Is schrijnende armoede een eigen keuze?

Ik heb zelf schuldsanering, kijk ook opzettelijk niet naar dat soort programma's wel een tijdje gedaan, maar ergerde mij teveel doordat ze in de programma's zaken voor elkaar krijgen die je zelfs bij schuldsanering niet voor elkaar krijgt!
Ja ik heb ook luxe goederen, vind niet dat ik te weinig te besteden heb. Heb een abbo op de Efteling, door mijn vriend betaald reden omdat hij vind dat zoon en ik ook de nodige ontspanning nodig hebben en zl ook de kans moet hebben om kind te zijn (ligt aan de situatie).
Auto? Ja maar ook wel nodig, anders kom ik ook niet op mijn werk en kan ik met zl niet overal komen. Aan de andere kant ik werk ook wel fulltime om te zorgen dat ik zoveel mogelijk schulden aflos. En ja ik kan vast nog wel ergens op bezuinigen. Het gros van de luxe spullen (en dan bedoel ik de spullen die door een kredietbank als luxe worden gezien, komt niet helemaal overheen met de denkwijze hier op het forum) heb ik gekregen of worden betaald door anderen. Heb ik te klagen? Nee maar ik zou giga blij zijn als ik de ellende na 3 jaar kan afsluiten en aan mijn toekomst kan beginnen!

 

Veel mensen met schulden snappen het ook gewoon niet en kunnen heel slecht met geld en "budget" om.

Ik pleit ervoor dat elke opleiding op de middelbare school in 't laatste jaar een cursus budgetbeheer bevat. Daarom moet er nog geen examen van zijn, maar dat iedereen wel de basis meekrijgt.
En dat zulke cursussen ook heel goedkoop (desnoods gratis) worden aangeboden voor mensen in de problemen.


Hier wel iemand uit mijn kennissenkring met schulden die goedkoper af was om een sociale woning te kopen dan levenslang te huren.
Ze hebben twee pubers en een dochter van 20 en die hebben gewoon plaats nodig. Vindt maar es een betaalbaar huis met 3 slaapkamers. Je bent meestal meer kwijt dan als je een goedkope sociale lening hebt. Ze zien het echt als "hun spaarpot voor later".
Voor de rest leven ze met een héél strikt budget. De kinderen hebben bijvoorbeeld elk 2 broeken - 1 aan en 1 in de was / kast. Als ze eruit gegroeid zijn, moeten ze echt wel weken geld schrapen om er een nieuwe (eventueel tweedehandse) te kopen. Of moeten de kinderen er zelf voor werken.
Hun miserie komt door 't faillissement van de man. Hij is vakman en werkte als zelfstandige, maar had dus weinig kaas gegeten van de financiën er rond. En had bijvoorbeeld veel tijd en geld gestoken in een project dat op de laatste nipper toch werd afgeblazen. Nu werkt hij terug voor een baas.

Ze staan er bijvoorbeeld wel op dat de oudste dochter verder studeert (met een studiebeurs en dichtbij huis). Ze kan het en het is op termijn een manier voor haar om uit de miserie / aan een deftige job te raken.
Ze studeert verpleegkunde en voor die job heb je overigens bijna sowieso een auto nodig. Anders raakt ze gewoon om 6 uur 's morgens bijvoorbeeld niet op 't werk of raakt ze om 10 à 11 uur 's avonds niet thuis. Er zijn dus echt wel jobs waar een wagen echt wel een vereiste is.


Een nichtje heeft het dan weer echt zelf gezocht dat ze in de schulden zit. Rekeningen niet betalen, bij jan en alleman lenen en nooit iets terugbetalen, de huur niet betalen, ... en dan verschieten dat mensen wel es hun geld willen en dat de boel echt opstapelt.
Ook bij ons heeft ze ooit geleend, maar na een tijdje is de kraan bij iedereen in de familie toch echt dichtgegaan. Eten kan ze krijgen en desnoods een buskaart ook, maar geen centen.
Als ze geld in haar handen krijgt, besteedt ze het toch aan de verkeerde zaken. Zelfs een buskaart probeerde ze soms door te verpatsen.
Haar vroegere partner was overigens minstens even erg. Die twee staken elkaar echt aan. En hij was dan ook nog met criminele zaakjes bezig (wat juist hebben we nooit echt begrepen, maar hij is wel op een bepaald moment veroordeeld en heeft een half jaar met een enkelband thuis gezeten - die krijg je echt niet zomaar!). Hij weigerde bovendien compleet om "wit" te werken, want hij wist toch dat dan per direct heel zijn loon zou aangeslagen worden.

Nu ze een kind heeft - en een andere partner - klaagt ze overigens steen en been over haar schulden en dat ze de eerste 10 jaar nog moet afbetalen en op de zwarte lijst staat (geen lening voor een huis kan aangaan).
Ze is bovendien jarenlang "onvindbaar" geweest voor haar schuldeisers (is minstens 7 keer verhuisd op 4 jaar tijd), tot die merkten dat ze nog es een vaste job te pakken had en een vaste woonplaats en per direct loonbeslag legden.

Dat wij en mijn schoonmoeder ons geld niet terugzien, daar hebben we ons al lang bij neergelegd. Meer: Mijn schoonmoeder stopt haar elke maand zelfs toch terug geld toe sinds nichtje terug iets deftiger leeft en haar schulden afbetaalt, want ze wil dat haar achterkleinzoon een deftig leven heeft. Zeer tegen onze zin, maar tja ... het blijft haar kleindochter die ze zelf een aantal jaar heeft opgevoed.

 

Helemaal mee eens!! Alles er voor over om je kindjes goede voeding te blijven geven!!
Daarnaast snap ik niet dat mensen blijven roken als ze er geen geld voor hebben. En ja ik rookte ooit ook. Maar ben gestopt en zo moeilijk was het echt niet.
Je moet je prioriteiten stellen. Dat is in zulke situaties belangrijk.

 

Ik heb het gister ook gezien en in hun geval is het echt dikke eigen schuld. Als ik die vrouw was had ik hem bij de eerste keer dronken achter het stuur al flink aangepakt. En toen hij die baan afwees alleen maar omdat hij het niet leuk vond hoop ik echt dat die vrouw de ogen opent en van die lakse kerel af gaat. Hij heeft nog niet eens wat over voor zijn eigen kind!!

Hij was nog te laks om uit zijn ogen te kijken. En dan krijgt zo'n l*l de behanger ook nog nieuwe tanden, het is toch echt te gek voor woorden. Heb je toch de neiging om ze meteen weer uit zijn bek te slaan of niet dan.

Maar goed die vrouw was ook egoïstisch. De 4 katten bleven omdat zij ze wilde. Maar die katten hebben ook recht op een goed leven en dat is niet bij hen. In het belang van de katten kan ze ze echt beter weg doen.

 

maar die zaken kun je toch ook in de bieb regelen of bij familie?
veel goedkoper dan een abbo lijkt mij.

 

In de tekst van TS zegt ze dat iemand minimaal +/- 1500 euro inkomsten heeft.
Weet niet waar dat vandaag komt maar mijn ww zou al een stuk minder zijn.
Ook zegt het bedrag niks omdat je niet weet wat de vaste lasten zijn van een gezin.
Hier al ruim 1400 euro aan vaste lasten. (zonder boodschappen, tanken e.d.)

Ik ben dus van mening dat schrijnende armoede zeker geen keus is.
En als je zelf niet in die situatie zit is het altijd makkelijker.

 

Ik zou als ik hoge woonlasten zou hebben, zoals ook in die aflevering het geval was, meteen spullen pakken en met gezin bij familie intrekken. Hop, dan kan er weer een groot deel naar de aflossing.

Dit wordt overigens natuurlijk lastiger als je geen familie/vrienden hebt waar je tijdelijk terecht kunt of als je een koophuis hebt dat je niet verhuurd krijgt.

Over het algemeen denk ik dat echte armoede geen keus is, je kunt er door omstandigheden in terecht komen. En dat lijkt me zeer moeilijk! Maar de armoede zoals bijvoorbeeld te zien is in dat programma, dat is een een keus, of beter gezegd een gevolg van slechte keuzes blijven maken.

Ik mis vaak een stuk inventiviteit of initiatief ofzo bij die mensen (zal misschien komen omdat ze zich 'lamgeslagen' voelen?). Dan denk ik kom op en go for it: heitje voor karweitje, kamer in je huis verhuren aan student, zelf bij familie inwonen en je huis verhuren, spullen op marktplaats, carpoolen en auto de deur uit, oppassen op buurkinderen voor geld, thuiswerk, schoonmaken bij kennissen voor geld, krantenwijk, folders rondbrengen, belmiep vanuit huis in de avonduren, kinderkleding en speelgoed enz halen van gratis weggeef sites of ruilen met anderen, boodschappen doen aan de hand van aanbiedingen, eigen kleding ruilen met vrienden of vragen of je wat mag hebben als ze het niet meer dragen, in plaats van lenen bij vrienden er iets voor terug doen in natura zoals een klus die ze nog hebben liggen, misschien vinden ze t wel makkelijk als je hun lege flessen wegbrengt en het statiegeld houdt, alles met contant pinpas niet meenemen etc etc...

 

Dat klopt, maar als je dan vervolgens in die situatie niet je uitgavenpatroon aan gaat passen en vervolgens nog verder in de ellende komt, dan heb je dat deel dan toch echt aan jezelf te danken ...

 

Ik denk dat het vaak een keuze is maar niet altijd.

Ik merk wel dat men tegenwoordig steeds meer wil en daardoor in de problemen komt. Bijna iedereen die ik ken heeft een groter huis dan wij maar moesten daar wel 2 salarissen voor opgeven. En ik woon niet klein hoor..normale woning om met 2 of 3 kinderen in te wonen..allemaal eigen kamer. Wij wilden alleen een koophuis wat op 1 salaris kon...ook toen ik nog buitenshuis werkte. Je bouwt veel meer zekerheid voor jezelf op en de klappen zijn beter op te vangen. Of een baan met leaseauto waar dus de vaste lasten op berekend zijn en dan bezuinigd de werkgever ineens op leaseauto's, moeten ze hem inleveren en geen geld om er zelf 1 te kopen of überhaupt te kunnen blijven rijden. Ik snap dat soort dingen niet, dat calculeer je toch in??

 

Die vent van gisteren...ik werd gewoon kwaad op hem!

Toch denk ik niet dat het altijd een keuze is..
Mijn man zijn functie kwijt geraakt...nu wel werk maar veel minder salaris. Vierde kind op komst, is geboren met de spiraal op zijn hoofd. Net een huis gekocht. En dat in een tijdsbestek van 5 maanden.

Wij hielden na aftrek van de vaste lasten 30 euro per week over om alles van te doen. En toen hadden we achterstanden opgebouwd. Mijn man werd overspannen maar heeft wel altijd gewoon doorgewerkt. Ik ook. We hebben 3 krantenwijken erbij gepakt. Via het uitzendbureau heb ik kerstpakketten gemaakt en mijn man een extra baantje in het weekend bij de benzinepomp.
Ook heb ik mezelf toen aangeboden bij de kwekerij waar mijn dochters werken en daar ook nog veel gewerkt.

Mijn man heeft nu een baan waar hij zijn overuren niet meer uitbetaald krijgt. Die neemt hij nu telkens per maand op en gaat dan bij zijn broer in de bouw werken.
Kinderbijslag gaat sowieso naar de scholen van de kinderen ( zijn nu 17, 15 en 12 en de kleinste 3).
De oudste 2 werken zzelf en hebben natuurlijk een mobieltje waar ze van mij een tegemoedkoming voor krijgen.
Ik heb een mobiel uit het jaar blok met een sim only. Ik koop nooit kleding voor mezelf, mijn man ook niet of het moet echt hoognodig zijn.
We eten veel van wat er in de aanbieding is gecombineerd met weinig wat duurder is. (en toch vreten ze me de oren van m'n kop af!! En het is altijd lekker vinden ze),
Mijn zwager en schoonzus hebben een grote kas in de tuin. Ik fiets 1 keer in de week daar naar toe, dan maak ik alles schoon etc en dan krijg ik mijn fietstassen helemaal vol met verse groenten.
Er wordt hier nooit iets weggegooid.

Ik heb samen met de boekhouder begin dit jaar echt uuuuuuren met mijn administratie gezeten, gesprekken bij de bank gehad, we hebben hele zware tijden gehad, maar het heeft zijn vruchten afgeworpen.

Door echt 24/7 echt keihard te werken (en dan bedoel ik ook administratie op orde krijgen, regelen) zitten we nu op de goede weg.
Zelfs bij de bank zeiden ze dat we er niks aan konden doen en hebben we hun volledige medewerking gekregen en dat was erg fijn!
Ook heb ik hier op zp kleding voor mijn oudste zoon gehad van twinkle star die hij nu nog draagt en die ik daar ben ik zeer dankbaar voor.
Het heeft ons iig de goede weg opgeholpen allemaal, en op 1 achterstandje na is alles weg! En kunnen we proberen opnieuw te beginnen.
Auto weg gedaan, gaan niet op vakantie. Van vakantiegeld en belastinggeld hebben we 3 jaar lang de achterstanden weggewerkt.

Ik heb amper een broek aan mijn kont, maar ik ben nu gelukkiger dan ik in jaren ben geweest.
We hebben geen voedselbank, of toeslagen gehad maar we hebben ons suf gewerkt (en daar ook de mogelijkheid voor gekregen, al ben ik erg volhardend haha).
Ik heb nu het gevoel dat ik eindelijk eens van de kleinste kan genieten.

 

Het schijnt wetenschappelijk bewezen dat mensen die in armoede leven (schaarste) daardoor verkeerde keuzes maken. En dat heeft niets met het IQ te maken maar komt door de aanwezigheid van schaarste.

https://decorrespondent.nl/511/Waarom-arme-mensen-domme-dingen-doen/19645395-f6c9a0bd

Dit artikel maakte het voor mij als niet-arme veel begrijpelijker.

 

Dit vind ik dus top, super die inventiviteit en volhardendheid. Jullie knokken echt voor je gezin en het heeft z'n vruchten afgeworpen!

 

Rozemarijke, de situaties die jij schetst zijn erg maar gelukkig is het in Nederland zo geregeld dat er genoeg hulp is. Mensen die buiten hun toedoen in de problemen zijn gekomen kunnen met deze hulp dus ook prima weer uit die put komen.

Feit is dat er daarnaast ook nog heel veel andere mensen zijn die zich ondanks de hulp nog dieper in de problemen werken, dat is waar dit topic voornamelijk over gaat

Maliro ik lees dat je je smartphone bij een abonnement kreeg, dat is nu juist waar de mensen de mist in gaan. Een smartphone die je bij een abonnement krijgt betaal je dubbel en dwars terug. Een abonnement zonder mobiel is nl vele malen goedkoper.

Hier een vriendin die veel luxe dingen koopt en doet. Ze is alleenstaand met 2 kids. Met alle respect maar als ik een maand mee zou gaan in haar uitgavepatroon dan zou ik aan het eind van de maand niet meer kunnen eten. Wanneer we het er dan over hebben zegt ze vaak ik verdien ook eens ietd leuks. Dat ben ik met haar eens maar niet als je dat elke dag gaat gebruiken en je inmiddels de deurwaarder aan de deur krijgt.

Veel mensen met schulden denken, tja ik heb ze toch al.....dat kan er ook nog wel bij.

 

Ongeacht hoe je in de situatie terecht bent gekomen is schrijnende armoede een keuze hoe je omgaat met de situatie.

Ik ken mensen die voor meer als een ton de schuldsanering in gaan maar wel een huis vol Rivièra Maison hebben. Elke dag een pakje weg roken, daarnaast meerdere flessen alcohol per week consumeren en de gekregen producten van de voedselbank niet optimaal gebruiken. Excuus na excuus zoeken om nog een auto te hebben, nog gaan stappen enzovoorts. Maar wel overal zielige verhalen de wereld in helpen over hoe zwaar ze het hebben. Gaan onverstandig om met energie en gas waardoor er enorme naheffingen komen en ga zo maar door.

Wij hebben het zelf ook niet breed. Door omstandigheden zelf ook een flinke schuld gehad maar door keihard te werken (en ook mijzelf daar meerdere keren voorbij te lopen) deze bijna volledig afgelost. Sinds 4 maanden leven we noodgedwongen op alleen maar salaris maar geen haar op me hoofd die er aan denkt om niet af te lossen of de vaste lasten niet te betalen. Wij doen super bewust boodschappen, koken met alles wat er in huis is. Verbouwen onze eigen groenten en kruiden op slechts een paar vierkante meter. Drinken en roken niet. Zoonlief loopt er altijd piekfijn bij omdat ik goed omga met de kinderbijslag. Wij doen alles op de fiets en ja dat betekend dat ik dagelijks tussen de 40 en 70 km fiets om op me werk te komen en weer terug. Hebben geen auto. Wel hebben we huisdieren maar die krijgen een mix van betaalbare voeding (lees combi van huismerk en/of aanbiedingen ) en onze (kleine) hond krijgt ook regelmatig restjes. Gaan bewust om met energie en gas. Doen consessies waar nodig. Alles om over een paar maanden schuldenvrij te zijn.

 

Ik lees het nog eens na, en nu lijkt het wel erg gemakkelijk gegaan is, maar dat is niet zo hoor.
Emmers tranen heb ik vergoten.
Ook veel ruzie met mijn man gehad. Het is moeilijk om op 1 lijn te zitten en te blijven.
Ik vond dat hij onnuttige uitgaven deed. Hij wilde blijven leven, ik wilde overleven.
Ik had me al ingeschreven bij de woningbouw om te scheiden, en toen gingen zijn ogen open. Ik wilde liever scheiden en in de schuldsanering terecht komen dan zo verder gaan.
Nu gaat het beter dan ooit, we genieten weer van elkaar en vooral met de kinderen. Ik ben achteraf blij dat het zo gegaan is en ik heb ook nog steeds hulp bij maatschappelijk werk, die me moed inpraten en van mijn negatieve zelfbeeld af proberen te helpen.

 

Dank je. Maar ik heb tijden al het eten aan de kids gegeven, en zelf op brood geleefd (man is bakker, en hij kreeg het brood van gisteren mee) en water drinken met als uitschieter een kopje thee op een dag. Zoals ik het in mijn eerste post schreef,is zoals het nu is.

Ik weet nog dat ik een keer macaroni at van verse tomaten die ik op de kop had getikt. Ik kon het bijna niet eten van de kramp die ik in mijn kaken kreeg. Zoveel smaak zat eraan. Dat was ik niet meer gewend.

 

Knuffel voor jou, je bent een topper!

 

Dit is heel herkenbaar. Man en ik hebben ook regelmatig flinke woorden. Ik denk dat het een combinatie is van beide op dezelfde lijn komen om het te kunnen overleven en gewoon de stress en constante vermoeidheid.