Ook hier niet een man maar ikzelf die teleurgesteld WAS over het geslacht. Ik had heel erg gehoopt op een meisje maar blijkt een jongen te zijn. Tja het was echt even wennen maar gelukkig is dat goed gekomen. Toen ik hardop naar iedereen uitsprak dat ik liever een meisje had willen hebben hoorde ik van veel vriendinnen/kennissen dat ook zij een voorkeur hadden maar daar nooit open over durfde te zijn bang voor reacties etc. Ik heb die reacties ook gehad (ook hier op dit forum) maar goh, kan ik er iets aan doen dat ik een sterke voorkeur heb? (en daar eerlijk over durf te zijn?) Eerste reactie was verdriet en teleurstelling, inmiddels helemaal gewend en kan ik niet wachten tot ons mannetje er is Komt vast helemaal goed, ook bij jullie!!
Een voorkeur hebben, sure, maar er vol walging over praten? En dan ook na een freaking IVF-poging? Ik zou m'n man gevraagd hebben of hij de voordeur zelf kon vinden, of dat ik 'm even moest aanwijzen. Kan me voorstellen dat je er verdrietig van wordt. Het gaat om je kindje, waar je, zelfs nu hij of zij nog niet geboren is, al ongelooflijk veel van houdt. Als iemand daar 'vol walging' over praat, is dat vreselijk kwetsend. Ligt dus zeker niet aan jou hoor!
TO ik begrijp jouw man echt niet en denk dat je terecht heel erg boos mag zijn. Ook zou ik hem erop aanspreken dat hij dit soort dingen in het openbaar absoluut niet meer mag uitspreken. Wel naar jou toe maar niet naar anderen. Mensen onthouden dit soort dingen en kunnen dit altijd aan je kind overbrengen. Verder weet ik van een aantal mannelijke vrienden en collega's dat bijna iedere man in ieder geval 1 zoon wil. Bij heel veel mannen ligt dit erg gevoelig. Een zoon (zeker bij mannen die een mannelijk beroep doen, uit een mannengezin komen of een teamsport doen) geeft herkenning, zet de familienaam voort en geeft een soort "mannelijke trots" (zoals een kennis het ooit omschreef). Hij gaf ook aan dat een meisje in het gezin erg leuk is maar dat de meeste mannen (ze hadden dit ooit in vertrouwen besproken) toch wel een zoon erbij willen hebben om later mannendingen te doen. Ik vind dat iemand best iets van teleurstelling mag voelen. Dat zijn immers zijn gevoelens. Maar walging of het openbaar uitspreken kan echt niet. Daarbij begrijp ik dit zeker niet van mensen die in een medische molen hebben gezeten. Dan mag je al blij zijn dat je überhaupt een kind krijgt!! Ik hoop echt dat jouw man bij gaat draaien als het kind er eenmaal is (nu is het natuurlijk nog niet echt en erg abstract). Ik ken helaas een paar uitzonderingen waar dat niet is gebeurd
Wat ontzettend moeilijk omdat aan te horen TO! Snap dat je daar erg verdrietig van word. Hopelijk draait hij bij na de bevalling. Mijn man wou bij de eerste graag een dochter, die kregen we ook. Hij zei wel altijd ik wil wel dat de tweede een jongetje is want hij wil heel erg graag een jongen ook hebben. Nu ben ik zwanger van de tweede en zei hij pas van het maakt me ook niet uit als het toch weer een meisje zou zijn, dat is veel leuker voor Sophia (oudste dochter). Superlief dus. Hij is ook echt onwijs dol op zijn meisje. Stuurde hem pas een filmpje van een papa die op date ging met zijn dochter en hij zat met tranen in zijn ogen, zo mooi vond ie het.
Ik vind het ook heel heftig... Je weet dit als je aan kinderen begint!! Helemaal met jullie voor traject, toch een bewuste keuze. Ik heb nooit een voorkeur gehad. Beide leken mij super leuk. Mijn vriend had ook geen voorkeur. Mochten we ooit nog een kindje krijgen, zou zowel een jongetje als een weer een meisje super leuk zijn.. Ik vind het een leuke verrassing van de natuur. Hopelijk draait ie bij..
Super egoïstisch is je man sorry maar andere woorden heb ik er niet voor! Hopelijk draait hij bij als hij de kleine in zn armen heeft!