Oneerlijk, verdrietig, wie kent dat gevoel

Jaa dat komt me wel bekend voor ja..! Voordat wij met IUI & IVF begonnen werd ook "ineens" iedereen om me heen moeder/vader.. Zo oneerlijk.. En dan denk ik "tsja, dat wil ik ook!".. Maar ach, ook voor ons komt die tijd meid! Keep your head up!

 

Ja, Linnepin, ik herken het helemaal. Hier 4 jr bezig geweest, waarvan 3jr MMM. 4x een terugplaatsing, 4x een miskraam. Op het laatst kon ik echt niet meer omgaan met pasgeboren baby's en zwangere vrouwen. Het deed gewoon teveel pijn. En nu ben ik zwanger na terugplaatsing nummer 5. En nu doet het geen zeer meer. Maar ik weet nog wel heel goed hoe het voelde. Ik denk niet dat ik dat ooit zal vergeten...

 

ik ken je gevoel heel goed soms wordt ik zo enorm jaloers en wordt ik gek van alle mensen met kinderen om me heen en soms met 2 of 3 te gelijk ??? dan denk ik wat is het oneerlijk verdeeld

 

Ik snap je frustratie echt heel erg goed, wij zijn ook bijna 1,5 jaar bezig geweest.

Om ons heen zagen we ook mensen zwanger worden en dat leek allemaal met zo veel gemak of was zelfs soms een ongelukje! Wij deden zo ons best en het leek ons maar niet te lukken.
Wij hadden toen besloten om het maar te laat voor wat het was, ik was er gewoon echt helemaal klaar mee en eigenlijk hadden mijn man en ik er ons bij neergelegd dat het voor ons misschien niet was weg gelegd.

Die maand had ik ook nergens last van, geen symptomen en niks, wilde nog niet eens testen toen ik overtijd was, vond het wel prima. Op aandringen van mijn man wel gedaan en was toen dus wel zwanger, heel erg vreemd was dat.

Iedereen zegt dat je het los moet laten en dat is zo gemakkelijk gezegd, ik geloofde ook nooit dat dat kon helpen maar heeft bij ons zeker wel geholpen. Toen de druk er vanaf was lukte het dus wel.

Kom op meid! Ooit kom jij ook aan de beurt, ik zal voor je duimen!

 

Ik ken je gevoel meid!
Ik weet hoe moeilijk het is maar probeer positief te blijven,
Jullie tijd komt nog wel( het liefste gisteren als vandaag dat heb ik zelf ook)
Ik ga voor je duimen!
X

 

Lastig en herkenbaar. Je hoort mij niet klagen met nu een derde zwangerschap, maar de 2e liet wel even op zich wachten. Toen hoorde ik ook dat ik tante zou worden ("ja, het was in ronde 1 raak, bijzonder he?") en een vriendin met wie ik tegelijk zwanger was van de 1e en toen ze begreep dat wij voor de 2e gingen stopten zij ook maar met de pil... en was meteen zwanger! Ik moest toen nog 4 maanden wachten... Achteraf dacht ik ach, maar als je zooo graag wilt doet het zeer. Oók als je al een kindje hebt!
Ik heb me wel afgevraagd waarom het me zoveel deed en enerzijds heeft het wel te maken met verlangen, maar voor mij ook wel met een gevoel van eigenwaarde. Alsof je pas echt tot je doel komt met een (2/3/...) kind. Dat is niet waar. Ik moest echt tegen mezelf zeggen dat ik net zo'n mooie, waardevolle vrouw ben als ieder ander... ook al zou ik nooit meer een kindje op de wereld zetten en al mn vriendinnen/zussen wel 5 . Dat hielp mij zeker.
Maar ik herken het zeker om gefeliciteerd te zeggen met een brok in mn keel!
Succes met wachten en ik hoop dat je snel zwanger bent.

 

Ik herken het ook. Wij zijn ook al ruim twee jaar bezig. Inmiddels met icsi. Vrienden om ons heen zijn nu al voor de tweede keer zwanger in deze korte tijd. Maar hou moed. Ook onze tijd komt

 

Hier nog 1... 2,5 jaar verder en een dochter met 13 weken zwangerschap moeten beëindigen.. Maar mevrouw u bent wel zwanger geweest dus we zien u over een jaar wel weer terug.. Pff alles gebeurd met een reden zeggen ze nou ik hoop dat ik ooit nog komt te weten waarom ik niet en een kennis van me wel met net kind nr 4 met een drugsverslaafde en 60000 euro schuld... Maarja mag niet oordelen

 

ja echt de wereld is zo super oneerlijk verdeeld...
probeer altijd nuchter te blijven maar soms dan wordt ik zo verdrietig en huil ik gewoon als ik al een kindje zie die lacht naar me of met moeders loopt en dat heb ik vooral in de laatste 2 weken van de maand... me vriend zij ook als wij er voor moeten vechten dan maakt het ons des de blijer als we ons kindje krijgen... maar soms denk grrrrrrr waarom ben ik weer ongesteld... maar gelukkig zijn we niet alleen er zijn veel meer mensen dan je denkt die er lang over doen...

 

jeetje meid heftig soms zijn deze mensen niet echt sociaal aangelegd zeg ze snappen zeker niet hoe belangrijk het voor sommige mensen is...
sterkte meid

 

Het voelt soms zo oneerlijk verdeeld. Hier inmiddels 1 jaar en 8 maanden bezig. In oktober hebben we de eerste afspraak in een fertiliteitskliniek

ik kan het momenteel aardig loslaten maar af en toe trek ik het even niet meer.

 

Ik weet ook nog goed hoe dat voelde. Het eerste jaar, het tweede jaar, het blijft aan ke knagen en het doet,gewoon pijn omdat je zelf ook zo graag wilt. Na het tweede jaar kwam er een soort,berusting dat het een hel was en nog erger zou worden maar dat we er mooi wel voor gingen. Hoop dat jij dat punt niet bereikt trouerns. Er is nog een hele groep die in jaar 2 alsnoh spontaan zwanger raakt
Houd moed!

 

Je hebt in je eerste berichtje een grote fout geschreven; nl dat je het iemand misgunt (ipv niemand) Awel, ik misgunde het ook werkelijk iemand. En diegene is mijn schoonzus.
Gewoon omdat wij toen ook al meer dan een jaar aan het proberen waren, net de MMM waren ingestapt en zij het ook op een klote manier melde.
Op zich misgun ik het haar natuurlijk niet echt maar ik weet niet goed hoe het te formulieren; het komt mij nl gewoon te dicht bij! Als de zoveelste vrienden weer eens zwanger zijn kan ik een seconde balen en dan echt blij zijn voor hun; omdat de confrontatie ook minder groot is dan wanneer je zelf tante wordt.
Ach, het kleintje kan er niets aan doen en dus zet ik me er zoveel mogelijk over maar na 25 rondes wil ik nu onderhand toch ook weer eens positief plassen

 

Tjah k ken dat gevoel heel erg.

Wij zijn2,5 jaar bezig geweest voor dat we zwanger raakte,
Uit eindelijk zwanger, ging goed geen klachten. Tot ik met 27weken en 6 dagen beviel en uit eindelijk na 4dagen afscheid heb moet nemen van onze dochter,
Zo boos op alles en iedereen.
Waarom? Zo lang gewacht zo welkom, en eindigt hart verscheurend.

Mijn beste vriendin zat te zeure dat ze pas na 6 maande zwanger was en hun gaan nu voor hun 2e.. Terwijl wij nu nog met legen handen staan.

Mensen om m'n heen zwanger of bevallen.

Zo dubbel gevoel. K mis gun het ze niet maar het doet wel soms pijn om dinge te hore of te zien.

Xx

 

Ik weet precies hoe je je voelt, wij zijn nu ook een jaar bezig om samen een kindje te krijgen. Mijn man heeft al een hele lieve dochter uit en eerdere relatie, echt een schat van een meid maar niet je eigen.

Toen wij net 2 maanden "bezig" waren hoorde ik van mijn stiefdochter dat ze grote zus werd, haar moeder wat zwanger. Heel leuk voor hun, maar bij mij zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Iets wat ik al jaren voor ogen had, om een broertje of zusje voor haar te maken en waar mijn man ook eindelijk achter stond na een paar jaar twijfelen was haar biologische moeder wel al gelukt en dat binnen een maand. In je achterhoofd gun je het jezelf meer dan dat je het de ex van je man gunt. Puur omdat wij alweer 6,5 jaar samen zijn en zij met haar nieuwe partner nog maar een dik jaar

Ook vind ik het vreselijk om elke keer de vragen van mijn familie te moeten ontwijken, " wanneer wordt ik tante?" "wordt nu wel keertje tijd he zit al zn leeftijd verschil tussen zijn dochter?"

Helaas wil het bij ons ook niet lukken. Sinds vorige week weet ik dat Pco heb, iets wat er enorm inhakt. Moet eerst nog 4kg afvallen voordat ze mij clomid willen voorschrijven. Dus we wachten maar rustig af hoe lastig het ook is, geduld is een schone zaak....

Liefs