@ TS: een bruiloft mag je ook lekker over dromen, want het is ontzettend leuk om een mooie dag te plannen, jurk uit te zoeken, en al die dingen. Fijn dat hij het ooit wel ziet zitten, dat komt vast goed! Blijf met elkaar in gesprek en geef hem den beetje de ruimte om het spontaan te kunnen vragen en je te verrassen, dat vinden mannen nu eenmaal leuk We willen natuurlijk wel een update tegen die tijd van een aanzoek! Ik ben benieuwd hoor! X
Trouwen hoeft van mij nog niet zo. Anders ook gewoon om mijn familie zijn familie te laten ontmoeten, dat lijkt me echt te gek! En ik wil helemaal niet dat het om mij draait, ik ben niet zo gek van aandacht haha. Mag mijn vriend de grote extravagante jurk wel aan, kom ik met mijn mooie driedelige pakkie Al vragen mensen al constant aan mijn vriend 'Nou gaan jullie nu trouwen of niet??', vorige week zei mijn vriend nog 'I'm not planning anything.. yet..' haha. Stiekem wil ik het wel, maar het hoeft niet. Nog niet. Denk dat we beide wel op 1 lijn zitten gelukkig. Kijk anders programma's op tv zoals 'Don't tell the bride'. Ga vragen of hij zoiets voor je zou willen doen. Dan raak je er vanzelf wel over aan de praat.
Hier loop ik ook een beetje vast op dit punt. Zou super graag trouwen, gewoon om man & vrouw te zijn, zelfde achternaam, een mooie dag waarop we onze liefde vieren met al onze vrienden en familie en liefst ook voor de kerk, voor mij (als gelovige) geeft dat toch dat beetje extra. Heb er ook nooit een geheim van gemaakt naar vl toe dat ik wilde trouwen en in het begin van onze relatie maakten we hier ook geintjes over. Kreeg ik vragen als 'Wil je met me trouwen... ooit?' Nooit aanleiding gehad om te denken dat ie t niet zou willen... (als ie er principieel op tegen was geweest was dat voor mij in t begin van onze relatie misschien wel degelijk n reden geweest er niet mee verder te gaan) Zo'n anderhalf jaar geleden (nu 6 jaar samen, ik ben nu 32) ben ik echter serieuzere vragen gaan stellen, ook omdat onze kinderwens begon te groeien (en ik heb altijd gezegd dat ik getrouwd wil zijn voordat we we kinderen krijgen), en toen bleek dat ie t toch eigenlijk helemaal niet ziet zitten (ivm gescheiden ouders die zelden tegelijk ergens zijn, spanning van vroeger die hij dan voelt en ook n hele dag in t middelpunt vd belangstelling staan wil hij niet. Heb al van alles aangedragen, wil t best klein doen, met ouders apart, of zelfs alleen wij tweeën (dan ook zonder mijn ouders), maar hij wil niemand teleurstellen... En er valt gewoon niet meer over te praten, elke keer irritaties. Dus 2 maanden terug heb ik besloten er maar over op te houden en zijn we gestopt met anticonceptie. Maar toen ik in ronde 2 al zwanger bleek (waar we overigens samen echt superblij mee waren) schoot ik toch weer even in de stress omdat ik toch heel graag getrouwd zou willen zijn als ons eerste kindje komt... Uiteindelijk is het een vroege miskraam geworden helaas.. Maar misschien binnenkort wel weer zwanger! Natuurlijk is het vooral ook erg voor vl, hij zit met die gescheiden ouders waar hij nog altijd 'last' van heeft (zij hebben overigens geen idee, want hij wil/kan er met hen niet over praten), maar ik kan er soms zo boos en ook verdrietig van worden dat dit ook ons leven zo beinvloed en dat hij niet in staat is om voor ons te kiezen... Weet ook echt niet meer wat ik nog kan doen. We vermijden het onderwerp nu vooral en ik heb ergens de hoop dat hij me misschien alsnog vraagt (hoe maakt me niet uit!), na n tijdje niet pushen (t is n beetje n binnenvetter), maar weet niet of dat ijdele hoop is... Sorry voor dit ego-bericht, heb al jullie berichten met veel interesse gelezen, en dacht misschien moet ik t toch ook s kwijt. Misschien herkent iemand deze situatie of hebben jullie nog tips of suggesties? Thxx
Ik wilde ook duidelijkheid bij aanvang van de relatie. Mijn man was al eerder getrouwd en heeft twee kinderen. Dus ik wilde weten a) wil je nog kinderen en b) wil je nog een keer trouwen. Nee op a) was een absolute dealbreaker geweest en een nee op b) had ik zwaar over moeten nadenken...
Phoe ik sta er echt van te kijken dat sommige vrouwen hun vriend gewoon bijna dwingen.. Trouw je niet is het over.. Come on!! Trouwen doe je niet alleen, dat doe je samen en niet tegn iemands wil in! Maar goed, wij zijn vandaag 9 jaar samen en dus nog niet getrouwt.. We willen binnenkort wel iets gaan 'regelen'. Vriend is militair en word waarschijnlijk volgend jaar uitgezonden.. Dus willen we Voor t geval dat, het goed geregeld hebben maar daarvoor ren ik niet het gemeente huis in. Zou eerder geregistreert partnerschap worden oid.. Ts zou gewoon afwachten en indd hints geven.. Of gewoon vragen..
Ik denk er een beetje het zelfde over als Joycey. Wij hebben vrij vroeg in de relatie gesproken over ooit trouwen. Niet voor dat moment, maar wel voor de toekomst. Mijn man wilde wel trouwen ooit. En ik ben geen type dat eeuwig gaat samenwonen, heb uberhaubt nooit samengewoont, ben gewoon 2 x getrouwd (geweest), huis kopen, kinderen krijgen zonder te trouwen. Ik vind nl dat als je daar allemaal voor kiest, je ook prima kunt gaan trouwen. Zou nl niet weten waarom niet? Kinderen zijn definitiever dan een huwelijk nl Maar goed, man liet wel even op zich wachten, dus heb ik hem zelf maar gevraagd, puur om praktische redenen, was niet echt heel romantisch, maar goed, dat hoeft voor mij ook niet
ik zou vooral niet gaan pushen. Ik ben ook kind van gescheiden ouders en heb daar echt een flinke tik van gekregen. Mijn ouders zijn wel als hele goede vrienden uit elkaar gegaan. Maar toen wij plannen hadden om te gaan trouwen werd ik zo ongelooflijk bang. Kan ik het wel? Wat als wij kinderen krijgen? Ik wou alles voorkomen dat onze kinderen dit ooit zouden moeten meemaken. We zijn wel getrouwd maar soms nog bekruipt me de angst of ik wel had moeten trouwen... Dus ik snap en begrijp je vriend heel goed. Praat er met hem over en probeer hem te begrijpen
Pff, alsof trouwen tegenwoordig zoveel voorstelt met meer dan 1/3 van de huwelijken die stranden. En als je dan zo graag wilt, vraag hem dan zelf, we zijn toch zo geëmancipeerd tegenwoordig? Wij zijn al 8 jaar samen, wonen 6 jaar samen en verwachten nu ons eerste kind. Alsof dat niet veel meer zegt dan een papiertje. Wij gaan gewoon gratig een geregistreerd partnerschap aan en ik hou lekker mn eigen naam. Kan me niet schelen dat m'n kind dan een andere achternaam heeft, lekker belangrijk.
Dank je voor je reactie Krabje. Ook wel weer een goed inzicht, toch goed om te horen van anderen hoe zij er in zitten, zeker van de andere kant gezien. Is moeilijk voor te stellen hoe zoiets kan voelen als je het zelf compleet anders hebt meegemaakt.
Misschien weinig romantisch... Maar wij hebben er gewoon over gepraat. Zou jij ooit willen trouwen? Wanneer lijkt jou daar een geschikt moment voor? Hoe zie jij de bruiloft voor je? Etc etc... Wij hebben dus gewoon samen besloten dat we wilden trouwen. Samen een ring uitgezocht. En toen de ring klaar was heb ik die gewoon van mijn partner gekregen. Geen aanzoek ofzo, we wisten immers al lang wat het antwoord zou zijn!
Zo ging het bij ons ook, we hebben het onderwerp gewoon besproken en op een gegeven moment een mooi moment uitgezocht om te trouwen. Een groots meeslepend aanzoek past echt niet bij ons, en had ook een beetje poppenkastig aangevoeld. Overigens vind ik het altijd zo'n flauwe reden om niet te willen trouwen ivm gescheiden ouders. Ik mag toch aannemen dat ongetrouwd, maar met kinderen, uit elkaar gaan net zo ingrijpend is als wanneer je wel getrouwd zou zijn.
Wij hebben het er gewoon in het begin van onze relatie over gehad. Wil jij trouwen? (mijn man is ook kind van gescheiden ouders) En als je wil trouwen wanneer zou je dat dan willen en om welke redenen? Eigenlijk net zoals wij het hoofdstuk kinderen hebben besproken. We hebben daar een eerlijk gesprek over gehad en onze verwachtingen uitgesproken. Vervolgens heeft hij mij in 2012 ten huwelijk gevraagd, september 2013 getrouwd en september 2014 verwachten we ons eerste kindje. Ik zou in elk geval niet gaan pushen want dat zal alleen maar averechts gaan werken. Zo ken ik een stel dat ondertussen al 8 jaar verloofd is omdat hij helemaal niet meer wil doordat iedereen er constant over begint. Lijkt mij ook niet fijn. Een open en eerlijk rustig gesprek over voeren en proberen echt te achterhalen waar de pijn zit. En wellicht zelf water bij de wijn doen? Hoe belangrijk is het voor jou? Veel succes!
Ik zou ook zeker niet pushen. Vriendin van me heeft haar man ooit gevraagd heel romantisch met kaarsjes enzo en hij zei mooi nee. Dus vragen is ook niet altijd slim. Ze hadden zelfs al kinderen.
Ik ken het! Ik ben bijna 12 jaar samen en we hebben 3 kinderen. Hij weet dat ik graag wil trouwen, maar hij is echt van de financiën. We hebben er gewoon nog geen geld voor. Heb hem ook aangegeven dat we van mij part jaren verloofd blijven, als ik maar gevraagd wordt Maar nog steeds niet helaas.. ik blijf maar gewoon wachten zoals ik al jaren doe
Dat moet je nog maar afwachten ...en sorry maar hebben jullie het wel leuk samen en heeft jou partner überhaupt iets zeggen in jullie relatie, hoop voor hem dat je je berichten hier op het forum over jullie lichtelijk of eigenlijk zwaar overdrijft Hints en mannen gaan niet samen nee en het feit dat ouders gescheiden zijn of in het geval van mijn man zijn broers vind ik ook niet echt een reden om niet zelf te gaan trouwen maar wil hij écht niet dan zou ik het zo nu en dan misschien nog wel opnoemen maar niet gaan pushen. Ik persoonlijk vond ook de vraag 'wil je kinderen' beduidend belangrijker dan 'wil je trouwen' ...uiteindelijk heb ik die laatste vraag ook wel gesteld hoor en kreeg een ja terug
Ik ben op een bruiloft van een familielid geweest, jaaaaaren terug. Zij had de bruiloft geregeld. Jurk, ceremonie, kaartjes, receptie alles erop en eraan. 7 dagen voor hun huwelijk heeft ze het haar partner verteld. Oja.. Over een week gaan we trouwen. Alles is geregeld, je hoeft alleen maar te komen en een beetje netjes gekleed te zijn. Dat huwelijk was 1 grote ellende. Inmiddels zijn ze exen. Heb nog nooit zo'n vreemd huwelijk meegemaakt trouwens..