Mijn vriend en ik zijn vanaf januari dit jaar bezig met zwanger raken, na flink wat teleurstellingen begon ik al aan mezelf te twijfelen. kan ik wel zwanger worden, kan mijn lichaam het wel, wil ik het niet te graag, zal het daar aan liggen. aan mijn vriend zou het niet gelegen hebben want die heeft al 2 kinderen uit een vorige relatie. afgelopen zondag krijg ik bericht van mijn vader dat hij nieuws heeft... (precies de dag dat ik ongesteld zou moeten worden) wat blijkt... mijn nicht is zwanger... daar stond ik dan, in tranen, emotioneel want ik wilde dat ook en bij haar gaat alles al voor de wind... bovendien kreeg ik er nog achteraan: nu jij nog ! en : niet te lang mee wachten hoor (goh... hij moest eens weten dat we daar al maanden mee bezig zijn) maandag was ik ineens niet lekker en zat al niet lekker in mn vel ook deden mijn borsten zeer + de schoonmaak drang en mijn emotionele gedrag, ik kan om de kleinste dingen huilen, voor de zekerheid een test gehaald. de volgende ochtend getest.. en er stond een + ik ben ook zwanger ! ik wil het van de daken schreeuwen en vooral tegen mn vader en mn nicht vertellen (dat we samen zwanger zijn)... helaas moet ik van mezelf daar nog mee wachten. gister gebeld door de vk om een afspraak te maken voor de 1e echo. Het voelde na dat telefoontje meteen zo officieel, terwijl ik het zelf nog niet altijd kan geloven, steeds denk ik weer: oohja, ik ben zwanger ! ik kan niet wachten tot ik ons wondertje kan zien !