Ik vloek ook weleens maar niet met het K-woord. Mijn kinderen vloeken niet en de oudste is 10 jaar. Hij zegt soms wel jeesus als die iets heel stom oid vind. Kan er niet zo mee zitten moet ik zeggen. Ik woon in het Westland en man komt uit tuindersfam en die kunnen er ook wat van haha
Ik vloek bijna nooit behalve als ik me pijn doe dan vliegt er wel eens een f##k uit Maar andere vloekwoorden gebruik ik niet Mijn man vloekt nooit
Ik vloek als een bootwerker Ligt wel een de situatie moet ik zeggen, als ik me netjes moet gedragen dan doe ik dat ook zeker wel en kan echt keurig zijn. Maar als ik thuis ben of onder bekenden dan is het anders en kan ik echt wel goed vloeken moet ik zeggen, trouwens ik zeg nooit k*nker of zo, dat vind ik echt niet kunnen! Heb wel mijn grenzen. Zal wel moeten gaan leren minder te vloeken met een kindje op komst nu
Hier in huis vliegen de F*cks je om je oren, kan er niets aan doen, maar de kinderen nemen het niet over (gelukkig) al komt er daar wel af en toe een shit uit als er iets fout gaat. Nou ja, als dat het ergste is.
Ik vind het geen excuus om te zeggen dat je een Rotterdamse bent, om heel eerlijk te zijn .... Ben er zelf 1 en heel keurig opgevoed en ik ken heel wat Rotterdammers die ook niet vloeken! Ik zal niet zeggen dat ik nooit vloek, dat doe ik een heel enkele keer als ik met een hamer op mijn vingers tik, of mijn teen stoot ook heus wel. En man en oudste zoon (17) ook. Maar ik roep bij een GVD die zomaar geuit wordt echt wel dat ik dat niet wil horen hier in huis. Het is hier dus geen standaard taal, maar komt dus een heel enkele keer wel voor. En als ik het zelf doe, sla ik van schrik mijn hand weer voor mijn mond en roep (als er iemand bij staat) sorry! (behalve als de pijn niet te harden is )
Nu Jamila ouder word merk ik dat ik zelf al vaker potverdikke/potverdorie zeg. Normaal zeg ik kut maar dat kan natuurlijk niet meer. Gvd probeer ik niet mee te vloeken maar als ik erg schrik dan flapt het er wel eens uit.
Wij vloeken absoluut niet, niet vanwege geloof, maar gewoon omdat wij het allebei ordinair en grof vinden.
Ik vloek behalve een af en toe shit niet. Niet vanuit geloofsovertuiging oid. Naar gewoon omdat het niet in mij zit. Mijn partner daarin tegen... laat hem meestal even begaan en als het me te gortig wordt of ik mijn dochter met grote ogen zie kijken vraag ik rustig of er even een andere taalsoort op tafel mag. Dochter lief vloekt hier thuis niet. Maar weet zeker dat er met vriendinnen tijdens het "chillen" genoeg f.uck's e.d. voorbij komen.
Ja, of een willekeurige naam noemen, uit gewoonte. Kan ook Harry of Gerda zijn. Dat je gelovige mensen ermee voor het hoofd stoot, geloof ik best, maar een keertje 'Jezus!' roepen, vind ik ook geen dramatisch vloeken hoor.
Oh ja hoor, bekend hier. Ik ben in de omgeving van Rotterdam geboren en getogen en kan er ook wat van. Mijn man daarentegen vindt het ook niks en wijst me ook wel eens terecht. Ik kan er eerlijk gezegd niet zo mee zitten. De familie doet het ook, ik ben er mee opgegroeid. Bij de familie staat mijn man soms met zijn oren te klapperen. Dan ben ik nog mild. Ik woon nu een stuk noordelijker van Rotterdam en daar wordt niet zo veel gevloekt lijkt het. Ik probeer er op te letten maar ik moet zeggen dat het niet mee valt. Onze oudste zoon weet dat hij bepaalde dingen niet mag zeggen wat grote mensen wel zeggen en daar houdt hij zich ook aan. En wat hij later doet moet hij weten. Eén kanttekening; ik ben op straat een keer lastig gevallen door een jongen en toen ik mijn mond opentrok en er op los vloekte tegen hem, is hij weggegaan. Misschien toch afgeschrikt... hihi.
Ik vind vloeken verschrikkelijk, sneu en ik associeer het met niet al te intelligente mensen. Het heeft totaal geen nut, je kwetst er mensen mee. Waarom zou je het doen? Ik hoop dat je het snel af leert.
Ik ben lerares en was dus al voordat we zelf kinderen kregen gewend om op mijn woorden te letten. Maar toen ik laatst na een flink naar bed-breng-drama tòch nog even over mijn hart streek en onze peuter-puber-bijna-kleuter toch nog even een slokje water gaf en hij vervolgens zijn bed onder knoeide èn de vloer nat was, waardoor ik uitgleed, in spagaat raakte (wat ik dus niet kan) en daarbij ook nog eens mijn teen stootte.... Toen kwam er toch een halve vloek uit. Het bleef bij God..... (wat in technische zin geen vloek is, natuurlijk.) Mijn man was zo wijs om mijn taken even over te nemen na dat moment en kreeg onmiddelijk van onze zoon de vraag; "Papa, wat is God?" haha. Mijn man heeft dat keurig uitgelegd. En nu blijven de vragen komen. Het deel dat God overal is, maar dat je hem toch niet kunt zien is moeilijk te bevatten. Vandaar dat onze zoon laatst in de achtertuin stond te roepen "Gooohoooddd, waar bèèèn je?" Zo zie ja maar, dat (bijna) vloeken toch tot iets moois kan leiden: onze zoon zoekt God.
Doet me denken aan een stage voor de PABO. Stond een verhaal te vertellen en gebruikte daarbij ook woorden als jeetje en goh... Ik had geen idee dat dat verbasteringen waren (gebrek aan opvoeding)... Ik let er thuis wel op en grijp ook in wanneer er thuis woorden gebruikt worden die geen ABN zijn, maar helaas pikken ze weleens wat op bij een vriendin van me in haar huis...
Hier wordt niet gevloekt, uit geloofsovertuiging. Ik ga de naam van God niet noemen als ik kwaad of geschrokken ben. Die gebruik ik liever op andere momenten. En daarom kan ik het ook niet waarderen als mensen zijn naam of die van Jezus gebruiken op momenten dat ze kwaad oid zijn.
Bij ons is het volgens mij fel minder geworden sinds we een kind hebben.. Ik denk dat ik maar één vloekwoord gebruik en dat is "miljaar", is ook een beetje typisch voor de streek waar ik woon. Ik zou het niet erg vinden moest mijn zoon daarmee vloeken, je beledigd er niemand mee. Is iets zoals "duizend bommen en granaten", het vloekt gewoon lekkerder. Mil-jaaaaaaarrrr (met een goede franse R) Zo hebben jullie NLers weer wat nieuws! Oh, en hier vooral bij iets laten vallen wat dan een troep maakt of stuk gaat, gewoon als iets ontzettend verkeerd gaat. Het lucht ook gewoon op.
Die ken ik nog van Lambic (was vroeger Suske en Wiske fan). Vroeg me altijd al af wat dat betekende...
Nou in MIJN vroegere stukje Rotterdam was ik nog braaf. En ik vind het wel een excuus. In sommige delen is vloeken nou eenmaal meer geaccepteerd en indien je daarin op groeit, is het niet heel vreemd dat je dat deels overneemt. Kijk, ik ben het wel eens dat het beter is om het niet te doen. Maar sommigen maken wel een heel groot issue van wat incidentele milde krachttermen, vind ik. Maar goed, ik begrijp wel dat het maar net een kwestie is van wat je gewend bent.
Wij hebben voor onze zoon trouwens een eigen 'vloekwoord' in het leven geroepen. Helemaal betekenisloos. Dus ook geen ziekte, uitwerpsel of lichaamsdeel ofzo. Hij zal straks op schoolheus het nodige leren. Maar hij is nu aan dat woord gewend en neemt daardoor (althans, dat is de ervaring tot nu toe) ook niet zo gauw iets van een ander over.