Ik kan/wil je geen advies geven, maar wel dit. Het leven met 2 kinderen is behoorlijk veel pittiger dan met 1 kind. Met één heb je toch nog wel eens even rust. Met 2 jonge kinderen is er altijd wat. Als de 1 eens doorslaapt, roept de ander je. Als de één een middagdutje doet, is de ander wakker. Ik zou mijn 2 kinderen voor geen goud willen missen, maar het is wel pittig nu. Neem het avondeten. Eerst de peuter opscheppen, eten snijden en blazen. Dan de baby voeren terwijl ik zelf eet. Dan de kinderen naar bed brengen. Ben je blij als ze erin liggen, moet je afwassen en wordt er weer 1 wakker. Ik doe het veel alleen (man werkt veel in het buitenland). Voor ons is het 't waard, maar ik denk dat dit niet voor iedereen geldt. De beslissing kunnen jullie uiteraard alleen zelf nemen.
Goed van je dat je er zo mee om gaat. Lijkt me niet makkelijk! Sinds de tweede vind ik het allemaal ook erg zwaar. Ze is nu ruim 2 en na het ergste van de burn out overwonnen te hebben, kan ik pas weer zeggen dat ik het ook wel leuk vind. De afgelopen twee jaren zijn er natuurlijk wel mooie momenten geweest hoor, maar grotendeels vond ik het heel erg zwaar. Dus ja niet elke situatie en elk persoon en elk kind zijn hetzelfde. Ik hoop dat jullie heel gelukkig samen met jullie enige dochter zijn en blijven!
Ik vind dat er wel erg hard geoordeeld wordt over je man. Het komt best vaak voor dat een vader niet direct staat te popelen om een kind te krijgen voor hij vader is! Voor mannen kan dit nou eenmaal heel anders zijn dan voor vrouwen, maar dat betekent niet dat ze dan geen geode vader zouden zijn. Mijn man wilde vroeger ook absoluut geen kinderen, maar over een paar weken verwachten we toch echt nr. 3. Bij ons heeft het een paar jaar geduurd voor hij de stap van nr 1 naar nr 2 wilde maken. In de eerste instantie vond hij het wel prima zo en vond hij ook vooral het eerste jaar erg zwaar. Ik herken wel veel van wat je beschrijft over jouw man in de mijne eigenlijk. Na dik 6 jaar wachten en een klein beetje zeuren was hij toch overtuigd om voor nr 2. te gaan en wonderwel wilde hij 2 jaar na nr. 2 zelf nog een nr. 3. Nu grapt hij zelfs wel eens over nr. 4 (maar is het voor mij zo wel welletjes). Ik snap dat jullie niet meer zoveel tijd hebben als wij hadden na nr. 1. Ik denk dat het verstandig is als je je berust in het bij één kind te houden. Ik ben er ook echt van overtuigd dat wij ook heel gelukkig hadden kunnen worden met één kind. Ik denk echter dat het ook best mogelijk is dat, wanneer alle brakke nachten en de terrible two's een beetje in de vergetelheid zijn geraakt je man heel misschien toch nog open staat voor een nr. 2. Voor nu zou ik vooral gewoon lekker van je dochter en alle mooie dingen die jullie met z'n drietjes doen!!
Veel wijze woorden hier. Zo te horen is je vriend dol op jullie dochter, maar zijn twee jonge kinderen teveel drukte in zijn leven; hij mag dat zo voelen, dat maakt hem nog geen slechte vader. Het is dan niet altijd een goed idee om jou maar je zin te geven als dit zo duidelijk is voor hem. Wij dachten altijd max 1 kindje te willen en waren toen zo verliefd dat we er nog eens voor open stonden, maar het is aardig zwaar, hoe lief ze allebei ook zijn. Zeker als de oudste nog niet zo zelfstandig is. Daarom besluiten ook aardig wat ouders om juist wel afstand tussen de kinderen te houden van een jaar of 4 tot 6 en dat kan ik inmiddels beter begrijpen. Jij en ik hebben daarvoor alleen waarschijnlijk de tijd niet (ik ben 38) We werken allebei ook nog veel en met twee kinderen zijn er dan erg weinig rustmomenten waarin je even alleen bent met je gedachten en wij hebben dat allebei ook nodig. Het is topsport en je moet er allebei de schouders onder zetten en vaak allebei een kind onder je hoede nemen of elkaar juist even wat tijd voor jezelf gunnen. Dan moet je het allebei echt willen anders is het slecht voor je relatie en niet te vergeten voor jullie dochter. En dan kan het tweede kindje ook nog niet gezond zijn en extra aandacht nodig hebben. Kortom, ik begrijp dat het een rouwproces is maar vind het verstandig dat je gegeven de omstandigheden het los wilt laten
Ik heb altijd 2 kinderen gewild mijn vriend wou eerst helemaal geen kinderen maar toch hebben wij een dochter en zijn we beide erg blij mee de wens is er bij mij nog altijd voor een tweede maar ik weet dat mijn vriend dat echt niet wil dus ik ben liever gelukkig met onze dochter en mijn vriend samen dus mijn wens zet ik opzij ik ben zo gelukkig en dat blijft ook zo probeer het te accepteren en wees gelukkig met je gezinnetje
Lastig he. Mijn zusje en haar man zitten ook in zo'n situatie. Met het verschil dat ze jonger zijn, (mijn zusje 30 en haar man 10 jaar ouder), en hij altijd geroepen heeft geen kinderen te willen. Uiteindelijk is 1 kind het compromis geworden hoe lullig het ook klinkt. Mijn zus wil dolgraag een tweede maar haar man dus zeker niet. Helaas kan zij het niet accepteren, wat ik soms ook wel lastig vind, omdat het onderwerp ook weleens ter sprake komt als we met onze ouders en mannen bij elkaar zitten. Wij hebben zelf heel veel moeite gedaan voor 2 kinderen, (zie onderschrift), maar ik vind de overgang van 1 naar 2 kinderen wel een stuk zwaarder! Zoiets mag ik van haar dus niet zeggen want stel je voor dat hij toevallig net op dat moment besloten had voor een tweede te gaan. Ik hoop iig dt hun kind er niets van mee krijgt..
Eigenlijk zal je je er bij neer moeten leggen maar als een wens zo sterk is. Zou ik toch even door praten met je partner. Bijvoorbeeld dat je aanbied het eerste zware jaar voornamelijk zelf te doen inclusief de nachten. Dat hij mag blijven liggen en voldoende slaap krijgt. Alleen dat hij de oudste wat meer onder zijn hoede neemt voor dat de jongste geboren is bij wijze van spreken is de oudste al drie jaar geweest en gaat bijna naar school geeft weer wat lucht. Tuurlijk dat hij de jongste dan ook liefde geeft maar dat je het goed vind om het zwaardere gedeelte wat meer zelf te doen. Dat hoeft niks te betekenen voor de liefde die hij dan toch voelt voor de jongste. Snap ook wel zijn redenen hij is bijna 45 zeg je niet meer een van de jongste. Mijn lat was 43 toen onze jongste geboren werd dan mis je toch iets meer rek, Omdat je dan al iets ouder bent. Jullie hebben ook niet meer zo veel tijd om een tweede te krijgen. Maar zal het toch nog eens goed proberen en bespreken. Lukt het niet dan moet je je er idd echt bij neer gaan leggen.
Mijn man wilde geen tweede. Hij zag, net als die van jou, erg op tegen de extreme drukte, het gehuil, de slapeloze nachten en nog minder tijd voor jezelf. Toch kreeg ik hem zover. Mijn argumenten varieerden van: "jij kan wel volkomen gelukkig geweest zijn als enig kind, ik moet er niet aan denken dat ik altijd alleen was", "kleine kinderen heb je maar een paar jaar en wat is die paar zware jaren nu in vergelijking met een heel leven?", tot "Dan is er niemand die in hetzelfde huis met dezelfde ouders is opgegroeid en deze zelfde herinneringen deelt." En "een broer of zus is geen garantie voor een goede band maar geeft wel een kans". Er zijn heel wat gesprekken en huilbuien geweest. Wat uiteindelijk de doorslag gaf weet ik nog steeds niet. Wel weet ik dat hij nu zegt dat als hij alles van tevoren had geweten hij die tweede veel eerder had gewild.. En word ik vaak bedankt voor mijn 'doorzeuren' om die tweede van toen... Welke keuze jullie ook maken (want echt hij heeft net zoveel recht om het niet te willen dan jij om het wel te willen) veel succes en knuffels..
Tsja, dit is en blijft toch echt een keuze die jullie samen moeten maken. Mijn man wilde ook geen tweede kindje. Ik wilde dit wel heel graag. Ik weet niet precies wat hem heeft overgehaald om toch ook een tweede te willen, maar ik denk dat het vooral voor mij was. In plaats van een tweede kregen we echter (na een hele zware zwangerschap, met 2 mnd ziekenhuis voor mij) een tweeling. Mijn man is reuzeblij met de jongens, maar als we dit alles van tevoren hadden geweten was het toch bij 1 kindje gebleven.
Ik herken ontzettend veel in je verhaal. Krijg er eerlijk gezegd een brok van in mijn keel. Mijn man heeft zelf geen broers of zussen. Hij wilde ook nooit kinderen, totdat hij een relatie met mij kreeg. Ik wilde er daarentegen het liefst 3. Voor hem is 1 kind dan dus ook een soort compromis. Een paar jaar geleden heeft hij een fikse burn out gehad. Daar heeft hij veel last van gehad en hij merkt het nog steeds. Gevoelig voor stress en hij kan moeilijk om gaan met grote veranderingen. Het eerste jaar na de geboorte van onze dochter was erg zwaar. Hij trok de verandering inderdaad slecht. Heel veel kwam op mij neer, eigenlijk alles. Het huilen trok hij ook echt niet. Die periode heeft geduurd tot ze een maand of 6 was. Nu gaat het echter heel goed. Ik zie dat hij van haar geniet en op zijn papa-dag onderneemt hij veel leuke dingen met haar. Fietsen naar de boerderij etc. Toch is die eerste zware periode de reden dat hij er (in zijn woorden) 99,9% zeker van is dat hij geen tweede wil. Hij zegt zeker te weten dat hij het niet aan kan en wil die eerste zware maanden niet nog een keer mee maken. Ik heb het daar heel erg moeilijk mee gehad en heb het er nog steeds moeilijk mee. Zoals gezegd, ik wil er het liefst 3, maar 2 daar kan ik mee leven. Ik snap zijn redenen, maar dat neemt niet weg dat mijn wens voor een tweede niet heel sterk is. Eerlijk gezegd is die wens voor een 2e net zo sterk als de wens voor de 1e. Ik kon en kan me niet voorstellen niet meer zwanger te worden etc. Ik zie geen leven voor me zonder 2e kind. Maar ik zie ook geen leven voor me zonder hem. Ik wil met hem oud worden. Mijn enige optie is dus me er bij neer leggen dat het bij een blijft en ik prijs me ontzettend gelukkig dat di ene dan wel meteen het prachtigste kind is wat ik me had kunnen wensen. Ik ben er een tijdje erg ongelukkig onder geweest en onze relatie heeft ook wel een deukje op gelopen. We hebben er veel over gepraat en inmiddels ben ik er wel wat rustiger onder. Maar het blijft lastig... Het is zoals je schrijft inderdaad een soort rouwproces. En wat ook echt niet helpt is dat ik zo stom ben dat ik stiekem blijf hopen dat hij volgend jaar zich bedenkt. Ondertussen geniet ik van wat ik heb, en dat is eigenlijk best veel Veel sterkte meid! Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt, maar ik vond het zelf fijn om even kwijt te kunnen.
Het is inderdaad een rouwproces. Bij mij duurde het ongeveer tot een jaar of 3,5-4..? Voor mezelf had ik t trouwens al wel sneller afgesloten, maar ik vond t vooral moeilijk voor mijn dochter. Op zich blijft dat wel, maar het is niet meer echt pijnlijk. Het is zoals het is. Haar vader en ik zijn overigens wel uit elkaar. Niet om deze reden hoor . Maar ik 'zoek' nu wel naar een man die ook al kind(eren) heeft. Voor mezelf, omdat ik dat prettiger vind, in dezelfde levensfase enzo. Dat die meestal geen kinderwens meer hebben, want ik wil dr echt geen zelf meer krijgen. Maar vind t wel een positieve bijkomstigheid voor haar (afwachten natuurlijk, maar toch).
Ik heb veel gelezen.. Een goed boek over enigkinderen, onderzoeken etc. Ik wilde 'de feiten' weten. En dat heeft mij wel geholpen. Een enigkind is echt niet zielig of komt iets te kort etc. Alles heeft zijn voor en nadelen.
Maar waarschijnlijk wist hij vantevoren niet dat hij het zo zou gaan voelen. Ik vind het heel sterk van hem dat hij het aangeeft, zodat TS niet straks met twee kinderen drie hoog achter op een flatje zit omdat haar (ex?)man ingestort is. En zwaar betekent niet dat je niet van je kind houdt.
Wat een lieve reacties allemaal! Daar heb ik heel veel aan heel erg bedankt daarvoor!! Ja het is precies een rouwproces. Terwijl ik me tegelijkertijd gezegend voel met wat ik wel heb mogen ontvangen. Mijn vriend snapt het niet. Hij zegt dan vaak 'kijk dan wat voor een prachtig meisje we hebben'. En dan lijkt het net alsof ik me 'hebberig' voel door er nog 1 te willen. Een beetje lastig uit te leggen. De wens is er voor hem niet dus hij begrijpt ook niet goed wat er mooi aan kan zijn. Praten met hem hierover is ook lastig, hij is er erg negatief over. Hij heeft het gevoel dat een tweede alleen maar kan tegenvallen en ziet er helemaal geen positieve kanten aan. Ik ben nu zover dat ik het niet meer met hem wil bespreken, het begint een beladen onderwerp te worden. Als we weer eens een mini-crisisje hebben (dat heb je nou eenmaal met een twee jarige dat ze bijv. een driftbui krijgt of iets niet wil ) dan grijpt hij dit soms aan om te zeggen 'en jij wilt een tweede'. Ik heb een keer geantwoord 'niet met jou'. Daarna voelde ik me wel schuldig maar ik vraag me werkelijk af of ik met hem voor een tweede wil gaan. Het is voor mij dus echt meer de keus 'of voor de liefde gaan en het zo accepteren of niet.' Ik heb vooralsnog geen reden om niet voor de liefde te gaan, voor mijn dierbare vriend en de vader van onze prachtige dochter. Daarvan is er maar 1 en dat is ook heel bijzonder! Dit is echt exact alsof ik mijn verhaal lees! Ik word er zelfs een beetje emotioneel van. Ook de gevoelens delen we! Wat fijn dat je er wat rustiger onder bent nu. Dit heb ik nog niet bereikt. Het jeukt nog aan alle kanten. Inderdaad moeten we koesteren wat we wel hebben en dat is van onschatbare waarde! Arevinol: wat goed van je dat je je er in bent gaan verdiepen. Dat is een goed advies wat ik ga opvolgen. Dat zal me vast ook helpen in de acceptatie.
Ik heb laatst ook een boek besteld over enig kinderen. Ga er binnenkort eens aan beginnen, wellicht geeft dat wat rust. Fijn dat het bij jou geholpen heeft!
Wel spannend trouwens Lieverd2012 dat jullie het toch nog een kans willen geven. Willen jullie al binnenkort daarmee beginnen?
We gaan nog dit jaar voor de cryo, ja. Maar ik houd er zeer sterk rekening mee dat het niks wordt en ben dus ook al bezig met het sluiten van dit hoofdstuk. Gelukkig denken mijn man en ik daar hetzelfde over.
Dat scheelt wel dat jullie daar allebei hetzelfde over denken. Het is ook goed om realistisch te zijn. Toch hoop ik voor jullie dat het in 1 keer raak is en jullie nog een wonder mogen verwelkomen!!