Een paar keer moest ik voor zoon naar school. Omdat hij ontploft was geweld gebruikt had. Mijn zoon kan moeilijk met zijn emoties over weg en ontploft op het verkeerde moment. Wat hij ook doet of deed. Ik ga bewust voor hem staan dat is mijn eerste ingeving als er wat gebeurt was. Angst voelde ik diepe angst. Je impuls als moeder is zo sterk, wat mijn kind ook zal doen ik denk dat ik altijd achter mijn kind zal blijven staan. Zou me diep schamen als mijn kind echt iets gruwelijks zou doen. Naar gevoels matig. Zal ik ze altijd willen beschermen is echt een oer instinkt denk ik, en ik dacht nog wel geen moeder gevoelens te hebben toen ik net moeder was.
Nog geen kinderen, maar ik denk wel dat ik ze zou aangeven, desnoods anoniem. Om ze daarna - eens ze duidelijk iets van spijt betonen - wel te steunen.
Mijn oom heeft mijn zus verkracht en daarna vermoord, Mijn oma kon wel zeggen ik wil jou nooit meer zien ! Haar zoon heeft haar kleindochter verkracht daarna vermoord op de meest brute manier die je je maar kunt bedenken, nee zij wou haar zoon niet meer zien, Ik ben door 2 van mij 3 broers verkracht jaren lang, uit eindelijk tegen mijn moeder vertelt en het is opgehouden maar ze heeft hun vergeven, Ik weet hoe het voelt en weet niet of ik het mijn zoon zou vergeven wanneer hij aan 1 van zijn zusjes komt !! Ik kan me dus heel goed situaties bedenken waarin ik mijn kinderen niet hoef te zien en ze niet eens zou willen bijstaan ! En hoe ik echt zou reageren weet ik pas als het aan de orde komt, maar ik hoop met heel mijn hart daar nooit achter te hoeven komen
Dit, geen hand bóven het hoofd, maar zal altijd verbinding blijven zoeken. Edit; door de heftige post van Hippo stel ik mijn mening bij, erg ingewikkeld als iets in de familie afspeelt, je komt dan in een loyaliteits conflict, onmogelijk om nu te weten wat ik dan zou doen.
jeetje wat heftig... Dat is wat ik bedoel... er zijn grenzen aan wat je accepteert en aankunt. Idd ken ik ook een gezin waarbij oudste puberzoon zich aan zn zusjes van 5 en 8 vergreep. Ze hebben m m zsm uit huis laten plaatsen en zien m af en toe nog bij therapie maar verder willen ze voorlopig geen contact meer... sterkte voor jou iig!
Het is gelukkig al 10 jaar geleden en heb het een plekje gegeven en zie voor mijn familie mijn broers ook. Ik kan het momenteel goed handelen, Van mijn zus is al wel 20 jaar geleden hoor, ik was nog maar 5 maar ik weet wel en wat mijn ouders hebben daar altijd open kaart over gespeeld vanaf een bepaalde leeftijd, maar ook opa en oma, die hebben altijd gezegd dat hun hem op de wereld gezet hebben maar als hij zijn gezicht durft te laten zien hun de gene zijn die hem er ook weer afhalen, hij heeft ons gezin "kapot" gemaakt het leven genomen van een jonge meid, hun kleindochter ... Nee de hele familie heeft hem nooit meer weer gezien ! Tot vorig jaar... Toen stond er opeens een foto van hem in de krant dat hij de ambassadeur van kika was geworden, toen hebben mijn ouders kika wel even de kranten koppen gestuurd van toen der tijd dat hij een moord op zijn geweten heeft, hij is toen ook van kika "afgehaald" Maar om on topic te blijven, Zelfs nu ik moeder ben snap ik de keuze van mijn oma om haar zoon niet te willen zien, en snap ik soms de keuze van mijn moeder niet waarom ze mijn broers het huis niet hebben uitgezet en ze hen zo makkelijk vergeven heeft, Dus ja ik kan mij situaties bedenken waarin ik NU zeg dan hoef ik ze niet te zien en zal ik ze niet elke stap bij staan, Maar nogmaals weet je zoiets pas wanneer het je over komt en misschien denk ik dan wel heel anders
Hippo wat vreselijk... Ik weet niet wat ik zou doen als mijn kind een onbekende vermoord.. Maar als mijn kind ooit een familie lid zou verkrachten en/of vermoorden. Zou ik zéér verdrietig en teleurgesteld zijn (méér dan) en mijn kind nooit vergeven. Weet niet of ik dat aan zou kunnen. Vreselijk, als je ooit voor zo een keuze komt te staan.
Vreselijk dilemma moet dat zijn! Ik zeg nu ook dat ik mijn kind zou aangeven maar wel blijven steunen. Moet denken aan een kort verhaal van Roald Dahl waarin hij de zeer moeilijke vierde bevalling beschrijft van een vrouw die haar eerste drie kinderen al heeft verloren. Uiteindelijk baart ze een gezond jongetje. Maar je weet, dit is niet de Wij maar literatuur, dus er zit ergens een angel. Die komt in de laatste zin, toch nog als een klap in je gezicht, als de arts mevrouw hitler van harte feliciteert met de geboorte van kleine Adolf... (de moeder van hitler heeft de gruwelijkheden van haar zoon niet hoeven meemaken)
Daar valt voor mij nu geen antwoord op te geven. Er zijn zoveel verschillende scenario's te bedenken met talloze details. Om nu te zeggen dat ik mijn zoon zou aangeven of nooit meer zou willen zien ligt echt compleet aan de situatie, het delict en alle andere factoren die mee hebben gespeeld. Maar ik hoop met heel mijn hart dat zoiets nooit zal voorvallen.
Eens, zoals met alle situaties. Je kan vooraf gewoon niet zeggen wat je zou doen, omdat er emotie bij komt kijken. Nu denk ik ik sleep hem/haar direct naar de politie, mijn man ook zo.. maar wat als je echt in de situatie zit?
van dichtbij meegemaakt. vader heeft geen alibi verzonnen maar vond dat zijn zoon op de blaren moest zitten. gozer heeft half jaar in de gevangenis gezeten. doet pijn in je hart als vader zijnde om je zoon het verkeerde pad op te zien gaan maar hij vond niet dat hij dingen ongestraft kon doen. nu járen later is die zoon dankbaar naar zijn vader dat hij hem op de goeie manier heeft geholpen zelf. ja mocht mijn kind iets afschuwelijks hebben gedaan en ik weet 1000% zeker dat mijn kind dat heeft gedaan zonder enige twijfel, ja dan breng ik hem/haar naar de politie, al moet ik aan de oren mee sleuren. is er twijfel, dan zou ik proberen zo nuchter mogelijk te denken en hulp van buitenaf opzoeken. als ouder zijnde heb je het natuurlijke instinct om je kind te beschermen.
Ik zou direct met hem naar het politiebureau gaan en hij mocht daar gaan bekennen en zijn straf aanvaarden! Zou mijn kind nooit laten vallen maar hij zou wel moeten boeten voor zijn gedrag.
Ik had een criminele broer, het was zo erg dat mijn ouders hem buiten hebben gegooid nadat hij uit zijn bed werd gelicht. Hij heeft een hele tijd vastgezeten en hij is wakker geworden. Nu heeft hij zijn leven goed op orde, vrouw, huis, werk en kindje op komst. Omdat ik het van dichtbij heb meegemaakt en heb gezien dat het goed kan komen zou ik ook mijn kind aangeven als het nodig is.
Zou eerst is naar mezelf kijken rn mijn afvragen wat er mis is gegaan in de opvoeding. Alleen een kind met een steekje los zou dit doen. Ik zou hem de kans geven zich zelf aan te geven of ik doe het, hem of haar steunen en therapie laten volgen. Daden hebben gevolgen en vind het belangrijk dat ze deze gevolgen ondervinden. Worden ze opgepakt voor vechtpartij in ff stad of winkeldiefstal mogen ze best een nachtje brommen. Ken een moeder die haalt haar zoon meteen op zodra ze gebeld wordt. Leren ze alleen maar van dat politie faalt en dat ze er wel met weg komen