Ik ben er uit en geef het toe,ik ben extreem perfectionistisch. Dit beheerst nu eigenlijk mijn hele leven,en ik wil er zo graag vanaf maar ik krijg het circeltje niet doorbroken. Ik heb het niet op werkgebied,want ik ben helaas werkloos. 2 jaar terug kwam ik met een flinke burn-out thuis te zitten,terwijl ondertussen mijn contract niet verlengt werd. Ik gok zomaar dat hier de problemen en mijn perfectionisme is begonnen.. Maar nu,als alleenstaande moeder van 2 kindjes,krijg ik het niet voor elkaar om het cirkeltje te doorbreken. Mijn oudste van 3,5 is een erg pittig kind,met een onzettend eigen wil. Wij zijn eigenlijk hetzelfde,en wij botsen nu extreem. Zelfs zo erg dat ik schreeuw,boos ben. Van alles verlang van hem wat niet kan. Geduld heb ik al helemaal niet meer. Ik blijf erin hangen,en kom er maar niet uit. Tijd voor mijzelf heb ik gewoon niet. Geen werk,geen oppas,geen hobby's,weinig vrienden en de weinige die ik heb,stoot ik af.. Zelfs hulp zoeken zou niet eens gaan,want hoe moet ik dat doen met 2 kids zonder oppas? Is dit herkenbaar,en zoja hoe kom je er vanaf? Erkennen is stap een,dus daar ben ik al. Maar nu de rest nog. Van nature ben ik iemand die alles zelf op weet te lossen,en dit krijg ik maar niet voor elkaar.. zijn er boeken of hulpmiddeltjes om dingen los te leren laten?
Zou je iets meer kunnen zeggen over waarin dat perfectionisme zich dan uit? Want botsen met 3,5-jarige bijvoorbeeld kan allerlei oorzakan hebben, dat link ik niet direct aan perfectionisme.
Inderdaad. Begrijp ook niet zo goed de link met perfectionisme en bijv vrienden afstoten, met je kind botsen etc.?
Mijn perfectionisme uit zich bijvoorbeeld in het huishouden. Als alleenstaande moeder was/ben ik gevoelig voor de mening van andere. Altijd heb ik dus het gevoel een huishouden te moeten runnen die netjes is. Als mijn 3,5 jarige heeft gespeeld is het bijvoorbeeld een grote puinhoop. Ik hoef het maar in mijn hoofd te krijgen en ik wil het NU opgeruimd hebben,want stel er komt iemand langs. Zo met nog tientallen andere dingen. Ik kan het eigenlijk niet eens allemaal benoemen,zo vast zit ik in mijn gedachtes. In ieder geval is mijn 3,5 jarige lekker aan het peuter puberen en is ook echt mijn spiegel. Dus MOET ik van mezelf alles perfect hebben en doen,dan eis ik dat eigenlijk ook van hem. En hij gaat daar natuurlijk gewoon tegenin. Logisch ook.. maar op het moment zelf kan ik dat niet relativeren.
Nou, ik herken heel veel hoor! Perfectionisme kan zich ook uiten in hoge verwachtingen van je kind: verwachten dat hij na 1 keer vragen luistert, verwachten dat hij nooit chagrijnig is, verwachten dat hij allemaal leuke eigenschappen heeft... Het is ook heel lastig te doorbreken. Ik ben daar nu een jaar flink mee bezig en ik merk nog steeds dat ik het moeilijk vind. Wat mij heel erg hielp was erover schrijven. Ik heb inmiddels zo'n 30 stukken erover geschreven, waar ik heel blij mee ben. Daarnaast helpt het me altijd om tegen mezelf te zeggen 'die nare gedachten zijn niet de waarheid'. Als ik bijvoorbeeld denk: 'ooh, wat ben ik toch een slechte moeder, want ik heb tegen mijn kind geschreeuwd.' dan kan ik dat geloven, of niét. Want ik bén geen slechte moeder. Ik doe mijn uiterste best! Dus die gedachte is dan gewoon niet waar. Dat helpt wel. Ik zou je best wat stukjes willen sturen die ik geschreven heb, maar ik weet niet of je daar behoefte aan hebt.
Nou Marb, jij slaat dus de spijker op zijn kop..... dat is precies wat ik bedoel ook! Ik heb veel verwachtingen van mezelf,en die verwacht ik dus ook van een ander. Van mijn kind,van mijn vrienden,van familie.. etc etc... Eigenlijk allemaal begonnen door verwachtingen wat andere van mij hadden/hebben. Daardoor heb ik hetzelfde,en daar krijg je weer faalangst van.. het is inderdaad zo'n cirkel waar je maar moeilijk uitkomt. Ik weet eigenlijk precies het hoe en waarom,alleen de rest lukt niet. Als je me de stukken toe zou willen sturen heel graag!
Hier ook een perfectionist. Ik heb veel te hoge verwachtingen van andere mensen. Daar loop ik vaak tegenaan. Je weet wel dat je beter anders kunt doen of denken, maar dat blijft erg moeilijk...Ik heb veel aan gesprekken gehad met een psycholoog, maar zal er altijd aan moeten werken.
Dit was de eerste: Beter in mijn vel door het minder goed te doen Als ik mensen over perfectionisme hoorde dan vond ik altijd dat ik daar geen last van had. Ik vind het niet zon ramp als mijn huis niet kraakhelder is, ik vergeef het mezelf als ik een keer niet ga sporten en ik acht het ook geen probleem dat ik niet geweldig kan koken. In mijn ogen waren perfectionisten mensen die álles goed wilden doen en dat probleem had ik zeker niet. Nu is er echter een gebied waar ik geen concessies wilde doen: mijn gezin. Ik vond dat mijn kinderen een goede (let op: niet alleen een lieve, zorgzame, maar goed in alle opzichten) moeder verdienden en ik gunde mijn man een vrouw die hem gaf wat hij nodig had. Dit betekende dat ik het mezelf zeer kwalijk nam als ik het (in mijn eigen ogen) niet goed deed. Als ik tegen mijn kinderen schreeuwde was ik bang dat ik ze een onveilige thuissituatie meegaf, als ik met de auto ging in plaats van met de fiets dan gaf ik hen toch absoluut het verkeerde voorbeeld en als ik veel achter mijn computer zat dan groeiden ze zeker op voor galg en rad. Nou ja, dat laatste nog net niet, maar verkeerd was het zeker. Ook in mijn relatie wilde ik het goed doen. Ik vond het niet genoeg dat ik gewoon van mijn man hield. Ik wilde daarnaast op alle momenten meelevend en liefdevol zijn en daarnaast natuurlijk een leuke partner: lief, grappig, zorgzaam, sexy en nog een oneindige lijst met eigenschappen die ik vond dat ik moest bezitten. Als mensen dan zeiden dat ik het niet zo perfect moest willen doen omdat ik daarmee alleen maar mijn kinderen (en man) het idee gaf dat zij óók perfect moesten zijn dan hielp dat niet. Integendeel: ik had er nog een terrein bij waarop ik het beslist perfect moest doen: ik mocht namelijk absoluut niet perfectionistisch zijn, want wie weet wat ik hen daarmee aandeed. Onnodig te zeggen dat dit een doodvermoeiende cyclus is die zichzelf versterkt en waar moeilijk uit te komen is. Ik kon best wel dingen verzinnen die ik goed deed, dat was het probleem niet. Ik vond alleen dat dat niet opwoog tegen een moeder die zo ontzettend ongeduldig was naar haar kinderen toe. Wat niet hielp is dat ik het gezellig vind om af en toe een tijdschriftje te lezen: de flair, ouders van nu, kinderen, allemaal leuk, toch? Wat ik me niet realiseerde is dat in één zon tijdschrift minstens 10 dingen stonden die ik beter zou kunnen (en dus moeten) doen in mijn ogen. Nee, ik was niet zon ouder die voor haar plezier hele middagen knutselde met haar dochters. Zou dat erg zijn? Oh, hier staat dat het heel belangrijk is om rituelen in te stellen en in ere te houden. Maar ik heb net toevallig gisteravond niet voorgelezen, terwijl ik dat normaal wel altijd doe. En sowieso: die mensen hebben wel heel gezellige gewoontes zeg Moest ik er daar niet wat van overnemen? En het maakt natuurlijk niet uit hoeveel ik wél doe: er zijn altijd dingen die je niet doet. En dat kán ook niet, want ellek voordeel hep ze nadeel. Met andere woorden: de opvoedingsstijl die ik (wij) kiezen heeft gevolgen. En die gevolgen kan ik misschien niet leuk vinden, maar over het algemeen sta ik wel achter hoe ik onze kinderen opvoed. Of niet? Het ergste zijn de goedbedoelde artikelen, meestal op Facebook. Een artikel over een vrouw die heeft besloten om niet meer tegen haar dochter te schreeuwen, en hoe dat hun relatie zoveel verbeterd heeft. Onnodig om te zeggen dat ik me extra rot voelde over elke keer dat ik schreeuwde. Als iemand een artikel plaatste over iemand die tot kinderen weet door te dringen omdat hij in staat is flexibel te zijn en het kind voorop te stellen dan gaf ik mezelf inwendig op mijn kop omdat ik allesbehalve flexibel ben. Kortom: ik maakte mijn kinderen ongelukkig en als ik maar nog harder mijn best deed en alle tips op zou volgen dan zou het wel beter worden. Ik moest maar gewoon nog wat strenger voor mezelf zijn! Na maanden van zelfreflectie, oefenen en nog veel meer oefenen kan ik zeggen dat het de goede kant op gaat met me. En nee, ook het minder goed worden gaat niet volmaakt. Ik heb geleerd dat ik mezelf moet accepteren. Niet omdat zelfacceptatie ervoor zorgt dat ik het beter ga doen (!) maar omdat ik dat verdien. Ik doe namelijk mijn uiterste best. Hopelijk niet te veel.
Heel herkenbaar. Je bent altijd maar aan het overleven i.p.v. leven, het is niet gezond als je extreem perfectionistisch bent. Ik ben de laatste tijd flink aan het veranderen hierin (begint met bewust dingen anders doen en geleidelijk aan wordt dat steeds meer een gewoonte waar je je veel prettiger bij voelt). Je mag me gerust PB-en.
Ik denk dat (maat dat zal lastig zijn) is een balans vinden. Ik herken wel dingen..al ga ik er niet aan ten onder. Besef mij wel dat ik het mijzelf soms lastig maak, maar die uitdaging en druk vind ik fijn. De balans is bij jou zoek denk ik. Hier stel ik hoge eisen aan mijzelf wat betreft het schoon zijn van het huis en het opgeruimd zijn van onze spullen. Speelgoed mag overdag lekker een rommeltje zijn. Er wordt wel voor de maaltijden opgeruimd. Maar s avonds om 7 uur is al het speelgoed gesorteerd, compleet en zijn de poppen in hun hoek en staan de auto's netjes opgesteld naast de garage
Hier ook een perfectionisch persoontje die graag de absolute controle houdt. Dat is op zich prima.. Totdat ik een chronisch pijnpatient werd. Toen had ik het niet meer onder controle, kostte het teveel energie om het leven perfectionisch te houden. Uiteindelijk naar een revalidatiecentrum geweest vanwege de pijnklachten en daar heb ik geleerd om het los te laten. Door een simpele vraag? Vergaat de wereld als het huis niet super netjes en schoon is? Nee, laat het los! Maak voor je zelf de keuzes wat werkelijk belangrijk voor je is. Waar steek je je energie in? Waar krijg je energie van? Het leven moet namelijk in balans zijn. Ik ben nog steeds een chronisch pijnpatient. Ik leef nog steeds elke dag met veel pijn. Maar ik heb wel zin in het leven! En is het een rommeltje..dan is het een rommeltje. Zelfs laatst was er een vriendin onverwachts op bezoek, het hele huis was een bende. (Had een slechte dag) vond ze het erg. Nee! Ik was eindelijk een normaal mens met een gezin. (Uiteraard tussen de gesprekken door, opgeruimd)
Voor mij (al ben ik niet perfectionistisch, maar zit ik met andere dingen) is de oplossing mindfulness. Daardoor leer ik om dingen meer te laten gaan en meer compassie met mezelf te hebben als het niet gaat zoals ik wil. Mindfulness en stressreductie (Bob Stahl & Elisha Goldstein) - Uitgeverij Nieuwezijds dit is een heel goed introductieboek voor mindfulness waarin de 8 weekse cursus (die vaak gevolgd wordt) als het ware op papier staat. Mindfulness voor beginners (Jon Kabat-Zinn) - Uitgeverij Nieuwezijds dit lijkt me ook een goeie. Kabatt Zin is een goede schrijver over mindfulness.
als ik je stuk zo lees...vraag ik me af of je wel last heb van perfectionisme? Iets goed willen doen voor de buitenwereld (de mensen om je heen, je man, enz) is iets heel anders dan perfectionisme...
Dat was ook mijn gedachte,als er overal speelgoed ligt wil ik het ook vaak opeens weg hebben. Ik denk dat je probleem meer een stukje verveling/frustratie is. Ik heb bijvoorbeeld vaak s ochtends (vooral in het weekend) dat ik het huis vies en rommelig vind. Daar kan ik dan flink sacherijnig om worden. Vaak als ik dan thuis kom valt het dan mee en was het helemaal niet zo vies.