Hey meiden Nu ik regelmatig op tv in diverse programma's het onderwerp dwanggedachtes voor bij zag komen (leven met dwang en tourettes on tour) wist ik dat ik hier ook last van heb. Het begon toen ik een jaar of 7 was en met onze kat aan het kroelen was. Ik wilde een broodje smeren en had een mes in mijn handen. In een zeer kort moment dacht ik: zal ik de kat hiermee steken? Als klein meisje schrok ik onwijs van deze gedachte en ben ik hier weken lang verdrietig om geweest. Mijn kat iets aan doen? Nooit van mijn leven!! Heel mijn leven heb ik heel af en toe dit soort rare mind f*cks gehad waarbij ik gruwelijke dingen dacht over de mensen die het dichtst bij me stonden. Van het iets naars aan doen of hele gemene dingen zien gebeuren. Ik wil niet te veel in details treden om niet als een gigantische psycho over te komen maar ik kan je vertellen dat het heel heftig kan zijn. Het is absoluut niet zo dat ik ooit iemand daadwerkelijk iets aan zou doen maar die dwanggedachtes zijn er vaak wel gewoon. Sinds de geboorte van mijn zoontje zijn de gedachtes weer volop aanwezig. Vooral in de kraamweek had ik hele nare gedachtes over mijn zoontje. Ik heb dit nooit aan iemand verteld, tot dat ik een tijdje terug het met een goede vriendin op de chat erover had. Ze vertelde dat ze aan het frituren was en in een split second de gedachte had het vet over haar hele lieve man te gooien. Het deed me heel goed dat ik dus niet de enige normale persoon ben die dit soort shit denkt. Wat ik met dit topic wil zeggen weet ik niet zo goed. Misschien peilen of meer mensen hier last van hebben? Ik weet het niet. Niemand weet hier verder over van mij.. ik kan het gelukkig vrij goed weer wegdenken en heb er hierdoor niet erg veel last van. Maar "ziek" is het toch wel... wat vinden jullie moet ik hier iets mee of is dit toch iets wat vaker voorkomt dan ik denk?
Lijkt me erg vervelend als je zulke gedachten hebt, gelukkig blijven het maar gedachten. ik heb er zelf geen last van maar heb wel eens gefantaseerd hoe ik het zo aanpakken als ik iemand zou vermoorden (heb dan ook iemand die ik uit de grond van mijn hart haat in gedachten).
Ik heb dat ook af en toe.. Echt zo'n gruwelijke gedachte die in me opkomt, terwijl ik écht niet moordlustig oid ben. In mn kraamweek + een tijdje lang daarna, had ik ook rare gedachtes, niet naar mijn kind toe, maar wel naar andere mensen die ik ken. Van een vriendin weet ik dat zij dit ook wel eens heeft...
Gek he Sanne. Volgens mij is het ècht een taboe om erover te praten. Mensen willen natuurlijk de stempel van "gekkie" vermijden..
Als kind heb ik die gedachtes behoorlijk vaak gehad, kwam waarschijnlijk ook omdat ik mijn hele schooltijd behoorlijk gepest ben geworden. Door die gedachte's kon ik omgaan met die pestkoppen. In de tijd dat ik depressief ben geweest heb ik die gedachte's ook nog gehad maar verder eigenlijk nooit meer. Zo lang het bij gedachte's blijven is het niet zo erg maar als je merkt de neiging te hebben er iets mee te doen dan moet je echt wel met een professional gaan praten.
dat je de gedachtes hebt is opzich geen ramp (hoewel het niet volledig normaal is). maar ben je niet gruwelijk bang een mens heeft een reactie vermogen van 3 seconde dat je dan onwetend gaat doen wat je denkt. als ik deze gedachtes zou hebben zou ik hier wel hulp in gaan zoeken zou het me achteraf nooit vergeven mocht het wel in uitwerking over gaan.
Volgens mij komt het wel vaker voor hoor, is het helemaal niets abnormaals! Heb ook wel eens rare gedachten, stel ik sta op een brug en krijg een gedachte van "wat als ik nou spring" of iets heel absurds, gaat helemaal nergens over. De clou is om het ook echt te zien als een gedachte en niet te blijven piekeren over hoe erg het is om ze te hebben en jezelf angstig te maken. Dan leg je er te veel gewicht op. Een gedachte is niet wie jij bent.
Dit is een aparte categorie dwanggedachtes namelijk intrusies Wat zijn Intrusies? - De psychologie van... - Proud2bme Heel veel mensen hebben af en toe dit soort gedachtes en het is dus NORMAAL!! Het is niet ziek of gek. Het geeft ook niet aan dat dit je diepste verlangen is of dat je er iets mee moet. Het is gewoon een stomme gedachte die je mag vergeten en waar je je absoluut niet schuldig over hoeft te voelen. Je hoeft die gedachte niet meer of minder waarde toe te kennen dan "wat heeft zij gekke kleren aan" "het stoplicht is rood" of "wat gaan we eten vanavond". En ja, ik heb het dus ook af en toe en ik ken ook andere mensen die er last van hebben en dat zijn dus allemaal gewone mensen
Oh nog even dit: het probleem met dit soort gedachtes is dat je er heel veel waarde aan gaat hechten en het gaat proberen te vermijden. Door dingen te laten (geen messen meer pakken of niet meer met bepaalde mensen omgaan) of juist te doen, dan kan het probleem worden in je leven. Dus niet om de gedachte, maar door je reactie er op.
ik ga zo je link nog lezen, maar je beschrijft het allemaal heel duidelijk. Ikzelf durfde er amper over te praten, bang voor de keiharde veroordelingen van mensen. Tijdens de pnd was heel erg. Maar toen escaleerde mijn angststoornis eigenlijk ook. Maar ik ging inderdaad dingen vermijden e.d. Ik heb (door dat alles) uiteindelijk wel hulp gehad maar er is me ook áltijd op het hart gedrukt: onthoud dat het maar gedachten zijn... gedachten komen, en gaan.... Als jij er geen last van hebt, hoef je er niets mee te doen. Als je er wél last van hebt, dan kun je misschien eens met iemand praten (verwijzing is tegenwoordig niet altijd meer nodig) of advies vragen aan de huisarts. (ik schrijf nu 'jij' - maar bedoel bij het laatste stuk uiteraard TS)
Dat meen ik ook eens gelezen te hebben. Volgens mij is er als je alleen af en toe die gedachten hebt, helemaal niets aan de hand en ben je je gewoon uiterst bewust van je gedachtenstroom.
Thnx! Ik vond het ook wel raar van mezelf af en toe hoor. Ik heb bijvoorbeeld al mijn hele leven dat ik af en toe bij hele vieze dingen (geen eten, maar echt smerige dingen) denk: wat als ik dit nu in mijn mond zou doen. Dan maak ik mezelf echt misselijk, dat vind ik nog de moeilijkste om daar dan mezelf niet voor te veroordelen. En idd gedachtes komen en gaan! Wel grappig, heb ik pas geleden nog een stukje over geschreven in mijn tumblr blog. Ik probeer het altijd een beetje te zien als de zee met golven. Goed dat je er hulp bij hebt gezocht! Er over praten kan echt zo veel schelen!
Onwijs bedankt voor dit artikel! Doet me heel goed om te lezen! En nee natuurlijk zou ik NOOIT een gedachte tot werkelijkheid brengen. Dat zit totaal niet in mijn aard en ik kan het goed rationaliseren gelukkig. Hopelijk hebben meer mensen iets aan dit topic!!!
Oh gatver ik ken het gevoel. Als ik op de snelweg rijd of zo met m'n kids in de auto dan denk ik soms: "Wat als ik gewoon mijn stuur omgooi?" Niet dat ik dat OOIT zou doen, maar het feit dat ik dat alleen al dénk maakt me helemaal misselijk op dat moment. Gelukkig heb ik het niet heel vaak maar toch, af en toe, bah!
Voorbeelden van veelvoorkomende intrusies zijn: ♥Gedachten over het pijn doen van je kinderen of huisdieren; ♥Een hoge flat zien en denken dat je er van af kan springen; ♥Gedachten over seks met je schoonvader of anderen waarmee je dat nooit zou doen; ♥De gedachte dat je diep van binnen misschien wel een crimineel of seriemoordenaar bent; ♥Op de snelweg voor je zien hoe je ineens je stuur omgooit of juist op de rem trapt; ♥De gedachte om in het openbaar vervoer ineens hysterisch te gaan schreeuwen; ♥Op het spoor staan en iemand voor de trein willen duwen of zelf willen springen; ♥Gedachten aan het zoenen van mensen die je op straat tegenkomt; ♥Tijdens het snijden van groenten denken dat je iemand neer gaat steken; ♥Gedachte over ongewone seksuele handelingen met bepaalde mensen of dieren; ♥Zien hoe je een kind of dier van een hoog gebouw gooit; ♥Tijdens een gesprek je gesprekspartner ineens uit willen schelden of slaan. Ja die komen wel bekend voor.
Volgens mij is het heel normaal. En al helemaal als je net een kindje hebt gekregen. Ik was in de supermarkt bang dat iemand mijn baby uit de wagenbak zou gritsen en in de broodmachine zou gooien om in plakjes te snijden (daar paste ze immers wel in). Volgens mij is dat normaal omdat je je kwetsbare mini kind wil beschermen met alles wat je hebt.
Heb niet alles gelezen, maar herken wel je gedachten. Ik heb geleer dat IEDEREEN deze gedachten (onbewust) heeft. Het probleem ligt hem niet in de gedachte, maar de aandacht die je eraan schenkt. Bij de meeste mensen komen deze gedachten onbeeust en blijven ze onopgemerkt. Jij neemt er blijkbaar zon aanstoot aan, dat je hem vasthoud, en je uiterst bewust vam de gedachte blijft. Dit betekend absoluut niet dat je sneller geneigd bent zon dwanggedachte uit te voeren, het tegendeel, je bent je juist uiterst bewustdat je deze gedachten onwenselijk of immoreel vind. Heel gezond. De behandeling van dit soort dwangedachten richt zich daarom ook niet op het onderdrukken van de gedachten (=meer aandacht/bewustzijn) maar het leren negeren van deze gedachten. Ze betekenen namelijk niets, zeggen niet over je betrouwbaarheid, en je kunt ze daarom leren onbewust te blijven. Maar ik herken de impact!