de andere kant was het wel prettig geweest als ze zelf wat laat horen
@ Lady Xochi (kan je niet quoten op iPad). Mijn punt is niet dat de vriendin van TS niet verschrikkelijk verdrietig mag zijn, mag rouwen om haar verloren zwangerschap. Voor mijn part doet ze dat nog tien jaar als ze dat nodig heeft. Mijn punt is dat er blijkbaar vanaf de kant van haar vriendin geen enkele (!!) ruimte is voor het geluk van TS, haar vreugde. En dat mag er net zo goed zijn als het verdriet van haar vriendin. En dat zou ik dus teleurstellend vinden ja en mij toch echt wel aan het denken zetten.
TS mag ook wel teleurgesteld zijn, dat ontken ik ook niet. Jij zegt dat de vriendin geen enkele ruimte geeft voor het geluk van TS, maar dat weet jij niet. Misschien is ze wel dagelijks in tweestrijd hierover.
Dat is heel fijn! Maar je hoort toch vaak dat vooral meiden die absoluut niet weten waar ze over praten het na een 'goh wat naar voor je' over hun eigen gezeur beginnen. Puur omdat ze niet weten wat het met iemand doet. (Hopelijk na 9 ivf pogingen wel een kindje?)
Wat fijn voor je Maar ... Jou ervaring is is in geen geval de standaard wat betreft hoe mensen dingen verwerken (of mijn ervaringen of die van de buurvrouw). Het zou mooi zijn als iedereen de ruimte kreeg of haar eigen verdriet te verwerken, op haar manier zonder daarvoor veroordeeld te worden.
Nee ik zal het vast niet begrijpen he, want ik heb ook een kindje verloren... (geen miskraam want veel verder gevorderd). Wat een lompe reactie!
Ik probeer niemand te veroordelen. Maar ik begrijp sommige dingen gewoon echt niet. Vind dat ik dat best mag zeggen.
Ja, maar ik pas het enigszins aan voor het geval ik heel herkenbaar word. Ik was eindelijk zwanger na mijn IVF pogingen en kreeg compleet onverwachts een miskraam, hartje al gehoord en net goede echo gehad de dag ervoor. Ik was alleen thuis, man zat op een lange afstandsvlucht dus die kon ik niet eens bereiken. Ik dus helemaal overstuur mijn beste vriendin gebeld uit het groepje. Die stond binnen dertig minuten op de stoep met mijn andere beste vriendin.....en haar baby'tje van een week oud. Op mijn verzoek. Tja, dat was een van de meest emotionele dagen van mijn leven. Mijn kind lag letterlijk in de wc, haar kindje bij haar aan de borst. Maar geen seconde dat ik haar niet had willen zien of verbittered was door het pasgeboren kindje naast mij op de bank. De steun, liefde en begrip die zij mij die avond (en al die tijd erna) hebben gegeven woog niet op tegen de pijn die het ook deed om mijn vriendin met haar kleintje te zien.
Oh zo. Ja daar heb je gelijk in, dat heb ik ook tig keer gehoord idd. Maar gelukkig dan meer van kennissen en collega's en zo. En ja, onze moeite is uiteindelijk beloond met twee prachtwonders!