Ik ben op zoek naar tips en/of ervaringen van anderen. Mijn zoon van 13 maanden gaat alleen in zijn bed slapen als ik in de kamer ben. Met veel geduld waren we met 8 maanden zover dat ik de kamer uit kon lopen, terwijl hij rustig in slaap viel, maar na een lange periode van ziekte is dat nu alleen mogelijk als ik héél zachtjes wegsluip en hij dus denkt dat ik er nog gewoon ben. Als hij merkt dat ik wegga, gaat hij rechtop zitten in bed of trekt hij zich op aan de bedrand. Het probleem is dat ik één avond in de week werk, en dan is het huilen! Mijn man kreeg hem laatst wel stil, maar telkens als mijn man dacht dat onze zoon sliep en hij dus weg wilde lopen, begon onze zoon weer te huilen. Zo ging dat twee uur lang, tot ik thuis kwam en hij al snel sliep. Voor mij is laten huilen geen optie. Hebben jullie suggesties hoe we onze zoon kunnen leren dat hij ook lekker in zijn bed kan gaan slapen als ik niet aan zijn bed zit?
Hier zelfde probleem Ging met een jaar goed en nu vanaf 15 maanden niet meer Ga er vanuit dat het een fase is en blijf dus gewoon weer als voorheen in de kamer gaat hopelijk vanzelf weer goed dat ik zo de kamer weer uit kan lopen
poeh... Ik vind dat jullie onwijs veel geduld hebben zeg. Ik ben blij als ik 's avonds op de bank kan ploffen na een werkdag en koken en mn huishouden enz. Ik ga dan echt geen twee uur in dat kamertje hangen. Als ze jong zijn, ja toen heb ik het ook gedaan, maar vanaf een jaar zijn het bewuste fases en is het ook bewust niet willen slapen. Ik denk toch dat je dat het beste doorbreekt door hem te laten huilen. En dat is ontzettend moeilijk maar voor je het weet is het gelukt en slaapt hij elke avond zonder problemen en hebben jullie het lekker rustig voor jullie zelf. De eerste avond kan hij het huilen wel een half uur of drie kwartier vol houden maar de kwartieren nemen met de dag af, echt waar. Zou wel even laten controleren bij de huisarts of hij geen oorontsteking heeft. Medische uitsluiten voordat je zoiets doet. Maar echt ik zweer er bij...en het was moeilijk in het begin maar nu is het gewoon ook een stukje "opvoeden". Bedtijd, geen discussie. Papa en mama hebben ook tijd voor zichzelf nodig
hier is laten huilen ook een no-go. Buiten dat het niet goed voelt, tonen wetenschappelijke onderzoeken ook aan dat het stresshormoon bij een kind alleen maar stijgt. Ik ga vooralsnog niet uit van onwil, zl is 19mnd. Hij kan nog niet praten dus nog niet vertellen wat hem dwars zit. Hier werkt overdag niet te lang slapen en goed moe maken. En niet te vroeg naar bed, vanavond was het kwart over acht, maar meestal is het later. Hij is gewoon echt niet moe om zeven uur. Op de avond dat ik werk laat man hem gewoon beneden tot ik om half tien thuis ben, het is maar zo. De situatie accepteren werkt beter dan er tegen vechten hier.
Ik zou als prioriteit hard werken aan de hechting en de band tussen je kindje en papa. Een vader moet zijn kind (vooral > 1jaar) net zo veilig kunnen troosten en laten slapen als mama. Dat is niet alleen belangrijk voor deze fase maar ook voor alle fases die nog komen.. Verder ben ik het totaal met je eens over niet laten huilen. Is het mogelijk dat jullie met hem oefenen met het wakker in bed leggen en dat jullie dan bijv op de ganfg rommelen met de deur open? Zodat hij langzaam leert om in slaap te vallen zonder dat jullie direct naast hem blijven zitten?
Wij laten onze kids ook niet huilen, voelt gewoon niet goed. De Nanny heeft hier een methode voor; de sleep-seperation methode. Hebben we toegepast op onze dochter en werkt prima. Is een vriendelijke manier om je kind vertrouwen te geven. Je gaat de eerste dag met je rug naar zijn bedje zitten en zo elke dag een stukje verder richting de deur. Als dit goed gaat en je kan buiten de deur zitten elke dag de deur iets verder dicht doen. Kost wel even wat energie, maar werkt wel en is goed voor het vertrouwen van je kindje. En 2 uur op de kamer zitten kost ook nogal wat energie... Als je googled op "sleep seperation" kom je bij de homepage van de nanny uit, zij legt het beter uit als ik Succes!
Ik heb haar deze.methode vaak zien toepassen op tv en ik vind het eerlijk gezegd niet kindvriendelijk. Voornamelijk omdat niks wordt uitgelegd aan kinderen en de moeder wel 2 uur in de kamer zit en huilend en smekend kind negeert. Dat valt in mijn ogen ook onder laten huilen.
Helemaal mee eens!!! Het houdt toch een keer op.. Op een gegeven moment moeten ze het toch een keer leren. Zo heeft mijn man een collega waarvan zijn dochter van 7!!!!! nog elke nacht bij papa en mama in bed slaapt omdat ze niet in haar eigen bed wil, ik zou daar echt niet tegen kunnen. Wij hadden het met onze zoon, hij wouw niet slapen zonder speen maar ik kon er 6x per nacht uit omdat hij hem kwijt was. Na een week was ik kapot en heb hem laten liggen, na 2 nachten sliep hij als een roosje en heeft nooit meer naar de speen gevraagd met slapen Wij rust en hij rust, voor ons allemaal fijner uiteindelijk. Edit; zoals het nu bij jullie gaat met slapen is toch voor hem ook best stressvol elke avond drama met slapen gaan. Persoonlijk denk ik dat je beter even door kunt zetten en kiezen op elkaar kunt doen en dat het na 2/3 nachten klaar is en hij gewoon goed alleen gaat slapen, dan heeft iedereen veel meer rust.
Wil hier toch even op reageren, niet om er een aparte discussie van te maken maar zo heb ik de methode niet toegepast/niet gezien. Misschien haal ik 2 dingen door elkaar, maar wij hebben het zo gedaan omdat onze dochter stil was als we in de kamer waren en begon te huilen als we weg liepen. Door het bij haar blijven tot ze sliep alleen elke dag iets verder weg huilde ze niet. Zo kon ze rustig wennen aan het alleen-zijn en stukje bij beetje vertrouwen opbouwen dat het goed was.
Dat snap ik wel . Alleen op tv uitzendingen werd wel veel gehuild en gesmeekt. Wat mij vooral.tegenstaat is: 'je.zegt niks en legt het kind alleen terug in bed'
Leren om veilig en met zelfvertrouwen in eigen bed te slapen kan op tig andere manieren dan laten huilen in een kamertje en 'kiezen op elkaar zetten'. Want ik vraag me werkelijk wat het kind daarmee leert over omgaan met nachtangsten en verlatingsangst
Nou weet niet of het met toeval heeft te maken. Maar onze zoontje gaat letterlijk! elke avond/middag met de dikste lol naar bed, hij geeft zelf aan dat hij graag naar zijn bedje wil. We klieren altijd nog even in bed met hem en als wij beneden zijn om de babyfoon aan te zetten horen we hem niet tot de volgende ochtend 8:30 Toeval of niet...... voor ons heeft het ontzettend goed gewerkt! en er is nooit 1 dag met een uitzondering dat hij moeilijk/niet wil slapen.
Ik heb geen tips helaas Hier is het ook elke avond een gevecht om de kleine in bed te krijgen. Huilen huilen en nog eens huilen. Mijn man zegt laten huilen ze houd ooit weleens op. Uiteindelijk geef ik toe want ik kan dat gehuil echt niet meer aanhoren en eindig weer met haar op de bank waarna ze in mijn armen in slaap valt. Elke avond rond half 10. Zucht. Resultaat ik moet dus elke avond mijn kind in slaap wiegen, zodra we in de buurt van haar bedje komen als ze nog wakker is begint ze te huilen. Mijn man zegt eigen schuld, dat heb je haar aangeleerd... Op het cb adviseerde ze ook om haar te laten huilen, wel steeds teruggaan, troosten en weer terug in bed leggen. Dan zou het met 2 a 3 dagen over moeten zijn. Ik weet het ook niet meer, laten huilen en steeds terug moeten gaan, want ik ben de kamer nog niet uit of ze staat alweer. Of elke avond haar in slaap wiegen. Waar ik dus ook zwaar geïrriteerd van raak.
Ik snap dat niet laten huilen niet. Tenminste, nee niet als ze nog heel klein zijn en niet uren achtereen. Dat lijkt me duidelijk. Maar serieus kindjes hebben het soms nodig om 10-20 min te huilen voor ze kunnen slapen. Als je dat niet doet leren ze het niet en wennen aan dat je erbij bent. Hier begonnen met 5 minuutjes. Dan even troosten en weer gaan ook als ze huilt. Weer terug na 5 min enz. Nu hoefde ik nooit veel terug en ik breidde het uit naar 10-15 min. Ook nu moet ze nog wel eens huilen. Dus niet laten huilen vind ik altijd wat vreemd, soms hebben ze het gewoon nodig. En ik zou zeker me kind niet aanleren dat alleen mama erbij mag zIjn. Zou juist door vader naar bed laten brengen zodat ook daar in leert vertrouwen.
Tja, ik vind het andersom heel vreemd. Ik zou niet weten waarom een klein kind het 'nodig' zou hebben om alleen op een kamer te liggen huilen? Waar is dat voor nodig? Bedoel jij dat een 1jarige behoefte heeft om in zijn eentje een kwartier te liggen brullen? Zo ja, ik heb een hele andere mening daarvoor. In mijn ogen huilt een kind niet voor zijn lol. Als je huilt heb je stress/pijn/verdriet/overprikkeling/angst oid. En of mijn kinderen 1, 18 of 33 zijn zal ik naast ze.zitten in deze situaties (totdat ze een ander persoon in hun leven hebben die ernaast gaat zitten)
Hier ligt het er helemaal aan hoe ze huilen. Bij hysterisch huilen gaan wij gelijk heen. Bij mopperen kijken wij het 10 min aan. Meestal is de jongste dan wel stil. De oudste word echt pas stil als wij geweest zijn. Dus dan gaan wij wel gelijk heen. Ik ben niet tegen laten huilen maar ligt er helemaal aan hoe ze huilen. De jongste slaapt niet ergens anders dan zijn eigen kamer. Dan heeft ie ook ernstige verlatingsangst. We blijven en dan bij zitten en wrijven over zijn hoofd tot ie rustig gaat ademen. Dan proberen we weg te gaan. Dit kan ook best een half uur duren. Meestal de 3de nacht laten we hem wel huilen dan is ie aan de kamer gewend. Eenmaal thuis begint ie dan ook te huilen als we hem in bed leggen. Want ja tis natuurlijk veel fijner als papa of mama er bij zijn. Dan laten we wel huilen. Ze zijn zo uitgekookt hihi
Ik ben van mening dat kindje het nodig heeft om de dag te verwerken. Mits het niet te lang is en niet hysterisch wordt. Kindje moet even tot rust komen. Prima hoor als andere het anders doen. Maarreh als je kind 18/33 is... ik zou er niet aan moeten denken dat me moeder dat zou doen. En nee, nu ook mn man niet altijd. Ook ik heb soms tijd alleen nodig om tot rust te komen.
Ik geef mijn kind toch geen onveilig en onzeker gevoel door haar te laten huilen?? Net wat mam91 zegt hier rent ze met plezier naar boven s middags n s avonds. Niets geen angsten te bekennen. En verlatingsangst my ass. Ik heb n pittige dochter en ik had echt wel door dat mevrouw niet wilde slapen. We hebben t niet over een hulpeloze baby maar kindjes die al heel veel kunnen begrijpen en weten hoe ze hun zin moeten krijgen. En leuke slaapmethodes maar er wordt toch ook gezegd dat dreumes steeds wakker wordt als je bijna, heel zacht sluipend, de kamer uit gaat. Ja na twee uur en ver beyond bedtime geven ze t wel een keer op. Maar dat hele spelletje is vermoeiender en meer stressvol. Keer op keer "verlaten" worden tot het doodmoe maar in slaap valt is erger dan een keer doorpakken.
Dat is juist effectief Omdat het kind heeeeel goed weet dat het bedtijd is en geacht wordt lkkr in zijn eigen bedje te slapen. Geen discussie. Door steeds weer dingen uit te leggen geef je het kind hoop dat het -moeten slapen- weer even wordt uitgesteld want jij gaat weer iets zeggen of lkkr knuffelen enz. Dan blijft een kind toch proberen?
haha moet je toch niet aan denken zo oud nog in je bed? ! Prima als zij zich daar fijn bij voelen maar kom dan niet klagen als je ook geen ballen hebt om het aan te pakken. Met speen hier net zo gegaan. Ze gooide speen steeds expres weg n dan brullen om dr tut omdat ze wist dat wij m weer pakten. Nou daar hielden we snel mee op. Vind kleuters met een speen nog in trouwens echt verschrikkelijk. Omdatbze t nog zo nodig hebben en er anders zo om huilen... Maar dat offtopic.