Nee, niks geen geluid gemaakt. Was compleet in mezelf gekeerd, dusdanig dat men, toen ik aankwam in het ziekenhuis, niet geloofde dat ik aan het bevallen was
Nee, de gyn en mijn moeder zeiden nog dat ze zelden iemand zo rustig hebben zien bevallen. Na een paar uur persweeen opvangen (26weken, in de laatste poging kind binnen te houden), daalde mijn bloeddruk (veel bloed verloren, placenta had losgelaten) en werd ik licht in mijn hoofd. Toen heb ik geschreeuwd tegen de gyn dat "dat kind er nu uit moest, anders is er straks geen moeder en geen kind meer!" Ik hoop dat een volgende bevalling gewoon op tijd mag zijn en ik er net zo rustig in kan staan. Ik vond het namelijk de eerste 24uur een bijzondere ervaring. Ik was helemaal in mezelf gekeerd en had het gevoel een bol van licht boven mijn hoofd te hebben waar ik de kracht en energie uit haalde. Uiteindelijk hebben ze me verplicht tot morfine en een ruggenprik om te weeen te laten stoppen, dat vond ik zo jammer, ik had al volledige ontsluiting en wist dat het niet meer zou helpen, ik werd vooral uit mijn concentratie gehaald.
Ik heb niet gegild, geschreeuwd of gehuild. Wel heb ik met het persen wat persgeluidjes gemaakt (Soort kreun) volgens mijn man. Tijdens de eerste twee bevallingen heb ik wel gezegd dat ik het niet meer hield, maar toen mocht ik al bijna persen. De laatste bevalling ging zo snel dat ik daar geen tijd voor had, alhoewel ik het wel gedacht heb.
De gyn. die kwam kijken wilde mijn ontsluiting niet bekijken omdat ze niet geloofde dat ik weeën had..
Ik heb alleen bij de eerste echt herrie gemaakt tijdens de laatste perswee toen moest hij komen omdat zijn hart dipte en hij daarna niet meer herstelde en de gynaecoloog zei. Hij moet NU geboren worden. Toen heb ik alles op alles gezet en met eens of andere oerkreet dat kind gelanceerd.
Ik zat uren in een weenstorm van rugweeën. Hier ben ik zeker niet geheel stil geweest. Ik heb niet gescholden maar had wel moeite om te zuchten want ik had niet het gevoel dat dit hielp met de rugweeën. Dus heb wel een paar keer gezegd; "ik vind dit niet leuk, ik kan het niet meer" etc. Toen ik uiteindelijk zowat van mijn skippybal gelanceerd werd door een perswee met een stoot vruchtwater heb ik niet de oerkreten kunnen onderdrukken. Verspilde energie? Zeker niet! Was met geen mogelijkheid tegen te gaan....ik denk dat als ik had geprobeerd om tijdens de persweeen stil te zijn ik ge-implodeert was, haha. Mijn buurvrouw heeft mij dus ook gehoord. Maar zij vond het juist speciaal dat ze het zo een beetje kon meemaken, haha
Tijdens de ontsluiting niet, ondanks weeenstorm. Hoogstens wat gekreund ofzo. Tijdens het persen niet gegild of geschreeuwd of gevloekt, maar wel een soort grom . Dat moest ik niet doen van de zkh-vk, want dat was niet goed ofzo? Maar dat kon ik niet echt tegenhouden.... Dus ben maar doorgegaan met grommen tot ze eruit was Had ook geen echt goede persweeen, dus het was nogal hard werken, denk dat het daarmee te maken had.
Ik dacht van wel maar toen ik aangaf zoveel pijn te hebben en het daardoor niet maar volhield, keken ze er van op...Ze hadden daar niet veel van gemerkt zeiden ze.
Bij de tweede had ik een flinke weeenstorm en op een gegeven moment zei ik ook ik kan niet en toen kwam er ook een oerkreet uit. Toen zei de vk je hoeft ook niet meer, want je mag persen ze had niet eens gevoeld maar aan mijn kreet kon ze horen dat het zover was. En 8 min later was hij er, tijdens het persen heel geconcentreerd dat ging echt als vanzelf.
Dat is mooi he!!!! Dat had ik bij de derde. Toen maakte ik die oerkreet en zei de verloskundige in alle vertrouwen: doe het maar, begin maar met persen en na drie persweeen was ze er.
Ik was ook erg stil tijdens de bevalling. Had ook weinig pijn dus dat scheelde. Tijdens de persweeën ondertussen met vk aan het kletsen. Vertelde dat ik er klaar mee was en de volgende wee was ze er vk gaf later ook aan dat ze dit niet vaak mee maakte. Zoveel rust vanuit mij maar ook vanuit ml
Ik denk dat de hele kraamafdeling mij hoorde bevallen... Mijn man wist niet goed of ik het lekker vond of dat het pijn deed Mijn ruggeprik was uitgewerkt maar dat wist de gynaecoloog niet, dus toen hij me knipte (en nadien terug naaide) heb ik me nogal wat afgeschreeuwd, ook toen de zuignap naar binnen ging en de vroedvrouw met haar 60kg op mijn buik plofte heb ik het niet bepaald stil kunnen houden. Mijn mannetje stond te schudden en te beven uit hulpeloosheid. Ik hoop zo dat het deze keer gemakkelijker gaat, in de zin van 'nies - floep - oh wat een mooie baby'
Ik had niet eens tijd om te gillen want dan kon ik niet meer normaal puffen waardoor het nog zeerder deed. 4 uur lang volgehouden en daarna ruggeprik. Persweeen vond ik niet erg toen ik eraan toe mocht geven.
Heb niks gezegd.. Man heeft zelfs gewoon geslapen. Op gegeven moment had ik persdrang, dus ik zei dit maar ze geloofden me eerst niet omdat 10 min daarvoor nog maar 6cm had en ik geen kik gaf. Dus heb toen maar even een kreet gegeven.. Hihi
Alleen toen het hoofdje stond heb ik echt geschreeuwd van de pijn. Schrok er best van dat het zóveel pijn deed, had echt het gevoel alsof ik helemaal opengescheurd werd.