Onze dochter is ruim 17 maanden. Een heel leuk meisje, met een prachtige kop krullen waardoor ze er heel lief en schattig uit ziet. Maar ook enorm ondeugend....en ik (wij) wordt soms stapelgek van haar. Niet zo letterlijk, maar serieus ze kan soms zo vervelend zijn dat ik echt niet weet wat ik ermee moet. Driftbuien, ze kan ontzetten uit haar plaat gaan. Vooral als ze moe is, maar eigenlijk bij alles wat ze niet wil maar wel moet. Billen verschonen, aankleden, tanden poetsen, in de stoel zitten....ze wil niet stil zitten of liggen, ze is zo actief en ondernemend dat ze alleen maar weg wil. Snap ik, maar dingen als tanden poetsen, billen verschonen of schoenen aan..dat moet gewoon. Of ik het nou liggend, staand of weet ik veel hoe doe, het maakt niets uit. Ze gaat compleet uit haar dak, schreeuwen, krijsen, schoppen en slaan alsof er iets heel erg gebeurd. Ik probeer het te negeren, of ik wordt boos...het helpt allemaal niks! En ik wordt er soms zo moedeloos van, het is vermoeiend. Ik snap dat het bij de leeftijd hoort, ze probeert heel erg te praten maar lukt natuurlijk nog niet goed allemaal. Ik begrijp de frustratie, en ze is net te jong om dingen uit te leggen. Ze begrijp wel veel, maar bijv uitleggen dat we even de billen gaan poetsen om vervolgens weer te gaan spelen...dat snapt ze nog niet. Ze is dan zo tegendraads. Ik heb haar vanmiddag een kut kind genoemd, en natuurlijk meen ik daar niets van, maar het schoot er gewoon uit omdat ik zelf zo gefrustreerd en boos raakte van weer zo'n driftbui. Als ik haar alleen al oppak om in de stoel te zetten dan gaat ze al uit haar plaat. Wanneer wordt dit minder? Ik denk dat het beter wordt als ze beter gaat praten. Hoort het echt bij de leeftijd? Ik heb soms het gevoel dat ik een kind heb met teveel drang om te ontdekken en ondernemen...ze zit letterlijk nog geen 2 sec stil. Is dat normaal voor deze leeftijd? Mensen zeggen altijd, ach wat een schatje...en dan zeg ik dat is 'uiterlijke schijn' ik herken mezelf ook niet in haar, vriend ook niet, dus we zijn vaak echt verbaasd over hoe boos en wild ze kan doen. Wilde het even kwijt, en hoop op tips om er mee om te gaan. Rustig blijven lukt gewoon niet altijd, het frustreert me als ik weer eens met een schreeuwend op hol geslagen kind zit. Ik voel me soms schuldig, dat ik boos wordt...want ik snap dat in haar belevingswereld ze alleen maar wil doen wat zij wil en dat ze zelf gefrustreerd is dat dingen nog niet lukken, zoals praten. Ik probeer me zoveel mogelijk in te leven, maar ik voel me er af en toe echt rot onder. Bang dat ik het verkeerd doe, en ze door mij zo boos wordt ofzo
Als of ik het geschreven heb, precies het zelfde hier! Ik hou voor ogen dat het vooral frustratie is (nog niet alles begrijpen, nog niet kunnen praten). Ik heb soms ook mijn momenten dat ik terug uit mijn plaat ga hoor, wij zijn ook maar mensen en ons geduld kan ook op raken. Ooit wordt het beter.... hoop ik.... denk ik.
Haha ik mag toch hopen dat ooit beter wordt nee dat geloof ik wel, zeker als ze gaan praten. Alles wijst er ook op dat ze zich niet kan uiten. Maar los van dat ik het begrijp vind ik het gewoon heel lastig, Vandaag hadden we bijv een verjaardag van haar opa, alles draait dan om haar...we kunnen geen moment rustig zitten omdat ze continu in de weer is. In de stoel zitten gaat dan even, maar als ze er klaar mee is gaat ze ook compleet uit haar dak. Dan haal ik haar eruit, omdat ik het voor de andere gasten ook zo vervelend vind anders. Maar de hele middag ben je bezig ok haar tevreden te houden, ze klimt overal op, is nergens bang voor...en als je haar even wilt pakken om een luier te verschonen...nou nou, alsof ze vermoord wordt! Ik loop op m'n tenen in dat soort situaties, ze vreet zoveel energie en vraagt veel aandacht. Ik zie weleens kindjes rustig met iets spelen, of in een wandelwagen zitten..nou dat doet mijn dochter niet hoor, waardoor ik echt weleens denk dat ik een bijzonder kind heb ofzo. In de zin van veeeeel te ondernemend en driftig
Het is een fase! Probeer te voorkomen dat je dingen 'moet' doen als ze moe of honger heeft. Ga dus niet aan het eind van de dag iets willen doen waarvan je weet dat het een driftbui gaat worden, tenzij het niet anders kan. Pick your battles, dus wat vind jij echt noodzakelijk en wat niet. Ga niet de discussie aan, maar vertel 1x duidelijk wat je wilt. Zeg ook, we gaan nu nog 1x van de glijbaan af en dan naar huis. En doe dat dan ook. De eerste keer (keren) zal het nog drama zijn, maar op den duur weten ze waar ze aan toe zijn. Blijf consequent! En hier helpt het vaak om ze even buiten te laten rennen en gillen etc. Even de energie kwijt. Wij hebben 2 actieve kinderen, die echt elke dag even naar buiten 'moeten'.
Hier ook een periode gehad, en daarna een lange periode van niet slapen. Zo lekker aan elkaar vast (wel niet zo extreem als in u verhaal) maar nu is hij weer het liefste jochie wat er bestaat dus er is goede hoop. 8 van de 10 keer gaat hij al zelf liggen als hij een nieuwe luier om wil hebben. Als je me dat een maand geleden vertelde zou ik zeggen dat mijn zoontje dat nooit zou doen Mijn tip is toch uitleggen. Je zegt dat ze dat niet begrijpt maar ze begrijpen echt heel veel meer dan wij denken. Dus alles uitleggen. En blijven denken dat het een fase is. Het is voor u niet leuk, voor u vriend niet maar ook niet voor u dochtertje. Er komen zoveel nieuwe emoties waarvan ze zelf niet goed weet waar het vandaan komt dus begrip tonen, alles uitleggen maar ook standvastig zijn. Bij een echte woedeaanval kan je haar in het midden van de woonkamer zetten zodat ze alle frustraties eruit kan gooien, geef haar een kussen ofzo waar ze haar frustraties op kwijt kan? Zet haar niet neer waar ze zich kan verwonden dus ergens waar ze plaats heeft en haar even negeren. Wel in haar zicht blijven maar haar laten doen. Als ze rustiger word dan haar opnemen en troosten. Of als ze naar je toe komt ook. Dat waren hier de tekenen dat hij bij mij wilde zijn en de frustraties eruit waren
En je man er eens op uit sturen. Soms ging hij even met hem wandelen dan kon ik een halfuur op de bank ploffen Of een nachtje uit logeren? Of is ze dan ook driftig?
Ze willen de controle niet verliezen en willen inderdaadn iet stoppen waar ze mee bezig zijn... Als ik dochter zeg dat ze een nieuwe luier om moet en haar neerleg om te verschonen weet ik zeker dat ze van de commode zal kruipen/wurmen/springen. Als ik haar vraag een luier te pakken...vraag of ze kan gaan liggen...vraag of ze weet waar de luier moet...en ze zelf ook nog even mag poetsen met het doekje...dat gebeurd alles met een lach. Tanden poetsen is ze dol op...de tandenborstel weer terugkrijgen kan een enorm drama worden...of ik vraag gewoon of ze de borstel terug kan leggen in de lade...dan is het prima. Natuurlijk ligt ze ook nog wel eens met gebalde vuisten op de grond te slaan...maar door haar het gevoel te geven dat ze wat te zeggen heeft in de activiteit scheelt een hele hoop.
Zo herkenbaar!!! Maar het gaat over. Bij mijn zoontje bij een jaar of 2. Maar dan krijg je wel weer andere "dingen"
Wat hier het beste helpt is haar veel laten doen. Haar zelf op de eetstoel laten klauteren, haar zelf de pamper laten pakken en een eigen doekje geven om de billen af te vegen, haar helpen om zelf de schoenen aan te doen.... Dat ging op die leeftijd al perfect eigenlijk.
We proberen haar idd niet op de vermoeide momenten lastig te vallen, maar bijvoorbeeld als ze naar bed gaat 's avonds moet ze gewoon een schone luier! Maar er is geen land mee te bezeilen, niet blijven liggen, staan wil ze ook niet, ze slaat alleen maar om zich heen. Met veel moeite krijg ik de luier om en daarna kan het ook ineens over zijn hoor. Zodra ze in bed ligt slaapt ze dus ze is dan erg moe. Ik leg alles uit, probeer haar overal bij te betrekken. Ik vrag haar of ze haar kleertjes uit wil doen om ik bad te gaan en dan gaat ze het zelf proberen (heel schattig is ze dan haha)...tandjes poetsen, eerst wij en dan mag ze zelf poetsen en ook onze tanden poetsen. Dat gaat best goed. Maar het lastige vind ik dat het de hele dag door bij alles eigenlijk een strijd gevoerd wordt. Ik laat haar ook uitrazen, en probeer niet altijd een strijd te voeren...zoveel mogelijk mee te veren. Maar als ik wegga moet ze in de autostoel, ze moet schoenen aan..als ze moet eten dan moet ze in de stoel...geen dingen die ik kan overslaan, ze moet af en toe gewoon iets wat noodzakelijk is. En dat is altijd geschreeuw en drama! Ik hou maar in m'n achterhoofd dat het een fase is, maar hij duurt nu toch al wel een flinke tijd. Ze heeft ook enorm veel temperament. Buiten spelen vind ze fijn want kan ze lekker los...rustig in huis spelen is er nauwelijks bij, ze heeft de rust niet en hangt dan de hele tijd om ons heen. Maar op schoot wil ze niet, eraf ook niet...kortom ze wil niks. En daardoor heb ik elke dag weer het gevoel dat het veel drama is en dat vind ik ook gewoon jammer! zeker als ik kindjes om me heen zie die lief spelen, en niet zo tekeer gaan. Bij de gastouder doet ze trouwens niet zo gek als thuis hoor, heel gek want daar gaat ze gewoon liggen om de luier te verschonen. Bij mijn ouders waar ze weleens een nachtje slaapt is het ook lang niet zo erg. Misschien heeft ze daar meer afleiding!
Nou of het hier een fase is weet ik niet. Dit is toch al sinds hij een half jaar is aan de gang. Ik heb regelmatig op het consultatie bureau kunnen uitleggen waar die blauwe plekken/bulten vandaan komen. Hier slaat hij echt door en dat gespaard met zich zelf op de grond gooien of met zijn hoofd ergens tegen aan bonken. Het maakt ook niet uit of ik het negeer, boos wordt of hem afzonder op bijv. zijn kamer of de gang. Ik merk idd als ie iets zelf mag doen of mag helpen dat het al stukken beter gaat! Hij mag me bijv. ook helpen poetsen, dan geef ik hem gewoon een vochtige doek, kan ik mooi even in huis mijn ding doen.
Misschien moet ik haar nog meer zelf laten doen. Wellicht doe ik dat te weinig, maar ik ben ook bang dat als ik teveel in de vragende vorm doe dat ze er dan sowieso al vandoor gaat. Ik vind ergens ook dat ze bij noodzakelijke dingen gewoon moet luisteren, maar misschien vraag ik da teveel van haar. Ik wil ook zo graag meer samenwerking, en minder strijd.
Hier is het ook al maanden aan de gang, maar sinds een maand of 4 een stuk heftiger! Een heeeeeele lange fase dus haha
haha net alsof ik onze dochter lees inclusief kop krullen en schattig voorkomen. als ze haar op foto zien dan geloven ze nooit dat het zo een draak is.... maar een middagje met ons optrekken en mening is compleet anders haha pffft wat word ik soms moe van der, maar ze is een fantastisch kind. het zal wel overgaan hoop ik. hier helpt het wel een beetje om haar te laten helpen met van alles en dat doet ze graag. als ik haar niet de dingen laat aanwijzen, oppakken en aangeven weet ik zeker dat ik een dag nodig heb voor een luier of een broek aantrekken haha. tandenpoetsen is nu haar grootste hobby, je krijgt geen kans dit te vergeten op het juiste moment
Als ik weg wil kan ik er inderdaad voor kiezen om te zeggen hup schoenen aan...jas aan...hup de stoel in... 100% garantie op een driftbui en dan door haar reflux kan ik haar dan ook weer omkleden. Maar als ik zeg ' kom we gaan boodschapjes doen' dan is er een vrolijke ' jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah'. Dan loop ik naar de gang en pak ik schoenen en jas...zeg ik ' ga maar naar de bank'. Dan mag ze zelf dr schoenen en jas naar de bank dragen...gaat ze op de bank klaar zitten. Ik laat haar zelf proberen dr schoenen aan te doen terwijl ik mn eigen schoenen aandoe. Zodra ik klaar ben zeg ik dat ik haar wel even kom helpen. Ik doe dr schoentje open en vraag haar wat er in moet ' voeeee' en het voetje wordt enthousiast in de goede riching gehouden. Schoentjes aan en dan vraag ik of ze weet wat er in het jasje moet...helemaal blij dat ze weet wat er gedaan moet worden is binnen no time het jasje aan. Ze zegt dan ' diiii' waarmee ze bedoeld dat het jasje dicht moet. Dan mag ze 1 speeltje kiezen voor in de auto...dat gaat met grote zorgvuldigheid...dan dan gaat ze zonder problemen de auto in. En ze krijgt ook nog wel genoeg nee te horen op een dag hoor...maar ik heb veel liever dat ze geen hekel krijgt aan tanden poetsen, verschonen en omkleden omdat ze dan steeds het gevoel van controle kwijt is...terwijl ze zo de grootste lol heeft...want ze is zo vreselijk trots dat ze weet wat er moet gebeuren.
Ik herken alles watje hierboven beschrijft. Wat een opluchting om te lezen dat mijn kind niet de enige is die dat doet. Hij is trouwens 21 maand. Radeloos word ik er soms van. Nu ben ik ook hoogzwanger en heb ik minder energie en geduld om ermee om te gaan. Wij proberen de driftbuien nu zoveel mogelijk te negeren want iets uitleggen werkt niet op zo'n moment.
Zoals Wachtende doe ik inderdaad ook veel. "Wat een mooi schoentje. Dat moet vast op mijn neus" "neeeeee mamaaaaaaa" "op jouw oor dan?" "Neeeeeeee mamaaaaaa" "oei, weet jij dan waar het wel moet?" "Voeeeeeeeeeetjeeeeee". En dan is ze trots en wil ze weer meewerken.
Nou haha ik heb dan soort kind van geboorte dus weet niets anders. Of het fase is? Hmm kan maar hier niet ze heeft geen fase ze wil of niet en dat weet ze heel goed en kan laten weten wat ze wil/niet ook zonder praten al nu behalve dus vastklemme aan schommel (na 15min schommelen) gaat ze ook schreuwen neeeneeeneeee niet uit!!! Hier drama met alles wat MOEt en ze zelf niet kan: tandenpoetsen we onder dwang we houden haar armen en benen en hoofd samen. Overigens zelf poetsen-graag doet ze. Ze eet zelf, kleed zich aan zelf (kiest kleding) want dus was warm ze wilde per se rode bodywarmer op gele shirt. 15 min gekrijs, andere trui uitgetrokken, toch in bodywarmer gelopen. Ze is kindje die erg zelfstandig is en geordent. Ze ruimt zelf op maar kan ook erg veel rommel maken. Hier werkt dus uitleggen ook al denk je dat niet snapt: snapt veel. En veel zelfstandig laten zijn gewoon nergens helpen en laten zelf doen alles