Hallo allemaal, Ik heb al heel wat gelezen hier, wat een leuke verhalen allemaal zeg jeetje. Nu wil ik mijn verhaal gewoon even van me af schrijven, ik weet dat alleen ik (en mijn vriend) een keuze kunnen maken en verwacht hierin dus ook niet echt advies. Ik ben 21 jaar en mijn vriend is 29. Ik studeer nog, zit bijna in mn 3e jaar van mn hbo studie. Mijn vriend werkt echter al fulltime en heeft gewoon een vast contract. Nu slik ik gewoon de pil en ben ik (ja geloof het of niet) dwars door de pil heen zwanger geraakt. Nooit een pil vergeten, niet te laat begonnen met de nieuwe strip, niet overgegeven/diarree gehad etc etc. Gewoon die 0,00001%, dikke vette pech Hier ben ik vorige week donderdag achter gekomen. En nu is natuurlijk de vraag, hoe nu verder? Ik vind het erg lastig omdat mijn vriend en ik al samen wonen, een super goede relatie hebben en hij gewoon fulltime werkt. Het zou dus wel kunnen, maar hadden gewoon echt nog niet gerekend op een kleintje nu en het is verre van ideaal. Over 4/5 jaar was voor ons het plan geweest. Maar nu is het er dus nu al... Het zou allemaal wel kunnen maar het is verre van ideaal. Nu zegt mijn vriend dat hij voorkeur heeft voor abortus, maar alleen als ik er achter sta. Maar stel ik wil het houden, is dat toch niet eerlijk tegenover hem? Dan zadel ik hem op met alle problemen en een kind, aangezien hij ook kostwinner is. Dat voelt gewoon niet goed ook al zou die er mee akkoord gaan uiteindelijk, maar bang zijn voor eeuwige spijt na abortus ook niet. Ik weet gewoon echt niet wat ik nu moet doen Zo, het was even fijn om me hart te luchten. Reacties/meningen zijn uiteraard altijd welkom!
Niet eerlijk tegenover je vriend? Wel tegenover je kindje? Mss niet de situatie waar je het in had gewilt maar het klinkt wel goed haalbaar. Huis baan relatie en er zijn genoeg moeders die een zwangerschap doorlopen tijdens een studie. Informeren bij je opleiding vaak zijn er speciale uitzonderingen voor bijv opdrachten.
In ieder geval "fijn" dat je vriend de keuze aan jou laat qua abortus. Weet je... een abortus blijft altijd tussen jullie staan, tenzij je er echt 200% achter staat. Maar dan nog heb ik hier genoeg verhalen gehoord van dames die achteraf toch hun twijfels hebben gehad, ook vaak jaaaaaren na de abortus. Ik maak uit je verhaal op dat er sowieso wel een kinderwens is, maar niet nu, pas over een paar jaar. Dat het qua planning niet helemaal uit komt... à la. Hij heeft een vaste baan, jij hebt vooralsnog studiefinanciering (ga ik van uit) Het is even omschakelen een kindje tijdens een studie....maar ook daarvan vind je hier op t forum genoeg verhalen dat een kind best is te combineren met studie. De uitzet kan je zo duur of zo goedkoop maken als je zelf wilt. Een kind heeft geen dik gevulde portemonnee nodig om groot te worden hoor. Liefde en een warme plek om te wonen.
Moeilijke keuze, maar ik snap de twijfels wel. Ik heb altijd gezegd dat ik tot mijn 25ste een abortus zou laten plegen als ik zwanger raakte. Het was vooral een kreet voor mezelf omdat ik echt graag de kans wilde hebben van mijn jeugd te genieten en iets op te bouwen voordat ik vast zou zitten aan een kind. Vanaf mijn 22ste tot mijn 25ste was ik single, dus werd het voor mij niet meer actueel. Maar tot en met mijn 21ste had ik een relatie (3 jaren), binnen die relatie had ik 100% zeker een abortus laten plegen als het fout was gegaan. Maar dit was ook een relatie die ik gewoon niet echt verder zag gaan, ik zag geen toekomst voor hem en mij met een gezinnetje over een aantal jaren. In jullie geval klinkt het als een hele stabiele basis qua relatie, wat alleen qua huis/studie nog niet ideaal is om aan een gezinnetje te beginnen. Maar zoals je aangeeft denken jullie er allebei aan om over 4 a 5 jaar wél aan een gezin te beginnen. Met zulke gedachten.. zou ik echt niet aan een abortus beginnen alleen omdat het iets 'tevroeg' komt. Ik ben bang dat je het jouzelf voor eeuwig kwalijk gaat nemen, als je nu deze stap neemt en over al 3 jaar de pil ineens wel aan de kant gaat leggen om bewust zwanger te raken. Het zou heel iets anders zijn als jullie relatie onstabiel is óf als je 14/15 jaar zou zijn. Maar goed, dit is mijn mening en ik wens jou sterkte en wijsheid in je beslissing. Vergeet niet dat het voor mannen vaak nog heel rationeel is om zoiets te beslissen, zijn gevoel is er niet bij betrokken. Maar het is jóuw lijf en jóuw kleine kindje wat nu al groeit, dus die belangrijke beslissing is ook helemaal aan jou en mag niet door hem beïnvloed worden.
Mijn standpunt....bij twijfel niet doen, volg je gevoel en probeer je niet te laten leiden door je vriend. Besef wel stel nou dat je hierna niet meer zwanger zou kunnen worden en je heel je leven kindloos blijft?? En met oppas e.d kun je best je school nog afmaken. Het is even een omschakkeling maar niet onmogelijk!
Inderdaad bij twijfel zeker niet doen. Stel je voor dat jullie over een paar jaar toch kindjes willen, je word zwanger en ziet hoe gek je van het kindje bent als het geboren is. Zou hem/haar voor geen goud meer kunnen missen. Dan ga je plotseling nadenken over het kindje dat je hebt laten weg halen. Misschien krijg je dan ontzettend veel spijt omdat je dan weet dat je ook voor dat kindje veel liefde zou hebben gehad en enkel hebt laten weghalen omdat het toen niet uitkwam..
Dit. Daarnaast snap ik het punt van 'je vriend opzadelen met een kind' ook niet, zeker niet gezien je als argument geeft dat hij 'kostwinner' is. Het materiële deel is wel het minst belastende waarover je moet beschikken om voor een kindje te zorgen.. Ik ben sowieso anti-abortus, maar abortus plegen voor iemand anders, vind ik helemaal verschrikkelijk. Je hebt het direct over 'eeuwige spijt' die je eventueel zou hebben na een abortus. In mijn ogen geeft dat aan dat je er niet volledig achterstaat.. Ik was zelf overigens 17 toen ik zwanger raakte. Mijn ex was iets minder subtiel pro abortus, ik mocht kiezen; of abortus, of oprotten. Mijn zoon is inmiddels 5. Van m'n ex hebben we nooit meer iets gehoord, maar ik heb inmiddels wel een geweldig gezin. Ongepland zwanger raken, terwijl ik nog op school zat, is wat mij betreft nog altijd het meest fantastische wat me is overkomen
Zelf ben ik ook op mijn 21e zwanger geworden van onze eerste. Hier was het overigens geen vraag wel of geen abortus. En wat ik denk:dit kindje wil gewoon graag bij jullie zijn. Financieel hebben jullie een goede basis. Zoals ik het nu kan zien een goede relatie dus wat wil je nog meer. Een kindje kost een hoop (energie, tijd en ook geld) maar je krijgt er honderdmaal meer voor terug!
Allemaal bedankt voor de reacties! Nog even voor de duidelijkheid: mijn vriend wil echt geen abortus als ik er zelf niet voor 100% achter sta. Hij heeft letterlijk gezegd: je moet niet een abortus doen omdat ik dat wil, zelfs niet een klein beetje. Dat stelt me wel echt gerust. Ik ben ook zeker bang voor spijt en/of ander psychologische gevolgen van een abortus. Maar het idee dat ik over 7 maanden ongeveer al met een kind loop beangstigt me ook. Denk ook dat ik me best zou schamen als ik met zo'n buik zou lopen, op school ook enzo omdat ik nog relatief jong ben. Wil eigenlijk wel aankomende week een beslissing maken, omdat ik al 8 weken zwanger ben. Ik moet het niet overhaasten, dat weet ik, maar zo lang in onzekerheid leven vind ik ook niks! En inderdaad, als ik nog steeds twijfel kies ik zeker niet voor een abortus. Zoals mijn moeder altijd zegt/zei: bij twijfel nooit doen! Al ging dat dan wel over kleding kopen ofzo haha!
Misschien een "zweverige" gedachte... Maar misschien is er wel een reden dat dit kindje nu op je pad komt.. Mijn schoonmoeder raakte op haar 17de ongepland zwanger, was 16 weken toen ze erachter kwam en heeft toen besloten het te houden omdat ze al zo ver was... Daarna heeft ze het nog 6 jaar geprobeerd en het is nooit meer gelukt... Ze is zo dankbaar dat ze toen niet voor abortus gekozen had, anders was ze nu waarschijnlijk kinderloos geweest.. Dus toen ik op mijn 21ste zwanger raakte, (zat in mijn laatste jaar HBO) zeiden we meteen we gaan ervoor... Mijn vriend was net zo oud, had wel vaste baan en vast inkomen.. Ik heb mn studie afgerond, we zijn gaan samenwonen en inmiddels 7 jaar verder en inmiddels mama van drie kindjes! Had ook liever eerst gaan samenwonen, werkervaring opgedaan, geld gespaard enz.. Maar het is nu zo gelopen en we zijn dolgelukkig met ons leventje zoals het nu is... Ja we hebben nog heel veel wensen, wensen die nu een stuk moeilijker zijn te realiseren met 3 opgroeiende kinderen... Maar het is het allemaal zo waard geweest...
ik vond ik het ook een beangstigend gevoel ook al was ik in blije verwachting. Je weet totaal niet wat je moet verwachten. Wat andere ervan denken moet je echt proberen los te laten kan jou het schelen wat zij vinden van je buik enzo. Het gaat erom dat je relatie goed zit, je financieel het aankan en dat je je goed voelt bij je besluit. Het klinkt misschien heel lelijk maar besef jezelf dat je een levend wezentje in je buik hebt die jou over een jaartje mama gaat noemen en onvoorwaardelijk van je houd. Er zijn miljoenen meiden die geen kindjes kunnen krijgen en daar het heeeel moeilijk mee hebben en er alles aan doen om hun wens te verwezelijken. En jij bent nu gewoon zwanger Probeer voor jezelf een lijstje te maken wat je allemaal voelt en probeer het mooie van een zwangerschap te zien. en zoals ik al eerder zei: Laat anderen lekker denken!
Ben bang dat je er altijd spijt van zult krijgen! Alles is wat dat ideaal, alleen te vroeg. Komt echt wel goed en zodra het er is is je vriend ook helemaal om! Breng het dan maar voor 4 jaar hier maar geef het een kans van leven!
Ik vond en vind het ook beangstigend (nu ook met de derde, die gewenst maar enigszins voortijdig komt). Ouderschap is een enorme verandering in je leven, en niks kan je daar echt op voorbereiden, of het nu gewenst is of niet. Ik ben er 4,5 jaar later nog steeds niet echt klaar voor, snap je? Maar geniet er ondertussen erg van Je leert door het te doen. Je situatie is bijna ideaal verder - je komt stabiel over, jullie relatie ook, hij werkt, er is inkomen, een dak boven je hoofd, je had ook wel idee over gezin, alleen niet nu. Je was er nog niet aan toe, dus je bent totaal overrompeld natuurlijk. Ik zou er lang en diep over nadenken. Abortus is niet-omkeerbaar en denk ik vooral 'niet-vergeetbaar'. En veel praten over wat er gebeurt als je de zwangerschap niet afbreekt - gaan jullie het dan samen aanpakken? Gaat hij ook je partner zijn met alles wat je nu te wachten staat? Het is namelijk niet jouw probleem, maar jullie situatie, daar zit je samen in. Hoe gaat je leven eruit zien als je de zwangerschap afbreekt? Hoe zou je daar over een x aantal jaren op terugkijken, als je dan wel een kinderwens hebt, maar dus zwanger raakt van een ander kindje? En als je het wel doorzet en je moet gaan instellen op een abrupt einde aan het leven zoals je het nu hebt? Met baby? Moeilijk in te schatten, maar misschien een nuttige gedachte-oefening. Sterkte!
21 is toch niet zo jong, ik was toen al een jaar getrouwd en had ook mijn eerste kind gekregen. Ik denk echt niet dat iemand je raar aan kijkt. iig niet qua leeftijd., misschien dat je wat opmerkingen krijgt over dat het "niet handig" is. Ach er zijn wel meer dingen niet handig, niks van aan trekken. Een kind mogen hebben/krijgen is een grote zegening want niet voor iedereen is weggelegd helaas. Geniet ervan en gefeliciteerd alvast
Bij twijfel niet doen. Ik denk trouwens dat ze "te vroeg" ook niet echt een goede reden vinden voor een abortus. je zou het je zelf altijd kwalijk blijven nemen als je over 5 jaar geen kinderen meer kunt krijgen.. ik ben echt niet tegen abortus maar ik vind dit nogal een luxe situatie en naar mijn idee geen juiste reden. Dit kindje zou een prima toekomst kunnen hebben, er zijn heel wat kindjes die het met minder moeten doen. maar goed het is een zeeer persoonlijke keuze die alleen jullie samen kunnen maken. Succes
Je omschrijft deze situatie als 'dikke vette pech'. Zo zou ik het persoonlijk niet omschrijven. Het is een wonder dat je ondanks de pil wel in verwachting bent geraakt! Bovendien kun je, als ik je verhaal zo lees, het kindje zeker een stabiele gezinssituatie aanbieden (en een hoop liefde). Ik vind je helemaal niet te jong. En hoe andere mensen (op je studie etc.) oordelen over jullie situatie is aan hen.
Hoi.meid ik ben net 25 ik heb een dochter van bijna 5 jaar 1,5 jaar geleden zat ik in een slechte relatie losse handjes enzo bleek zwanger heb met 6 weken een abortus laten doen..Nu nieuwe relatie met condoom seks gehad maar mijn gevoel zei haal een MA pil zo gezegd zo gedaan die avond nog..Nou ik werd misselijk kreeg verschijnselen ik had nog een zwangerschaps test liggen want wou mij nooit meer laten verrassen en die bleek positief al een week voor ik ongesteld zou moeten worden..Nog een keer abortus heb ik overnagedacht maar ik kon het niet heb zoveel gehuild gekrijst eigenlijk na de abortus in 2013 ik kon het niet ben wel weer bij de kliniek geweest maar voor een gesprek ze zei voor al het materialistische is een oplossing..En ik vond het moeilijk omdat de relatie pril was maar mijn vriend heeft van begin tot eind gesteund is nu verhuisd 2 uur van zijn woonplaats om ervoor ons te zijn.Ik studeer zelf nog en dat deed ik bij de oudste ook en in 2013 ook.. En eerlijk kan mij geen ruk schelen wat mensen vinden ik dacht na de abortus god zal me straffen zal nooit meer zwanger raken zei ik tegen vriendinnen niet dus ik kreeg een verassings baby accepteren ervan is moeilijk soms maar ik weet zeker zodra ik haar vast heb het allemaal.waard is was bij mijn oudste ook.Deze dame liet op de 20 weken echo draaiden ze met haar gezicht in beeld en gaf een glimlach ook liet ze haar spierballen zien zelfs de VK lag helemaal dubbel..Ze liet even weten komt goed en ik ben sterk mama toen wist ik dat ik zeker de juiste keuze heb gemaakt..Ik mis mijn 2e kindje nog elke dag en dat is ieder voor zich heb vriendinnen die abortus pleegden en nooit spijt maar 80% die ik ken hebben spijt ervan en weten nog precies hun uitgerekende datum daar hoor ik bij..Heb dus beide keuzes een keer gemaakt abortus en een keer houden van de kleine geen van beide is makkelijk volg je hart en gevoel jij kent jezelf het beste..sterkte en succes geen keuze is fout als jij erachter staat
Ik heb het op mijn 17de ook gered, vanuit een beroerdere situatie dan jij Mijn zoon wordt dit jaar 10, en nr 2 is op komst! Ik heb m'n studies afgemaakt, en nu een goede baan. Oke, het is knokken het is wat moeilijker dan zonder kind. Maar ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze!
Moeilijk inderdaad! De keuze is uiteraard aan jullie. Ik had het op die leeftijd denk ik ook weg laten halen, niet iedereen lijdt onder abortus zolang je er volledig achter staat. Doorgaans is dit forum niet de beste plek voor objectieve meningen hierover aangezien de meesten zwanger zijn of willen worden Veel succes met de keuze!!