Jammer dat je zo over je vriendin denkt? Hoe denk ik over haar dan? Ik ben teleurgesteld is dat zo raar? Verder vind ik het natuurlijk vreselijk maar ze had dit toch zelf tegen me kunnen zeggen? Je doet net of ik weet niet wat van haar denk nu... @all: Wow, open de pagina en ineens zit ik op ruim 70 berichten! Bedankt allemaal voor jullie reacties. Ik zie in elk geval dat het niet raar is dat ik teleurgesteld ben. In die zin dat ze me niet persoonlijk op de hoogte heeft gesteld van de situatie. Velen snappen haar ook wel en dat doe ik ook hoor. Ik begrijp best dat ze het nu even niet aan kan maar het ging mij gewoon om de manier waarop ik het nu te horen kreeg. Dat is me gewoon tegen gevallen. Maar wat zouden jullie doen? Dit tegen haar zeggen of moet ik gewoon wachten tot ze alsnog wat van zich laat horen? Ik vind wel dat hoe rot ik het allemaal voor haar vind ze moet weten dat ik de manier waarop dit gegaan is niet leuk vind.
2g4e, ik zou het wel bespreekbaar maken. Dat je begrijpt dat ze zich rot voelt en het moeilijk vind op kraamvisite te komen. Dat je het daarentegen wel moeilijk vind dat je dit niet van haar persoonlijk hebt gehoord.
Zou ik zeker doen, want dingen worden alleen opgelost als erover gepraat wordt. Ik zou er alleen niet voor kiezen om dat nu 'in the heat of the moment' te doen. Je schrijft dat je bijna 9 weken geleden bevallen bent en dat jullie gezamenlijke vriendin met 7 weken langskwam. Daarna heb je nog contact gehad met je vriendin. Dan is het nog niet zo heel lang geleden en zou ik het voor nu nog eventjes laten rusten. Ik zou ook proberen om het face to face uit te spreken, maar daar moet zij dan wel mee instemmen natuurlijk..
Ik zou haar bellen, of zonder kindje naar haar toe gaan. Je vriendin heeft je nodig en ik snap best dat ze niet komt. Jou kant snap ik ook, je wil vol trots je kindje laten zien, maar duidelijk kan je vriendin dit niet aan. Dit komt over een tijdje wel weer. ik zou zeker niet niks meer laten horen. Kans dat je vriendschap verwaterd
Ik vind het zeker niet netjes van je vriendin. Ik snap best dat ze het niet aan kon. Maar niets laten horen? Sorry, maar je kunt niet alles uit de weg gaan, helemaal niet zoiets belangrijks van een vriendin. Een appje en zelfs kaartje had best gekund. Hoe vreselijk dit ook is voor iemand om mee te maken. Ik snap je teleurstelling best. Misschien dat je er over een tijdje toch eens over kunt beginnen als jullie wat afspreken, met of zonder baby. Ik vind het ook vreemd dat de gebeurtenis van iets negatiefs zwaarder weegt en voor gaat op een vrolijke gebeurtenis. Ik snap dat er een wezenlijk verschil. Maar net zo goed als dat iedereen begrip heeft voor het negatieve, kan er toch ook begrip zijn voor het positieve? Je kunt dit nooit weer over doen, waarom niet delen met elkaar? Want nu zou ts dus wel contact met haar vriendin moeten zoeken, maar andersom hoeft dat niet? Begrijp me niet verkeerd, ik vind het vreselijk dat iemand zoiets mee moet maken. Maar iets persoonlijk laten horen was wel zo netjes geweest. Vind ik....
@ TS: ik zou met haar in gesprek gaan. En eerlijk vertellen wat het met je doet. Wat je zou willen voor haar, jezelf, jullie vriendschap. Ik heb laatst zelf dit gesprek gevoerd met 2 vriendinnen. Beide gingen heel verschillend met mijn zwangerschap om, maar de belangrijkste factor was: we zijn in gesprek gebleven. Bij de een is daar een aantal maanden overheen gegaan en hadden we afgesproken dat zij het tempo zou bepalen en de ander gaf uit haarzelf aan dat ze haar miskraam los zag van mijn zwangerschap. Ik heb wel uit mezelf beiden regelmatig een kaartje gestuurd om te laten weten dat ik aan ze dacht maar ik heb ook zeker aan mijzelf gedacht. De een komt wel naar de babyshower, de ander niet.. Beiden verschillend, maar beiden respecteer ik! Heel veel sterkte TS, ik denk wel dat het goed komt, denk zeker dat haar intenties alles behalve naar bedoeld zijn maar heel ongelukkig uit de verf komen.
Wat ik zou doen? Ik zou het ook willen weten. Maar ik zou ook benieuwd zijn, wanneer ze dan wél komt. Je kunt niet voor iemand bepalen, hoe lang hij/zij moet/mag rouwen, maar ze kan niet voor de rest van haar leven weg blijven bij zwangere vriendinnen en vriend(inn)en met kinderen. Jij zult niet de enige zijn. Ik had het al eerder gezegd, dat ze leuke dingen aan het doen is met andere meiden, wil niet zeggen dat het alweer goed gaat met haar. Misschien is dat gewoon keiharde afleiding. Dat weet je pas, wanneer je het haar vraagt. Ik zou het ook echt vragen. Eerst hoe het met haar gaat, dan kom je er achter of ze het al af heeft kunnen sluiten. Dan kun je aangeven, dat je teleurgesteld was, dat ze het niet zelf heeft verteld. En vragen waarom niet (als je dat graag wil weten). Ik zou dan op een gegeven moment ook vragen, of ze nog wel van plan is om óóit nog eens langs te komen. Zo zou ik het doen denk ik. Ook op die volgorde.
Er is soms ook een andere kant(misschien al benoemd, maar ik heb niks gelezen enkel je beginpost).. Ik heb zelf een paar keer meegemaakt dat ik niet uitgenodigd werd op een baby''borrel'', want ik had net een miskraam gehad.. Mensen dachten (vulden zelf in) dat het te zwaar voor me was.. Dat vond ik ook slikken! Ik kan me voorstellen dat je teleurgesteld bent! Al hoe moeilijk het ook voor haar is; je kunt even bellen situatie uitleggen aangeven dat ze even afstand moet nemen en het nu niet aankan! Het is lastig, iedereen staat er weer anders in en gaat er op zijn manier mee om! Misschien voelt het voor haar alsof het NU even niet anders kan?!
@silverwings: gatsie wat vervelend als dat voor je ingevuld wordt! Ongetwijfeld goed en beschermend bedoeld maar ook dat kan heel verkeerd overkomen!
Nog wat anders... Ik weet niet hoe haar vriend is en hoe jullie relatie met hém is, maar als ik haar was geweest en ik had jou niet zelf kunnen bellen, dan had ik hém laten bellen. Even voor mijn beeldvorming: Wanneer had ze de miskraam gehad? Vóór of ná jouw bevalling?
@silverwings: dat lijkt me ook niet leuk. Ook daar mist een stuk communicatie. We moeten bij bekenden, vrienden, familie toch gewoon kunnen vragen en praten. Misschien maakt het iemand verdrietig, maar vast niet meer dan wat er al was.bovendien ben je dan per plekke om te troosten.
Ik snap heel erg goed dat langskomen voor je vriendin te pijnlijk is maar ze had je best kunnen bellen om te vertellen dat ze een miskraam heeft gehad zodat je het ook zou begrijpen en haar zou kunnen steunen. Daarbij komt dat ik het dan wel een beetje kinderachtig vindt dat ze wel met andere vriendinnen allemaal leuke dingen doet maar jou niet eens belt! Ze had ook met je kunnen afspreken zonder dat jij de kleine mee zou nemen, de kleine had ook een uurtje of 2 bij je partner kunnen blijven zodat jij naar je vriendin zou kunnen gaan en haar kon steunen maar dat wil die vriendin dan blijkbaar niet? Dat zou mij ook erg steken ja.
Geloof mij, ik ben een 'vriendin' met heel veel geduld, maar als het eeuwig van mijn kant moet komen, dan houd het ook een keer op. (Liep al jaren zo) Na mijn bevalling was voor mij de druppel. Daarom ben ik er klaar mee. Dit gebeurd uiteraard niet na 1 keer niet reageren oid. Je kunt mij een slecht vriendin noemen, maar na een jaar of 4 is het voor mij meer dan genoeg! ( had miss wat meer uitleg erbij moeten geven, je reactie is logisch)
Na mijn bevalling. Wanneer exact weet ik niet. Denk 6 weken na m'n bevalling zoiets want toen onze gezamelijke vriendin het kwam vertellen zou je eind van die week te horen krijgen of ze alles was verloren.
Dus een kaartje had zeker gekund. En ik zou denken langskomen ook. Onze beste vrienden zijn er allemaal de eerste of tweede dag geweest... Maar goed, dat wil niet iedereen weet ik. Als ze gewoon in een berichtje of telefoontje van zich had laten horen, dan was er toch in de eerste plaats al niets aan de hand geweest?
Ik zou vooral teleurgesteld zijn dat je dit moet vernemen "via via". Als het echt voor jezelf nog te moeilijk is, laat je man dan bellen of sturen. Maar laat toch "zelf" iets weten, in plaats van die boodschap via een andere vriendin mee te sturen. Ik zou haar zelf nu een tijd met rust laten en dan moet zij maar contact opnemen. Ze kent je nummer en weet waar je woont.
Dus toen jij net was bevallen was er de eerste 6 weken in principe niets aan de hand? Ze was zelf zwanger. En toch geen belletje, kaartje of berichtje? En nadat ze dus wel een miskraam heeft gekregen, stuurt ze een wederzijdse vriendin om dit door te geven dat ze voorlopig niet komt. Nou, ik was er klaar mee.
Ik zou heel veel begrip en respect hebben voor de vriendin die een miskraam heeft gehad. Wat lief dat ze jouw roze wolk niet wilde verstoren en wat erg dat ze zoveel verdriet heeft van de miskraam. Geef haar de tijd, en neem zelf ook de tijd om van jullie kindje te genieten. Als je er straks aan toe bent om eens iets af te spreken zonder jullie kindje, en in staat bent om niet over jullie geluk te praten kun je wellicht weer eens met haar afspreken. Ik begrijp de vrouwen die vinden dat je in een goede vriendschap overal over moet kunnen praten maar helaas heb je je emoties niet altijd in de hand, en dan kan overal over praten en alles zeggen een vriendschap behoorlijk verpesten. Wederzijds respect is het belangrijkste, en kun je dat door omstandigheden niet opbrengen dan is even afstand nemen zo gek nog niet.
Nou ik dan ook hoor. TS, ik zou afstand nemen. Je hebt je medeleven uitgesproken en ik zou het daar bij laten. Jammer maar helaas.