De laatste tijd zit ik steeds meer na te denken over een tweede. Mijn vriend heeft dit nooit gehad. Hij twijfelde uberhaupt of hij een eerste wilde en ziet dit als een soort compromis. Hij vond het eerste jaar erg zwaar en niet leuk. Nu vindt hij het heel leuk maar zwaar. Hij is rustig van aard en vindt het al moeilijk als ze langer dan 5 minuten huilt. Ze zit middenin de 'terrible 2' dus dit gebeurd wel eens. Hij raakt hier geirriteerd door en soms danig in de stress. Ik vind hem dan niet zo'n leuke vader. Ook heb ik hem veel moeten leren. Hij was erg onzeker. Ik heb in een kinderdagverblijf gewerkt dus had al enige ervaring met kleine kinderen. Ik heb het gevoel als er een tweede komt 'dat ik hem dan echt iets aandoe' en hij dit niet trekt. Hij kan slecht tegen weinig slapen. We hebben geluk met een goede slaper maar dit is 3 maanden (tijdens de verlatingsangstperiode) slecht geweest en toen was hij helemaal de weg kwijt (tegen een burnout aan). Verder is hij zelf enig kind en zegt niks gemist te hebben. Misschien heb ik ook wel niet zoveel te willen. Naast het feit dat ik vind dat je het beide moet willen, zijn we redelijk oud. Hij (bijna 45) en ik (38), word dit jaar 39. De eerste heeft een jaar op zich laten wachten en ik heb een BBZ gehad (1 eileider verwijderd). De kans dat ik dit weer krijg is dus aanwezig. Wat is jullie mening? Hem proberen over te halen (wat in mijn ogen een kansloze missie is want hij is aardig vastberaden) of het accepteren dat het bij 1 kindje blijft? Onze relatie is goed en ik wil met hem oud worden. Mijn vriendin heeft 2 kinderen en bij hen is de relatie niet goed. Zij zegt 'beter gelukkig met z'n drieen dan ongelukkig met z'n vieren.' Daar vind ik wat voor te zeggen. Ik denk dat het misschien ook onze relatie kan gaan kosten. Ik ben benieuwd naar jullie meningen/ervaringen en evt. ook verhalen waarbij het toch gelukt is om voor een tweede te gaan en hoe dat is gegaan. Alvast dank en excuus voor mijn lange betoog!
Heel eerlijk.. Ik zou geen tweede kind met iemand willen die zo in het ouderschap staat. Zwaar voor jezelf en oneerlijk tegenover het kind.
Bedankt voor je reactie. Ja ik besef ook dat ik het moet gaan accepteren. Het is net zoals een eerste een diep gekoesterde wens en voelt als een proces om dat te moeten afsluiten. Het idee niet meer zwanger te worden en alles nog een keer mee te maken. Dat laatste is niet de belangrijkste overweging overigens. Ik heb zelf een broer en zou mijn meisje graag nog een broertje of zusje willen geven. Toch besef ik ook dat ik gezegend ben met 1 gezond kind en een gelukkige relatie. Hoewel dit laatste dus enkel niet geldt voor het ouderschap. Hierin zijn er wel duidelijke verschillen.
Eerlijk? Niet doen.. Je lijkt je man goed te 'zien'.. Zoals je beschrijft wat het hem nu al kost, en dan heb je niet alleen de eerste zware jaren nog een keer maar ook de drukte van twee opgroeiende kinderen en hun gezamenlijke interactie. Hij zal er niet leuker van worden, veel gespannen etc.. Als je met hem oud wil worden zou ik dankbaar zijn voor het kind wat hij je gegeven heeft en zelf gaan accepteren dat het bij dit ene kind blijft (makkelijk gezegd natuurlijk) Ik vind je trouwens wijs en respectvol overkomen
Heel erg herkenbaar. Ik wil graag een derde en ook een vierde. Ok dan, minimaal een derde om het zwanger zijn te kunnen 'afsluiten'
Onze wens was altijd 2 kindjes. Na de geboorte van onze zoon zei mijn vriend al dat ik het voorlopig niet moest gaan denken over een tweede. (ik wilde er altijd 2 achter elkaar maar daar was ik wel van terug gekomen). Pas na 2 jaar gaf hij aan dat hij graag een tweede kindje te willen, met het liefst in ieder geval 3 jaar leeftijdsverschil. Wij zijn nu volop bezig, mijn wens is net zo sterk als de zijne. Het blijft lastig, je moet er allebei voorstaan anders werkt het niet. Maar ik zou er wel heel vedrietig van zijn als mijn vriend had besloten geen tweede meer te willen. Toch een soort rouwproces denk ik.
Pomm, precies zo voelt het als een soort rouwproces. 'Het kindje dat er niet komt'. Dit is niet altijd goed te begrijpen voor mensen. Dankjewel Maja! Daar heb je ook zeker een punt, de drukte van 2 opgroeiende kindjes en hun interactie. Je weet op voorhand nooit hoe die zal zijn natuurlijk. Ik heb zelf het gevoel dat dit wel erg zwaar voor hem zal zijn, ook begripsmatig. Jekil, of het nu om een tweede of een derde gaat,het gemis blijft hetzelfde. Gevoelens laten zich niet makkelijk uitschakelen. Ik hoop dat het je nog een keer gegund is!
Hier ook dat probleem, ik wil heel graag ml niet. Van de week wel echt mijn gevoel uitgesproken dat ik wel heel graag wil en dat het dan volledig zijn keus is dat er geen 2e komt. Hij gaat er nog eens goed over nadenken maar we zijn er iig beide over uit dat het iig dit jaar nog niet gaat gebeuren. Maar ja ik ben wel al 38 dus heel veel tijd om na te denken hebben we niet
Lastig, ik vrees in jullie geval dat je je erbij neer moet gaan leggen.Wij zijn veel jonger maar ook mijn man vond het eerste jaar niet zo leuk en staat ook nu nog niet te springen om een tweede. Mijn wens is echter zo groot dat hij zich erbij neer heeft gelegd dat er op termijn hopelijk nog eentje bij komt, we hebben de tijd. Mochten we jullie leeftijd hebben gehad, dan zou ik degene geweest zijn die zich erbij neer had moeten leggen. Het idee om nooit meer zwanger te zijn, kan ik nog niet accepteren. Ook voelt mijn gezin nog niet compleet en ik kan me voorstellen dat jij dat ook voelt. Ik wil je sterkte wensen met het proces, toch een vorm van rouw en het afsluiten van je vruchtbare periode.
Helemaal mee eens, ik zou eerlijk gezegd ook twijfelen of ik een eerste met zo iemand zou willen Want een kind gun je niet om op die manier gezien te worden door eigen vader ..
Ik ben het hier wel mee eens. Vind het in de eerste plaats onwijs erg voor jou dat je de wens voor een tweede moet laten varen maar heb ook medelijden met jullie kindje die een vader heeft die zo tegen het vaderschap aankijkt. Wordt er best wel verdrietig van.
Ik denk ook accepteren. Kan zwaar zijn, ik ben er zelf ook doorheen gegaan (maar was vanwege mijn eigen gezondheid). Maar is goed gekomen hoor! Ik vind t wat overdreven om te zeggen dat hij 'zo in het ouderschap staat' ed. Niet iedereen kan even goed tegen de 'nadelen' van kinderen. Maar daarnaast kan iemand best ook een goede, lieve ouder zijn natuurlijk. Er zijn heel veel mannen die de eerste jaren van kinderen absoluut niet leuk vinden. Zelf vind ik t ook makkelijker en leuker worden, hoe ouder ze wordt.
Hier speelt het ook dat ik heel graag een 2e wil en mijn vriend niet. Hij is ook enig kind en vind het zo prima. Hij staat er wel anders dan jouw partner en kan het wel beter hendelen. Maar ik ben nu 40 en lichamelijk beperkt door erge rugproblemen. In mijn hoofd weet ik dat een 2e voor mij niet haalbaar is en ik denk dat hij mij daarin beschermd. Ik zelf begin nu ook steeds meer te beseffen dat met een 2e erbij, ik het niet ga redden. Nu ons zoontje in de peuterpubertijd zit en best eigenwijs en dwars merk ik dat het lichamelijk niet altijd meer lukt en dan zou ik er 2 hebben. Heel moeilijk om mijn gevoel te negeren maar het is niet anders. Ik heb het wel heel jammer gevonden dat hij meteen al de deuren dichtgooide met dat hij echt niet wilde. Het was gewoon nee en het blijft echt nee voor hem. Je moet er ook echt samen achter staan dus het word nu dus echt nee. Heel moeilijk maar goed ik mag al blij zijn dat we 1 kindje hebben mogen krijgen. Ik ken ook mensen die er helemaal geen hebben mogen krijgen. Mijn partner is ook geadopteerd omdat zijn adoptieouders zelf geen kindjes konden krijgen.
Bij ons speelt dit ook een beetje, al spelen er bij mij ook twijfels of ik wel een tweede wil. We vonden het eerste jaar allebei pittig en riepen dat er geen tweede zou komen. Nu onze dochter twee is gaan we het nog één keer proberen met een cryo, die we nog over hebben van onze icsi behandeling. Als dit lukt komt er een tweede, zo niet sluiten we dit hoofdstuk af. De mmm willen we allebei niet meer in. Ik vind het wel overdreven dat de man van ts door sommigen als slechte vader wordt gezien! Ik kan ook heel slecht tegen slaapgebrek, kan ik ook niet veranderen, en ik heb ook veel stress (gehad). Voor mijn man geldt hetzelfde en we hebben het echt even moeilijk gehad. Dat maakt ons geen slechte ouders, dat is echt onzin!
Heftig lijkt me.... Hier wisten wij vooraf beiden hoe we het graag wilden en we zaten gelukkig op een lijn. Ik heb dus in de laatste zwangerschap een soort van afscheid genomen. Onze eerste is heel makkelijk en de tweede helemaal niet. Ik heb na een hele zware tijd vooral door de situatie met de tweede (en natuurlijk ook andere dingen) een burn out gehad. Ik ben er nog steeds niet helemaal doorheen. Ik vind het dus retezwaar en ook al was een derde niet de wens, die zal er zeker nooit komen (niet vrijwillig) Ik zou het vreselijk moeilijk accepteren vinden maar ik denk dat je vriendin gelijk heeft. Daarbij denk ik dat je leeftijd ook wel risico met zich mee brengt. Jammer trouwens dat je man zo heftig reageert op gewoon het hebben van een kindje. Misschien eens een goed boek (kijk, luister en begrijp van jantine peters) laten lezen en/of een triple p cursus oid laten volgen om het wat beter te begrijpen? Sterkte met het afscheid nemen van je wens.
TS, ik vind het trouwens best dapper van je man dat hij er zo eerlijk over is. Ik ken ook stellen waarbij er 'voor de lieve vrede' meer kinderen gekomen zijn. Die zijn er ook niet allemaal gelukkiger van geworden. Neemt niet weg dat ik wel snap dat je in een lastige situatie zit, hoor! Ik herken er evengoed veel van, mijn man is ook stelliger dan ik.
Een kind moet je samen willen, als de ene dat niet wil moet je er, in mijn ogen, niet aan beginnen. Niet eerlijk naar het kind toe als het voor een van de ouders eigenlijk helemaal niet zo welkom is. Een goede relatie is heel wat waard vind ik. Of dat meer waard is dan jouw kinderwens moet je zelf bedenken. Ik zou ook nog wel een kindje willen. Man niet. Dus dan gebeurt het gewoon niet, hoe graag ik het ook wil. Mijn relatie en het welzijn van mijn andere kinderen vind ik belangrijker.
Bedankt voor jullie reacties. Ik zat nog even terug te lezen en ik dacht misschien hebben mensen mijn verhaal toch verkeerd geinterpreteerd wat ik me ook wel voor kan stellen door het woord 'compromis', dit is echter hoe ik het voel. Uiteraard wilde we samen een kind. Ik zou nooit aan een kind beginnen als hij het niet had gewild. Sterker nog ik was al aan het accepteren dat er geen kinderen zouden komen en zette de liefde boven 'het krijgen van kinderen'. Totdat op een goed moment, we op visite gingen bij een vriendin met een zoontje van 1,5 waar mijn vriend heel leuk mee heeft gespeeld. Vanaf dat moment was hij om en zijn we ervoor gegaan. Eigenlijk moet ik het anders verwoorden. Hij wist niet of hij kinderen wilde maar als hij kinderen wilde dan wilde hij er maar 1. Ik hoop dat jullie de situatie nu beter begrijpen. Ook is hij een goede vader. M'n dochter is helemaal gek op haar pappa. Ik denk dat iedere ouder onzeker is als ze voor het eerst ouder worden. Inderdaad is de een meer stressgevoelig dan de ander. Ik begin nu langzaam aan het idee te wennen dat het bij 1 gaat blijven. Waar ik nog het meest moeite mee heb momenteel is dat mensen vragen wanneer de tweede komt. In m'n hart denk ik dan 'het liefst gaan we er weer voor'. Mijn vriend is dan altijd de eerste die roept 'oh nee, het blijft bij 1' of 'het is een 'once in a lifetime experience', dat laatste zegt hij altijd letterlijk en met volle overtuiging. Ook zijn moeder doet hierin mee (vind ik nog erger!!!), ze zegt 'dat moet je niet meer doen joh', 'gewoon het bij 1 kindje houden.' Ook zij is enig kind en had enkel de wens voor 1. Ze is 76 jaar en kan het volgens mij (qua oppassen) niet meer aan. Ze past 1 dag in de week op. Dan denk ik 'waar bemoei je je mee'. Lang verhaal kort, ik begin langzaam afscheid te nemen van het idee dat er nog een kind gaat komen en geniet van het geluk en wonder wat we wel hebben mogen krijgen. Verbitterd ben ik zeker niet en zal ik ook nooit zijn met zo'n prachtige dochter!