Meis wat naar dat je je zo voelt. Hormonen doen rare dingen met een mens! Ik vind het heel knap dat je aangeeft het niet meer aan te kunnen! Dat is niet makkelijk! Je vriend is nu bij je zeg je, maar wat doet hij dan? Pakt hij je even vast, knuffelt hij je? Mensen in jouw omgeving weten wrs ook niet hoe ze hiermee om moeten gaan, die zien wel jouw pijn en jouw strijd en ik denk dat dat hun een gevoel van onmacht geeft (juist omdat ze om je geven) waardoor ze reageren zoals ze nu doen. Neem het ze maar niet kwalijk als dat je lukt. Ik denk dat de tip van de crisisdienst een hele goede is. Mocht je het nummer niet kunnen vinden zou ik de hap bellen en laat ze maar goed merken hoe jij je voelt. Hou je niet groot! Dat hoeft nl niet en daar ben je juist zelf niet mee geholpen! De HAP heeft het nummer wel of kan zelf bellen met de crisisdienst. Moed houden meis! Ook voor jou gaat het zonnetje weer schijnen!
Hoi gazo, Mijn man zit in eenzelfde situatie. Hij is zwaar depressief met soms suïcidale gedachten. Hij heeft nu medicatie gekregen. Kalmeringstablet en anti psychotica. (Jij zal die misschien niet mogen ivm je zwangerschap) Maar wat ik wil zeggen.. Mijn man heeft ook contact met de crisisdienst. Wij zijn nu al zo'n twee maanden bezig voor hulp, maar een behandeling is nog niet gestart (op uitzondering van de medicatie dan) Mijn man kan ten alle tijden de crisisdienst bellen als hij zo zwaar in de put zit. Hij kan dan langskomen en zijn verhaal doen. Tot nu toe geeft dit wel een veilig gevoel voor hem. Een opname wil hij ook liever niet, maar dit kan wel gaan gebeuren. Nu is dit niet aan de orde volgens de ggz omdat hij (wat ik ook eerder heb gelezen niet) geen concrete plannen heeft om zichzelf te doden. Hoe krankzinnig dat ook klinkt, ik vind de gedachte alleen al vreselijk! Maar goed... Tot nu toe heeft hij wel baat bij de gedachte dat hij altijd kan bellen en zijn verhaal kan doen als dat nodig is. Ik vind het persoonlijk ook erg heftig en zwaar, want ik kan hem niet helpen hoe graag ik ook wil. Ik kan alleen aan hem laten zien dat ik er voor hem ben. Ik vind het erg goed van je dat je hulp vraagt, dat is de eerste stap! Ik weet ook dat het zenuwslopend is dat het zo lang moet duren.. Mijn man sturen ze nu ook al twee maanden van het kastje naar de muur, dan daar overleg, dan weer daar... Het is moeilijk, maar je komt er wel! Denk aan je kindjes, zij hebben je nodig. Je mag me ook pb sturen als je dat fijn vindt. Ik zit misschien aan de andere kant, maar begrijp je frustratie. Dikke knuffel! Kop op!
Goed zo dat je hebt gebeld meid. ik snap alleen nier zo waarom je zooo graag die medicijnen wilt hebben. Als eerste komt die troep ook allemaal bij je ongeboren baby aan. Als tweede het pakt dw oorzaak niet aan. Geeft je alleen geen gevoel meer. Als derde je zegt zelf dat praten helpt. dat betekent al dat je de meds niet nodig hebt toch breng je dochter naar je ouders. Zo beseffen ze dat het erger is dan het is. Dat je alles probeert om je beter te laten voelen en nog steeds mis ik heel je vriend in deze situatie..
Ik lees nu je laatste post! Ik denk dat jij een fijne vk hebt Wat goed dat ze naar je geluisterd heeft! Kan je een beetje slapen zo denk je?
Ik heb met de psychiatrische verpleegkundige uit kunnen leggen aan m'n vriend wat ik van hem nodig ben. Even vast houden, plannetje maken en de leiding nemen, laat mij maar volgen. Dat ik niet verwacht dat hij alles oplost Maar dat geeft me even een punt om weer te begonnen. De douche had ik nog niet aan gedacht (zo vast zit ik in m'n hoofd, aan de simpelste dingen denk ik niet) M'n vriend zit nu ook naast me terwijl ik type vraagt me ook of ik berichtjes krijgt en of het helpt. De pbs zijn ook heel veel met de een het raakvlak niet gehoord te worden door hulpverleners de ander dat de omgeving het niet snapt, de ander vragen kunnen stellen over wat bijvoorbeeld een psychose is. Dat ik misschien dat kan herkennen. Automutilatie komt voort uit mijn tienerjaren, zo n 15 jaar geleden, en de moeizame band met mijn familie vooral moeder. Nu die me weer zo afwijst is dat wel een gevoel wat terug komt. De pijn word van binnen dan zo heftig dat lichamelijke pijn fijn is. Maar der zit hier een aap naast me van twee meter dus zal heel wat moeten doen dat voor elkaar te krijgen.
Fijn dat je wat rustiger bent en dat je VK begrip toonde. Het is zo irritant om niet gehoord te worden. Jammer dat je familie er geen begrip voor heeft, maar zoals je ziet zijn er hier al meerdere die het wel begrijpen en je misschien een beetje kunnen ondersteunen. Hoop dat je een goede nacht hebt, en veel succes morgen. Zet m op.
De pop poli heeft beoordeeld dat mijn basis weg is wat met medicijnen op te lossen is. Kinderarts psych en gyn beoordelen dan en wetenschap toont nu aan dat een erg labiele moeder schadelijker is voor een kind dan bepaalde medicijnen. Maar bijv oxasepam mag niet. Dus doe ik niet. Ik voel me nu h Echt heel zwak, elke mier komt als een olifant aan. Ik kan het niet handelen. Die basis word een beetje verbetert door medicijnen. Een prenatale depressie heeft als oorzaak ( kort door de bocht) hormonen en aangezien ik 18 weken heen ven.. heb ik die nog wel ff
Hé geen dal zo diep als de hoogste berg hè?! Fijn dat die aap van 2mtr je in de gaten houdt! Doet ie goed!
Dat snap ik. Heb zelf ook heel diep gezeten. Dus ik weet waar je het over hebt. Ik had zelf vooral veel baat bij een partner die de leiding overnam. Zodat ik niet constant zo sterk hoefde te zijn. 24/7. Ik heb 4 kinderen. En ik ga nog steeds naar de praktijkondersteuning. Voel me altijd nog 10 kilo lichter als ik daarvan af kom. Even relativeren daar.
tja, er zijn zat mensen die dus niet snappen dat je NU hulp nodig hebt, en dat je dus alles betrekt op jezelf, dat heb je niet zelf in de hand, je bent nu super kwetsbaar en kunt niets verdragen. Heel veel sterkte!!!!!
nou idd zo voelt dat wel. En toen begon dus die familie lid te schreeuwen en dat en dat van drie jaar geleden zat diegene ook nog dwars. Ik begrijp wel misschien dat ze moeite met me hebben, maar kheb nu alles wat ik heb voor mezelf nodig. En die grens die ik een paar keer aangaf kon diegene niks mee, tot ik dus wel genoeg had gehad van die praatjes en ophing. Alleen tprobleem voor mij, ik klap dan gelijk rock bodem.... en duurt twee dagen voordat ik dat weer helemaal overwonnen heb. Tging best redelijk. Ik kon de onrust herkennen, dan probeerde ik met m'n vriend erover te praten en wat te doen zodat ik me beter voelde. Maart voelt nu weer als terug bij af
Een depressie is wel even iets anders als angst en stress hoor... Een depressie neemt je gewoon over en je bent jezelf niet meer, en als het zo makkelijk was om uit die cirkel te komen dan zou iedereen het wel zelf kunnen @ts ik heb me ook zo gevoeld als jij, compleet radeloos... Alsof niemand me kon en wou helpen omdat ik mezelf nog niet voor de trein had gegooid... Het is heeeeel klote... Maar na een tijdje en gesprekken e.d zal je merken dat het wat af zal nemen En wbt de medicatie../ die helpt ook niet in een paar dagen, dat duurt een aantal weken minimaal... Sterkte!
Allereerst een hele dikke knuffel. Wat moet je je naar voelen . En wat verschrikkelijk dat je op dit moment niet de hulp kunt vinden waar je zo naar verlangt en die je zo nodig hebt. Ik hoop dat dat daar heel snel verandering in komt. Wat ik me af vraag. Heb je al eens je schildklier na laten kijken (bloedprikken)? Of op vitamine B12? Na een bevalling KAN je schildklierproblemen krijgen. Dat kan ik zo'n ernstige mate dat er gedacht wordt aan een postnatale depressie, terwijl er in werkelijkheid een fysieke ziekte aan ten grondslag ligt. Met zulke klachten, net na een bevalling, zou ik dit zeker even na laten kijken. Heb zelf een traagwerkende schildklier en ben daarvoor al jaren onder behandeling bij een internist. Heel erg veel sterkte! Ik hoop dat je je snel wat beter mag voelen.
Kan het ook op een andere toon? Je hoeft mij niet uit te leggen wat een depressie is hoor.. Ik geef mijn mening want ben ervan overtuigd, dat je vaak zelf iets kan veranderen in je gevoelens. .
Heb je een prenatale depressie? Zijn deze klachten erger geworden of begonnen toen je zwanger werd? Ik heb mijn laatste zwangerschap een prenatale depressie gehad en was niet mijn zelf en zag het leven ook niet zitten. Mijn huisarts is er goed op ingesprongen en heeft mij met medicatie(sintjans nog iets volgens mij) er boven op gekregen. Achter af gezien is het een korte periode geweest en zag ik het na een aantal maanden weer helder. Hormonen doen een hoop met je lichaam. Ik lees in je verhalen dat je dol graag hulp wil maar dat je steeds in de wacht word gezet. Tips krijg je genoeg maar alle kleine beetjes helpen en daarom ga ik ook iets noemen waar jij eerst zelf aan kan werken voordat de hulp troepen in beweging komen. -Schrijf per dag op hoe jij de dag beleeft hebt. -Schrijf op wat je een goed gevoel geeft in het leven -Schrijf op wie er belangrijk is in jouw leven -Ga samen een stuk wandelen om zo je heeft even leeg te maken -Aai over je buik en knuffel met je kindje en besef dat het een moment in je leven is en dat je je eigen zo niet eeuwig blijft voelen. Het zonnetje moet je weer even vinden door de dikke wolken. Hoop dat je snel meer rust zult vinden en kan genieten van het leven en van je kinderen.