Onze dochter van 16,5 maand is regelmatig uren wakker 's nachts. Wat we ook doen, ze gaat pas drie of vier uur later slapen. Tot die tijd moppert en huilt ze, soms tot krijsen aan toe. Ze heeft het niet koud, geen honger (een flesje gaat er wel in maar helpt niet, overdag eet ze ruim voldoende). Geen idee wat er is. We hebben soms het idee dat ze droomt en daarom wakker wordt maar dat is lang niet altijd het geval. Vannacht hebben we, verspreid over de nacht, drie en een half uur geslapen. Ik heb straks late dienst. Ben kapot. Mijn man ook. Dochter heeft in t eerste jaar sowieso slecht geslapen vanwege reflux enzo. Ging het slapen eindelijk beter, is het alweer afgelopen. Iemand tips? Bij ons in bed is geen optie. We zouden graag willen maar ze slaapt simpelweg niet dan. Gaat lopen keten, klimmen.
Ik herken je naam van een ander topic. Wat naar voor jullie dat het slapen nu weer zo moeilijk is... Is het misschien nachtangst? Weet je zeker dat ze ook wakker is als het gebeurt? Is het misschien een idee als ze een bed heeft in haar kamertje waar één van jullie bij in kan als het nodig is? De kans dat ze gaat keten is waarschijnlijk klein als het wakker huilen eenmaal begonnen is, en zelfs dan is vrolijk klimmen waarschijnlijk minder erg voor alle partijen dan uren huilen. In ieder geval sterkte!
Herkenbaar helaas. Dochter van 2 heeft nu ook weer zo'n periode. Wat vroeger wel hielp, was een nachtlampje. En ook het contante geruis van (bijvoorbeeld) een luchtbevochtiger. Bij ons in bed slaapt ze ook niet, en wij die op haar kamer gaan liggen doet ook niks. Frustrerend, I know!
Frustrerend! Ons mannetje van 15 maanden heeft daar ook een handje van. Is dan gewoonkant en klaar wakker. ( hier ook allerlei slaapproblemen, het gaat nu ongeveer zo, zoon valt in grote bed in slaap, word als wij naar bed gegaan overgelegd in ledikant wat bij ons op de slaapkamer staat, als hij wakker word gaat hij alleen nog maar bij ons in slaap vallen) Ikzelf geed hem geen melk/pap meer, evt wel wat water, heb t idee dat melk of pap hem juist verder activeert. Ik ga soms maar uit bed met hem, even naar beneden, boekje lezen en dan later weer terug. Hier duren de wakkere periodes meestal twee uur. Merk wel dat t vaak is als er iets van tanden/kiezen aan t rommelen zijn. Ik slaap overdag weleens een tukkie mee. Ik herken je vermoeide gevoel. Nachten zijn heeel lang moeilijk geweest. Nu redelijk te doen, als zoon vroeg slaapt, is dat 20.30 en slaapt na overleggen nog een paar uur in eigen ledikant
Raket78: klopt inderdaad. Het eerste jaar was een drama. Maar het ging beter, ze sliep 13 uur per nacht. Heerlijk Naast haar liggen heeft hetzelfde effect als bij ons in bed liggen. Ze lijkt er alleen maar wakkerder van te worden. Soms wel eens een kreet als ze slaapt, maar dan is het daana weer stil. We hebben het idee dat ze op dit soort momenten wel echt wakker is. Shakes: bij jullie ook al zo'n drama? Het hakt erin... Het heftigst vind ik dat onze relatie er zo onder te lijden heeft. Ik wil m'n man echt niet kwijt maar we kunnen elkaar al een tijdje niet goed meer vinden Shandy: overdag even slapen doe ik ook wel eens. Elk uurtje slaap is er een. In de nacht naar beneden gaan weigeren we. De nacht is om te slapen dus dat is geen optie. Hoe we dit dan kunnen doorbreken? Laten huilen? Hoe dan? Ik kan amper denken als ze huilt/krijst. Laat staan als ze dat uren volhoudt. Maar dit kan zo ook niet. We zijn alledrie zo moe.
Wat wij gedaan hebben, is gecontroleerd huilen. Nacht 1 deed mijn vriend, omdat hij beter tegen het huilen kan dan ik. Ik sliep dan beneden in de zetel, en de deal was dat ik me niet zou moeien. En dan: - 3 min laten huilen (echt met de wekker erbij) - binnengaan, troosten zonder uit bed te halen, vertellen dat het nu tijd is op te slapen, en weer naar buiten zelfs als ze nog huilde - 5 min huilen - idem troosten - 10 min huilen De eerste nacht was drama. Dochter begon heel vaak te krijsen, maar lag na maximum 2 keer troosten weer te slapen. Nacht 2 deed ik het op dezelfde manier. Toen is ze nog een keer of 3 beginnen wenen, en sliep ze telkens na 1 keer troosten. Nacht 3 sliep ze door. Ze blijft een lichte slaper en is erg gevoelig voor externe factoren (ziekte, vakantie....) om weer in haar oude patroon te hervallen. Maar dan passen we dezelfde tactiek weer toe, en dan gaat het weer over. Voor ons is dit echt de beste oplossing. Omdat ook zij nieuwe energie lijkt te krijgen van onze aanwezigheid, was bij haar op de kamer blijven geen optie. Het gehuil blijft dan gewoon uren doorgaan. Maar op bovenstaande manier begrijpt ze blijkbaar toch dat het slaaptijd is, en toch laten we haar niet in de steek. Voor ons een goede middenweg, met resultaat.
Dank voor je reactie. Ik ga het eens overleggen met m'n man. Denk zomaar dat het de enige oplossing is aangezien we echt al van alles geprobeerd hebben.
Hoe ging het vanacht? Dat 'gecontroleerd' huilen werkt hier niet...hopelijk voor jullie wel. Op het consultatieburo hadden ze bij ons geen verklaring voor t nachtelijk wakker worden. Ze boden wel huisbezoek aan, wat dat inhoud en welke hulp je dan krijgt kan ik je niet vertellen, heb t afgeslagen. Mocht wel altijd bellen, misschien ook wat voor jullie?
Hier ook vaak, is denk ik een hele lange fase. Hier was het toch een fase en door die stomme fases weet je niks meer. Ging enkele dagen goed en vanacht weer raak. Alleen was het nu pijn maar daar kwam ik pas vanochtend achter. Daar denk je niet meer onmiddelijk aan door die fases
Hier 17 maanden en heb ook al een aantal van die nachten gehad. Soms gaat het nachten goed en dan ineens weer 2 nachten wakker. Het is hier niet huilen maar krijsen. En hij stopt gewoon niet tot hij uit bed is. Bij ons in bed vindt hij ook niks. Vannacht was het dus weer 5uur. Vreselijke nachten zijn dat. Maar blij te lezen dat we geen uitzondering zijn.
Oortje zijn het niet. Daar heeft ze veel last van gehad, maar dan klinkt en doet ze anders. Nu alweer een uur aan het roepen/huilen. Meer roepen dan huilen... Waren vroeg naar bed gegaan in de hoop op een goede nacht maar t is bal. Mijn man is nu bij haar. Ze krijgt een PCM (want verhoging vanmiddag) en een knuffel. En dan maar hopen dat ze gaat slapen zo. Wat is dit ongelooflijk frustrerend
Eeuwige twijfel over waar we goed aan doen. Wel heen, niet heen. Laten huilen of niet. Ik kan wel janken van vermoeidheid en frustratie. Elke keer als we geweest zijn huilt ze harder. We denken haast dat we beter niet meer kunnen gaan kijken. Maar vervolgens vraag ik me af of ik geen ontaarde moeder ben omdat ik dat denk...
Wat vervelend, zeker omdat het zo'n wissel op jullie relatie trekt. Als ik kijk naar haar leeftijd denk ik aan de 17 maanden sprong, daar zou ze nu in moeten zitten, voor zover je daarin gelooft. Hier doen wij aan gecontroleerd huilen, en inderdaad als je weer naar haar toe gaat huilt ze inderdaad harder. maar hier de ervaring dat ze meestal na 2 keer terug gaan nog een harde huil/schreeuw eruit gooit en dan opeens valt ze stil en in slaap. We zeggen er ook altijd bij dat ze niet uit bed kan en dat wij in de buurt zijn. Deze methode werkt voor onze dochter goed. Vaak is het zo dat je moet vasthouden aan één methode en die moet volhouden. Moeilijk is het soms he, ik twijfel ook regelmatig nog of mijn aanpak als er iets is wel de juiste is. Helaas krijg je geen gebruiksaanwijzing bij een kind. Veel sterkte, ik hoop dat het komende nacht meevalt allemaal.
Fijn dat jullie een methode hebben gevonden die redelijk werkt. Dat scheelt. Het is pittig, een huilend kind en slaapgebrek. Sprongetje zou kunnen inderdaad. Ik hoop van harte dat die gauw weer afgelopen is dan Dochter is nu vanaf 22.10u bezig. Ik zou willen dat ze na een paar keer terug gaan zou gaan slapen maar helaas doet ze dat eigenlijk nooit. Ze houdt het gewoon uren vol...
Sorry maar hier duurde die echt lang, hoe lang weet ik niet precies maar het leek wel een maand en is er nu nog niet helemaal uit. Echt schreeuwen, spenen en knuffels uit bed gooien, gaf ik die terug floepte alles er alweer uit als ik bij de deur stond. Uiteindelijk echt een vicieuze cirkel. Oververmoeid dus slechtgezind maar door het oververmoeide nog slechter slapen en ga zo maar door. Parecatamol een keer of 2,3 geprobeerd maar dat deed niks dus echt een sprong. Ging het enkele dagen goed, weer een blij manneke was het vanacht weer raar dus denk je aan die sprong. Vanochtend een pijnstiller gegeven en 20/30min later was het weer een heel blij manneke dus deze nacht pijn gehad. Daar denk je niet aan als ze nog half in die sprong zitten Ik wil jullie alleen veel sterkte wensen. Weet dat jullie zeker niet de enigen zijn dus dat is misschien een troost. De 15 maandensprong was heftig maar die 17 maanden nog veel heftiger, vooral qua slapen dan. Hij was veranderd van een manneke wat met zijn knuffel en speen bij het traphek ging zitten als die wilde gaan slapen naar een manneke wat ging schreeuwen zodra hij in bedje lag. Maar het gaat nu weer beter buiten vannacht dan, dit had dan wel een andere reden Hier hadden we geen oplossingen gevonden. Laten huilen werkt niet en konden we ook niet aanhoren. Hij praat nog nog dus zolang ik niet 100% zeker weet wat er is laat ik hem geen halfuur alleen schreeuwen. Wel een kwartier soms of misschien eens 20 minuten maar dat was wel moeilijk. En als we hem mee naar beneden namen kreeg hij soms echt een woedeaanval dat is ook verschrikkelijk moeilijk om te zien want we zagen aan hem dat hij ook niet wist wat hem overkwam. Na die woedeaanvallen sliep hij wel iets beter Hij is wel eens bij oma en opa gaan slapen en daar ging het goed, konden we ook even bijtanken. En goed veel koffie en redd bull kopen
Ik denk dat je samen echt een actieplan moet bedenken, en dat dan enkele nachten consequent uitvoeren. Dus beslissen om erbij te blijven tot ze slaapt, of de 1-3-5 minuten regel, of gewoon laten krijsen, of ... Nog wel even knuffelen en dan terug in bed, of alleen "het is nu tijd om te slapen" zeggen...En dat dan echt koste wat kost volhouden. Want als je voortdurend wisselt van aanpak, weet je dochter ook niet meer wat ze moet verwachten. Komen ze nu nog wel terug of niet? Krijg ik nog een knuffel? Misschien mag ik toch nog even naar beneden als ik blijf volhouden? Ik denk dat elk kind zijn eigen aanpak vraagt, maar dat je bovenal consequent moet blijven. In mijn ervaring is het vooral de voorspelbaarheid waar ze uiteindelijk aan toegeven.
Weet je zeker dat ze geen kiezen krijgt? Mijn zoontje is iets jonger en heeft het de afgelopen week gedaan. Zaten ook de hele avond met hem en ook een deel van de nacht. Huilen, roepen, krijsen, alles.. Heeft ook reflux gehad en kan daarom zijn gehuil ook niet horen. En ook hier discussies want ook wij wisten niet waar we goed aan deden. En toen dacht ik ineens zullen het geen kiezen zijn en toen keek ik in zn mond en ja hoor. Gisteren 6x 6 druppels chamodent en 3 zetpillen om een spiegel op te bouwen en hij heeft geslapen van 19u tot 7.15