Hoe 'pak' je jouw kind aan?

Mijn zoontje is een stuk jonger dus ik heb geen tips over het strenger aanpakken.
Dat je alles goed aan haar uitlegt waarom je bepaalde dingen liever niet wilt, dat vind ik juist heel goed van je.

 

Hier krijgt mevr 1x waarschuwing en bij nr 2 mag ze op de trap, en wordt ze dus even hevig genegeerd.

In jou geval denk ik dat je kan beginnen met duidelijk nee zeggen alles om haar heen veilig te stellen en haar te negeren.
Tot ze ophoud en dan doen alsof je neus bloed haar te belonen voor goed gedrag.

Maar ik weet uit ervaring hoe moeilijk t is.

 

Denk dat je niet teveel moeite moet doen om dingen uit te leggen.
Ze is pas twee... Plus ze krijgt dan gelijk toch nog aandacht

 

Wat ik ooit tijdens mijn studie heb geleerd is: slecht gedrag negeren, goed gedrag belonen. Dat staat natuurlijk prachtig op papier, in de praktijk is het vast enorm lastig. Probeer maar eens een krijsende kleuter in de supermarkt te negeren .
Maar goed, ik ben zelf nog niet zo ver, dus wat dat betreft kan ik je verder geen advies geven. Sterkte!

 

Ik weet niet in welke volgorde je normaal handelt, maar misschien is het handig om eerst de consequentie te laten ervaren (de 'straf') en daarna even rustig met haar gaan zitten en uitleggen waarom bepaalde dingen niet mogen?

 

Onze dochter is ook 2 en ik herken het. Wij leggen ook veel uit en ik weet zeker dat ze merendeel begrijpt. Als ze nergens naar luisterd en blijft zeuren en jammeren zetten wij haar op een stoel in de gang. Na 5 minuten vraag ik of ze weer lief zal doen en ze weet heel goed wat ja en nee betekent. Bij nee ga ik weer weg...laatst sloeg ze compleet door toen heb ik haar in bed gelegd, het was ook 12 uur. Zonder eten is ze gaan slapen. Ik heb het gevoel dat mijn ouders vinden dat we te streng zijn. Vind ik niet. Heg werkt wat we doen. Ze heeft er ook een handje van om tijd te rekken en constant weg te lopen, dan vertel ik de consequenties en tel ik tot 3. Snapt ze heel goed...succes!

 

Ohja soms loop ik gewoon weg en negeer ik haar. Ook al ligt ze in dr blote billen..haha

 

Ik ben vooral voor het positief benaderen. Dat zit er al zo ingebakken dat hij zichzelf al een applaus geeft als hij aan het spelen is of iets nieuws doet. Ook als hij iets wil nemen wat niet mag, hij kijkt ernaar, handje richting object en dan stopt hij, draait zich om, gaat weg, kijkt nog eens en klapt in zijn handen. Tja, minder werk voor mij

Met woedeaanvallen laat ik hem doen, die had hij in de 17 maandensprong. Dan zette ik hem neer in het midden van de woonkamer zodat hij niks kon kapot maken of zichzelf niet kon verwonden. Werd hij minder woedend dan ging ik hem troosten of als hij richting mij kwam gekropen.

In het openbaar heb ik nog geen ervaring mee. Lijkt me niet dat je heel slecht gedrag kan negeren in het openbaar. Of dat lijkt me verschrikkelijk moeilijk.

Als hij iets doet wat niet mag waarvan hij het weet zeg ik zijn naam en uuuuuhhhh! Luistert hij dan is het een grote jongen
Doet hij iets wat niet mag zeg ik neen en een korte uitleg want ze begrijpen inderdaad al heel erg veel

 

Haha welkom tot de wondere wereld van het opvoeden

Ik wil je mijn tips wel geven: allereerst erachter komen wat jouw kindje voor een soort kindje is. Is ze onder de indruk van in de stoel of in de hoek gezet worden dan zou ik 1 keer het ongewenste gedrag benoemen: ik wil niet dat jij met je brood gooit. Dan 1 keer waarschuwen en bij de derde keer wegzetten. Zo doen wij dat bij onze zoon en dat werkt perfect want we merken hoeveel beter hij gaat luisteren.

Bij onze oudste heeft zo'n methode nooit gewerkt. Die deed op die leeftijd geen dingen om stout te willen zijn maar dat was en is echt een dromer. Zette je haar op een stoel: prima maar ze legde nooit het verband met stout gedrag. Wel is zij heel gevoelig voor emoties dus praten en laten merken dat je er van schrikt of verdrietig bent werkte juist wel.

en nu met dr kleuterstreken gaan wij niet de strijd aan maar negeren wij het ongewenste gedrag (vaak het zeuren) en gaan gewoon verder tot de orde van de dag. Daar gaat ze dan ook in mee en dan is het klaar.
Vanochtend bv: "ik wil niet op de fiets naar school"
" ja dat kan niet anders want mama wil gelijk boodschappen doen
" ik wil niet op de fiets naar school"

Ipv een ja/nee discussie stap ik op mn fiets en gaat zij mee. En na 5 minuten op de fiets is ze het al weer vergeten.

mijn zoontje is een heel ander type, de regels zijn voor beiden hetzelfde maar de aanpak is anders.

 

Ik denk dat je het juist goed doet met uitleggen.

Ook mijn dochter is net 2 en ik leg ook zoveel mogelijk uit aan haar, ze begrijpt het prima. Ik waarschuw alleen geen 3 keer, maar gewoon 1 keer. Doet ze het daarna nog een keer dan pak ik het af, en negeer ik het verder. Werkt voor haar prima, ze weet waar ze aan toe is. Maar mijn dochter is over het algemeen eigenlijk heel meegaand en luisterd goed dus tot de consequentie komt het eigenlijk nooit. Als ik ergens nee op zeg (nog een koekje ofzo) dan accepteert ze dat vrijwel altijd omdat ze weet dat zeuren geen zin heeft. Ik probeer haar wel altijd af te leiden met iets anders zodat ze het 'vergeet'.

Denk dat het deels ook de leeftijd is, het eindeloos uitproberen en grenzen verkennen. Consequent blijven, en aan ongewenst gedrag een duidelijke consequentie verbinden. En die ook altijd en direct toepassen.

Ik zou verder gewoon op je eigen gevoel af gaan. Jij merkt het best wat goed werkt, ik vind het zelf onbelangrijk wat anderen daar van vinden.

 

Vooral wel uitleggen! Hoe moet ze anders gaan snappen wat ze nu precies verkeerd doet? Ik geef geen straf, nooit. En heb een pittige dochter haha. Maar ik geloof niet in straffen of belonen. Met eten is het duidelijk, daar rommelen we niet mee, dan gaat het weg. En dan leg ik uit dat ik het vervelend vind om alles weer op te moeten ruimen dus dat ik het daarom weg zet. Driftbuien heeft ze eigenlijk zelden, maar ze loopt bijvoorbeeld heel vaak hard weg ofzo. Dan leg ik uit dat ik het heel naar vind om steeds achter haar aan te hollen.

Wat ik wel moeilijk vind is dat ze een tijdje de gastkindjes heeft pijn gedaan, dat mag gewoon echt niet. Daar had ik echt een heel lange adem voor nodig. En heb haar dus keer op keer uitgelegd dat pijn doen niet mocht en gevraagd waarom ze dat deed.

Wat ik echt merk is dat mijn eigen humeur enorm veel invloed op haar heeft. Als mijn lontje al wat korter is dan reageert ze daar onmiddelijk op. Dan gaan we uitwaaien, het bos in of naar de speeltuin, onszelf uit de frustratiesituatie halen. Want poe poe poe er zijn dagen dat ik haar best achter het behang zou willen plakken .

 

Het ligt aan de stemming van mijn zoon;

1. Het gedrag negeren en afleiden met wat anders.
2. Waarschuwen en benoemen welk gedrag ik wil zien. Werkt dit niet dan mag hij afkoelen op zijn kamer, daarna uitleggen waarom hij op zijn kamer moest, nogmaals gewenst gedrag benoemen en weer opnieuw opstarten met elkaar.
3. Direct naar zijn kamer, met de boodschap waarom, daarna samen bespreken (uitleggen wat de reden is). Dit wanneer hij bijvoorbeeld zijn zusje bewust pijn (probeert) te doen. Dan hebben zero-tolerance beleid.

Dit doen we eigenlijk al heel lang zo en het werkt voor mijn zoon goed.
Mijn dochter is pas 9 maanden dus daarvan weet ik het nog niet.
Ik merk wel dat mijn zoon heel erg vraagt om grenzen wanneer hij een driftaanval heeft of heel opstandig is. Hij heeft dan echt de 'harde' aanpak nodig. Hij komt er zelf niet goed meer uit en even op zijn kamer lijkt hem dan te resetten.
Ik ga ook iig geen discussies aan, er zijn een aantal basisregels waar hij zich aan moet houden; eten aan tafel, handen wassen etc etc. En andere dingen mag hij bepalen, wat wilt hij op zijn brood bijv.

Jij als ouder bepaalt, ze moeten van jou leren wat gewenst gedrag is en niet over je heen lopen. Als je dat gevoel wel hebt zul je wellicht wat 'harder' moeten zijn maar wel zodanig dat het bij je past. Je kunt het anders niet overbrengen wat je kind merkt en ze zal je dan alsnog niet serieus nemen.
Laat je niet onzeker maken door anderen, iedereen doet het op zijn eigen manier. Maar bedenk wel; nee zeggen, duidelijk zijn, misschien wat harder zijn is ook liefde.

Succes en je doet het hartstikke goed als moeder.

 

Hier 18 maanden en af en toe een echte driftkikker. Ik haal hem na 2x waarschuwen uit de situatie en zet hem in de hal om een minuutje af te koelen. Daarna ga ik naar hem toe voor een knuffel en kus en dan is het meestal weer goed

 

Mijn dochter van bijna 2 is een echte uitdager. Ze weet maar al te goed wat ze niet mag doen en ze kijkt me zelfs aan met een truttig gezichtje en doet het juist expres wel tot ik er wat van zeg of daarna actie onderneem en haar op de stoute kindjes stoel zet. Dan komt ze met haar geslijm; mama , hai mama, mama kusje, mama kusje. En dat negeer ik en als ik vind dat ze lang genoeg gezeten heeft roep ik haar bij me, leg ik uit dat ik haar gedrag niet leuk vind en dan geeft ze me een kus en gaay weer lief spelen. En als ze niet luistert en blijft huilen dan gaat ze maar lekker in bed huilen en haal ik haar eruit als ze afgekoeld is. Ze weet heel goed wanneer ik écht boos ben

 

Mijn man en ik zijn niet van de harde aanpak. Ik ben het ook niet met je omgeving eens dat een hardere aanpak de oplossing is.

Veel "zachte, doch consequente aanpakken" hebben bewezen lange termijnresultaten: Het duurt wellicht langer voordat het ongewenste gedrag stopt dan bij een "harde aanpak", maar het stopt vanuit een innerlijke wens van het kind om het juiste te doen, niet vanwege de angst voor eventuele consequenties van een "harde aanpak".

Wat ik heb ervaren over een driftbui, is dat het een soort onweersbui is. Als hij eenmaal aan de gang is, heeft hij zijn verloop wat je ook doet. Uitleggen, negeren, stoutstoeltje, knuffelen, grapjes maken, schreeuwen, straffen... Het helpt op dat moment allemaal niet (en nee, ik heb niet alles wat ik opnoem ook daadwerkelijk geprobeerd). En het kindje kan er in feite niets aan doen; zijn emoties zijn op dat moment niet onder controle. De aanpak die wij hebben gekozen, is zorgen dat ze zichzelf of ons geen pijn kan doen, in de buurt gaan zitten (ze wil niet aangeraakt worden als ze een driftbui heeft) en gewoon wachten tot het over is. Soms zeg ik even iets als "Mama is bij je". Ik praat niet over de oorzaak van de driftbui, dat is op dat moment volledig zinloos.

Twee is volgens mij ook echt zo'n leeftijd van "ik ben geen baby meer, ik heb een eigen mening en ik doe dit vanaf nu gewoon zelf". Lijkt me een heel spannende leeftijd!
Wat leuk dat ze zo graag dingen zelf wil doen! Is het een idee om haar -binnen zekere grenzen- meer zelfstandigheid te geven? Bijvoorbeeld dat ze, als ze dat wil, zelf haar brood mag proberen te smeren met haar eigen (uiteraard extreem botte) mes? En dat ze daarbij op een krukje mag staan zodat ze bij de tafel kan?

Ik vind het juist super dat je dingen uitlegt. Zolang je haar maar niet overspoelt en de informatie to the point houdt, lijkt me dat juist erg goed voor haar!

 

Ik geef bij mijn dochter ook altijd een uitleg waarom wel of niet. Ze weet het nu en ik krijg niet 100 keer de zelfde vraag. Als er iets gebeurt wat ik niet wil. Zeg ik haar dat. Gaat ze door dan krijgt ze een waarschuwing voor de hoek en bij de derde keer staat ze jn de hoek. Ze is nu 3 en moet dus 3 minuten in de hoek. Ze staat er nu zelden in. Er zijn ook periodes dat ze er vaak in staat. Ook in een winkel heb ik haar wel eens in de hoek gezet. Daarna zeg ik nogmaals wat ik niet wil hebben en moet ze sorry zeggen. Een knuffel en dan kunnen we weer verder. Dit werkt bij onze dame erg goed. Hoeken hebben ze overal en ze heeft er een hekel aan. Loopt ze uit de hoek dan zet ik haar zonder wat te zeggen terug en gaat de tijd opnieuw in.
Heel veel succes.

 

Hier idem.

Door deze aanpak heb ik hier thuis echt heel weinig strijd. Mijn dochter weet dat we in hetzelfde team zitten en heeft daardoor weinig behoefte om driftig te zijn.
Wanneer ze wel boos is, meestal omdat haar iets zelf niet lukt, blijf ik ook in de buurt en krijgt ze de ruimte.

Heel veel samenwerken en haar zelfstandig laten zijn, is hier de aanpak die we hanteren. Werkt zowel op korte maar zeker op langere termijn.

 

Mooi beschreven. Zo denk ik ook alleen jij beschrijft het goed