Ik snap JenF wel. Het is precies zoals ik zelf ook probeer te denken als ik het er om wat voor reden nog even moeilijk mee heb. Bij mij is alles goed afgelopen en ik heb 3 gezonde kindjes en daarom denk ik dan: kom op, niet treuren, er zijn ergere dingen, wees dankbaar.
Knap dat je dat kan denken inderdaad, ik begrijp de gedachte ook wel. Alleen is het vaak iets wat anderen zeggen, die het niet hebben meegemaakt en daarom is het een opmerking die me soms wel wat kan irriteren. Ik ben ontzettend dankbaar dat het allemaal goed is gekomen. Dat neemt niet weg dat ik er moeite mee heb, dat het niet gewoon is gegaan. Als ik beelden zie van kindjes die op dag 1 of 2 al thuis zijn, zelfs kleertjes aan hebben of in badje gaan. Borstvoeding die lukt, dan heb ik daar moeite mee. Geen jaloezie, maar "waarom?" "Waarom is dit ons overkomen?" En waarom lukte het mij niet om borstvoeding te geven? Op sommige vragen kan ik antwoord geven, maar dit is rationeel en emotioneel blijf ik het lastig vinden. Al wordt het wel steeds beter en probeer ik nu vooral te genieten van ons lieve mooie wonder, of proberen, ik GENIET met volle teugen
ik vind precies hetzelfde als je hierboven benoemd. gevoelens als blijdschap, en moeite hebben met wat er gebeurd is, kan naast elkaar bestaan. Het zijn juist de mensen die zich niet in je kunnen verplaatsen die zeggen: maar nu gaat het toch goed? Tenminste dat zeiden sommige mensen na mijn eerste, maar inmiddels durft niemand dat meer tegen ons te zeggen na de geboorte van de tweeling. Ik ben overgevoelig voor opmerkingen als: dat een kind te vroeg komt wanneer het met 37 weken geboren wordt, dat ze het zo zwaar hebben die laatste loodjes en dat ze wel zouden willen dat de baby komt (roepen ze dan al met 27 weken). Mensen die zich druk maken wanneer de baby langer dan 41 weken in de buik zit en dan tegen mij zeggen dat er niets ergers is dan dat je overtijd loopt. Kortom, ik heb er nog best last van. we hebben een mega nasleep gehad van de vroeggeboortes en ook flink wat mentale klappen. Niet alleen mijn man en ik, maar ook mijn oudste zoon die ik een jaar lang bij mijn ouders heb moeten laten wonen omdat ik al die tijd in het Ronald Mac Donald huis zat. Ik overspannen, mijn man overspannen, slaapproblemen, angststoornissen. En nog altijd extra verpleging in huis. Na thuiskomst nog een jaar eetproblemen en nu nog groeiproblemen. En natuuuuuuuuuuuuuurlijk ben ik blij dat het nu goed gaat en ben ik blij met ze! natuurlijk zijn er ergere dingen want nee ze gingen niet dood, maar heel vaak bijna wel. Leven tussen hoop en vrees. Is dat dan zo gek dat ik denk: Had ik ook maar tenminste EEN keer een gezond kindje gekregen en ook meteen mijn kind vast mogen houden en naar huis kunnen gaan? Die onbezorgdheid heb ik gemist en zal ik nooit mogen mee maken. Terwijl iedereen dat vanzelfsprekend lijkt te vinden. en inmiddels ben ik dan ook in een bepaalde leeftijd dat mensen om mij heen vaak kinderen krijgen.
De overgevoeligheid voor opmerkingen, herken ik heel erg. Maar als ik jouw verhaal lees, dan schaam ik me bijna, want 33.5 valt bij 27 weken wel heel erg in het niet en wat hebben jullie ook na thuiskomst nog veel problemen gehad. Heftig hoor. Maar de gevoelens van gemis, zijn blijkbaar wel gewoon hetzelfde ondanks het verschil in termijn. En idd ook de vanzelfsprekendheid dat het altijd maar goed gaat, dat irriteert me ook. Natuurlijk zal het meestal ook goed gaan, maar nee een zwangerschap hoeft niet altijd 40 of meer weken te duren. (En owhja denken dat 38 weken prematuur is... Hmm nee dat is niet prematuur) ik heb me er bij neer gelegd dat het meestal onwetendheid is.
Je hoeft je echt niet te schamen hoor.. er zullen ook mamas zijn die vinden dat ik niet mag klagen, omdat zij kun kind zijn verloren of dat hun kind nog eerder geboren is. Kan ik me zo wel voorstellen.. betreft je laatste zin: dat is het ook, maar ik kan t wel beter hebben wanneer iemand nog jong is en zelf geen kinderen heeft.
De verhalen hierboven grijpen mij erg aan! Onze oudste zoon wordt bijna 5 jaar. Met 26 weken zwangerschap kreeg ik premature weeën en moest ik met grote spoed met de ambu door naar de high care van Zwolle. Na 2 onzekere, emotionele, angstige weken mochten we naar huis! Onze kleine man was nog in mijn buik. Hij heeft het daar nog 10 weken volgehouden en is uiteindelijk met 36 weken met een spoedkeizersnede ter wereld gekomen. Tijdens de bevalling liep hij een longinfectie op, bleken zijn longen niet rijp, ondanks de 3 longrijpingsspuiten met 26,27 en 28 weken zwangerschap. Dylan was erg ziek. Onze kleine man moest ondanks zijn gewicht en lengte in de couveuse, omdat hij dus zo ziek was. Na 2 weken vechten mocht onze mooie man naar huis! Al met al is het dus allemaal zeer goed afgelopen. Ik moet zeggen dat ik na bijna 5 jaar toch soms mijn moeilijke momenten heb. Dan zie ik mijn grote vent spelen en denk ik: oh wat ben ik gelukkig dat we het hebben kunnen rekken tot 36 weken! Het valt me wel op dat er geen rekening mee wordt gehouden, over hoe je je voelt! Oké het is al bijna 5 jaar geleden, maar het is wel ons kind,ons vlees en bloed, ons zorgenkindje! Laatst heb ik maar gewoon tegen familie gezegd: ik hoop dat niemand zo'n zwangerschap, bevalling en couveusetijd hoeft mee te maken, vergeet niet wat het met een vader en moeder doet! Zoiets blijft je bij en daardoor ga je soms nog voorzichtiger om met je kinderen en denk je nog beter na voordat je een beslissing neemt. Mijn tip: blijf met je man/partner praten en laat je gevoel niet wegwuiven! Accepteer ook je gevoelens! Dikke knuffel!
Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Maar dat is mijn geschiedenis. Ik heb natuurlijk een doodgeboorte meegemaakt en aan de hand daarvan had ik het vreselijk gevonden om over de 41 weken te gaan omdat ik weet dat de risico's op doodgeboorte dan zoveel hoger worden. Mensen zonder mijn geschiedenis hebben dat meestal niet. Maar 41 weken of langer kom je ook in een gevarenzone. Nl is 1 van de weinige westerse landen waar ze je zo ver laten doorlopen. Ik voelde me enorm verloren toen een goede vriendin samen met mij zwanger was de laatste keer en zij me vertelde dat ze zo bang was dat er iets mis zou gaan. Ze heeft nog nooit een miskraam of iets dergelijks gehad. Euh...wat denk je van mij na een miskraam en een doodgeboorte? Ze gaf aan dat ze er zo hard voor hebben moeten werken om zwanger te worden (alleen de eerste keer hebben ze er idd 1,5 jaar over gedaan, tweede keer meteen raak, en dat breekt op maar het is wel spontaan gelukt.) Wijzelf zaten in de MMM, maar ze deed het overkomen alsof wij geen recht van spreken hadden omdat we toch al van te voren wisten dat we de MMM nodig hadden. Tja, dat stukje IVF (ipv KI) maakt dan zeker ook niet meer uit? En ja, wij waren, eenmaal in de MMM, na 8 maanden zwanger. Dat daarvoor 8 maanden wachttijd en onderzoekstijd aan vooraf gaat... Vervolgens was ze van de tweede bevallen. N was toen net na de 3e heropname terug thuis gekomen. Ze had gepland om in het ziekenhuis te bevallen (poliklinisch) maar het ging te snel en ze was thuis gebleven (niet echt een keuze). Ze gaf aan dat ze hier wel moeite mee had want het was niet gegaan hoe ze het had gepland en alles was zo rommelig verlopen. Na een tijd van 7 weken intensieve ziekenhuistijd en daarna nog 6 weken van ziekenhuis in ziekenhuis uit, de ene keer wat intensiever dan de andere keer, heb ik achteraf brullend in de auto gezeten. Gezien wat ik had gemist, jaloers en niet begrijpend hoe ze hier moeite mee kon hebben. En nog begrijp ik dat niet. Gelukkig hebben we onze oudste waarbij alles goed is gegaan. Dat waardeer ik des te meer. En N is met 32 weken geboren. 32 weken is geen 27 weken, of nog eerder, dat besef ik me ook maar al te goed. Gezien hoe ziek hij was ben ik blij dat hij al 32 weken ver was.
Heel herkenbaar de verhalen hier! Mijn zoontje is met 28 spontaan geboren, heeft veel complicaties gehad in de ziekenhuis periode en heeft 14 weken in het ziekenhuis gelegen en daarna nog veel onder controle. Niemand leek te begrijpen dat de angst voor een groot deel ook pas begint als je thuis bent, geen monitor, geen verpleegkundige die je geruststeld. Ik vond het bijvoorbeeld heel erg gek om mijn kind echt te leren kennen, eerder keek je naar de monitor om te kijken hoe hij zich voelde en nu... Ik heb me toen ongelooflijk gestoord aan de bekende opmerking 'Het is nu klaar' 'Hij is thuis geniet er van' . Ik heb het nu voor een groot deel een plekje kunnen geven, maar ik denk dat het nooit helemaal slijt. Het feit dat mensen 'zeuren' dat ze twee dagen in het ziekenhuis moet blijven oid zal me altijd blijven steken, alhoewel ik ook moet begrijpen dat dit voor diegene ook verdrietig is. En inderdaad zoals al genoemd is dat andere mensen jouw verdriet niet zullen begrijpen. Aan de andere kant voel ik me soms ook een dubbel zo'n trotse moeder. Als mijn zoon wat nieuws leert of ergens in uitblinkt ben ik driedubbel zo trots dat dit dat jongentje is waar ze niet van konden voorspellen of hij wel of niet gehandicapt zou zijn of dat hij het uberhaubtzou overleven. Dan straal ik van trots ,en dat gevoel is heerlijk. Ik ben nu zwanger van de tweede en vandaag precies 1 dag verder als bij mijn eerste, dit voelt zo gek en ik ben zo dankbaar dat het nog goed gaat. Ook nu weer veel onbegrip dat ik dit heeel spannend vind. Weer de opmerkingen van 'Niet aan denken' en 'nu komt alles goed' vermoeiend hihi...
Dacht dat ik hier al gereageerd had.. Maar niet dus. Ben met 32 weken opgenomen in t zkh met 34 weken bevallen van een tweeling. Beide prematuur en eentje ook dysmatuur (licht) mijn ene kindje is na 12 dagen overleden (ziekenhuisbacterie). Ik heb hem niet anders gekend als met slangetje (sonde) en in de couveuse hij is ook niet groter geworden dan 1660 Gr. Mijn andere kindje heeft precies een maand in t zkh gelegen. Nog steeds (na ruim 2 jaar) vind ik het moeilijk om onbezorgde kraamtijden te zien, natuurlijk gun ik het iedereen maar die roze wolk dat onbezorgd genieten dat ken ik niet. En ik merk nog steeds dat ik dat heel erg gemist heb.
Dat goedbedoelde "nu komt alles goed, ik voel het" vond ik tijdens de zwangerschap heel vermoeiend. Hoe weet jij dat nou? Eerst zien, dan geloven. (2e kindje was plotseling overleden in de buik). De derde dus met 32 weken me loeiende sirenes naar academisch ziekenhuis. Toen was het toch klaar met die praat. Ik had het toen ook niet moeten horen overigens.
Poeh heftige verhalen weer. De opmerkingen zijn meestal goedbedoeld, mensen willen optimistisch zijn of zoiets. Maar het voelt zo onbegrepen.. Fijn dat er een forum is om te zien dat de gevoelens heel normaal zijn, dat ik niet de enige ben.
Ik probeer ook altijd maar te denken dat mensen het goed bedoelen.. Maar als ze het zelf niet meegemaakt hebben.. Ik lag met t hellp syndroom in t zkh en iedereen maar roepen ja als de kindjes er eenmaal zijn komt alles goed...year right.. Of de opmerking je hebt er nog een over waar t wel goed mee gaat! Pardon goed? (Hij lag op dat moment nog aan de beademing..)
Pff wat kunnen mensen kwetsende dingen zeggen he, helaas zijn dag de opmerkingen die je nooit vergeet
wat ontzettend moeilijk lijkt me dat. Bij 10 dagen hebben wij ook een afscheidskus moeten geven aan een van de tweeling, 40% kans op overleving van een spoedoperatie. Wat moeilijk was dat zeg, helemaal als je kindje dan ook echt overlijdt.
Is inderdaad heel onwerkelijk zeker omdat er een dag van te voren nog niets aan de hand was.. Ook lastig dat je toch het vergelijk blijft maken. Zou hij ook al dit, zou hij ook al dat. Maar we worden nooit meer compleet
Wat een verhalen hier. Ongeduldje, wat vreselijk, zo plotseling afscheid moeten nemen, je kind verliezen lijkt me het ergste wat er bestaat... Verwerken heeft hier lang geduurd en nu breekt er weer een nieuwe fase aan. In januari moet D. naar school en wij verwachten problemen. Cognitief doet hij het prima maar qua gedrag is hij zo ongeremd, het is echt een ongeleid projectiel, zo ontzettend druk en aanwezig. Bij peuterzwemmen schaam ik me bijna, alsof ik hem niet opgevoed heb, hij is de enige die gewoon niet kijkt en luistert, hij vliegt alle kanten op en heeft het hoogste woord. Dan denk ik, wat als hij op tijd geboren was, geen hersenvliesontstekingen had gehad,...en dan zijn daar opnieuw de zorgen. "Maar het gaat nu toch goed?" Ja, hij loopt en praat en leeft maar dat betekent niet dat er geen zorgen zijn. Gelukkig voel ik me door mijn partner en moeder gesteund en zij onderkennen ook dat er "iets" is en mijn huidige zorgen niet uit de lucht gegrepen zijn. aan de andere kant, van de vroeggeboorte zelf en de kraamtijd heb ik geen last meer. Ik kan heel goed op kraamvisite gaan en ik kan ondertussen ook zonder tranen een aterm geboren baby vasthouden en het verschil bewonderen. Zo'n kindje voelt zo anders, minder slap, gezonder, mooi is dat! En hoogzwangeren die lopen te klagen kon ik tot 1,5 jaar geleden ook niet verdragen, nu kan ik het goed hebben en mocht ik bij een volgende zwangerschap zo ver komen, heb ik me voorgenomen dat ook lekker te doen Met andere woorden, het slijt maar je zult af en toe wel terug blijven kijken, denken "wat als.." en vergeten doe je het nooit. En, misschien is dat raar maar ik heb ook wel hele mooie herinneringen aan de ziekenhuisperiode. De eerste keer buidelen, in bad. De eerste keer dat ik D. Als een normale baby kon vasthouden,...
Jeetje wat een verhalen.... Mijn dochter is met 27+2 geboren. Ze is nu 5 jaar en we lopen nog steeds het ziekenhuis plat. Ze heeft problemen overgehouden aan de premature geboorte. Qua gedrag ook en heeft de diagnose autisme gekregen. Ik vraag me vaak af hoe dat was geweest wanneer zij op tijd gebren was. Autisme komt niet in onze beide families voor en word wel samen met ADHD vaker gezien bij prematuur geboren kinderen. @ Lara: Misschien een idee om ook eens langs de dokter te gaan wanneer zijn gedrag zover afwijkt dat je zorgen maakt over school? Mijn dochter heeft 1 jaar in een dagbehandeling gezeten en zit nu gewoon op het regulier onderwijs en gaat nu erg goed met haar. Qua gedrag had ze dat eerder niet gered. Ik heb het wel een plekje gegeven. Ik heb na haar thuiskomst EMDR gehad en dit heeft wel geholpen. Het is wel zo dat ik er af en toe nog best verdrietig van kan zijn of wanneer ik iets over prematuur geborenen op de tv zie. De opmerkingen van mensen zijn zeer vermoeiend. Ik weet ook niet of ze altijd goed bedoeld zijn. Krijg soms ook het gevoel dat mensen geen zin meer hebben om naar jou verhaal te luisteren.
Dit gevoel heb ik ook regelmatig. Mensen die een beetje stil vallen als ik iets zeg en durf soms er niet eens meer over te beginnen of heb in elk geval spijt als ik het wel gedaan heb. Als ik L* of de ziekenhuisperiode van N opnoem valt altijd het gesprek stil. Vervelend vind ik dat. Ook tijdens de zwangerschap van N wilde ik (net als elke zwangere die zwanger is van een volgend kindje) vergelijken met de vorige zwangerschappen. Als ik de zwangerschap van S aanhaalde was het geen probleem maar als ik de zwangerschap van L* aanhaalde was het gesprek dood. Heb altijd het gevoel dat mensen denken "Komt zij weer met haar rampverhalen".