In maart 2013 bevallen van een zoon. 8 pond, op zich niet bijzonder, maar meneer had in verhouding een groot hoofd en brede schouders. Om die reden werd ik ook ingeleid met 40 weken. Na 36 uur weeën en 15 minuten persen, hop naar de OK want meneer kwam er met geen mogelijkheid uit. Deze zwangerschap heb ik de wens om zelf te bevallen. Ik wil dit zoooooooo graag! Nu blijkt tijdens de controle dat dit kleintje niet onder doet voor zijn/ haar broer en dat het nog groter zal zijn. Maar goed, ik had mijn keuze gemaakt zelf te bevallen en dat was tijdens de eerste afspraak bij de gyn nog akkoord. Tweede afspraak gyn ( vorige week) had onze uk weer een behoorlijke groei gemaakt en begon ze al over inleiden met ballon met 39 weken ( schijnt wel te mogen na ks ). Ik bleef volhouden toch echt zelf te willen bevallen en dat ik ook zo graag wil ervaren hoe het is dat het vanzelf begint. Nu moest ik gisteren weer op controle en had ik het hoofd van de afdeling. Was wel benieuwd hoe hij er in stond. Hij gaf aan dat de baby nu al ruim 8 pond is en qua omvang al net zo groot is als onze zoon bij geboorte ( hoofd/ buik). De verwachting van hem is dat de kleine bij 40 weken onderhand 10 pond zal zijn! Nou, ik schrok mij werkelijk een hoedje! Ik was totaal verbouwereerd toen ik daar weg ging en in de auto behoorlijk emotioneel. Daar ging mijn droom zelf te bevallen. Ja, volgens hem kan ik het best proberen maar de kans dat het lukt is zeer minimaal. En daarnaast wil hij al inleiden tussen week 38 en 39 om het voor mij wat makkelijker te maken en de kans op een spoed ks kleiner te maken. Dit zou dus betekenen over een week al! Hallo???!!!!! Ik ben er nog niet klaar voor hoor! Tja, dan blijft de optie ks over en die wordt dan tussen week 39 en 40 gepland. Wat moet ik nu? Mijn man zegt je kunt het wel proberen maar hoe kom jij er uit na de bevalling ( totaal ruptuur ofzo...)? Als het bij onze zoon al niet is gelukt waarom zou het nu dan wel lukken? Dus waarom überhaupt beginnen met inleiden.... Maar ik denk zo, stel ze maken een foutje met meten. Je hoort het zoooooo vaak dat het gebeurt.... Dadelijk plannen we de ks en dan komt er een ukkie uit! ( eigenlijk weet ik ook wel dat het niet zo is....) En dan nog, stel ik ga voor de ks. Hoe ga ik dat in Godsnaam doen straks met een zoon van 1.5 en een man die altijd werkt? Ik kan onmogelijk weken lang verzorging in huis nemen! Of erger nog, mijn schoonmoeder die hier dagelijks rond huppelt! Na een nachtje slapen heb ik mijn wens om gewoon te bevallen ( dus dat het vanzelf begint) al laten varen maar nu moet ik dus de keuze maken tussen inleiden met ballon en ks. Wat zouden jullie doen? Ervaringen zijn meer dan welkom!
Iets andere situatie omdat de keuze inmiddels voor mij is gemaakt maar bij mij was het het volgende: Bij mijn eerste heb ik een spoedkeizersnede gehad. Lang verhaal maar ik voelde geen leven meer en achteraf bleek dat ze door een fout in de placenta 437ml bloed (een baby heeft maar 500ml) naar mij verloren was. Doordat ik rhesus negatief ben had ze een hb van 1,8. Nu ben ik zwanger van een tweeling en was er eerst ook sprake van inleiden. Want dat zou beter zijn voor de longrijping van de kindjes etc etc. Maar er zitten ook veel nadelen aan. De kindjes groeien op de lijn van een eenling en zijn erg groot. Zo is het hoofd van kindje A wat als eerste komt 6 weken groter dan de zwangerschapsduur. Kindje B ligt in stuit. Inleiden willen ze in het wkz dus echt niet om de volgende redenen. - er is kans op een weeenstorm waardoor de kans dat het litteken in de baarmoeder scheurt een stuk groter wordt. - kindje 2 ligt in stuit dus de kans dat het dan alsnog een ks wordt voor kindje B, nadat kindje A natuurlijk is gekomen is groot. - beide kindjes zijn fors dus als het niet past wordt het alsnog een ks. En nog wel meer dingen. Dit heeft voor mezelf de weegschaal doorgeslagen naar een ks. Ondanks dat ik heel graag een natuurlijke bevalling had gewilt. Dit is ons laatste zwangerschap. Medisch mag het hierna niet meer. Ik wilde zo graag beleven wat weeen nu waren, een kindje op mn buik, dat papa de navelstreng door kan knippen. Etc etc. Maar aan de andere kant zit ik er niet op te wachten om en van ondren en van boven open te liggen. Ze hebben voor mij de beslissing gemaakt dat het een geplande ks wordt en ik moet zeggen dat ik er vrede mee heb. Het geeft rust, de kindjes kunnen beter in de gaten gehouden worden (ze hebben beide rhesus) etc etc. Ergens baal ik ook wel maar het is goed zo.
Als je eerste natuurlijk is geboren dan zou ik het eerst gewoon proberen. Zou wel als ik jou duidelijke afspraken maken
Ja, zoals jij het beschrijft, zo voel ik mij dus ook. En idd, als zij de keuze voor je maken kun je/ moet je je er bij neer leggen. Dat geeft zo veel meer rust. De onzekerheid van een keuze moeten maken nu is voor mij echt killing. Ik wil niet weer dat de kleine in gevaar komt omdat ik zo nodig het zelf wil proberen uit te persen. Maar ja, wellicht is dit onze laatste en dan heb ik nooit ervaren hoe het is om zelf te bevallen.
Dat heb ik ook. Ik wordt bij de ks gesteriliseerd. Als wij nog meer kinderen krijgen is dit voor mij gevaarlijk maar in het beste geval zijn ze gehandicapt, in het slechtste geval overlijden ze in de zwangerschap. Ik zal dus ook nooit een natuurlijke bevalling meemaken. Geen weeën, geen kindje op mn buik, dat mn man de navelstreng doorknipt etc etc. Ik heb me erbij neergelegd. Ook omdat ik weet wat alle risico's zijn als we wel wachten totdat de baby's besluiten te willen komen. Het heeft wel wat moeite gekost en dat teleurgestelde gevoel blijft wel een beetje. Alsof ik er niks voor gedaan heb en voor de makkelijke manier gekozen heb maar het is niet anders. Je doet het tenslotte ook voor de gezondheid van je kindje en die van jezelf.
hier geen soortgelijke situatie maar wel ook een min of meer "gedwongen" keizersnede vanuit het ziekenhuis.. De argumenten bij mij zijn: * Door een eerdere keizersnede heb je sowieso al een hogere kans op herhaling (als je natuurlijk begint..) * Door mijn overgewicht heb ik meer kans op een keizersnede als ik natuurlijk probeer * Doordat ik bij de eerste op 5 cm bleef hangen heb ik meer kans op herhaling dat dat gebeurt als ik natuurlijk probeer * Er is altijd kans dat het litteken van binnen scheurt als je natuurlijk probeert. * Indien je natuurlijk begint en er gebeurt een van bovenstaande dingen dan wordt het een SPOED keizersnede en zijn er meer kans op complicaties voor mijzelf en de kleine omdat het een gevaarlijke acute situatie kan opleveren. Daarnaast zal je misschien onder narcose moeten.. Die dingen hebben bij mijn gynaecoloog de doorslag gegeven om mij een geplande keizersnede te geven omdat de risico's gewoon simpelweg te groot zijn.. Stel dat ik wel weeën zou krijgen voordat ik 40 weken ben dan gaan ze alsnog een secundaire (niet geplande maar ook geen spoed) keizersnede doen op dat moment. In het begin had ik het er erg moeilijk mee en dat heb ik soms nog steeds maar als ik dan denk aan alle risico's die het met zich meebrengt als ik het "toch probeer" dan weegt dat mij niet op tegen de keizersnede.. Ja, ik zou ook het liefste een paar uur na mijn bevalling het ziekenhuis uitlopen en geen operatie ondergaan maar NOG liever wil ik gewoon mijn dochtertje veilig en gezond vasthouden. En dus maar "tanden op elkaar" en de operatie/nasleep doorkomen en haar gezond en wel kunnen opvoeden.. Maar ik snap je gevoel hoor.. het is volkomen normaal dat het voelt als een teleurstelling.. Praat er wel over want het is belangrijk dat ze het weten.. Misschien een ander idee.. Welke ziekenhuis zit je? Ik krijg in mijn geval een natuurlijke/gentle sectio en dat is zoooooo fijn.. Dan mag je je kindje wel op de borst houden na het bevallen/tijdens verkoeverkamer.. Helaas doen nog niet alle ziekenhuizen dat
Tijdens de ks van onze zoon mocht ik ook lang de kleine bij mij houden. Hij deed het gelukkig erg goed dus ik kon hem lekker lang bij mij laten liggen. Ik weet niet of ze daar de gentle sectio doen maar ik was zeer tevreden met de eerste keer ks. Het voelt idd als een teleurstelling, maar zeker de argumenten die jij aandraagt, daar moet ik ook realistisch in zijn. Maar dat is op dit moment zo lastig. Mijn emoties overstijgen het rationele. Mijn vk heeft gezegd dat als ik nog vragen had n.a.v. de behandeling in het ziekenhuis ik altijd contact op kan nemen. En dat ga ik morgen ook doen. Ik wil haar bevindingen graag horen. Is het idd zo'n groot kind of maken ze een foutje? ( hoor je wel vaker toch?) Dan zal ik mijn beslissing maken....
Ik zou t altijd eerst zelf proberen, geen baby en geen bevalling is tzelfde Mijn vriendin kreeg trouwens zoon van 9, 5 pond en had geen enkel scheurtje
De vraag is dus of zelf proberen verantwoord is.. In mijn geval dus niet en daarom willen ze een keizersnede doen.. Ik denk dat ts goed moet navragen welke risico's beide opties hebben en dat tegen elkaar afwegen..
Als ze nog een keuze geven zou ik er vanuit gaan dat t geen groot risico is anders zouden ze je geen keuze geven. Zou wel snel kiezen en donderdag of vrijdag inleiden
Jij moet het doen he? En ze houden je echt wel in de gaten. Mijn 1e woog 10 pond en kon er ook niet uit, dus ks geworden. Wilde het bij de 2e wel weer zelf proberen, wat hier alleen maar aangemoedigd werd trouwens door man en ziekenhuis. Tja, uiteindelijk met 41+1 spontaan begonnen. Zij bleek ook 10 pond te wegen en pastte ook niet, dus werd het wel weer een ks, maar ik ben zelf altijd heel blij geweest dat ik het nog heb geprobeerd en dat het spontaan is begonnen, want de inleiding bij de oudste vond ik zelf vreselijk.
Even een kanttekening waarom hij dit vindt... Zijn oma is tijdens de geboorte van zijn vader (bijna 11 pond) overleden. Hij vindt om die reden het risico te groot. Alleen krijg ik hem niet wijsgemaakt dat dat 80 jaar geleden was en het medisch gezien nu toch wel ietsjes verder is.
Ik heb ongeveer in hetzelfde schuitje gezeten. Bij de oudste anderhalve dag bezig geweest en uiteindelijk een spoedkeizersnede (met veel complicaties zowel voor mijn kind als voor mijzelf) Bij de 2e wilde ik graag een gewone bevalling ervaren, maar naar mate mijn zwangerschap vorderde werd wel duidelijk dat ook dit exemplaar flink aan de maat zou zijn en dat ik bij een natuurlijke bevalling meer dan 50% kans zou hebben dat het weer een spoedkeizersnede zou worden. En dat wilde ik dus nooit meer meemaken. Ik heb tot 38 weken gewacht en heeeel hard gehoopt dat de bevalling spontaan zou beginnen en ik geen keuze hoefde te maken, maar dit gebeurde niet. Toen de knoop doorgehakt om toch maar voor een geplande keizersnede te gaan. Tot op de operatietafel werd ik verscheurd door twijfel, totdat mijn dochter uit mijn buik werd getild en ze echt heel flink bleek te zijn. Mijn eerste gedachte was: die had ik er nooit zelf uitgekregen. Wat was ik blij dat ik toch voor een keizersnede was gegaan. Vanaf het moment dat we de OK afreden, kon het genieten beginnen. Hoewel ik met het ergste rekening hield, ging deze keer het herstel zo ontzettend goed dat ik de laatste twee dagen de kraamhulp al wegkeek Voor mij ging het trouwens ook allemaal veel te snel. Ik was mijn zwangerschap wel zat, maar was nog niet klaar voor een baby, dacht ik. Maar toen ze er eenmaal was, was alles goed hoor! Een positief pleidooi voor de keizersnede dus, maar iedere situatie is natuurlijk anders. Niemand kan de keuze voor jou maken en dat is ook zo moeilijk. Overigens zeiden ze bij mij in het ziekenhuis dat inleiden na een KS eigenlijk geen optie was. Vreemd dat elk ziekenhuis daar een andere mening over lijkt te hebben. En dan nog je vraag over hoe je het moet redden met een baby en een dreumes na een KS. Heeft je man geen vakantiedagen opgespaard? En anders heeft hij misschien recht op zorgverlof? In goed overleg is er vaak echt wel het e.e.a. mogelijk. Mijn oudste ging in mijn herstelperiode wat vaker naar opa en oma of de crèche. Het liep eigenlijk heel soepel. Succes met je keuze!
Mijn tweede dochter werd geschat op 6,5 pond. Ze zou zeker kleiner zijn als haar grote zus, die was precies 8 pond. Maar mevrouw bleek bijna 11 pond te zijn!! 5480 om precies te zijn. Op de normale manier geboren, en van mijn 4 bevallingen, kwam ik er zelf bij die bevalling het beste vanaf. Een klein scheurtje, dat was alles. Daarna kwam mijn oudste zoon, die woog 8,5 pond maar kreeg een weeenstorm en toen had ik een totaal ruptuur.
Dit is inderdaad mijn verhaal... Ontzettend bedankt voor jouw toelichting. Het heeft mijn open weer geopend! Ik ben er bijna zeker van dat ik toch voor een keizersnede ga. Ik denk dat het voor mij de beste optie is gezien het advies van de diverse gyn's. Misschien moet ik een keer niet zo eigenwijs zijn en deze keer wel naar ze luisteren....
Heel graag gedaan! Fijn dat mijn verhaal je een beetje heeft kunnen helpen. Wat ik er nog aan toe wil voegen: door de spoedkeizersnede die ik bij mijn oudste had (en de vele complicaties die volgden) heb ik in het begin nauwelijks voor hem kunnen zorgen. Het duurde ook uren voordat ik hem voor het eerst zag na de keizersnede. Bij een geplande keizersnede gaat dat zo anders. Ik heb mijn dochter gelijk bij me gekregen en dat was zo'n bijzonder moment. Ze keek me recht aan en ik maakte het heel bewust mee. Ik was bang dat je bij een keizersnede de 1e ontmoeting met je kind nooit zo intens zou kunnen ervaren als bij een gewone bevalling, maar niets was minder waar. Ik was niet vermoeid door weeën, niet wazig door helse pijnen o.i.d. Ik was er juist met mijn volle verstand bij en daardoor kon ik gelijk keihard gaan genieten. Ik vond het daardoor juist een prachtige ervaring en kijk er met een heel fijn gevoel op terug.