ontzwangeren, of hormoon probleem.

Ben 6 maand terug bevallen, en ik heb hier een flinke angst en paniekstoornis aan over gehouden, maar ik heb inmiddels hulp en ben dan ook flink aan het oefenen (durf niet meer auto te rijden en kan de deur bijna niet meer uit)

Nu heb ik de dokter al eens een keer over de vloer gehad i.v.m. Paniekaanval en ben al een keer naar het ziekenhuis geweest door een flinke paniekaanval (zo heftig had ik hem nog nooit gehad)

Volgens de dokter moet ik gewoon ontzwangeren en verder niets aan de hand.
Maar mijn gevoel zegt zo sterk dat mijn angst en paniek (wat ik altijd al wel heb gehad) door de hormonen uitvergroot worden, hierdoor durf ik ook niet aan de pil (microgynon 50) omdat ik bang ben dat de hormonen nog erger worden (want voel me immers beter zonder de pil dan met, uit ervaringen van het verleden)

Ik heb al aan 2 artsen gevraagd of ik geen ptts of pnd had maar volgens hun had ik het niet,heb ook geen traumatische ervaring en ik voel me dan ook absoluut niet depressief en zelfs de hulp van de ggz die ik nu heb heeft ook gezegd dat ik het niet heb.

Maar nu krijg ik telkens wanneer mijn menstruatie er aan begint te komen last van slapeloosheid, rillingen en mijn stemming slaat helemaal om, dit blijf ik normaal houden tot mijn menstruatie weg is, maar soms dan blijft het na de menstruatie nog steeds aanwezig alsof de hormonen zich niet kunnen herstellen, dan voel ik me weer goed en denk van gelukkig het is over tot ik me weer totaal uit het veld voel geslagen.
En tijdens de menstruatie voel ik me enorm labiel worden en merk dat de angst en paniek weer erger gaan worden, waardoor ik weer paniekaanvallen krijg en dan krijg ik net weer wat lucht en dan klopt de volgende menstruatie alweer op de deur, en begint het weer van voor af aan, de ene menstruatie is beter dan de ander, maar er lijkt niet echt vooruitgang in te zitten.

Wie heeft dit nog meer gehad, en is het echt ontzwangeren? (voor mij voelt dit totaal niet als ontzwangeren) of zijn mijn hormonen echt van slag en kan ik het ergens anders aan linken. wand zoals ik het nu ervaar zou ik nooit meer zwanger willen worden, puur door de tijd na de bevalling.

Oja tijdens de zwangerschap had ik totaal geen last van hormonen alleen vermoeidheid en zin in bepaalde voedingsmiddelen, lijkt alsof ik nu ook de hormonen van de afgelopen 9 maand er bij heb gekregen als cadeau.
En aan slaaptekort ligt het zeker niet, wand ik slaap ca 8 a 9 uur per nacht, waar ik ontzettend blij mee ben.

 

Heb wel aan de dokter gevraagd of als ik de pil weer zou gaan slikken of de hormonen dan erger kunnen worden, en volgens hem omdat ik altijd al meer last van hormonen had met de pil, het nu dan ook wel eens erger zou kunnen worden met de hormonen, dan wacht ik toch liever totdat ik geheel ontzwangerd zou zijn voordat ik hem weer ga slikken.

Van de week anders maar eens kijken of ik bloed kan laten prikken, Misschien dat het eventueel aan de schildklier of iets kan liggen.

 

Wel fijn om te lezen dat er wel meer meiden zijn die na de zwangerschap hiermee kampen, kon er ook niet zoveel over vinden, en lees dat de meesten gewoon zeggen van ach joh je moet nog gewoon ontzwangeren( incl huisarts, ookal heb ik gezecht dat dit meer hormonaal is dan ont zwangeren, wand als dit ontzwangeren zou zijn kan ik me niet voorstellen dat mensen nog een 2e of 3e of zelfs een 4e nemen), en dat voelt niet echt als serieus genomen.

Ja ik heb zo ook wel vanuit rust, maar wat ik probeer te doen is juist het te relativeren, en vaak is het ook angst voor de angst zoals je al zegt om bang te zijn voor een nieuwe aanval, dat dit juist een nieuwe uitlokt.
Wat mij heeft geholpen is juist een stukje te lopen buiten heen en weer en daar werd ik juist rustiger van.
Ik heb nu wel even een terugval, maar ik ga zo meteen weer even een klein stukje lopen, dus blijven oefenen.
En probeer positief te blijven, en juist aan de dingen te denken waarvan je kunt genieten dat heeft mij enorm veel geholpen.
Ik heb ook wel een site voor je, misschien dat deze je ook wel op weg kan helpen met je angst en paniek, www.mirro.nl het is een zelfhulpsite.

Melaniejj:
Precies zoals ik het heb
Ja hier hetzelfde flink oefenen, helaas hebben bij mij de hormonen weer roet in het eten gegooid, en kreeg een paniekaanval buiten op de straat, heb even maar 2 dagen uitgerust en durfde niet meer, maar ga het straks weer eens even proberen,wand beweging is juist goed voor die ho(ror)monen alleen jammer dat ik het gevoel heb dat ik weer van voor af aan kan beginnen.
Aan PMS zit ik ook te denken ben immers 33 en de kans is dus juist groter, ik ben nu sinds een maand een kalender aan het bijhouden om te zien wat en wanneer mijn klachten zijn, merk vandaag wel dat ik weer een eisprong heb, en wonderbaarlijk voel ik me alweer iets beter vandaag, dus zou ook heel goed PMS kunnen zijn.

Ja ik ben er ook bang voor om hem te slikken nu, maar zit ook wel te denken van misschien kon ik er vroeger niet zo goed tegen, en misschien kan het me nu juist wel gaan helpen, maar op dit moment is de angst wel groter haha en ik heb een zwaardere pil en wil liever geen spiraaltje o.i.d. dus daar zit ik wel een beetje over te dobben.

Hoe heb jij je cyclus eigenlijk nu? ik zat normaal op rond de 25 dagen en zit nu rond de 20 laatste 2 keer 18 dagen, wat op zich ook niet fijn is, wand dat betekend ook dat ik veel sn sneller last heb van de hormonen schommelingen.

 

Dan hoop ik maar dat mijn menstruatie ook over een maand weer op de rit is
Ja denk dat er ook wel een onderliggend iets zit waardoor je paniekaanvallen krijgt, ik ga daarom ook zo vaak mogelijk praten met mijn vriend en soms merk ik wel dat ik wat rustiger word.
Maar ik heb nu ook weer een eisprong en merk dat mijn angst opeens een stuk minder is geworden, dus die hormonen maken het ook wel een stuk zwaarder dan dat het eigenlijk is.

Hulp heb ik al ik ga naar iemand bij de huisarts van de GGZ maar echt help het niet, wand hij kon mij niet echt helpen want hij vond dat ik al ontzettend mijn best deed, ik schrijf namelijk alles op ook elke oefening en hoeveel angst dat ik dan heb. en hij vond me een open boek, en dat deden mensen met een angststoornis vaak niet volgens hem.
Volgens hem zag ik alles ontzettend helder, en ik weet precies waar mijn problemen liggen, en volgens hem had ik meer baat bij oefenen dan praten (doe ik al jaren bij hulpverleners, en ben er niet echt iets mee opgeschoten, ja vaak slechter geworden dan beter) en hij wou mij ook geen oefeningen geven omdat als hij mij een oefening geeft wat niet goed is voor mij ik er juist er slechter van kan worden (dus zo ging het al jaren)
Maar merk wel dat het meeste ook ligt aan mijn onzekerheid, En ik moest mezelf veel meer complimenten geven over mezelf en de oefeningen etc.. (bij mij komt de angst uit onzekerheid, door mijn ouders en voornamelijk mijn moeder.)

In wat voor mate had jij eigenlijk die paniekaanvallen? kon jij wel makkelijk alleen weg, of alleen in de auto?.
Ik zit nu al 6 maand bij mijn zoon en ben nog geen middag alleen weggeweest (al wil ik zo graag) maar ik kan gewoon niet de deur uit, heb laatst wel even weer geprobeerd om te rijden, maar ik ging de hoek om en kreeg weer een paniekaanval in de auto. Ik zie me wel overal heengaan en voor mijn gevoel kan ik ook zo de auto in stappen en even lekker winkelen haha.

 

Neem aan dat je hartkloppingen bedoeld?
Dit schijnt wel veel vaker voor te komen bij het ontzwangeren, ik heb er ook last van en ook in rust,(ook voor de zwangerschap) bij mij zijn het paniekaanvallen of begin hyperventilatie.
Ik zelf ben ook in februari bevallen, en heb ook slaap genoeg, van 10 tot half 8 ben het ook wel nodig, wand als ik korter slaap on veel wort gestoord in mijn slaap krijg ik ook meer paniek en daardoor ook hartkloppingen.

Als je cardioloog zegt dat het onschuldig is dan zal dit ook wel zijn, want als je echt iets aan je hart hebt dan laten ze je niet zomaar lopen en schuiven ze het af als ontzwangeren.

Ik ben zelf ook bang dat ik iets met mijn hart heb en heb hier ook veel angsten over (is bij ons erfelijk in de familie) ik ben ook in het ziekenhuis geweest naar aanleiding van paniekaanval en dacht dat mijn hart ermee stopte, maar er bleek niets mee mis te zijn.
Ik heb door de spanningen veel pijn op de borst, maar dat zijn mijn spieren die ik teveel aanspan door een gestresde houding.
Als ik angsten nu heb dan probeer ik het positief te zien, en herhaal constant voor mijzelf, het zijn je hormonen en er is niets mis met je hart !!

Je kunt ook te bang zijn dat je angst voor de angst gaat creeren, en je maakt jezelf daarmee steeds banger en banger.

Probeer alles te relativeren en denk aan positieve dingen, en bedenk ook dit gaat ook wel eens een keer weer over (hoe moeilijk dat lijkt op dit moment) en probeer daarnaast ook ontspanningsoefeningen te doen elke dag om jezelf wat rustiger te maken. want dat scheelt een hoop.

 

Dat zijn zoals je beschrijft i.d.d. ook hartkloppingen, ik heb ze ook dus wees maar gerust hoor

En ja slap op de benen voelen alsof je er zo door heen kunt zakken is hier ook het geval, ik voel me ook vaak duizelig (meeste wanneer ik ongesteld ben, en nu ook rond de eisprong) en heb vaak gevoel alsof ik dronken ben of op wolken loop zeg maar.
Hoort er allemaal bij, ik merk heel erg dat dit puur door de hormonen komt.
Tsja de een loopt na maanden alweer zo fit als een vogeltje in het rond, en wij zijn helaas de pineut en moeten nog even langer wachten totdat we weer wat zijn opgeknapt. alles komt goed, heeft alleen iets langer z'n tijd nodig

 

Ik heb zelf een angststoornis, en de angst lijkt nu te zijn verplaatst sinds de geboorte naar mijn zoon, bang dat hem iets gebeurt en ook zoals je zegt dat mij wat gebeurt als ik de deur uit zou gaan dat hij en mijn vriend alleen achterblijven.

Ik heb ook altijd paniekaanvallen gehad, al dacht ik dat het hyperventilatie's waren, wand die heb ik chronisch sinds ik 17 was.
Maar nu ik ben bevallen is het me duidelijk geworden dat het geen hyperventilatie was, maar paniek aanvallen (wel in veel mindere mate dan nu). (en geen therapeut of psycholoog die me dat duidelijk kon maken blijbaar)
Op het eind van de zwangerschap had ik al paniekaanvallen heb er 3 gehad in totaal.
Op het eind van de zwangerschap kreeg ik in de auto een paniekaanval op de snelweg, wist niet meer hoe ik ergens moest komen (zwangerschaps dementie) en raakte in paniek, dus ben ik met doodangst 30 km per uur op de vluchtstrook gaan rijden tot ik van de snelweg af kon en een parkeerplaats kon zoeken.
Daarnaast ben ik ook in paniek geraakt toen we s'avonds in de auto reden en we heel slecht noodweer kregen en niets meer konden zien en moesten stoppen met rijden op een 100 kilometerweg in het pikkedonker, en ik dacht dat ik zou bevallen zo bang!)
En een keer bij de verloskundige, die had me gelijk duurgestuurt naar het ziekenhuis toen.

Daarom denk ik dat ik nu ook de deur niet meer uitdurf en in de auto durf te rijden dat er weer iets gebeurt, plus dat ik in het begin na de bevalling vlagen voorbij zag komen als ik aan de auto dacht dat ik in het kanaal zou rijden met mijn zoon, en hoe ik hem dan in hemelsnaam er uit zou kunnen krijgen. Ben ook heel bezorgd, een beetje te eigenlijk.

En na een week of 8 na de bevalling begon het opeens heel heftig te worden, voor die tijd zijn we nog even wezen winkelen en vond het heerlijk en ben ik ook weer andere dingen gaan doen te veel, waardoor ik werd terug gevloten en toen was het gebeurt, de angst en paniek kwam toen hard aan.

Ik denk dat ik hem iets meer los moet laten en dat het dan ook iets makkelijker gaat worden om de deur weer uit te komen. en dat de angst dan ook wel minder zal gaan worden, maar toch zegt mijn gevoel dat de hormonen de angst juist overheersen.
Maar als ik met mijn hond wandel voelt het veel beter dan dat ik met mijn zoon wandel, in positieve zin dan het is ook wel even heerlijk om niet even bij mijn zoon te zijn, even het gevoel van niet alleen maar een moeder te wezen.

Heb je inmiddels al een afspraak gemaakt bij een psycholoog waar je het van de week over had?
En wanneer heb jij de angst en paniek dan gekregen?

Ja komt vast goed allemaal, maar ik heb wel echt zin om met mijn zoon te wandelen, en vond het ook wel heel jammer dat ik niet de stad in kon om even lekker met hem te showen als een trotse moeder.