Hey dames, ik hoor van meer en meer mensen dat de overgang van 1 naar 2 kinderen best wel heftig was in vergelijking met de overgang van 0 naar 1 kind. Hoe hebben jullie dat ervaren?
Ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen veel zwaarder als van 0 naar 1 kind. Ik moest ineens mijn aandacht verdelen. Bovendien was de oudste pas 14 maanden toen de jongste kwam én huilde de jongste heel veel. Mijn oudste was juist een super makkelijke baby. Maar ik kan me ook voorstellen dat als de eerste juist een huiler was en de 2e niet en er wat meer leeftijdsverschil tussen zit, het alweer heel anders is.
Ik vond de overgang van 0 naar 1 echt heel heftig. Van je onbezorgde vrije leventje naar een leven met een kleine. Ik heb 6 maanden geleden mijn tweede dochtertje gekregen en deze overgang vind ik niet zo heftig. Je kent het allemaal al. Je weet wat er komen gaat en je maakt je ook niet zo snel zo druk meer. Je bent gewoon veel makkelijker. En mijn oudste dochtertje van bijna 4 jaar is al een heftige tante dus nog eentje erbij gaat echt prima...Ik heb dan wel een heel lief en goed slapend dochtertje erbij gekregen dus dat scheelt ook wel een hoop.
van 0 naar 1: heel groot (maar had een reëel beeld van wat me te wachten stond) van 1 naar 2: ook best groot (idem als een maar je aandacht verdelen en nieuwe ballen in de lucht houden vraagt wel wat aanpassingsvermogen) van 2 naar 3: easypiesie (de derde gaat gewoon mee in de slipstream van het gezin)
Van 0 naar 1: appeltje eitje! Met 1 kind konden wij alles nog doen! Van 1 naar 2: iets pittiger, maar doordat nummer 1 nog klein was ging ik vaak 's middags met allebei slapen, zo hield ik mijn energie goed op peil! Van 2 naar 3: heavy! Geen rustmomentjes meer voor mama!
Ik vond de overgang van geen kinderen naar 1 kind het grootst. De verantwoordelijkheid, je vrijheid toch wel kwijt, niet meer zo makkelijk alles doen, echt moeten plannen. Van 1 naar 2 was makkelijker. Ik had toch al weinig tijd voor mezelf . Dochter was 14 maanden toen mijn zoon geboren werd en liep nog niet. De eerste maanden waren best heftig maar nu is het echt een eitje. De dagen zijn super relaxt eigenlijk, ze eten op dezelfde tijden en slapen ook nog een keer tegelijk. Ik vond een baby en zwanger zijn lastiger dan 2 kinderen.
Van 0 naar 1: Heftig. Wist niet wat me overkwam, al die gevoeles en hormonen die door je lijf gieren. Dat kleine hummeltje wat helemaal aangewezen was op mama. Van 1 naar 2: Easy! Moet wel zeggen ons meisje is heel makkelijk. Ze gaat gewoon overal mee naar toe. Vind alles best. Ik probeer de slaapjes van beide altijd te combineren, zodat ik s middags even een momentje voor mijzelf heb en 's avonds ligt het hele spul voor 20u in bed. Rust
0-1: heftig! Ik kwam mezelf flink tegen. Ik kwam erachter dat ik toch wel erg veel tijd voor mezelf nodig heb en dat ging met een baby erbij ineens niet meer. En ook even de deur uit, ging niet omdat je eerst de halve inboedel in moest pakken. 1-2: wel weer even omschakelen (de oudste was namelijk inmiddels al bijna 4), maar wel veel makkelijker. Ook al is de 2e een pittige baby, maar ik merk dat ik me nu veel makkelijker kan aanpassen en me er beter bij neer kan leggen dat je soms gewoon alles los moet laten omdat de baby je nodig heeft. Ik denk dat het ook erg afhangt van het leeftijdsverschil tussen de kinderen. Van 1 naar 2 zou waarschijnlijk een stuk heftiger zijn geweest als er maar een jaartje tussen had gezeten. In mijn geval, met 4 jaar leeftijdsverschil, verliep het allemaal heel soepel.
Van 0 naar 1 vond ik alleen maar leuk. Ze kon overal mee naartoe en ook oppas was makkelijk te regelen met 1 kind. Naar 2 vond ik een hele stap. Veel meer geregel, druk, altijd wel eentje wakker. Met 3 vind ik ook vrij pittig, echt soms handen te kort. De oudste moet naar speelafspraakjes, sport, de kleinste moet slapen overdag. En ze kunnen zo ruzie maken met z'n drieën! Dat heb ik me van te voren nooit zo bedacht. Ook oppas regelen vind ik soms lastig. Het is toch makkelijker om een kind ergens te brengen dan drie.
Van 0 naar 1: viel me 100% mee, ik kon voor mijn gevoel nog zoveel doen, erop uit trekken, huishouden... allemaal geen probleem. Van 1 naar 2: viel tegen. Opeens aandacht verdelen, 2 heel jonge kinderen verzorgen (oudste was 16 maanden toen de 2e kwam) en vooral rekening houden met verschillende slaaptijden. Maar na 4 maanden was ik ook wel weer geland en zat het ritme er weer in. Van 2 naar 3: eitje! De baby gaat gewoon overal mee en zelf ben je inmiddels ook wat meer ervaren en relaxed. Als dingen even anders gaan is dat geen probleem.
Ik heb dit ook precies zo ervaren. Voor mij was de overgang van geen kinderen naar 1 kind ook veel heftiger dan van 1 naar 2 kinderen. Als je je 1e kind krijgt verandert echt alles en bij een 2e eigenlijk maar een beetje....zo heb ik het tenminste min of meer ervaren.
van 0 naar 1 vond ik "wennen". Ik vond het niet pittig maar wel even omschakelen dat er ineens een extra wezentje was die 24/7 zorg nodig had. Verder veranderde ons leven weinig, we gingen gewoon nog bij vrienden op zoek en namen hem mee en legde hem daar op bed. van 1-2; Vond ik heeeel pittig. 2 verschilende ritmes. je aandacht verdelen, gewoon echt geen minuut tijd voor jezelf. Als er 1 geen aandacht nodig heeft dan is het de 2e wel. Ik vond dat echt een grote omschakeling. Ook wel lastig echt flink plannen rond etenstijd, koken, eten, badderen enz. van 2 naar 3; dit ging super, had een ritme gevonden en daar ging nummer 3 gewoon makkelijk in mee.
dankjewel allemaal voor jullie reacties! Het hangt er idd van af hoe je kind is natuurlijk. Nr 1 bij ons was een supergemakkelijke baby. Kon overal mee naartoe ook en heb nooit echt last gehad van dat ik minder vrij was om dingen te doen. Nu nr 2 op weg is vraag ik me wel af hoe dat gaat ja. vooral de rustmomentjes zal ik toch wel missen denk ik, hoewel nr 1 wel nr school zal gaan als nr 2 er is dus dat zal wel meevallen. Het viel me gewoon op dat in de omgeving bijna iedereen die van 1 nr 2 kinderen is gegaan zegt dat het zo zwaar is met nr 2 erbij terwijl het niet noodzakelijk moeilijkere baby'tjes zijn dan nr 1 Maar alleszins wel leuk om al die ervaringen hier te horen
ja hier heb ik dus ook wat 'schrik' voor. maar uiteindelijk zullen we wel weer een ritme vinden zeker zoals je zegt
ik vond juist van 1-2 heel makkelijk gaan. maar mijn oudste was toen bijna 4 en kon bijna naar school waardoor ik veel tijd had voor de baby. en mijn jongste is een heel makkelijk kind, in vergelijking met mijn oudste als baby. dus hier was de 2e voor mij eigenlijk heel makkelijk. van 0-1 vond ik moeilijker, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik me alles mooier had voorgesteld dan het was. hij huilde erg veel en dat viel tegen. bij de 2e hield ik rekening met een moeilijk 1ste jaar. maar ze heeft eigenlijk nooit gehuild. en sliep veel. dus ligt ook aan de situatie. kan me voorstellen dat als er maar 1 of 2 jaar tussen de kindjes zit dat het dan moeilijker is.
Van 0 naar 1 vond ik echt een omschakeling. Ik heb echt moeten wennen om 24/7 verantwoordelijk te zijn voor zo'n klein hummeltje. Ook het feit dat je niks meer spontaan kon doen (even na je werk met z'n tweeen een hapje eten oid) vond ik ook echt wennen. Hoewel hij heel makkelijk was en we hem ook naar veel dingen gewoon hebben meegenomen. Van 1 naar 2 vond ik prima. Juist omdat er niet zoveel tijd tussen zit (16 maanden) zat je nog helemaal in het ritme van luiers, slaapjes etc. Het aandacht verdelen vond ik in het begin wel even wennen en met name omdat de tweede heel veel mamahonger had. Maar eigenlijk vonden we daar wel vlot onze weg in Nog steeds neem we beide vrij makkelijk mee, dat scheelt ook wel.
0 naar 1 vond ik heeeel heftig, maar de oudste was een huilbaby en ze sliep amper, daarnaast hadden we geen fijne start. Daardoor zelf maanden lopen kwakkelen en daarbij ook nog slaaptekort door de zware nachten. 1 naar 2 gaat tot nu toe - jongste is nog maar 3 weekjes - echt super! Jongste is zeer rustig, slaapt veel, heel andere baby dan de oudste was. En we gaan nu met 3 weken al gewoon veel op pad etc, gaat allemaal prima! Bij de oudste kwam ik pas na vijf weken voor het eerst buiten, heel groot verschil. Fysiek voel ik me nu sowieso ook een stúk beter. En mentaal ook trouwens, veel minder onzeker. Maar wie weet wordt het wel een stuk zwaarder als de jongste wat ouder wordt.
Dit gaat idd vanzelf wel weer over. Je gaat je eigen draai vinden. Later worden ze zelfstandiger en dan is het helemaal goed te doen. Wat ik nu met 3 nog wel lastig vind is dat je maar met 2 ouders bent, als je al samen thuis bent. Sporten en speelafspraakjes is altijd plannen.
Ik vond elke overgang eigenlijk wel heftig. Van 0 naar 1 kind was op zich wel goed te doen, want we konden ons helemaal richten op die ene. Toen nr. 2 erbij kwam, moesten we erg wennen aan het aandacht verdelen, maar ze zaten qua leeftijd niet zo heel ver uit elkaar, dus dat ging op zich aardig. Ik vond het wel heel druk, ze maakten ook veel lawaai samen. Wij grapten altijd dat de drukte niet verdubbeld, maar gekwadrateerd was in huis. Maar de overgang naar nummer drie vond ik het heftigst. De oudste twee waren toen echt al wat ouder, nl. 4 en 6, dus die zitten in een hele andere fase dan hun kleine broertje. Dat vind ik heel lastig, al die verschillende belangen en wensen. Bovendien kom je met drie gewoon letterlijk handen tekort. Bijv. als we gaan zwemmen, moeten beide ouders echt mee, want de middelste heeft nog geen diploma en de baby uiteraard al helemaal niet, en je kunt als ouder niet in je eentje op drie kinderen letten in een zwembad. En dat geldt eigenlijk overal. Voordeel is wel dat de oudsten steeds wat zelfstandiger worden, dus je hoeft ze ook weer minder te helpen natuurlijk. Persoonlijk heb ik heel veel moeite met dat ik nooit tijd voor mezelf overhoud. Vroeger sliepen ze 's middags nog wel eens tegelijk of zaten ze tegelijk op school, maar nu heb ik altijd wel een kind om me heen. En de wasmand is domweg ge-explodeerd tegenwoordig, daar is geen houden meer aan met drie buitenspelende jongens. Het is echt heel druk. En met z'n drieën maken ze nog veel meer lawaai, inmiddels lijkt het hier meer op machtsverheffing dan op kwadrateren, haha.