Wat doe je als je kind een misdaad begaat?

ik denk dat je dat pas weet wanneer het daadwerkelijk zo is.

 

Mijn oudste was een jaar of 10/11 en zat nog op de lagere school (speciaal onderwijs, ivm autisme en adhd, niet dat dat het goed praat, maar voor de duidelijkheid) Op een gegeven moment werd er gebeld door de directeur dat hij samen met een vriendje een meisje in elkaar had geslagen met een stok. Mijn zoon had tegen het vriendje gezegd dat hij het meisje vast moest houden en hij is er dus vol op ingeslagen. Meisje is ook bij de huisarts geweest voor behandeling.

directeur belde dus dat de ouders aangifte konden doen, waarop mijn zoon naar bureau Halt zou moeten. Heb dus tegen de directeur gezegd dat als zij aangifte zouden doen, ik dat volledig zou begrijpen.

toen zoon thuis kwam heb ik het er natuurlijk over gehad, of hij wel begreep wat hij dat meisje had aangedaan (reden was dat zij hem al 2 jaar enorm treiterde, maar hij had nooit iets gezegd en de school had er weinig aan gedaan. Hij is dus door het lint gegaan op dat moment) Maar dan nog....... En wat het zou betekenen als er aangifte gedaan zou worden. Dit hebben de ouders niet gedaan overigens. Zij vonden dat een passende straf van onze kant voldoende zou moeten zijn voor hem. Juist omdat dit kinderen zijn met een "handicap".

Hij had redelijk wat geld gespaard en hij moest van ons dus met de ouders en het meisje overleggen wat zij heel graag zou willen als "schadevergoeding". Dat heeft hij moeten kopen van ons van zijn gespaarde geld, samen met een kaart waarin hij zijn excuses heeft gemaakt. En mijn man en ik hebben de ouders netjes een brief gestuurd om onze excuses voor het gebeuren te maken.

En ja, inderdaad schaam je je als ouders echt dood! Hij is inmiddels bijna 18. Het is dus al wat jaartjes geleden.

 

Er is niets wat ervoor kan zorgen dat ik mijn kind zou laten vallen, maar ik zou hem/haar wel laten doen wat juist is. Ze maken zelf keuzes, maar zullen dan ook de consequenties moeten aanvaarden.

 

Dank je. Ik moet er wel bij zeggen dat het best moeilijk is om goed te reageren hoor. Want je vraagt jezelf echt af: wat moet ik nu doen? Wij hebben op dat moment voor deze manier gekozen, maar als de ouders wel aangifte hadden gedaan en hij dus naar bureau Halt had gemoeten had ik hem daar hoogstpersoonlijk ook heen gebracht. Ben ik heel eerlijk in.
Maar ik ben wel blij dat we dit op deze manier hebben kunnen oplossen. Hij heeft het ook nooit meer gedaan, wel is er een paar maanden geleden op school een akkefietje geweest, maar heeft hij ipv op de jongen die hem het bloed onder de nagels haalde niet op de jongen ingeslagen, maar heeft zijn woede op een deur afgekoeld. Gevolg: gat in de deur....Maar goed, in dit geval vond ik de school ook wat nalatig, want hij heeft tegen de onderwijzeres gezegd dat hij die jongen uit zijn buurt moest houden en zij is vervolgens domweg de klas uit gelopen om wat te pakken en toen werd hij zo boos dat de deur het moest ontgelden. Nu ja, beter een deur als mishandeling van een persoon, zal ik maar zeggen.

 

Goed gedaan hoor, respect!
Opvoeden is een zware taak... onderschatten er veel.
En idd wat ik net las "mijn kind doet zoiets niet" cultuurtje is er zeker de laatste jaren.

Gelukkig was het nu bij je zoon een deur en geen persoon.
Maar school is idd heel nalatig geweest. Een docent mag een klas NOOIT alleen laten. Dat je dat überhaupt al in je hoofd haalt als je zoon al aangaf dat er iets niet goed ging en de sfeer niet goed is. Ik werk ook met best moeilijke jongeren en ik mag mijn klas echt never ever alleen laten. Ik heb een groot probleem als er iets gebeurd als ik net even weg ben gelopen.

 

Mijn zoon doe het nog wel eens als hij in het nou gedreven word of het gevoel daar toe krijgt. Dan reageert hij onvoorspelbaar en agressief. Vorig jaar drie keer geschorst! Buiten deze dingen is het een schat van een jongen.


Al jaren loop ik tegen een muur aan wat bepaalde dingen. Voor het eerste heb ik iemand die mij begrijpt wat betreft hem. Ze is het met mij eens om verder te kijken wat er met hem is ik roep al jaren dat er wat is. Buiten dysletie wat vorig pas officieel is vast gesteld.
Laat hij al een paar keer verschillende iq testen zien. Verbaal is hij niet sterk juist helemaal niet zijn performaal is hoger hij kan zijn kennis wat hij heeft niet goed verworden.

Mijn persoonlijk begeleider van het ggz heeft het voor het eerst met mij er over gehad om hem toch verder te gaan testen bijvoorbeeld adhd add autisme of zo als ik een persoonlijkheidsstorrenis.

Al jaren heb ik diepe angst wat betreft hem. Hij is z.n schat maar de momenten dat hij fout bezig is zijn de momenten waar op hij afgerekend woord terwijl zijn aard lief en zacht aardig is.

Ik lig er soms nachten van wakker. Deze week is school weer begonnen en ik hou mijn hart vast. Voor de vakantie heb ik een maatschappelijkwerker gekregen via school voor hem. En met haar heb ik ook dingen besproken ook zij is het met mij eens om hem verder te testen. Hij heeft op speciaal onderwijs gezeten en is steeds geroepen het komt door moeder door moeder door haar persoonlijkheidsstorrenis ik zal de laatste zijn dat hij daar geen last van gehad heeft maar ik zal ook de laatste zijn dat sommige dingen gewoon samen vallen.

Mijn Psychiatrisch verpleegkundige denkt dat ik hem te beschermend ben geweest. Ze zegt gelukkig is hij bij jou op gegroeid. Ik heb nooit hem de schuld gegeven van zijn problemen.

Ik zeg ik heb wel degelijk frustratie.s gevoelt met het opvoeden van hem zo traag van reageren eigenwijs koppig het dringt niet tot hem door zijn hoofd vergeet hij nog.
Maar hij is verder zo lief zo lief echt een heel lief kind.
Mijn hart breekt. Klinkt misschien ego maar zo is het niet. Van mijn god hoe kan ik hem helpen om volwassen te worden zonder te veel grote problemen op zijn weg en mijn antwoord is ik probeer hem zo dicht mogelijk bij mij te houden. Hij mag veel zelf kiezen mag zijn eigenweg bewandelen en ondertussen zal ik hem zacht en hard sturen. Heb ook gezegd als het moet dan blijf je maar tot je 30 ste bij mama wonen.

Iedereen vind maar dat hij een kranten baantje moet nemen. Ik ben er huiverig voor omdat het een te grote verantwoordelijkheid voor hem zou kunnen zijn hij heeft al moeite om school te handelen. Maar hij mag als hij het wil en ik zal het dan samen met hem doen. Liever heb ik dat hij langzaam aan rustig verder opgroeit zonder te veel druk en daar bij moet er een therapie komen voor zijn gedrag hij moet leren om gaan met zijn gevoelens. Als hij dit wil kan hij verder komen dan hij tot nu toe denkt.

Hoop dat het zo gaat. Niet dat hij de verkeerde tegen komt en tegen de grond mept en hij geen kans krijgt voor zich zelf om verder goed op te groeien.


Maar ik ben echt bang heel bang? Zou dat moeder eigen zijn??

 

Lief van je. Weet je wat het is hij mag eigenlijk alles alles maar hij wilt echt helemaal NIKS.

A.s week hebben ze een slaapparty van mij mag hij maar hij wilt echt NIET. Moet ik hem daar heen slepen dan?

Het enigste wat ik hem niet kan bieden op het moment is sport. Ik hoop echt dat maatschappelijk werk nog wat voor mij hier in kan betekenen. En daarbij wil ik dat hij een persoonlijk begeleider gaat krijgen buiten mij om! En hij meer dingen gaat doen wat betreft zijn mede leeftijd genoten. Hij is bijna 14.

Ik heb liever dat hij er wat langer over doet om volwassen te worden dan dat hij in een klap alle verantwoordelijkheid gaat krijgen. Dan zie ik hem letterlijk gaan weg lopen ik laat hem wel los hij gaat ook zelfstandig naar de beugeltandarts. Ect. Dat dan weer wel.


Aanvulling je hebt mij aan het denken gezet ik ga maandag zijn school bellen en kijken of hij als nog mee doet met die slaapparty ook al wil hij niet. Wat dit punt betreft moet ik jou gelijk geven hier in kan ik hem wel meer de weg wijzen ook al wil hij niet. Ook al vind hij het niet leuk. Het is toch iets speciaals ik ga er op terug komen.

 

Het traag reageren herken ik, ook het "zijn hoofd verliezen". voorbeeld: Ik gaf vanmorgen voordat ik weg ging mijn zoon de opdracht om de vaatwasser uit te ruimen. Kwam ik om 16 uur thuis. Staat alles er gewoon nog in. dus nog eens vragen, 10 min later nog niets. toen nog eens gevraagd met zeer dringende toon krijg ik te horen "moest dat dan?"....JA!

en een krantenwijk of iets heeft hij ook niet. Hij heeft een tijdje een bijbaantje gehad, maar kon dat echt niet handelen. Hij moest naar school, stage lopen op 2 verschillende bedrijven, en dan nog naar een 3e bedrijf. daar raakte hij het overzicht echt door kwijt.

en dwingen tot dingen die hij moet doen. Ja, soms wel, als het dingen zijn die "moeten". Jouw zoon wil niet naar het pyamafeestje. als hij echt niet wil en je het idee hebt omdat hij het eng vind, niet dwingen. Maar als het is omdat hij bijv achter de computer/in zijn boek wat dan ook waarbij hij zich kan isoleren zou ik hem er toch wat meer naartoe pushen. en dat betekend dat jij dan soms gewoon moet zeggen: je gaat gewoon, punt!

Leren omgaan met gevoelens is heel moeilijk, zeker als jouw zoon echt wat mankeert. Dat betekend praten, praten en nog eens praten. Niet als Brugman, maar gewoon serieuze gesprekken tijdens het nieuws, dingen in de krant, dingen die gebeuren in je familie, verhalen die je van de buren hebt gehoord en dan vragen: Wat vind jij daar nu van? Hoe denk jij daar over? Moeilijk, maar daarmee leert hij zelf na te denken over zichzelf, over de maatschappij etc. Hij zal het in het begin vast niet leuk vinden, maar daar moet je hem wel voor dwingen, een vast half uurtje na het eten bijv (ik noem zo maar wat hoor) en het versterkt jullie band, jij weet beter wat in zijn hoofd omgaat en hij leert op jou te vertrouwen dat jij hem serieus neemt op zijn weg naar volwassenheid.