Ik heb een goeie band met mijn schoonouders, kan altijd op ze rekenen. Ze zijn gescheiden dus heb dubbel. Mijn schoonmoeder kan zich soms wat opdringen of irritante dingen doen/zeggen. Maar verder is ze erg lief enja blijft natuurlijk de moeder van mijn vriend. Nu ik zwanger ben heb ik het gevoel dat ze denkt dat ze echt mee zeggenschap heeft ofzo, ik weet het niet. Opzich heb ik nu niet veel negativiteit met haar meegemaakt tijdens mijn zwangerschap maar soms heb ik even ruimte nodig en moet ik ze even niet zien (ja, klinkt grof) Soms komen er ook uitspraken uit dat ik denk van hmmm, neen. Ze is super enthousiast en blij, het eerste kleinkind! En dat begrijp ik ook helemaal, het is voor haar ook spannend. Maar ik heb schrik dat die enthousiasme gaat overheersen en opdringerig gaat worden als onze dochter er is. Ik heb allemaal scenario's in mijn hoofd en ik vind dit echt lastig. Ik weet niet goed wat ik er mee moet.... Natuurlijk mag ze haar kleinkind zien enzo, maar heb schrik dat ze het wat naar haar wil gaat zetten... Wat zijn jullie ervaringen met jullie schoonouders?
Mijn moeder is zo, die wil graag een groot deel uitmaken van ons leven en vaak op bezoek komen enzo. Ik heb het er al een paar keer met haar over gehad dat wij de opvoeders zijn en zij de oma. Zij mag ons kindje wat verwennen (niet te vaak, maar ze blijft oma), maar ze moet wel onze opvoedregels volgen. Dat vond ze eerst maar raar, want zij heeft mij toch opgevoed en dat was toch prima etc. Nadat we het er nog een paar keer over hadden, snapt ze het wat beter en denk ik dat het straks wel goed komt. Zo wilde ze bijvoorbeeld ook al vanalles kopen toen ik net zwanger was en het tegen iedereen vertellen. Ik heb een paar keer duidelijk gemaakt dat ik dat pas wil na 12 weken en waarom. Ook dat duurde even, maar ze houdt zich nog goed in
Mijn schoonma woont 3000 km van ons vandaan en me Schoonpa is helaas overleden. Heb m nooit mogen leren kennen. Al met al is me schoonma een schat van een vrouw. Ze is hier vaker in Nederland geweest en ze bemoeit zich eerlijk gezegd ook nergens mee. Qua schoonfamilie daar heb ik eerlijk gezegd ook geen "last" van. Ze zijn heel erg op zichzelf. Soms vind ik t wel jammer. Nu met de zwangerschap wordt ik ook nooit gebeld met Hoe gaat t nou of is er iets wat we voor je kunnen doen.. gewoon even een telefoontje dat mis ik wel.
Als ze zoals je zegt echt lief is zou ik me niet al te veel zorgen maken. Het is fijn dat ze enthousiast is en met jullie mee leeft. Als ze daarin doorschiet geef je dat op een vriendelijke doch duidelijke manier aan Het is trouwens nooit handig om je zorgen te maken over problemen die je nog niet hebt (zei zij ) beetje vertrouwen dat je om kan gaan met de dingen die gaan komen. Ik denk dat het allemaal wel los zal lopen.
Ik heb geen schoonouders meer, heb ze nooit mogen zien. Mijn schoonmoeder wel gesproken door de telefoon, maar helaas was het te laat om haar nog te zien. Ik herken het gevoel dus niet, maar denk dat het wel losloopt. Mijn eigen ouders zijn totaal niet opdringerig maar wel heel erg aanwezig in ons leven, omdat we dit beiden willen. Qua gedachtes over opvoeding zitten we ook wel op 1 lijn en dat helpt, en daarbij is mijn moeder altijd positief (nooit van: je moet dit of dat, maar: hoe zullen we dit aanpakken?) Ik heb me dus nooit zorgen gemaakt, maar zorg gewoon dat je duidelijk je grenzen aangeeft, en als ze lief is loopt het echt wel los!
Het lijkt wel of ik jou tekst heb geschreven, ik voel en denk precies hetzelfde. Mijn schoonmoeder is precies hetzelfde zoals jij beschrijft. Ze bemoeit zich nu al met bijna alles, komt vaak langs, staat opeens in de woonkamer ( hebben sleutel) Ze maakt nu ook al uitspraken, zoals het is onze baby, en je moet het zus of zo doen, en zeggen waar en hoe ik moet bevallen, wanneer het kamertje opgezet moet worden, zij wilt komen ipv een kraamverzorgster, zij wilt de eerste en vaste oppas worden, en babykamertje maken zodat de kleine bij hun kan logeren. etc.. Ik en mijn vriend laat merken dat wij dit niet leuk vinden en meestal zeg ik hoe wij het willen, maar vaak is het ook lastig omdat ze zo opgaat in haar beeld en enthousiasme van hoe zij het wilt en denkt hoe het moet. Ik heb besloten voordat de baby er is een gesprek met mijn schoonouders aan te gaan, en daarin duidelijk te maken wat mijn vriend en ik willen, en dat we het zelf zelfstandig moeten leren, Dat ik waardeer dat ze zo blij zijn met hun eerste kleinkind, en dat ze zo graag willen helpen, maar als we hulp nodig hebben dat we er dan wel om vragen.. En als hun langs willen komen, net zoals de rest van de familie even moeten bellen of het wel uit komt, en anders eventueel andere dag en tijd afspreken.
Haha ik herken de angst. Ik heb zelf moeite om me grenzen te bewaken. Ze heeft het al over logeren van de kleine enzo. En hoe vaak de kleine er zal zijn. Mijn vriend gaat daarin mee en dan voel ik me op dat moment ff behoorlijk gepasseerd. Op een gegeven moment heb ik een beetje gefrustreerd onder invloed van de hormonen duidelijk gemaakt dat ik de moeder ben en dat alles in overleg gaat. Verder doen de schoonouders heel lief. Maar stiekem voor mijn gevoel een beetje te lief (lopend op eierschalen lijkt t wel). Maarja we zien wel hoe het gaat.
Ik herken wel enkele dingen, maar zo erg is het nog net niet bij ons! Ze heeft ook een sleutel van ons appartement en in het begin kwam ze beneden aan de hoofddeur binnen en belde ze boven aan onze deur aan. Maar die bel hoor ik heel vaak niet dus stond ze soms plots binnen (ookal wist ik dat ze kwam, vond het niet echt kunnen) , nu wel kunnen afspreken dat ze eerst beneden belt zodat ik de deur gewoon zelf kan open doen voor haar en niet elke keer hoef te schrikken. Ze wil me altijd met alles helpen en dat mag ook wel maar ik pas er ook wel mee op dat ze niet te veel komt helpen want dan heb ik schrik dat ze gaat denken dat ze een streepje voor heeft ofzo. Ohja, zij praat dus ook over 'ons meisje' en hoe hard ik me daar aan irriteer ja het is haar kleindochter maar wel het meisje van mij en mijn vriend! Wij gaan ook zeggen dat ze moeten bellen voor ze langskomen, ik hoop dat ze niet alles volgens haar eigen willetje gaat doen. Ik weet dat ik daar nu me geen zorgen over mag maken, maar door eerdere ervaringen met haar sluipen die gedachten gewoon in mn hoofd... Gelukkig moeit ze haar niet in hoe en wat hier thuis, maar ze zit wel zo bezig dat ze ervoor gaat zorgen dat ons kind veel gaat lezen, ik lees helemaal niet graag, dus ik heb zo iets van ik vind niet dat zij moet beslissen dat ons kind moet en zal lezen... Wil ze al van vroeg af aan met haar gaan lezen en als ik zeg dat dat van mij niet hoeft heb ik er geen zge in... Dan denk ik ja dat is mijn kind ik zal wel beslissen of ze gaat lezen of niet zulke dingen dan wel, maarja.... We gaan zeker duidelijke grenzen moeten stellen.
Indd frustratie onder invloed van hormonen.... Maar voor de zwangerschap kon ik me ook wel eens goed frustreren hoor
Mijn schoonmoeder was ook zo tijdens de zwangerschap. Ohh zo irritant. Maar ik moet zeggen nu ons meisje er al is valt het heel erg mee. Ze luistert naar wat wij willen en is nog niet over onze grenzen heen gegaan. Ze komt elke week 1 keer. Ipv de elke dag die ze zei tijdens de zwangerschap. Hoop dat het voor jou ook gaat meevallen.
Bij mij was het echt andersom, m'n schoonmoeder reageerde heel negatief op m'n zwangerschap en wil niets met d'r kleindochter te maken hebben. Sterker nog, ze zegt hele lelijke dingen over d'r. Ach, het is ook een racistische oude tang.
Ja kan evengoed ook zo uitvallen indd! Maar ja ik zit gewoon met die schrik en ik weet niet wat ik er mee moet hehe! We zien het wel en we moeten gewoon goed aangeven wat wij willen! Vooral min vriend, die laat liever alles gewoon lopen zoals het loopt ookal is het niet zo fijn... Maarja dat is nt de bedoeling!
Ohhh das indd wel het tegenovergestelde en helemaal niet leuk :/ Dan kan je ook echt gefrustreerd geraken phoe...
Jammer dat ze zo weinig interesse tonen :s Ik ben van belgie en mijn ouders wonen ook daar nog. Ik in nederland. En ik kom zo om het weekend nog daar, dus ik zie ze wel vaak. Ze zijn zeker blij met het kindje, maar mijn ouders zijn niet het verwentype grootouders! Ze vragen tussendoor ook eigenlijk nooit hoe het met me gaat ofzo... Mis ik soms wel maarja ik zie ze nog vaak dus kan er wel mee leven!
Gewoon duidelijk aangeven wat je wel en wat je niet wilt! Doen wij ook en werkt uitstekend! En heb ook nog eens een hele lieve schoonmams en paps!
Ik heb ook zo'n schoonmoeder.. Ze is lief hoor , maar soms irriteer ik me echt heel erg aan haar. Ze heeft wel 20 x gezegd dat ik op het begin overslag rompertjes moet gebruiken of dat de kleertjes zonder wasmiddel gewassen moeten worden... ik bedoel, dat maak ik zelf toch wel uit? En onze baby uitzet stond daar opgeslagen en kwamen ze het brengen, was ze al weer bezig met alles in elkaar aan het zetten, lief bedoeld natuurlijk, maar dat wou ik liever samen met me vriend doen.. Ik dacht maar zo, het kan geen kwaad dus laat maar gaan. En sinds ze weet dat ik zwanger ben komt ze elke zondag langs.. om 12 uur.. sommige zondagen denk ik pff ik wil gewoon Bank hangen met VL. Ik heb me voor de zwangerschap nooit echt aan dr geïrriteerd. Ligt dat dan aan mij? Haha Ik kijk wel hoe het gaat als de kleine er is, en als het me niet bevalt zeg ik er zeker wat van. Ik ben liever bij me eigen ouders, mijj schoonouders zijn ook zooo anders dan mijn familie, ik voel me niet altijd op mijn gemak. ieder geval succes!
Enigszins herkenbaar. Gelukkig staan ze niet constant op de stoep maar schoonmoeder kan wel doorzeuren over dingen. Box staat inmiddels in de kamer, begint ze over waar dat ding moet staan. Ze doet dan geen suggestie en laat het daarbij, nee, ze blijft maar doordrammen over dat de box in die en die hoek moet, lekker naast de verwarming (die straks als het koud is vol aan staat, kan niet anders). Terwijl overal wordt afgeraden om een box pal naast een verwarming te zetten... Zo ook met spulletjes kopen, ze bleef maar doorgaan over hospitaallinnen (iets van vroeger). Dat moest ik hebben en ik moest geen rare moltonzeiltjes kopen. Totdat de verkoopster recht in haar gezicht zei dat hospitaallinnen absoluut niet meer mag. Kleertjes kopen: maat 50 moest ik absoluut niet halen, daar past geen kind in en anders is het er binnen een week uit. En hoe vaak ik al niet heb moeten horen: oh, met mijn kinderen deed ik het zus en zo, Als je dat niet vaak doet dan krijg je moeilijke kinderen die nergens aan gewend zijn, etc. Ik ga het opvoeden toch echt op mijn manier doen. O ja, ik moest ook maar niet teveel eten (doe ik ook niet) want dan kreeg ik niet zo'n grote buik en werd de baby ook niet zo groot Ach, ze bedoelt het goed maar soms blijft ze maar doorgaan over een ding en dan wordt het vervelend. Na 3x heb ik het echt wel gehoord maar dan denkt zij het nog 10x te moeten herhalen.