Poeh mynemesis, heftig verhaal inderdaad. Misschien ben ik dan zo hard en stom om te roepen, tja van seks komen kindjes (voorbehoedsmiddel is niet 100%) dus eigen schuld dikke bult. Maar daar heb je natuurlijk niks aan. Vind het dapper dat je het toch besluit te houden en houden van doe je denk ik nu al. Ik in ieder geval wel. Zal ik je op de lijst zetten of liever niet?
Dank jullie wel voor het warme welkom...! De vader gaat niet mee naar de GUO, dat heeft andere redenen. Wel gaat hij (als het goed is) mee naar het Fiom. Het hangt er echt nog vanaf of het kindje in mijn buik gezond is, hierin kan ik me geen gokjes veroorloven. Twee van mijn reeds rondlopende kinderen hebben echt grote problemen. Problemen die ik in m'n eentje al niet aankan, zelfs niet met hulp van mijn omgeving. Hier krijg ik hulpverlening voor (mijn ex overigens ook). Maar als er dan nóg een kindje met grote problemen bij komt is het einde echt zoek. Dan hebben nóch van mijn reeds rondlopende kids, nóch ik, nóch het nieuwe kindje enige kwaliteit van leven. Hoe hartverscheurend ook, dat zou niet kunnen. Zoals ik het nu zie zijn er dus drie mogelijke scenario's. Óf het kindje is gezond en het komt dus, in mijn gezin, óf ze is niet gezond en ik zal moeten afbreken, óf ze lijkt nu gezond en na de geboorte blijkt er toch iets te zijn dat ofwel niet met leven ofwel niet met opgroeien binnen mijn gezin verenigbaar is. In het laatste geval zal ik na de geboorte alsnog besluiten tot adoptie. Dit klinkt heel emotieloos en koud, maar kort en bondig is het niet anders uit te drukken denk ik... Ik ben niet emotieloos. Naast de schrik de pijn het verdriet en de angst is er de afgelopen paar dagen ook een gevoel van intense liefde over me heen gekomen, zoals je dat hoort te hebben voor je kinderen. Gepland of ongepland. En alles wat ik kies en alles wat ik doe zal ik dus doen uit pure oprechte liefde voor mijn kinderen. AL mijn kinderen, zonder onderscheid te maken. En daarom bestaan deze drie scenario's. En hoe alles vorm zal (moeten) krijgen bij ieder scenario afzonderlijk... Tja, dat zie ik dan gaandeweg wel. Heel veel valt niet te voorspellen, heel veel valt niet te voorkomen en heel veel valt niet te beïnvloeden. Wat het ook is, wat het ook wordt, ik probeer er maar gewoon het beste van te maken... Uit pure, oprechte liefde tegenover al m'n kinderen. Hart en ratio... Precies dat, ja. Verscheurend is het... Dank je wel, je drukt het mooi uit! Oeps, bericht te lang, de rest plaats ik even in een volgende reactie...
Ja, dinsdag gelijk een GUO. Ik denk dat de verloskundige er gewoon bovenop wil zitten en het zekere voor het onzekere wil nemen. En dat waardeer ik enorm van haar. Vrolijke dansjes kan ik inderdaad (nog) niet doen, daarvoor gebeurt er nu gewoon teveel. Maar in nog geen drie dagen heb ik al wel een paar dingen bereikt (hierboven beschreven) en daarbij is het zo dat nu ik weet dat er een kindje in mijn buik zit, dat ik het ook voel en herken. Heel typisch is dat. Ik voel ineens ook de beweging en gek genoeg geniet ik daar ook van. En ik maar denken dat het m'n darmen waren... Poeh, het "hele verhaal"... Zal proberen zo volledig mogelijk te zijn zonder herkenbaar te zijn voor m'n ex. Ik loop al zeker vier jaar met een burnout. In het dagelijks leven is het dragen van deze last "houdbaar", al is het dan met ups en downs. Er doorheen komen is echter iets waar ik niet op kan en mag hopen, want ik kan me bij mijn kinderen uiteraard nogal moeilijk ziekmelden. Kan niet de batterijen uit ze trekken en zeggen "mama kruipt even een paar maanden onder een grote steen weg en ik zie jullie daarna wel weer". Kortom; ik hou me staande en vraag hulp als ik dat nodig heb. Ergens begin juni kreeg ik echter de griep toen mijn kinderen bij hun vader waren. En flink. Mijn lichaam propte drie weken griepellende in twee dagen. Kennen jullie dat? Mama's mogen immers niet ziek zijn he. Dus áls we ziek zijn dan regelt de natuur dat dat gebeurt als de kinderen ons even niet nodig hebben. Maar echt beter werd ik niet. Ik bleef maar kwakkelen en klungelen. En begin juli stortte ik in. M'n lichaam liet het afweten, ik kon niks meer. Twee weken lang kon ik niet eens van de woonkamer naar de keuken lopen. De huisarts haalde enkel haar schouders op, "wat moest ze ermee". Dankzij mijn netwerk plus de hulpverlening voor mijn twee zorgenkindjes ben ik de periode doorgekomen en de eerste helft van de zomervakantie gingen de kinderen naar hun vader. In die drie weken ben ik weer bijgetrokken tot op het niveau van vóór die "breakdown". Maar toch vond ik het niet alles en ben teruggegaan naar de huisarts met m'n hele waslijst aan klachten. Duizelingen, hartkloppingen, kortademigheid, slapeloosheid, m'n nek, rug en benen die continu opspeelden, grieperigheid, spierslapte, constipatie... Allemaal voor mij herkenbare burnoutklachten. Ik heb aangedrongen op een bloedonderzoek, omdat ik aan mijn stresslevel niks kan veranderen. Ik hoopte te horen te krijgen dat ik een dijk van een B12 tekort had of zoiets, want dan zou ik iets kunnen dóén om me beter te voelen. Helaas, afgelopen maandag kreeg ik m'n resultaten terug en alles was gewoon goed, gewoon normaal. Ik baalde hier stierlijk van want feit is dat ik me niet goed (genoeg) voelde en ik wilde gewoon iets kunnen dóén in plaats van doorkwakkelen. Dus gooide ik meer voor de grap dan serieus mijn hele klachtenlijst op Google. En volgens Google zat ik in de overgang. Hier heb ik met m'n vriend zelfs nog smakelijk om gelachen. Gezien mijn leeftijd en het feit dat niemand in mijn familie ooit vroeg in de overgang is geraakt, is "in de overgang zitten" vrij onwaarschijnlijk. 's Avonds ging ik naar bed, kwam tot rust. En toen begon het malen. De overgang... Wat nou als het níét de overgang is maar wél hormonaal?! Oh God oh God oh God............ Het zal toch niet he?! Dus ik ging op mijn rug liggen (iets wat fysiek erg pijnlijk is voor mij, vanwege mijn rug en benen, en wat ik dus eigenlijk nooit doe) en PLOEP daar kwam een klein bolletje omhoog in mijn buik. Het bed zakte onder me vandaan... Ik heb kinderen, dit herken ik. En ik zag dus ook dat het niet maar "van even" was. De hele nacht heb ik liggen woelen en denken. Paniek... Hoe kan dit nou, ik heb potdorie een spiraal! Ik werd gewoon ongesteld! Dit kán niet! 's Ochtends heb ik de lokale verloskundige gebeld en die vroeg me 's middags meteen langs te komen. Of ik een test had gedaan, vroeg ze. Nee, dat niet, maar het is me wel duidelijk eigenlijk... Ik mocht gaan liggen en m'n vermoeden werd bevestigd. De verloskundige zei dat "het op de hand leek alsof ik al zeker 18 tot 20 weken onderweg was". Die uitdrukking vergeet ik nooit meer. En er klopte een hartje... Ik brak, heb gejankt als een klein kind. Kreeg een knuffel van de verloskundige, die had ook de tranen in de ogen staan. Heb haar hele blouse volgesnotterd geloof ik. Ze heeft me in één streep doorgestuurd naar het echocentrum, waar ik even gauw tussendoor terecht kon. En daar zag ik ineens een spartelend mensje op het scherm. Verwondering, verbijstering en ook een stukje afschuw schoten door me heen. Hoe vaak ik bij deze twee personen niet heb geroepen "hoe heb ik dit nou niet door kunnen hebben"... Tja, ik was er gewoon niet mee bezig. Ik werd gewoon ongesteld. Ik weet m'n klachten aan m'n burnout, aan stress. Ik heb in iedere andere positie dan plat op mijn rug geen buikje. Ik wist het gewoon niet... Op de echo werd een termijn vastgesteld van precies 19 weken. Ik denk te hebben gezien dat het een meisje is. Weet het eigenlijk wel zeker. De echoscopiste bevestigde het niet, ze zei wel "ik zie inderdaad geen piemeltje bungelen". Maar ja, ik kwam even gauw tussendoor dus hop hop een paar metingen en een termijn en klaar was het voor dat moment. Logisch ook en terecht. Woensdag moest ik terug naar de verloskundige voor de hele papierwinkel en het bespreken van de dag ervoor. Zij kwam ermee aan dat het bovenbeentje op de echo toch wel flink verkort was, dit was een enorme klap in m'n gezicht. Ik wist net 24 uur dat ik zwanger was en nu werd me ook nog even verteld dat er een kans bestaat dat het niet gezond is?! Dit was meer dan wat een mens in zo'n kort tijdsbestek kan behappen... Ze heeft direct een verwijzing gemaakt voor een GUO en 's avonds werd ik gebeld dat ik aankomende dinsdag dus terecht kan. En nu tel ik dus de uren af naar dinsdag... Behalve m'n vriend en één vriendin weet niemand het (nog). M'n vriend, tja........dat is te lezen in het onderwerp in "Alleen en zwanger". Daar ga ik nu verder even niet meer op in, ik moet het even feitelijk houden. M'n vriendin wil proberen of ze aankomende dinsdag met me mee kan gaan. En dat is het verhaal tot nu toe... To be continued, I guess.
Klopt, niks is immers 100%... Goddank wordt dit me niet ook nog kwalijk genomen, we hebben het immers geen van beiden kunnen voorzien. We hebben de voorzorgsmaatregelen genomen, het is niet zo dat we onvoorzichtig geweest zijn. En we zijn nou eenmaal Gezonde Hollanders, zeg maar... Geheelonthouding is ook niet alles. Wel wil ik na deze zwangerschap (of die nu nog een week of 20 weken duurt) een permanente vorm van anticonceptie. En sterilisatie bij de vrouw is niet zo betrouwbaar, een spiraal is zelfs betrouwbaarder. Ben me dus aan het inlezen omtrent een vrijwillige hysterectomie... Ben er bang voor dat dat erg moeilijk gaat worden, maar wil het toch proberen. Je mag me op de lijst zetten hoor, geen probleem! Ik denk nog even na over welke gegevens ik kan/wil geven als je het niet erg vindt. Leeftijd laat ik liever in het midden en laten we het houden op een "volgend kindje"...
Poe wat een verhaal. Wat ik mooi vind is om te lezen, ook uit je andere topic, dat er toch meer een soort berusting komt dan in je eerste berichten. Persoonlijk ben ik blij dat je dit kleintje een kans wil geven, ik kan me voorstellen dat er dan geen ernstige afwijkingen kunnen zijn gezien de situatie. Zou je het ziekenhuis niet even kunnen bellen of ze nog voor dinsdag plek hebben? Als je de situatie uitlegt en er is nog plek, dan scheelt dat misschien. Aan de andere kant kan ik me ook weer voorstellen dat eventjes de rust pakken om aan het idee te wennen wel fijn is. In ieder geval sterkte ermee en fijn dat er iemand mee kan naar de echo zodat je daar in ieder geval niet alleen zit.
De verloskundige hoopte inderdaad dat ik voor het weekend nog terecht zou kunnen voor de GUO, maar er zijn in het ziekenhuis maar twee gynaecologen dit deze echo kunnen en mogen uitvoeren. Normaal moet je zelfs zo'n 5/6 weken wachten voor je terecht kan, er is voor mij al een uitzondering gemaakt. Wat ik enorm waardeer. De onzekerheid is echt killing, maar even de tijd hebben om te berusten, daar is ook wat voor te zeggen. En daarbij heb ik ook nog kinderen om rekening mee te houden, die kunnen niet mee. Ik heb nu even de tijd om voor hen wat te regelen zodat ik ongestoord naar het ziekenhuis kan gaan.
♥ ZWANGERSCHAPSLIJST♥ ♥ chanti1990 (23 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 30 december 2014 ♥ wish01 (25 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 30 december 2014 ♥ Mammievan5 (29 jaar) 7e kindje Uitgerekend op: 1 januari 2015 ♥ Beertje4387 (27 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 1 januari 2015 ♥ Zyra (31 jaar) 3e kindje Uitgerekend op: 1 januari 2015 ♥ Daan83 (30 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 1 januari 2015 ♥ Chickenmomma (27 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 1 januari 2015 ♥ belliebel (27 jaar) 3e kindje Uitgerekend op: 2 januari 2015 ♥ IngeM (28 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 2 januari 2015 ♥ Von1987 (27 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 2 januari 2015 ♥ MiekieLief (30 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 2 januari 2015 ♥ Bloempje34 (34 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 3 januari 2015 ♥ Mart (31 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 3 januari 2015 ♥ Mop81 (32 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 4 januari 2015 ♥ Zeilbootje (28 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 5 januari 2015 ♥ linda83 (31 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 5 januari 2015 ♥ Latiantey (28 jaar) 3e kindje Uitgerekend op: 5 januari 2015 ♥ Vlindertje81 (32 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 6 januari 2015 ♥ girlwithredhair (34 jaar) 3e kindje Uitgerekend op: 6 januari 2015 ♥ Sieza03 (26 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 6 januari 2015 ♥ Eki (30 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 6 januari 2015 ♥MyNemesis - Uitgerekend op: 6 januari 2015 ♥ Noux (26 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 7 januari 2015 ♥ Thammy (27 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 7 januari 2015 ♥ Pandorabeads (30 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 7 januari 2015 ♥ Noralie87 (27 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 8 januari 2015 ♥ Nouralayn (24 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 8 januari 2015 ♥ Elfenprinses (34 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 9 januari 2015 ♥ ks2011 (24 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 9 januari 2015 ♥ Vosje84 (30 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 9 januari 2015 ♥ Mireille74 (40 jaar) 4e kindje Uitgerekend op: 10 januari 2015 ♥ NiHeJa (25 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 10 januari 2015 ♥ MvanL (25 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 10 januari 2015 ♥ Esther1983 (30 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 11 januari 2015 ♥ Snoepje11 (28 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 11 januari 2015 ♥ Louloulo (24 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 11 januari 2015 ♥ LinOo (29 jaar) 1e kindje uitgerekend op: 11 januari 2015 ♥ Kristelo (23 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 12 januari 2015 ♥ Mamatje89 (25 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 12 januari 2015 ♥ pamela1203 (33 jaar) 4e kindje Uitgerekend op: 14 januari 2015 ♥ Rinkeltje (33 jaar) 1e kindje Uitgerekend op: 15 januari 2015 ♥ Merlijn1981 (33 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 15 januari 2015 ♥ NookY (24 jaar) 2e kindje Uitgerekend op: 15 januari 2015 ♥ Droppie Drie(32 jaar) 3e kindje Uitgerekend op: 15 januari 2015 ♥ MamavanDaisy (26 jaar) 3e kindje Uitgerekend op: 15 januari 2015 44 dames op de lijst: (12) jongen, (11) meisje, (8) verrassing ♥AFSPRAKEN, CONTROLES & ECHO'S ♥ 15 aug - Bloempje34 - 20 weken echo 18 aug - Louloulo - 20 weken echo 18 aug - Von1987 - 20 weken echo 19 aug - belliebel - 20 weken echo 19 aug - Sieza03 - 20 weken echo 19 aug - MvanL - 20 weken echo 19 aug - Pandorabeads - 20 weken echo 20 aug - girlwithredhair - 20 weken echo 20 aug - Nouralayn - 20 weken echo 20 aug - Noux - 20 weken echo 21 aug - pamela1203 - 20 weken echo 21 aug - Thammy - 20 weken echo 21 aug - Mamatje89 - 20 weken echo 25 aug - NiHeJa - 20 weken echo 25 aug - Vosje84 - 20 weken echo 25 aug - NookY - 20 weken echo 26 aug - zeilbootje - 20 weken echo 26 aug - MamavanDaisy - 20 weken echo 27 aug - Eki - 20 weken echo 27 aug - LinOo - 20 weken echo 27 aug - Noralie87 - 20 weken echo 29 aug - Rinkeltje - 20 weken echo 29 aug - belliebel - controle vk 3 sept - Noralie87 - controle vk Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄ƷVLINDERMAMA'S Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ -mamalicious -Mandy3 -Mammz -Joyofliving -Ankie25 -Liz0104 -itakepictures -Eveline1986 -Elita -Cosy -Missmystique -Iris balk
Ben d'r een beetje stellig in maar dat komt omdat ik in de periode dat ik mijn miskraam heb gehad er 2 directe familieleden/vrienden een "ongelukje" hadden, 1 ervan was abortus uitgesloten ivm geloof, maar die waren constant aan het klagen dat hij niet gewenst was. Andere wilde abortus overwegen, uiteindelijk niet gedaan bleek het meisje een afwijking aan haar darmen te hebben. Dacht toen precies hetzelfde eigen schuld dikke bult. Kwam heel rauw op mijn dak toen ons zo gewenste kindje er niet mocht komen, dus reken het jezelf niet aan. Jij doet wat er goed bij je voelt....
Ik begrijp je volkomen meid. Heb zelf ook een miskraamverleden (de keren dat ik in totaal zwanger ben geweest zijn amper op twee handen te tellen) en in mijn directe omgeving heb ik meerdere mensen gekend die moeilijk zwanger raakten. Eén stel is zelfs kindloos gebleven. Een periode heb ik zelfs geprobeerd draagmoeder voor hen te worden, maar uiteindelijk liep dat helaas op niks uit. Ik had dat echt voor ze willen doen. Ik heb de pijn en het verdriet van ongewenste kinderloosheid geproefd en gevoeld, al was het niet bij mezelf. Ik vat het dan ook echt niet lichtzinnig op en ik begrijp je stelligheid. Feit is echter dat de ene situatie de andere niet is en dat alles waar "te" voor staat niet goed is, in beide uitersten niet. Op iedere "regel" is een uitzondering... En of dat aan de orde is, hangt altijd af van het hele verhaal, het complete plaatje.
Jee mynemesis, je ziet echt niks. Hier voelde ik vanmorgen met mijn hand voor het eerst een schopje.... Was er maar 1tje maar het was d'r wel een... Hopelijk schopt ze 's-avonds ook een keer zo hard dat mijn man het ook kan voelen.
Gelukkig, dan ligt het niet aan mij dat ik er niks aan zie haha... Bijzonder die beweging he. Hier hetzelfde. Het is zo typisch, nu ik weet dat ze er zit, voel ik haar ook. En ik al die tijd maar denken dat het gewoon m'n darmen waren... (Heb prikkelbaredarmsyndroom dus weet niet beter dan dat er van alles tekeer gaat in m'n buik) Er is wel degelijk verschil in hoe het voelt, maar dat valt pas op als je erop let blijkbaar.
Ja heeft van elkaar weg dat gevoel idd, maar ze schopt nu zo hard dat het veel harder is dan darmploppen.
Mynemesis, Jeetje.... met mn adem ingehouden je berichtjes gelezen hier en bij t andere topic. Ik wilde wel zeggen dat ik het sterk en dapper vind hoe jij je verhaal zo deelt en je overkomt als een moeder die je een ieder kind gunt. Ik hoop voor je dat wat er ook uit zal komen je je weg hiermee gaat vinden. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe. Ook natuurlijk welkom , en idd hier kan je alles kwijt. . Ik hoop dat we je de steun kunnen bieden waar je wat uit kan halen. Liefs
Ook vanaf hier welkom mynemisis. Ik had je verhaal vandeweek inderdaad in het andere topic gelezen en dacht nog "zo ver is ons clubje nu ook" Ik hoop voor een goede uitslag voor je, en veel kracht voor alle beslissingen die komen gaan. Baby voelen.. Heerlijk he! Ik voel vaak dat ik geschopt word als ik voorover zit. Net of hij dat niet fijn vind En oohh vandeweek is t dochtertje van mn collega geboren.. Met onze naam! Nu hebben we een klein team en werk ik veel met haar.. Dus ik moet nog even bedenken of ik dan onze naam laat staan. Wat zouden jullie doen?
Hier ook met voorover buigen schopjes! Idd alsof hij zoiets heeft van hè hou es op! qua naam eeh ik zou niet weten wat ik dan zou doen. Ligt er natuurlijk ook aan hoe close je al gehecht bent aan die naam.. je hebt de tijd nog dus heb het er met je partner over en bedenk evt alternatieven. Succes
Naam, een collega van mij is vorig jaar bevallen, dat kindje heeft ook dezelfde naam als wat wij (toen al) hadden uitgezocht. Ik heb het er wel ff met haar over gehad, dat wij dezelfde naam hebben enzo, vindt ze totaal geen probleem, dus wij laten de naam zo! Al hebben wel gedacht aan andere namen, maar daar hadden we HET gevoel niet bij.. Werk overigens ook in een klein team. Jeetje Mynemeis.. Heftige tijd(en) voor jou! Hoop dat je voor jezelf een goede beslissing kunt maken. We kunnen je inderdaad voorzien van advies, maar de uiteindelijke keuze ligt bij jou..Sterkte daarmee! Hoop voor je op een goede zwangerschap!
Dank je wel Noux En LinOo, wat die naam betreft, ik zou daar persoonlijk moeite mee hebben, maar dat is natuurlijk ieder voor zich. Vraag jezelf eens af of je je nog zou kunnen verenigen met een andere naam. Als het zo is dat je je kindje al bij de naam "noemt" nu, kan ik me voorstellen dat je niet meer wil veranderen. Je collega zal het vast als een compliment opvatten denk ik en niet als "gejat", maar ik kan me er ook iets bij indenken dat het binnen een klein team lastig is als er twee ukkies zijn met dezelfde naam en bijna dezelfde leeftijd. Lastig...
@Mynemisis Je verhaal is lastig om te beoordelen als je niet in dezelfde schoenen staat. Hoop dat je de juiste beslissing kunt nemen voor jou en je kindjes. Je kunt hier in ieder geval altijd terecht voor je verhaal! Wij hebben ook een groep op facebook die niemand anders kan lezen dan wij, mocht je hier behoefte aan hebben Naam, tja ik zou het niet tof vinden, maar als je helemaal flieft bent op DE naam, zal ik deze niet laten schieten! Schopjes, steeds meer en duidelijker. Hij/zij is nu zelfs 's nachts als bezig en bedankt hahaha Afgelopen week de eerste deel van het kamertje gescoord, halen volgende week of de week er op de rest. Deze week zit ik niet helemaal lekker in mijn velletje. Maak me best zorgen dat we niet op tijd een ander huisje hebben. Heb inmiddels urgentie aangevraagd, maar daar zijn ze tegenwoordig zeer streng. Mocht het niet op tijd zijn dan beginnen we volgende maand hier om het kamertje te maken en moeten wij in de woonkamer slapen. Hebben al een mooie slaapbank gezien bij ikea. Het is niet ideaal, maar wil wel graag dat de baby straks een eigen kamertje heeft. Oja en dan nog een vraagje, misschien klinkt het gek... Ik ben natuurlijk superblij met de zwangerschap en hoop ook dat dinsdag alles goed is, maar ik zit helemaal niet op een "roze wolk". Ik krijg deze vraag best vaak, maar kan niet zeggen dat het zo is... Hebben meer hier last van of ben ik de enige