Ìk vind dat flauwekul, dat kan toch? Alsof een moeder die een ks heeft gehad minder haar best heeft gedaan, doet, of in de toekomst zal doen? Daar doet een bevalling toch helemaal niks aan af?
Falen heeft niets te maken met alleen de bevalling an sich.. Denk dat veel van hier ook de hele situatie eromheen bedoelen.. Je kind niey vasthouden, geen eerste moment ervaren, lang op verkoeverkamer verblijven, bv wat (vaak) lastiger gaat, de periode erna waarin je zuster moet roepen om je kind te pakken, periode thuis daarna waarin je minder kan en afhankelijker ben, in sommige gevallen langdurig last van de wond.. Tel maar eens op allemaal..
Idd! en dan ook nog eens je kind op de IC na een bevalling van meer dan 50u. Verblijven in het ronald mc donald huis. Om de 3 u door een zuster gehaald worden en met heel veel pijn en tranen elke keer uit bed komen en in een rolstoel gezet worden omdat bedden de afdeling niet opkonden. Je eigen kind niet kunnen verzorgen en moeten zien hoe andere haar voor het eerst in bad deden en je er zelf niks van kon zien behalve foto's. Dat soort dingen allemaal. En dan op de kraamafdeling liggen waar je de hele tijd babytjes hoorde huilen. Het is zo snel gegaan omdat de baby geen hartslag meer vertoonde, dat de ruggeprik niet goed werkte. Het was of door de pijn heen bijten of een dood kindje. Zeg dan nog maar eens flauwekul!
'Zeg dan nog maar eens flauwekul' Wat een opmerking! Nogmaals, en bedoel dit enkel ten positieve voor alle vrouwen die een ks hebben gehad, ík (goed lezen dus... ÍK) vind dat een gevoel van falen achteraf na een ks onzin is! Nogmaals: een vrouw die een ks heeft gehad, om wat voor reden dan ook, ís geen slechtere moeder, heeft géén minder zware bevalling gehad, hééft niet minder haar best gedaan en zál niet bij voorbaat minder haar best doen in de toekomst!
Daar gaat het ook niet om. (Beter lezen) En als we het over IK hebben, IK heb het gevoel van falen! Ik zeg niet dat andere dat hebben. Het is het hele totaal plaatje.
Misschien is het woord flauwekul ten opzichte van falen niet het juiste woord.. Als ik het zo lees dat bedoel je het goed en probeer ke aan te geven dat deze moeders niet onderdoen voor moeders die natuurlik bevallen.. Echter je eerste opmerking en woordkeuze maakte, in mijn ogen, dat je mensen veroordeelde op hun gevoel.. Ik denk sprake van een geschreven woord misverstand
Dat denk ik ook want bedoel het idd alleen maar goed! Schop onder de hol voor alle moeders die met een slecht gevoel terugkijken op hun ks! Jullie hebben het, net zo goed als 'normale bevallingmoeders' het top gedaan! De manier waarop je bevalt ís geen keuze, het is iets wat bij je hoort en zo ook zal gaan!
Nou wat een opmerking zeg.... Schop onder de hol? Iedereen ervaart het anders en een ks is nou eenmaal een totaal andere bevalling (het is gewoon een operatie!) dan een natuurlijke en dan bedoel ik met name NA de bevalling! Ook ik heb na een doodgeboren kindje via de normale weg,met mijn 2e het gevoel van falen gehad omdat hij niet wilde komen werd een ks met 9cm ontsluiting en daarna nog 2x een geplande ks gehad waarvan afgelopen april een 'gentle sectio' en ik kan je vertellen dat dat echt wel verschil maakt of je het eerste contact meteen na de geboorte wel of niet hebt met je kindje. Het is vooral heel moeilijk te verwerken voor sommige vrouwen die een ks heeft gehad en voor sommige niet...
Hier 3x een keizersnee gehad, 3x een andere ervaring. Bij de eerste, na 72 uur "gewoon" proberen alsnog een spoed keizersnee: Toen die beslissing werd genomen had ik niet eens tijd om ergens over na te denken, dat kind moest er uit, anders zou ze het niet overleven. De enige gedachte die ik had was: Oh god, laat haar ademenen. En toen ze was geboren en alles oké was dacht ik: Wat ben ik blij dat ik in een land als nederland woon en niet in de bush-bush. Gevoel van falen heb ik nooit gehad! Bij de tweede werd het duidelijk na een inleiding en 5 uurtjes weeën dat het weer een keizersnee werd: Toen kregen we 30 minuten om dit nieuws te verwerken, omdat dit ook meteen betekende dat ik nooit meer de kans zou krijgen om vaginaal te bevallen. Heb toen wel even het gevoel van falen gehad, niet zozeer dat ík gefaald had, maar meer teleurgesteld in mijn lichaam dat dus gewoon geen kinderen kan baren. Bij de derde werd het dus een geplande ks....een gentle sectio. Wat was dat een prachtige bevalling! Echt, tranen met tuiten, een super intiem moment met z'n 3en! Mijn kleine meisje in haar luiertje 4 uren lang op mijn borst. Met terugwerkende kracht zou ik kunnen zeggen dat ik dat ontzettend gemist heb bij de andere 2, maar wat heb ik daar aan? Die tijd krijg ik er niet mee terug. Dus ik heb er voor gekozen de situaties te accepteren zoals ze zijn en trots op mezelf te zijn dat ik 3 gezonde kinderen op de wereld heb gezet. Hoe? Wat maakt dat nou uit? Mijn credo: Ik ben heel goed in broeden, baren iets minder! Maar ik broed liever goed, dan dat ik goed baar
Wat het is: je kan wel vertellen hoe vreselijk zo'n keizersnede is door er allerlei complicaties en gevoelens bij te halen, maar dat is echt niet voor iedereen de realiteit. Sterker nog, een natuurlijke bevalling geeft ook geen garanties dat alles makkelijk gaat en je snel weer hersteld bent. Ik was na een prima verlopen keizersnede een stuk sneller op de been dan sommige vrouwen die ik ken die een natuurlijke bevalling met allerlei complicaties hebben gehad. Wat mij betreft is het dus echt geen gegeven dat een keizersnede altijd veel heftiger is dan een natuurlijke bevalling. Ja, je kan lang last houden van de wond, maar ja, geldt dat niet net zo goed voor een scheur of knip? En in het begin ben je afhankelijk van anderen, nou het is echt niet zo dat elke vrouw meteen na een natuurlijke bevalling vrolijk rondhuppelt met een verse baby. Als je even pech hebt, mag je na een gewone bevalling ook door na de OK vanwege complicaties en lig je dus niet lekker uit te rusten met je baby op de borst. Emotioneel last hebben van een keizersnede, ik kan me er echt niets bij voorstellen. Ik ben vanaf het begin alleen maar blij geweest dat mij dochter er is en dat ze het goed doet. Wat maakt de manier waarop me dan nog uit? Ik kan me echt niet voorstellen dat ik me beter had gevoeld na een natuurlijke bevalling. Ik vind het wel gek dat over angst voor de bevalling zo makkelijk wordt gezegd dat je er maar iets aan moet doen terwijl je dit net zo goed kan zeggen over de vrouwen die emotioneel zo veel last hebben van een keizersnede. Uiteindelijk zijn het allebei gevoelens die heel vervelend zijn als je er last van hebt. Het klinkt in dit topic af en toe een beetje alsof je je maar niet zo moet aanstellen als je bang bent om te bevallen, maar als je eenmaal een keizersnede hebt gehad heb je alle recht om te klagen hoe vreselijk dat wel niet is. Dan denk ik toch: als je werkelijk zo veel last daarvan hebt, doe daar dan ook iets aan. Het is toch ook niet helemaal normaal om je daar nooit overheen te kunnen zetten.
appels met peren vergelijken.. Als je vooraf angst hebt dan komt die angst voort uit een bepaald verwachtingspatroon dat je hebt wat, in dit geval, negatief is. Je (be)denkt je allerlei doem scenario's die ZOUDEN KUNNEN gebeuren! Angsten en scenario's die 99% van de tijd geen werkelijkheid worden.. Hier kan je, door voorbereiding, nog vanaf komen of ja angsten ombuigen naar een positieve gedachte.. Een keizersnede hebben gehad is wel degelijk werkelijkheid en IS gewoon zo.. Het is de keiharde realiteit waar je mee moet zien te dealen/verwerken.. Wel even anders dan doem scenario's in je hoofd.. Of je keizersnede nou wel of geen fijne ervaring is geweest het is gebeurd..
Denk dat dit topic gesloten kan worden,degene die dit topic startte reageerd niet meer,laten we het erop houden dat iedereen de bevalling totaal anders ervaart (gelukkig maar) ongeacht een natuurlijke of een ks...........
Eigenlijk erg vergelijkbaar met Belgie, waar ik woon. Epidurale wordt vaak gegeven en ze grijpen ook sneller in. Omdat mijn eerste geheel natuurlijk ter wereld is gekomen Ben ik nu een beetje bang dat ze mijn tweede bevalling gaan medicaliseren. Eigenlijk onzin, want bij mijn eerste was ik juist zo gerust dat het hier niet gaat zoals soms in Nederland....
Nou dit hierboven bedoel ik dus exact! Vind de opmerking van spathiphyllum dus ook écht geen appels met peren vergelijken maar oké! Bevallen is gewoon zwaar, op wat voor manier dan ook!
Ik bedoel alleen het stukje wat rood is.. dat dat appels met peren vergelijken is.. Dus het feit dat je er maar iets aan moet doen (met je angsten danwel "trauma)
Mamak dat snap ik! Maar iedereen praat over een natuurlijke bevalling als 'peanuts' en als je bang bent om natuurlijk te bevallen om dan maar eens ergens te gaan praten. Maar als je vervolgens aangeeft problemen nadien te hebben, psychisch, over je ks en dat het misschien dan ook wel verstandig is om over zulke dingen te gaan praten is dat appels met peren vergelijken? Dat is toch niet zo? De een ervaart gewoon dingen anders als een ander, dat kán toch? Ik vind angst voor een natuurlijke bevalling heel reeël eerlijk gezegd!