Bij twijfel zeg ik niet doen. Een kind kan je nu eenmaal niet plannen, er is altijd wel een reden dat het nu niet uitkomt, studie leeftijd baan.huis enz.. Maar je bent nu zwanger, je hebt een stabiele relatie de omstandigheden zijn goed. En de studie daar valt ook wel iets mee te regelen. Ik was paar jaar geleden ook een studie aan het volgen en zwanger, maar daar is nooit moeilijk over gedaan. Ik mocht gewoon na de bevalling terug komen om de studie af te ronden. En mensen vinden toch altijd wat of je nu jong zwanger bent of in mijn geval oud zwanger bent. Dus dat zou ik proberen naast je neer te leggen. Succes met je beslissing.
Oh en wat ik nog wil toevoegen: laat je zeker niet leiden door "er zijn mensen die niet zwanger kùnnen worden". Dat is natuurlijk verschrikkelijk voor die mensen maar heeft met jouw situatie niets te maken en is zeker geen reden om dan maar te besluiten het embryo te laten zitten. Maar uiteraard als je wel besluit het te houden komt het goed, ookal zal het misschien eng zijn. Maar het gaat om jullie leven en jullie geluk en jullie moeten besluiten op welke manier een kind dat zou beïnvloeden op dit moment, positief of negatief.
Hier hetzelfde, 20 jaar en Door de pil heen zwanger geworden. Ik dacht aan abortus maar ik wist dat ik er niet 100% achter stond dus heb besloten er voor te gaan, samen met mijn vriend. Ik was op het begin ook bang wat mensen zouden denken, over me buik en over mij, nu ben ik super blij dat ik niet voor abortus heb gekozen! En het kan me ook niets meer schelen wat anderen ervan denken, als ik er naar blij mee ben! Ik wens je sterke en succes met de keuze die je gaat maken! Dikke knuffel!
Wat een moeilijke beslissing meid! Ik raakte zwanger op mn 19e, studeerde nog. Partner had wel vast werk en was 24. Ik woonde nog thuis. Ook eij dachten na over een abortus, maar hebben dat uiteindelijk niet gedaan. Ik zou er te veel spijt van krijgen, we hebben er voor gekozen om er voor te gaan. We zijn gaan samen wonen & alles is hier goedgekomen. Wonen nog steeds samen & ons zoontje is inmiddels al 6,5! Zou hem voor geen goud willen missen. Inmiddels zijn wij alweer bijna 2 jaar bezig voor een tweede hummel. Hier blijkt het helaas alleen niet zo makkelijk te gaan. Je moet doen wat goed voelt voor jullie, dat is het aller belangrijkste!
ik denk dat ik het nu even heel hard ga brengen het is niet om je een schop te geven of te kwetsen hoor maar gewoon mijn mening ik ben niet geheel tegen abortus : als iemand verkracht is als iemand nog heel jong is zoals 14 15 jaar dan kan ik het begrijpen. maar ik vind eerlijk gezegt abortus wel tever gaan als het gaat om dat je nog van het leven wil genieten en dat je liever nog 4 jaar had gewacht en dat het nu niet ideaal is omdat je vriend de kostwinner is ( overigens vind ik dat juist een +punt ) dat je bezig met met een studie hoeft helemaal geen probleem te zijn ook dat komt echt wel goed. ik snap echt dat je er van geschrokken bent en dat je zoiets hebt van oei dat was niet hoe ik het in gedachten had. maar meid zie het als een geschenk! blijkbaar heeft dit kindje besloten nu al bij jullie te komen en was het gewoon de tijd ervoor. soms komen de dingen anders dan gepland maar is het daardoor persee gelijk ongewenst? je kindje is nu 8 weekjes en heeft al armpjes en beentjes en het hartje klopt.een kindje van jullie samen! ik denk echt dat jou vriend als het eenmaal geboren is zo ontzettend blij zal zijn dat je het gehouden hebt! en jijzelf ook. het blijft natuurlijk jullie keuze. maar meid neem niet een beslissing enkel omdat het "nu niet uitkomt" ik vrees echt dat je er enorm spijt van zult krijgen.
Lastig meid! Ik ben nu 23 en in verwachting van mijn eerste 2 kindjes, ook iets waarvan ik zoiets had 'HELP' de eerste dagen. Ik wordt niet mama van 1 maar van 2. Wel bewust maar dan nog is het heel erg eng en vraag je je af of je alles wel gaat redden. Spijt van je kindje zul je nooit hebben zeker niet als je zegt dat jullie relatie stabiel is! En met wat hulp en opvang kan jij ook gewoon je school afmaken! Je bent nog ontzettend jong en hebt nu de energie ook nog om het te combineren. Als je zo erg twijfelt kan je altijd eens een gesprek bij je huisarts voeren. Gewoon om informatie in te winnen. Heel veel succes met het maken van een keuze en praat erover, samen met je vriend!
Ik kan me heel goed voorstellen dat jij/jullie zijn geschrokken. Hoewel het bij ons gepland was 'schrok' ik nog steeds toen ik ineens een positief streepje zag staan. De keus voor het houden van jullie kindje of niet is natuurlijk aan jullie. De voornaamste reden die ik teruglees om het niet te houden is omdat het niet ideaal is. Ik ben benieuwd hoe de ideale situatie eruit moet zien voor jullie. Niet om vervelend te doen maar vraag me wel af wat ideaal is en hoe wie je kan garanderen dat je die ideale situatie bereikt na 4 jaar. Ik kan me voorstellen dat je bepaalde dingen voor elkaar wilt hebben maar dat zijn denk ik meer eigen verwachtingen dan waar de behoefte van een kindje liggen. Liefde, een huisje, goede relatie, inkomsten, dat hebben jullie allemaal al voor elkaar. Mijn vriend en ik hebben ook gekozen voor een kindje hoewel hij ook nog studeert. Mijn 'ideale' situatie zoals ik me die vroeger had ingebeeld voordat ik met hem een relatie kreeg zag er anders uit. Maar omdat we 8 jaar leeftijdsverschil hebben en ik graag niet ouder dan 35 wil zijn als ik een kindje krijg (eigenlijk dacht ik vroeger ook dat ik zeker rond 30 jaar al een kindje zou mogen krijgen) hebben we nu onze kinderwens in laten gaan en ben ik heel gelukkig nu zwanger te zijn. Kortom ik wil maar zeggen dat niet alles te plannen is en dat sommige dingen zoals je je ze voorstelt gewoon anders lopen, je stelt bij en blijft bijstellen omdat je gewoon niet kan voorspellen hoe als gaat. Het vaak de vraag of je vasthoudt aan hoe je iets hebt gepland of dat je mee gaat met de nieuwe wending die het leven je onverwachts heeft gegeven. In ieder geval heel veel succes met de keus die jullie gaan maken.
ik heb niet 1 reactie gelezen. lieve TS je bent zwanger, een kans van 0,0001% zoals jij zelf zegt. Dan is dit toch een super groot wonder en moet je toch haast gaan denken (hier hoef je niet eens gelovig voor te zijn) dat dit voor bestemd is en een heel groot wonder (wat een kindje in je buik sowieso is!!) even de praktische kanten, jullie wonen samen, je vriend heeft een goeie fulltime baan, en jij zit in je derde jaar van je studie. die studie zal wat zwaarder worden met een kindje maar zeker de moeite waard! diep in je hart weet jij wel wat je wilt! je vriend zegt een voorkeur voor abortus te hebben maar ik denk dat ik zeker kan zeggen dat hij zo blij is met zijn kindje straks!! zoals ik een beetje uit je verhaal kan opmaken. Mannen hebben altijd een beetje moeite met de knoop doorhakken enzo.. je kunt toch alleen maar spijt hebben de rest van je leven als je dit kindje weg haalt.. je houd straks zooo veel van je kindje dat je je bijna schuldig voelt dat je het zelfs een klein beetje overwogen hebt. het is jouw keuze wat jij wilt gaan doen!! jouw lijf jouw leven maar dit kindje leeft nu ook al en hopelijk maak jij een goede beslissing voor hem/haar!!
Ik ben ook ongepland zwanger, we hadden 2 maanden een relatie toen ik niet meer ongesteld werd.. Test er tegenaan en ja hoor.. Gewoon veilig gevreeën, dikke pech. Wij zijn beide 23, zitten beide in het laatste jaar van studie en dus is het ook verre van ideaal, afgezien van dat we nog maar zo kort officieel bij elkaar zijn! Wij waren beide geschrokken en ik heb een dag later een afspraak gemaakt bij de dokter om even te praten over hoe en wat en welke opties ik had. Nouja heel simpel natuurlijk, houden of abortus waren de opties die we hadden.. Afgesproken er samen een weekje over na te denken en dan terug te komen. Een week gepraat en mijn vriend voelde ook wel meer voor abortus, mede omdat we het zoo graag zouden willen over een jaar of 4! Nu komt zo onhandig uit! Wat zou iedereen denken? etc etc.. Maar hij gaf aan, welke keus je ook maakt ik ben er voor je en ik ben er voor ons kindje, ik laat je niet in de steek. Na een week samen praten besloten om het kindje te houden, ik was vooral ook bang voor wat als het nooit meer zou lukken, en we willen wel graag kinderen alleen was nu niet zo handig! En we hebben geen twijfels aan elkaar ookal zijn we nog maar zo kort samen! Vanaf toen is het een beetje in stroomversnelling gegaan, samen echo's gehad en uiteindelijk met 10 weken aan onze ouders verteld. Iedereen reageerde geschokt, maar zeker wel positief, we gaan er het beste van maken! Vriendlief is ook erg blij met onze keuze achteraf, het is ons kindje, ons wondertje en we komen er wel. Het gaat even zwaar zijn en veel regelen op t moment maar alle druk is er nu af en we zijn echt aan het genieten! Op mijn studie ook aangegeven en we komen wel tot een oplossing, voor mijn toekomstige werkgever is het wel handig dat ik er nu al tussenuit moet voor verlof en niet over 2 jaar bvb haha. Scheelt hem geld. Denk er goed over na, wat je ook kiest je beslist nu over een grote verandering in je leven, 1tje met een kindje of 1tje zonder een kindje.
Je moet goed onthouden dat een kind eigenlijk nooit uitkomt.... er is altijd wel iets wat je nog had willen doen of wat je anders had bedacht! Volg je hart dat is genoeg
Ik sluit me volledig aan bij wat de rest zegt! Ik was 23 toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, maar wel al 30 weken.. (maar dat is een ander verhaal) Nu hebben we een prachtige dochter van 1,5 rondlopen. Wij woonden ook al samen, allebei een baan maar de zwangerschap was alles behalve gepland Maak de keuze met je hart!
Ik vind het enorm knap van je en ontzettend moedig van je dat je je verhaal hier durft te doen. Ik heb niet de reacties gelezen, alleen jouw eigen verhaal. Er zullen dames zijn die vinden dat je het niet kunt maken tegenover je kindje (de meeste denk ik), er zullen vrouwen zijn die vinden het niet eerlijk tegenover je vriend, je redenen zouden niet goed zijn en ga zo maar door. Je vriend heeft eerlijk aangegeven wat zijn eerste gedachte/gevoel is. Het eerste wat ik zelf dacht toen ik je verhaal las was: Wauw een prima situatie om een kindje in op te voeden! Als jij klaar bent met school kun je ook parttime gaan werken en je vriend zou misschien ook, al is het maar een paar uurtjes, minder kunnen werken. Ik heb het gevoel dat je vriend achter je staat wat je keuze ook zal zijn. En omdat het niet gepland is kan ik me helemaal voorstellen dat de schok groot is en je in eerste instantie denkt: "dit is niet de bedoeling". Probeer van alle opties de voor en nadelen te bedenken en het belangrijkste: de liefde die je al wel/niet voelt voor je kindje. Sterkte en succes! Als je achter je eigen keuze staat is deze nooit verkeerd!
Jeetje, wat zal dat een schok zijn geweest! Ik vind het knap van je dat je hier je verhaal wil delen en hoop dat je uiteindelijk de juiste beslissing kunt nemen voor jezelf. Je hebt helemaal gelijk wanneer je zegt dat als jij besluit het kindje te houden, dat dat grote gevolgen heeft voor jouw partner. Ik denk niet graag in problemen, maar in uitdagingen. Daar komt bij dat jouw partner er zelf bij was en met 29 jaar toch ook wel zou moeten weten wat mogelijke gevolgen zijn van bepaalde acties. Daarmee bedoel ik, gedeelde verantwoordelijkheid. En ik vind het wel tof van hem dat hij aangeeft dat hij geen abortus wilt als jij daar niet volledig achter staat. Mijn partner was ook in behoorlijke shock toen bleek dat ik zwanger was. Hij plant graag zijn leven zelf in en dit stond inderdaad ook pas voor over een paar jaar. Hij werkt in Azie en wij wonen daar voorlopig bij mijn schoonouders in (over ideale situatie gesproken!!) Wel allebei een afgeronde studie, maar bedenk je wel dat tegen de tijd dat jullie kindje geboren wordt, je het derde jaar al grotendeels afgerond hebt! Het gevoel van "wow ik word papa" kwam gelukkig al vrij snel, beetje bij beetje bij de controles. Het duurt gewoon iets langer bij de meeste mannen. Maar het komt echt wel, vooral als hij echt van jou houdt! Ik zie "daar zijn we nog niet klaar voor" vooral als excuus. Je hebt nog maanden de tijd om je voor te bereiden en al denk je er wel klaar voor te zijn dan nog sta je voor grote verrassingen. Leef met de dag, tel je zegeningen en leer van fouten. Het lijkt nu allemaal heel eng en nieuw, maar er is nog zoveel tijd om van alles te regelen. Een kindje krijgen is enorm overweldigend, zowel nu als over 5 jaar. Dat gaat niet veranderen. Ik ken niemand die eerst voor het kindje koos, en na verloop van tijd dacht, had ik het maar weg laten halen. Heb vertrouwen in jezelf en je partner! Ik wens jullie alle goeds!
Om even een tegengeluid te geven.. Niemand kan voor jou bepalen wat een goede reden is om een abortus te doen..Als 'ik ben er nog niet aan toe' voor jou reden genoeg is.. dan is dat zo. en dat dat voor een ander niet zo is.. doet er dan niet toe.. Belangrijk is wel dat je er echt achterstaat en dat je het niet doet voor je vriend.. want dan kan je relatie erg onder druk komen te staan en zul je het hem onbewust verwijten.
ik werd ook zwanger in m'n 3e jaar hbo, deze heb ik zonder studievertraging afgemaakt. je leven wordt anders, absoluut, maar het verrijkt!
Allemaal heel erg bedankt voor de reacties, heb ze stuk voor stuk gelezen! Even een update over de situatie. Mijn vriend en ik hebben na veel praten en alles op een rijtje te zetten (rationeel en emotioneel) een keuze kunnen maken. Wij hebben ervoor gekozen ons kindje te houden en hebben volgende week maandag onze 1e afspraak bij de verloskundige voor een echo. Een hele spannende tijd komt er nu dus aan! Vind het ook wel erg spannend en eng om het iedereen in me omgeving het te moeten vertellen. Maar ik geloof ook dat het het allemaal waard zal zijn uiteindelijk.
Wat mooi dat jullie samen een keuze hebben kunnen maken! Van harte gefeliciteerd dus! Sowieso is het een heel spannende tijd, maar ik weet zeker dat het allemaal goed gaat komen bij jullie
Wat fijn dat jullie hier zo samen een beslissing over gemaakt hebben! Succes volgende week bij de VK!! en geniet ervan he