Dank jullie wel! Haha, ja stom gezicht eigenlijk he met die benen er zo onder! Ben wel blij dat die niet dik zijn geworden.
Buikfoto's, prachtig! Hier had ik nog niet eens aan gedacht haha. Ik doe mee... 19+3 vandaag, weet net drie dagen dat ik zwanger ben. Eén van de redenen waarom dat me ontgaan is, is denk ik aan de foto wel te zien...
Wauw, MyNemesis! Dat zal even schrikken zijn geweest of niet? Gefeliciteerd in ieder geval en idd, aan je buik zal.je weinig gemerkt hebben!
Begrijp ik! Fijn dat je dat iig al weet nu. Hier was er trouwens geen aanleiding voor mn poly gewoon iets wat waarschijnlijk bij me hoort want ik had geen suiker en beeb was ook prima in orde.
Nee, niks gemerkt inderdaad... Was zeker flink schrikken. Ik heb al kinderen en het lijkt nog steeds heel onwerkelijk dat ik niks gemerkt heb. Zie ik nu goed dat jij een drieling krijgt? Jeetje, wow, gefeliciteerd!!
Wanneer heb je je shoot?? Wauw bijzonder. Had je gewoon je menstruatie enzo?? Lijkt me heel apart. GEfeliciteerd wel..!!!
Ja, ik menstrueerde gewoon (waarschijnlijk omdat m'n spiraal er nog zat) en "al het andere" weet ik aan de burnout waar ik al vier jaar mee loop... Maar dank je wel. Het is een vreemd gevoel om gefeliciteerd te worden in deze situatie maar het is toch wel fijn!
Ja kan me voorstellen dat je dan wel erg schrikt. Mag ik vragen hoeveel kinderen je al hebt en in welke leeftijd?
Dat zijn details waaraan ik mogelijk herkenbaar kan zijn dus daar kan ik geen antwoord op geven, sorry. Laten we het erop houden dat ik uit de jaren '80 stam en dat ik reeds meer dan twee kinderen heb.
Poeh, het "hele verhaal"... Zal proberen zo volledig mogelijk te zijn zonder herkenbaar te zijn voor m'n ex. Ik loop al zeker vier jaar met een burnout. In het dagelijks leven is het dragen van deze last "houdbaar", al is het dan met ups en downs. Er doorheen komen is echter iets waar ik niet op kan en mag hopen, want ik kan me bij mijn kinderen uiteraard nogal moeilijk ziekmelden. Kan niet de batterijen uit ze trekken en zeggen "mama kruipt even een paar maanden onder een grote steen weg en ik zie jullie daarna wel weer". Kortom; ik hou me staande en vraag hulp als ik dat nodig heb. Ergens begin juni kreeg ik echter de griep toen mijn kinderen bij hun vader waren. En flink. Mijn lichaam propte drie weken griepellende in twee dagen. Kennen jullie dat? Mama's mogen immers niet ziek zijn he. Dus áls we ziek zijn dan regelt de natuur dat dat gebeurt als de kinderen ons even niet nodig hebben. Maar echt beter werd ik niet. Ik bleef maar kwakkelen en klungelen. En begin juli stortte ik in. M'n lichaam liet het afweten, ik kon niks meer. Twee weken lang kon ik niet eens van de woonkamer naar de keuken lopen. De huisarts haalde enkel haar schouders op, "wat moest ze ermee". Dankzij mijn netwerk plus de hulpverlening voor mijn twee zorgenkindjes ben ik de periode doorgekomen en de eerste helft van de zomervakantie gingen de kinderen naar hun vader. In die drie weken ben ik weer bijgetrokken tot op het niveau van vóór die "breakdown". Maar toch vond ik het niet alles en ben teruggegaan naar de huisarts met m'n hele waslijst aan klachten. Duizelingen, hartkloppingen, kortademigheid, slapeloosheid, m'n nek, rug en benen die continu opspeelden, grieperigheid, spierslapte, constipatie... Allemaal voor mij herkenbare burnoutklachten. Ik heb aangedrongen op een bloedonderzoek, omdat ik aan mijn stresslevel niks kan veranderen. Ik hoopte te horen te krijgen dat ik een dijk van een B12 tekort had of zoiets, want dan zou ik iets kunnen dóén om me beter te voelen. Helaas, afgelopen maandag kreeg ik m'n resultaten terug en alles was gewoon goed, gewoon normaal. Ik baalde hier stierlijk van want feit is dat ik me niet goed (genoeg) voelde en ik wilde gewoon iets kunnen dóén in plaats van doorkwakkelen. Dus gooide ik meer voor de grap dan serieus mijn hele klachtenlijst op Google. En volgens Google zat ik in de overgang. Hier heb ik met m'n vriend zelfs nog smakelijk om gelachen. Gezien mijn leeftijd en het feit dat niemand in mijn familie ooit vroeg in de overgang is geraakt, is "in de overgang zitten" vrij onwaarschijnlijk. 's Avonds ging ik naar bed, kwam tot rust. En toen begon het malen. De overgang... Wat nou als het níét de overgang is maar wél hormonaal?! Oh God oh God oh God............ Het zal toch niet he?! Dus ik ging op mijn rug liggen (iets wat fysiek erg pijnlijk is voor mij, vanwege mijn rug en benen, en wat ik dus eigenlijk nooit doe) en PLOEP daar kwam een klein bolletje omhoog in mijn buik. Het bed zakte onder me vandaan... Ik heb kinderen, dit herken ik. En ik zag dus ook dat het niet maar "van even" was. De hele nacht heb ik liggen woelen en denken. Paniek... Hoe kan dit nou, ik heb potdorie een spiraal! Ik werd gewoon ongesteld! Dit kán niet! 's Ochtends heb ik de lokale verloskundige gebeld en die vroeg me 's middags meteen langs te komen. Of ik een test had gedaan, vroeg ze. Nee, dat niet, maar het is me wel duidelijk eigenlijk... Ik mocht gaan liggen en m'n vermoeden werd bevestigd. De verloskundige zei dat "het op de hand leek alsof ik al zeker 18 tot 20 weken onderweg was". Die uitdrukking vergeet ik nooit meer. En er klopte een hartje... Ik brak, heb gejankt als een klein kind. Kreeg een knuffel van de verloskundige, die had ook de tranen in de ogen staan. Heb haar hele blouse volgesnotterd geloof ik. Ze heeft me in één streep doorgestuurd naar het echocentrum, waar ik even gauw tussendoor terecht kon. En daar zag ik ineens een spartelend mensje op het scherm. Verwondering, verbijstering en ook een stukje afschuw schoten door me heen. Hoe vaak ik bij deze twee personen niet heb geroepen "hoe heb ik dit nou niet door kunnen hebben"... Tja, ik was er gewoon niet mee bezig. Ik werd gewoon ongesteld. Ik weet m'n klachten aan m'n burnout, aan stress. Ik heb in iedere andere positie dan plat op mijn rug geen buikje. Ik wist het gewoon niet... Op de echo werd een termijn vastgesteld van precies 19 weken. Ik denk te hebben gezien dat het een meisje is. Weet het eigenlijk wel zeker. De echoscopiste bevestigde het niet, ze zei wel "ik zie inderdaad geen piemeltje bungelen". Maar ja, ik kwam even gauw tussendoor dus hop hop een paar metingen en een termijn en klaar was het voor dat moment. Logisch ook en terecht. Woensdag moest ik terug naar de verloskundige voor de hele papierwinkel en het bespreken van de dag ervoor. Zij kwam ermee aan dat het bovenbeentje op de echo toch wel flink verkort was, dit was een enorme klap in m'n gezicht. Ik wist net 24 uur dat ik zwanger was en nu werd me ook nog even verteld dat er een kans bestaat dat het niet gezond is?! Dit was meer dan wat een mens in zo'n kort tijdsbestek kan behappen... Ze heeft direct een verwijzing gemaakt voor een GUO en 's avonds werd ik gebeld dat ik aankomende dinsdag dus terecht kan. En nu tel ik dus de uren af naar dinsdag... Behalve m'n vriend en één vriendin weet niemand het (nog). M'n vriend, tja........dat is te lezen in het onderwerp in "Alleen en zwanger". Daar ga ik nu verder even niet meer op in, ik moet het even feitelijk houden. M'n vriendin wil proberen of ze aankomende dinsdag met me mee kan gaan. En dat is het verhaal tot nu toe... To be continued, I guess.
Jeetje dat is nogal wat allemaal. . Gefeliciteerd! En succes met alles wat er nu in sneltreinvaart aan gaat komen. dikke digi knuffel voor jou! !
Kruik, volgens mij houdt een pittenzak echt niet zo lang warmte vast als aluminium kruiken hoor. Ik vond die aluminium kruiken alleen irritant om aan te vullen bij ons zoontje. We hebben nu een zensy kruik. Kun je aan het stroom leggen, 4 minuten laden en geeft 4-5 uur geleidelijk de warmte af. En wordt niet heter dan 65 graden (aanbevolen temperatuur). Als je twijfelt, zou ik de kraamzorg even bellen. Even vragen wat er mag.
Woow wat een verhaal meis..!!! Sterkte..!! Hopelijk kun je er ook een beetje van genieten.. Ik duim voor een goede afloop
Jeetje, wat een verhaal MyNemesis! Heel veel sterkte en ik hoop dat alles goed is met je kleine ukkie! En hopelijk kan je er toch een beetje van genieten.