Hoi Hoi, Nou er is nog geen knoop doorgehakt. Mijn man is alsnog erg terughoudend om een definitieve beslissing te nemen. Ik denk dat hij het raar vind om het nu nog te veranderen. Ik daarentegen..ben er al over uit. Als het aan mij ligt wordt zijn tweede naam zijn roepnaam. Mijn gevoel word alleen maar sterker, en de naam zelf begint me nu ook tegen te staan De drempel ivm reacties van anderen, heb ik dan ook helemaal geen last van (moet er wel bij zeggen, dat jullie reacties daaraan hebben meegeholpen ) Ik wil het eigenlijk al een keer laten vallen bij mijn ouders bijvoorbeeld, voordat we uberhaubt een beslissing nemen, omdat ik het voor mijn gevoel kwijt MOET aan iemand anders dan mijn man. Mijn ouders oordelen absoluut niet, dus ik weet dat het hen kan vertellen. Maar goed, mijn man heeft van de week dus terughoudend gereageerd toen ik het weer ter sprake bracht, en hij heeft het er de rest van de week gewoon niet meer over gehad. Sorry, maar daar is de kous er niet zomaar mee af. Ik wil er niet steeds over beginnen, omdat ik niets wil opdringen. Voor mij is het zo klaar een klontje, maar ik ben bang dat ik toch mee moet gaan dealen. Het liefst zou ik mijn mening willen doordrammen, om de simpele en kinderachtige reden, dat mijn man nooit daadwerkelijk initiatief heeft getoond om met namen te komen, en we nu met een naam 'zitten' die we niet bij ons zoontje vinden passen, maar ik zit er nu mee, en hij vind het allemaal wel prima. :x Zoals ik al zei, dit is een aardig kinderachtige reactie en denkwijze van mij, maar helaas..zo zie ik het wel. Al zeg ik dit natuurlijk niet tegen hem
Ga thuis vast de naam gebruiken, kijk hoe je man reageert en hoe het voor jezelf voelt. Of toch de eerste naam houden en afkorten naar de eerste 2 letters.
Ja ik gebruik nu inderdaad (onbewust/bewust?) alleen de afkorting van zijn naam. Zijn tweede naam heb ik al eens een paar keer gebruikt, maar nog wel zonder man Misschien toch eens doen..
Definitief beslissen is ook wel abrupt. Ik zou gewoon eens een balletje opgooien bij belangrijke mensen in je omgeving. Zij reageren vast begripvol, wat je nodig bent om de keuze verder 'door te drukken'. Misschien helpt dit je man ook. En... don't worrie! Het is maar een náám. Er zijn tigggggggg andere grote problemen.
Je hebt ook helemaal gelijk dat het maar een naam is.. Maar ja..het is wel de naam van mijn zoontje, het voelt helaas als een heus probleem voor mij. Hoewel ik me er echt wel van bewust ben dat er veel ergere dingen zijn hoor!
Ik vind juist dat je alles heel goed overdenkt en probeert overal rekening mee te houden. (y) Ik zou het balletje ook zeker nog eens opgooien bij je man, als ik jou was. En dan duidelijk maken dat je er echt mee zit. En misschien inderdaad ook eens aan je (schoon)ouders vragen wat zij van het idee vinden. Waarschijnlijk zullen ze best even aan het idee moeten wennen, maar wie weet dat als zij positief reageren, je man het ook makkelijker vindt om de stap te zetten?
Ik bedoel 't ook niet verkeerd hoor. Snap echt wel dat je daar flink naar van kunt zijn. Maar het is jammer om er nog langer mee door te modderen. Jammer van je energie en de stemming thuis. Als ik jou was zou ik bij wijze van gelijk de telefoon pakken en je moeder bellen om te zeggen waar je mee zit.
Ik vatte jou reactie zeker niet verkeerd op hoor, zie dat de mijne wat botter overkomt dan hoe ik het bedoelde, sorry
Jeetje wat vervelend! Wel heel mooi dat zijn tweede naam wel bij hem past en dat die wel goed voelt. Misschien moet je man gewoon even aan het idee wennen? Ik denk dat als jij hem continu bij zijn tweede naam blijft noemen, dat gewoon de gewoonte wordt en dat je man ook vanzelf zal volgen. Want hij is inderdaad geen 'voorstander' van zijn eerste naam, wat dat betreft is het vrij makkelijk. Stonden jullie nu als twee tegenovergestelden tegen elkaar, zou het veel moeilijker worden. Zelf heb ik het met de naam voor onze tweede dochter. De naam voor onze eerste hadden we in week 10 al ofzo en dat was DE naam gewoon. Nooit van afgeweken, nooit getwijfeld, en ik blijf het de mooiste naam vinden. Een naam voor onze tweede is echter een stuk moeilijker. We hebben nu een naam die we beiden mooi vinden en die het ook zal worden waarschijnlijk, maar je ziet dat er nog twijfel is... ik wil dan ook wachten na de geboorte en zien of die naam daadwerkelijk past. Ik heb zelf drie namen (twee 'officiele' voornamen, vernoemd naar mijn oma's en een roepnaam die dus nergens geregistreerd staat) en gebruik sinds een paar jaar mijn eerste officiele voornaam. Voor mijn ouders en familie ben ik nog mijn roepnaam, maar de rest kent me als mijn voornaam. Het was gewoon veel makkelijker dan steeds te moeten zeggen dat ik eigenlijk anders heet.
Mijn moeder heeft twee namen (van die traditionele namen, zeg maar - ik noem ze hier even niet), en haar ouders hadden haar op basis daarvan een bepaalde roepnaam gegeven. Maar 1 of meer (weet ik niet) zus(sen) noemden haar altijd als soort koosnaampje bij een andere naam die ook een afgeleide is van haar oorspronkelijke namen, en op de een of andere manier is dat de naam die is blijven hangen. De roepnaam die haar ouders hadden gekozen wordt nu dus ook door niemand meer gebruikt. Dus op basis van de officiële namen de roepnaam veranderen kan zeker, en dat kan ook prima een meer geleidelijk proces zijn.
Ik ken er diversen die op latere leeftijd de namen hebben aangepast. Ik zou zeggen doe het nu nu hij 6mnd is ipv later. De boel is zo gewend!
Bedoel je dat je meerdere mensen kent die de naam van hun kind hebben aangepast? Of hun eigen naam? Ik heb er zelf nl nog nooit van gehoord, dus voelde me best wel alleen staan hierin
Ik ken ook iemand die 2 officiele doopnamen had. Een ouderwetse en een moderne. Nu hadden haar ouders als roepnaam de ouderwetse (vernoeming) gekozen. Toen ze naar de middelbare school ging is ze zichzelf met haar andere naam gaan voorstellen die veel beter bij haar past. Het komt dus zeker vaker voor. Ik moet zeggen dat ik ook getwijfeld. In mijn dochters naam zit het woordje lief. Ik had een beeld van een stoer meisje waar de naam misschien te lief voor was. Uiteindelijk weet je dat niet en was ik zo gek op de naam dat ik die gewoon gegeven heb. Nu is mijn dochter wel echt een lief meisje meisje dus past de naam goed. Had het niet gepast dan hadden we de naam nog kunnen afkorten zodat het stoerder zou worden
hetzelfde als bij @is88 wij hebben als roepnaam bij mijn dochter een moderne versie van een iets chiquere naam genomen. De officiele naam is dus de 'statigere' naam. We dachten eigenlijk dan kan ze zelf later kiezen wat ze wil, maar ik hoor echt iedereen na vijf jaar nog steeds zeggen, wat een leuke (roep)naam! Dus ik betwijfel of ze het zelf later wil aanpassen, maar het kan dus wel. Gelukkig is er in ieder geval een tweede naam die je beter vindt passen, dus ik zou ook zeggen - nu beginnen... je zult de eerste en laatste niet zijn, ook al hoor je het niet zo heel vaak. Doe waar jij je goed bij voelt!
Ik vind t een leuke naam trouwens. Maar dat terzijde. Ik kan me je gevoel een beetje voorstellen. Ik heb lang getwijfeld over de naam van mn dochter. Ook toen ze er was dacht ik nog; heb ik de goede naam gekozen. Wij konden ook niet kiezen. Mn man vond toen ik deze naam riep meteen mooi. Ik ook maar idd later de twijfel. Uiteindelijk heb ik me bedacht hoe een andere naam bij haar zou passen. En dat was niet zo. Haar naam vond ik met de dag mooier worden. En waarom? Omdat de naam Bij mijn dochter hoort! Sterkte. Ik hoop dat je het lost kunt leren laten.
Beeld je in dat ie straks op straat voetbalt. Een stoer knulleke.. b.oaz staathier ook op t lijstje hoor hihi
Uit je reacties is te merken dat je je er nog steeds voor schaamt. Laat dat los meid, daar ga je niet helder van denken. En is totaal niet nodig. Onbelangrijk wat anderen ervan vinden (behalve je man uiteraard Formuleer het positief en er is niets aan de hand: zijn tweede naam paste nog beter bij hem.. En that's it
Hun eigen naam. Sorry dat ik zo laat reageer. Mijn punt is meer dat dat het handige is van meerdere namen. En het wennen duurt dan wel langer, maar t went ook. Kan je het beter nu al doen.
Zijn het niet je hormonen?? Ik had dit namelijk ook na de geboorte van mijn dochter. Echt zo van 'sh*tttt wat heb ik gedaan'!! Ik had zelfs een advocaat gebeld om info te vragen over de kosten van naamsverandering Dit is inderdaad niet zo simpel. Je moet hiervoor een verzoek indienen bij de rechter en dat gaat je uiteindelijk over de 1000 kosten Maar gelukkig bleek dit gevoel echt door de hormonen te komen. Nu ben ik superblij met haar naam en zou het voor geen goud willen veranderen. Ik zou dus nog even afwachten en niet zomaar in 'paniek' raken. Ik vind het trouwens een hele stoere naam. Ken een aantal jongens die zo heten en allen zijn knappe, stoere jochies. Komt goed
Als het op te lossen is met noemen met de tweede naam ja waarom niet dat doen dan. Maar eerlijk gezegd vind ik het ook beetje vreemd. Toen je die naam koos vind je m wel mooi. En je zegt ook nu nog mooie naam te vinden, dat is belangrijkst. Hoezo de naam past niet bij hem? Wat voor persoon past er dan wel bij die naam? Dat is echt wat je er zelf van maakt, daarom vind ik de reden vooral wat vreemd. Maar goed als je beter voelt bij tweede naam is het opgelost