Ik vind het apart dat mensen geluk koppel aan materiele zaken. Ja, natuurlijk wil je je kinderen het liefst alles laten meemaken en geven. Maar als dat niet kan is dat toch niet perse zielig en een garantie voor een slechte jeugd... ik zou mijn kinderwens absoluut niet laten afhangen van mijn portemonnee.
Wij hebben 4 kinderen ( waarvan de laatste een verrassing). Ons inkomen is voldoende om ze te voeden, te kleden, op vakantie te gaan en leuke dingen te doen. De oudste twee zitten nu op het vo en, zoals het er nu naar uitziet kunnen en willen ze straks gaan studeren ( ze willen dierenarts en advocaat worden). Ik ben bang dat wij die studies echt niet helemaal kunnen gaan bekostigen voor alle vier en ik maak me daar ook helemaal geen zorgen over. Natuurlijk wil ik hun studieschuld zo klein mogelijk houden, maar ik vind er helemaal niks mis mee dat ze er zelf ook hard voor moeten werken. dat heb ik zelf ook altijd moeten doen en je krijgt er een heleboel doorzettingsvermogen van. Bovendien hoop ik ook dat ze daardoor eerst goed nadenken voordat ze zomaar aan een studie beginnen die ze " wel leuk" lijkt.
Das wel waar. Hier hebben ouders altijd alles betaald. Bij een tante van mij weet ik dat de kinderen dat terug moeten betalen als ze werken, de kosten van de studies (als ik me niet vergis). Zou liefst zelf alles voor ze geven, omdat opleiding ook belangrijk is. Zou me beetje tekort geschoten voelen moest ik dat niet kunnen denk ik
Ik weet niet of ik het beter had gevonden als mijn ouders ALLE kosten van mijn studie hadden betaald. Ik woonde al snel op kamers en heb alles behalve het collegegeld zelf betaald. Dus boeken, levensonderhoud, huur, verzekering/ziektekosten. Ik heb best een redelijke studieschuld, omdat ik in het tweede jaar een tweede studie erbij ben gaan doen, en al met al kostte dat meer tijd. Ik zie het als investering, zonder studie geen academische loopbaan die ik van jongs af al wilde, wel jammer dat we nu beiden nog steeds aflossen, maar des te leuker als het straks over is en we dat bedragje maandelijks extra over hebben. Toch is het een enorm voordeel ten opzichte van de huidige generatie studenten die alles moet gaan lenen en per definitie (tenzij rijke ouders) met een schuld de arbeidsmarkt op gaan. Daarom vind ik sparen voor studies niet geheel onbelangrijk, al blijf ik erbij dat het goed voor een mens is om een doodnormale bijbaan te hebben. Ik heb duizenden boodschappen gescand bij de Konmar in mijn jonge jaren, en later plees van oude demente vrouwtjes geschrobd bij de Thuiszorg, ik denk dat die dingen in bepaalde opzichten nog leerzamer zijn geweest dan sommige onderdelen van mijn studie. Daarnaast heb ik al vanaf mijn 17e een arbeidsverleden opgebouwd, met kleine stukjes pensioen en over al die jaren recht op WW, niet geheel ongunstig op dit moment. Maar goed, is een beetje een zijpad, maar ik ga niet bewust voorkomen dat mijn kinderen zo rond hun 16e een baantje gaan zoeken door ze bergen geld mee te geven.
Ja dat dacht ik, dan begin je toch je jonge leven al meteen met schulden Ik heb liever geen schulden, en zou mijn kinderen hiermee ook niet willen laten starten.. In NL kan je een lening aanvragen om te studeren zeker? In België wordt dat zo snel niet gedaan (of toch niet dat ik weet) Mijn ex was NL en die had ook een schuld maar is na een jaar studeren gestopt.
Je begint je jonge leven al met schulden, maar met een universitaire opleiding hoop je uiteindelijk ook een goed toekomstperspectief te hebben met een (goedbetaalde) baan. Ik zal proberen om bijv. het collegegeld voor de kinderen voor ze te betalen, maar álles betalen voor allevier, dat zal gewoon niet gaan lukken. Ik vind dat ook niet nodig. Als ze iets willen bereiken, zullen ze er zélf ook hard voor moeten werken.
Mbt tot studeren, ik heb ook niet alles gekregen en inderdaad een schuld opgebouwd. samen met mijn partner, die een 4 keer zo hoge schuld had hebben we alles binnen 3 jaar kunnen terugbetalen. En dat was geen misselijk bedrag. Gelukkig verdienden we genoeg, dankzij studie, om het af te betalen. Ik heb het ook nooit erg gevonden, ik vond het een investering in mijzelf. En heb het mijn ouders al helemaal niet kwalijk genomen dat ze t niet konden betalen. Dus voor mijn kinderen, ook al heb ik er slechts 2 (jammergenoeg , ik kwam in dit topic om even jaloers te worden) ga ik ook echt niet alles betalen. Helpen, ondersteunen, dat wel, maar niet volledig voorzien.
Maar wel of geen goed inkomen ...kinderen moeten, vindt ik, gewoon een bijbaantje hebben als ze 16 zijn.
Op dit moment kun je ook nog een studiefinanciering krijgen (toch?) En de hoogte daarvan is gebaseerd op het inkomen van je ouders. Daarnaast kon je in mijn tijd nog een deel extra lenen. Ik kon met mijn gewone studiefinanciering, een flinke bijbaan en een lening van 100 per maand echt ruim leven en mijn studiekosten betalen! Uiteindelijk na studie 4000 schuld ongeveer wat ik nog prima te doen vond. 40 per maand aflossen tegen lage rente en toen ik meer ging verdienen heb ik het gelijk afbetaald. Ik ben wel opgegroeid in een gezin met veel geld, maar zoals ik al zei gingen ze failliet toen ik op kamers ging. Gelukkig wist ik dat wij vroeger veel geld hadden omdat mijn ouders er hard voor werkten. Die instelling heb ik dus overgenomen en heb (bijna) alles kunnen doen wat ik wilde.. zonder steun van pa en ma.
Ja die zwangerschappen ivm kleine kinderen waren onwijs zwaar. En tis bij mij ook absoluut niet zonder complicaties gegaan, integendeel. Eerlijk gezegd was het totaal logisch dat ik voor gek verklaard toen ik voor de negende keer/vierde kind zwanger was. Maarja... Als ik het wil, dan wil ik het heb veel geluk gehad en ik ben nu ongelofelijk trots en gelukkig (en compleet
Ik kom zelf uit een groot gezin en ondanks dat er geld was heb ik altijd zelf moeten werken lenen voor mijn studie. Destijds was dit niet altijd leuk, maar ben hier nu erg blij mee! Ik heb geleerd dat ik moet werken voor mijn geld en hier goed mee om te gaan. Ook hechte ik hierdoor meer waarde aan mijn studie en studeerde harder om geen vertraging op te lopen, want anders langer studeren en extra kosten. Wel ondersteunden mijn ouders wanneer we echt krap zaten. Ik heb zelfs mijn rijlessen/rijbewijs zelf betaald en een auto gekocht toen ik 19 was. Een vriendin die alles van haar ouders betaald kreeg en niet hoefde te werken tijdens haar studie was altijd jaloers omdat ik een auto, nieuwste mobiel, leuke kleding e.d. had. Ze vergat alleen dat ik alles zelf betaalde en hiervoor keihard werkte. Mijn ervaring zegt dus dat de studie e.d. voor je kind betalen helemaal niet van belang is als ze een beroepsopleiding doen. Mijn kind(eren) ga ik daarom ook leren dat ze moet(en) werken en sparen voor iets wat ze wil(len), zo is(zijn) ze beter voorbereid op de toekomst.
Toch zijn er gelukkig ouders die dat wèl doen en dat vind ik eerlijk gezegd ook wel zo verstandig. Kinderen kosten gewoon (veel) geld en in de toekomst zullen nóg meer voorzieningen verder versobered worden of verdwijnen, kinderbijslag & studiefinanciering om maar wat te noemen. Ik vind het persoonlijk nogal naïef om te zeggen 'waar een wil is, is een weg' en dat soort uitspraken want dat is gewoon niet realistisch. Een Euro kan je maar één keer uitgeven en het scheelt nogal of je die onder twee kinderen of zes kinderen moet verdelen. Onze kinderen zullen overigens keihard moeten werken en niks zomaar in het handje meekrijgen, maar ze mogen ook weer niet (financieel) de dupe worden van de keuzes die wij als ouders gemaakt hebben. Een gulden middenweg laten we maar zeggen.
Hier moeten ze tzt gewoon een bijbaantje. Of ze het nou wel of niet leuk vinden. Ik weet niet of ze in de toekomst het gespaarde geld nodig hebben voor hun studie. Wie weet hoe hoog de studiekosten worden en hoe weinig studiefinanciering ze tzt nog maar krijgen. Over dagjes uit: wij doen dat alleen in de zomervakantie. Mogen ze alle 5 wat kiezen. Natuurlijk vinden ze bos, kinderboerderij en strand ook leuk. Maar dat doen we vaak al in t weekend. Natuurlijk zijn ze echt niet gelukkiger omdat wij dat met hen doen. Ik snap ook nooit zo goed dat materieele zaken en uitgaven daar gelijk aan gekoppeld worden. Geluk kun je niet kopen met geld! Maar als je het er voor hebt kan je het er toch gewoon aan besteden???
Ik kom uit een gezin met 2 kinderen en ouders met genoeg geld, en heb precies hetzelfde gedaan als jij! Zelf gewerkt voor mijn studie en rijbewijs, en alles zelf betaald. Zonder lening en met heel beperkte ondersteuning van mijn ouders. En trots dat ik was op mezelf en mijn diploma! En tijdens mijn eerste sollicitatie had ik al een bwhoorlijke cv die zeker mee heeft geholpen bij het krijgen van een baan. Want nu ik zelf afstudeerders aanneem merk ik dat er enorme verschillen bestaan tussen jongeren die weten wat werken, afzien en geldwaarde betekent en jongeren met de 'betaalde studie, auto van papa, rondreis door Australië' instelling. De eerste groep heeft in de meeste gesprekken een flinke voorsprong.
Maar wanneer zijn kinderen financieel de dupe van de keuze die ouders maken? Wat is de grens? Straks is studeren zo duur dat het al niet haalbaar is voor 2 kinderen. Moeten we dan maar nog minder kinderen krijgen anders is het niet te doen met de kosten? Sannebc, natuurlijk moet je dat gewoon doen als het geld er voor is, en nog veel meer ook. Ik bedoel alleen dat het niet zo moet zijn dat als er een kknderwens is die niet te vervulllen alleen omdat er minder uitjes gemaakt kunnen worden.
Is natuurlijk altijd een moeilijke afweging om te maken. En ik denk dat een kind niet meer of minder gelukkig is in zijn jeugd door één uitje meer of minder. Maar ik heb wèl van nabij meegemaakt dat structurele financiële problemen (dus jarenlang ieder dubbie om moeten draaien) wèl degelijk van invloed is op de gemoedstoestand van een kind. Dit wijzen ook allerlei onderzoeken uit helaas. Dus wij persoonlijk zouden de 'risico's' wel beperken als we in een situatie zouden zitten waarin we het financieel niet heel ruim zouden hebben en dan voor minder kinderen 'kiezen'. In ons geval zouden onze kinderen de dupe dan worden van de keuze die wij hebben gemaakt om in het buitenland te gaan wonen en hen op te zadelen met haast ondragelijk hoge studiekosten. Vandaar dat wij het als onze plicht en verantwoordelijk zien om deze kosten op ons te nemen.